หลวงปู่... - ทุกข์ ต้องกำหนดรู้ เมื่อรู้แล้ว ให้ละเสีีย ไปไว้มันทำไม

หลวงปู่แนะ - ส่วนเรื่องของ "พระวินัย" นั้น ให้ศึกษาอ่่านตำรับตำราให้เข้าใจให้ ถูกต้องทุกข้อมูล เพื่อปฏิบัติไม่ให้ผิดพลาด
ส่วน "ธรรมะ" นั้น ถ้าอ่านมาก ก็จะมีวิตกวิจารมาก จึงไม่ต้องอ่านก็ได้ ให้ตั้งใจปฏิบัติเอาเพียงอย่างเดียวก็พอ...ให้ดูที่จิตของ
ตัวเอง ปฏิบัติที่จิต เมื่อเข้าใจจิตแล้ว อย่างอื่นก็เข้าใจได้เอง

หลวงปู่... - การไม่กังวล การไม่ยึดถือ นั่นแหละคือวิหาารธรรมของนักปฏิบัติ

หลวงปู่... - ...ถึงจิตไม่สงบ ก็ไม่ควรให้มันออกไปไกล ใใช้สติระลึกไปแต่ในกายนี้

หลวงปู่... - ... ที่ใจไม่สงบก็ให้รู้ว่ามันไม่สงบ เพราาะอยากสงบมันจึงไม่สงบ ขอให้พยายามภาวนาไปเรื่อยๆ สักวันหนี่งก็จะสงบได้ตามต้องการ

หลวงปู่... - การปฏิบัติทั้งหลายที่เราพยายามปฏิบัติมา ก็เพื่อจะใช้ในเวลานี้เท่านั้น
เมื่อถึงเวลาที่จะตาย ให้ทำจิตให้เป็นหนึ่ง แล้วหยุดเพ่งปล่อยวางทั้งหมด

*** หลวงปู่... - ...ธรรมดาแสงย่อมสว่าง ธรรมดาเสียงย่อมดัง หน้าที่ของมันเป็นเช่น
นั้นเอง เราไม่ใส่ใจฟังเสียอย่างก็หมดเรื่อง จงทำตัวเราไม่ให้เป็นปฏิปักษ์กับสิ่งแวดล้อม เพราะมันมี
อยู่อย่างนี้เอง เป็นอยู่อย่างนี้เอง

หลวงปู่... - ...พูดถึงความสุขในสมาธิ มันก็สุขจริงๆ จะะเอาอะไรมาเปรียบไม่ได้ แต่ถ้าติดอยู่แค่นั้น มันก็ได้แค่นั้นแหละ ยังไม่เกิดปัญญาอริยมรรค

หลวงปู่... - จิตที่ฝึกดีแล้ว เมื่อวิบากของสังขารเกิดขขึ้น ย่อมละและระงับได้เร็ว ไม่กังวล ไม่ยึดถือ หมดภาระเกี่ยวข้องกับสิ่งเหล่านั้น มันก็แค่นั้นเอง

หลวงปู่.. - ...การรู้เห็นเรื่องการเวียนว่ายตายเกิด กการระลึกชาติย้อนหลัง แค่ระดับ อุปจารสมาธิ" ก็ทำได้แล้ว

หลวงปู่... - มีเวลาเมื่อไรให้ปฏิบัติเมื่อนั้น การฝึกจจิต การพัฒนาจิต เป็นวิธีลัดที่สุด

หลวงปู่... - ...การสำรวมสำเหนียกในพระวินัยอย่างเคร่งคครัด และสมาทานถือธุดงค์นั้น เป็นปฏิปทาที่ดีงาม
อย่างยิ่ง น่าเลื่อมใส แต่ถ้าเจริญจิตไม่ถึงอธิจิต อธิปัญญาแล้ว ย่อมเสื่อมลงได้เสมอ เพราะยังไม่ถึง
โลกุตตรภูมิ...

หลวงปู่... - ... "รู้" (อัญญา) เป็นปรกติจิตที่ว่าง สวว่าง บริสุทธิ์ หยุดการปรุงแต่ง
หยุดการแสวงหา หยุดกิริยาของจิต ไม่มีอะไรเลย ไม่ยึดถืออะไรสักอย่าง

หลวงปู่... " จิตที่ส่งออกนอก เป็นสมุทัย ผลอันเกิดจากจิตที่ส่งออกนอก เป็นทุกข์
           จิตเห็นจิต เป็นมรรค ผลอันเกิดจากจิตเห็นจิต เป็นนิโรธ "*****