|
bil.69/2001
----------------------------
Menitis Air
Mata Kerana Sekolah Ada Tiga Unit Komputer
Oleh: Zalina
Yahaya
GURU Besar Sekolah Kebangsaan
(SK) Pulai Condong, Machang, Kelantan, salah sebuah sekolah
rendah yang memasuki senarai 24 buah sekolah terbaik dalam
keputusan Ujian Penilaian Sekolah Rendah (UPSR) tahun ini
memberitahu, sekolahnya hanya memiliki tiga buah komputer.
Dua diberikan oleh Kementerian
Pendidikan dan sebuah lagi adalah pemberian murid tua sekolah
tersebut.
Dengan linangan air mata (mungkin
kerana sedih dengan keadaan sekolah dan juga mungkin kerana
terharu dengan kejayaan sekolahnya), cikgu itu memberitahu
dia tidak mampu mewujudkan kelab komputer seperti sekolah
lain.
``Saya juga tidak kenal sesiapa
untuk meminta bantuan dan sumbangan. Sekolah saya, sekolah
kampung,'' katanya.
Situasi ini berlaku bukan sahaja
kepada SK Pulai Condong, Machang, Kelantan, tetapi juga kepada
kebanyakan sekolah lain terutamanya yang terletak di pedalaman
dan jauh dari bandar-bandar besar.
Sekolah-sekolah di luar bandar
ini kurang mendapat perhatian daripada pihak swasta dalam
menghulurkan sebarang bentuk bantuan.
Keadaan ini menjadikan kebanyakan
sekolah ini terpaksa bergantung sepenuhnya kepada peruntukan
tahunan daripada Kementerian Pendidikan.
Jika bernasib baik ada ahli-ahli
politik ternama melawat sekolah, maka dapatlah sekolah ini
peruntukan `mengejut' seperti mengecat sekolah atau membaiki
mana-mana yang sudah robek daripada Jabatan Pendidikan Negeri
(JPN).
Jika tidak, pihak sekolah perlu
bersabar menunggu bantuan tahunan daripada kerajaan.
Keadaan ini berlainan di sekolah-sekolah
ternama terutamanya di bandar-bandar besar.
Dengan peruntukan sama rata
yang diberikan oleh kerajaan, sekolah di bandar mungkin mempunyai
makmal komputer yang berhawa dingin, taman mini berlanskap
indah serta pintu pagar yang tersergam, hasil tambahan kewangan
daripada pihak swasta.
Sumbangan syarikat-syarikat
swasta dan juga orang persendirian boleh dikatakan datang
mencurah-curah.
Sekolah-sekolah lain yang kurang
bernasib baik pula mungkin sudah cukup berpuas hati dengan
kemudahan asas yang disediakan oleh kerajaan.
Ada juga guru besar sekolah-sekolah
kampung yang mengadu surat memohon sumbangan buku dan majalah
lama daripada syarikat-syarikat swasta untuk diisi di perpustakaan
sekolah sebagai bahan bacaan ringan, tidak pernah berbalas.
Kita tidak dapat menolak kemungkinan
besar sumbangan ini adalah hasil gerakan individu dalam Persatuan
Ibu Bapa dan Guru (PIBG) yang terdiri daripada orang yang
berduit dan berkedudukan tinggi.
Di samping itu, tidak dapat
dinafikan juga hubungan baik guru besar dan pengetua dengan
pihak luar juga memainkan peranan penting dalam mendapatkan
sumbangan daripada pihak swasta.
Faktor latar belakang ibu bapa
pelajar di sesebuah sekolah juga memainkan peranan penting
kemajuan sesebuah sekolah kerana mereka boleh menggunakan
pengaruh ibu bapa berkedudukan untuk membantu membangunkan
sekolah.
Bagaimanapun, tidak semua sekolah
memiliki PIBG yang `kaya', ataupun anak-anak orang berada.
Malah ada juga sekolah yang
mempunyai individu berada dalam PIBGnya tetapi masih perlu
berharap pada sumbangan kewangan kerajaan semata-mata untuk
pembangunan sekolah.
Bagaimanapun menurut pegawai
di Kementerian Pendidikan yang banyak terlibat dengan urusan
tajaan pihak swasta untuk pembangunan sekolah, tidak dapat
dinafikan lokasi sekolah memainkan peranan penting dalam `mengumpan'
sumbangan pihak swasta.
Dalam konteks ini, sekolah-sekolah
yang terletak di bandar besar boleh dikira beruntung kerana
merekalah yang sentiasa menjadi pilihan kerana ia akan menjimatkan
kos untuk melaksanakan sesebuah projek.
Lagipun boleh dikatakan hampir
semua ibu pejabat syarikat-syarikat swasta ini terletak di
bandar-bandar besar.
Selain itu, tidak dapat dinafikan,
kriteria `pasaran yang berpotensi' adalah perkiraan yang paling
utama dalam pemilihan sesebuah sekolah untuk diberikan bantuan.
Malah kriteria ini boleh dikatakan
berada di tangga teratas sebelum sesuatu projek dilaksanakan
di sesebuah sekolah.
Bagaimanapun tidak semua syarikat
swasta memberi pertimbangan kepada fakta-fakta komersial.
Syarikat Puncak Niaga umpamanya
memberi keutamaan kepada sekolah-sekolah di luar bandar di
sekitar Lembah Klang dan Selangor untuk menjalankan projek
`Briged Sungai' yang merupakan projek kesedaran penjagaan
alam sekitar.
Menurut salah seorang pegawainya,
Puncak Niaga membelanjakan antara RM40,000 hingga RM50,000
untuk setiap fasa projeknya melibatkan empat buah sekolah.
Selain faktor-faktor komersial
dan juga tanggungjawab sosial pihak swasta, tidak dinafikan
satu lagi ciri penting yang diberikan keutamaan ialah dalam
`mengumpan' sumbangan pihak swasta ialah kecemerlangan sesebuah
sekolah.
Jika diperhatikan trend, didapati
kebanyakan sekolah yang berjaya jaya `mencuri' perhatian pihak
swasta ialah sekolah yang membuktikan kecemerlangan pengurusan
dan pentadbiran sekolah secara keseluruhan baik dari segi
pelajarnya dan juga kakitangannya.
Ini penting kerana syarikat-syarikat
swasta ini sudah pasti mahukan sumbangan mereka kepada sesebuah
sekolah berbaloi dan dibayar dengan kejayaan sekolah tersebut.
Tidak secara langsung ia memberi
kesan positif dan menaikkan nama syarikat mereka kerana turut
membantu membangunkan sesebuah sekolah.
Mengambil iktibar ini, pihak
sekolah sebenarnya perlu bertindak proaktif untuk `mengumpan'
perhatian pihak swasta bagi menyalurkan sebarang bentuk bantuan.
Kejayaan sekolah itu pastilah
tidak semata-mata bergantung kepada kecemerlangan akademik
semata-mata, tetapi juga dalam bidang kokurikulum.
Sesuai dengan dasar Kementerian
Pendidikan dalam Rancangan Pembangunan Pendidikan 10 tahun
yang dikemukakan baru-baru ini yang mahukan kerjasama yang
lebih erat antara pihak swasta dengan sekolah demi kemajuan
sekolah, pengetua dan guru besar perlu memikir dengan serius
dan kreatif untuk menarik penglibatan pihak swasta ke sekolah
masing-masing.
Kita tidak boleh melihat saranan
ini sebagai satu manifestasi `lepas tangan' kerajaan kepada
usaha membangunkan sekolah.
Saranan ini sebaliknya adalah
bersifat `menang-menang' dan satu perkongsian bijak.
Cuma yang penting sekarang
ialah supaya pihak sekolah sentiasa berhati-hati dan membuat
pertimbangan waras dalam menerima sebarang bentuk sumbangan
daripada pihak swasta.
Kita tidak mahu, pihak swasta
menggunakan sekolah untuk menonjolkan diri dan mempromosi
barangan yang dihasilkan.
Selain usaha kreatif dan bersungguh-sungguh
pengetua atau guru besar, pihak swasta juga perlu lebih adil
dan bersifat lebih simpati dalam menghulurkan bantuan.
Benar, sumbangan mereka ke
sekolah-sekolah yang sudah ada nama akan menaikkan lagi nama
syarikat masing-masing kerana sekolah-sekolah tersebut mudah
mendapat perhatian, terutamanya media.
Tetapi dalam masa yang sama,
mereka juga perlu prihatin dengan kedaifan dan kekurangan
sekolah-sekolah di luar bandar terutamanya.
Jika dengan bantuan syarikat-syarikat
swasta ini mampu membawa perubahan yang membanggakan kepada
sekolah-sekolah ini, pastinya, imej mereka sebagai sebuah
syarikat yang memberi khidmat kepada masyarakat akan lebih
mendapat perhatian.
Dan pastinya syarikat mereka
akan mendapat lebih kepercayaan daripada masyarakat keseluruhan.
|