A LA STELI  
Ula vespero,
Me dicis a la steli :
" Ka vi esas quale ni mizeroza?
 
Via okuli vigiladas ;
ka pro ula separeso?
Via kordii palpitas;
kad esas pro ula rivido?
 
Vi vagadas kun la voyo laktea,
kurante sen skopo
e sen espero.
 
Quale trupo de perdriki
durstoze cickondanta ula fonto
e ne povanta drinkar.
 
O quale virgini,
stuporante cirkum la sarko,
en pregi ed invoki senfina.
 
En via trista regardo
esas tenereso
di qua le flecho penetras
til mea kordio.
 
E me vidas tenua lumo
quaze lakrimi
fluanta de blanka palpebri.
 
Ka vi esas labii trista
o vunduri
en la nigra senlimitajo?
 
Ho, avini di la kreuri,
matri dil Tempo,
maestrini pri vereso e lumo :
 
Pro quo vi ploras? "
 
E li respondis :
"  Ni esas solitari
en ita spaco.
 
De longe ni interseparesis,
konseque ne trompesez
dal proximeso di nia lumi.
 
Singla stelo inter ni,
vivas fore de sua fratini;
en solitareso e separeso.
 
Kombustante su ipsa ne-utile,
jetante vane sua lumo
en la cielo ".
 
" Me komprenis via paroli, ho steli;
vi esas quale l’anmi di la poeti.
 
Tale lia lumo perdesas
en firmamento
ube li vivas
quaze stranjeri.
 
L’anmi vulgara nule vidas
la flamo
di lia inteligenteso.
 
Konseque ta poeti lumizas
kelkatempe la tenebro,
pose li marchas,
en vesti di nemortiveso,
vers la morto.
 
 
 
Tradukita del araba lingo
Da Elias FAYYAD
   R. NAKHALA 1925