Final Fantasy VII: Un-Told Ending

Chapter 2: May be a last day on earth

            หลุมอุตกาบาตสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงในขณะที่“โฮลี่”ทะยานออกจากเบื้องล่าง ไฮวินด์ถูกเหวี่ยงขึ้นไปบนอากาศและหมุนคว้าง
อย่างไร้ควบคุมโดยสิ้นเชิงภายในยานเหล่าลูกเรือและผู้โดยสารถูกเหวี่ยงไปทุกทิศทางตามแต่ว่าเรือเหาะที่ไร้การควบคุมนี้จะถูกเหวี่ยงไปในทางใด
เพียงแต่ซิดเท่านั้นที่ยังยืนอยู่ได้ ถึงจะเกือบเรียกไม่ได้ว่าเป็นการยืนก็ตามเขาจับคันบังคับของไฮวินด์ไว้มั่น พยายามที่จะควบคุมเรือเหาะสุดที่รักของเขา
ออกจะกระแสพลังอันบ้าคลั่งนี้ให้ได้ ทั้งๆที่เขาเองก็รู้ตัวอยู่แล้วว่าไม่มีทาง

ลูกเรือคนหนึ่งยึดรั้วที่กั้นอยู่ใกล้ๆแผงควบคุมไว้ได้
“ยานกำลังจะแตกเป็นชิ้นๆ!!” เขาร้อง
“พวกเรากำลังจะตาย!!”
ลูกเรืออีกคนตะโกนขณะที่ตัวเองกำลังพยายามอย่างยิ่งที่จะหาอะไรก็ได้เกาะ
“ชั้นกำลังจะอาเจียน!!” ยัฟฟี่โวยเสียงดังกว่าใคร พร้อมๆกับโดนเหวี่ยงกลิ้งไปที่กำแพงด้านหลัง
“บ้าที่สุด!! อย่าดื้อสิวะ!! #$%!!” ซิดตะโกนด่าอะไรก็ตามที่นึกออก
บ้าชะมัด เป็นกัปตันแต่ดันคุมยานไม่อยู่ เขาคิด
ทันใดนั้นเขาก็ต้องตะโกนด้วยความตกใจ “เฮ้ย!!” ซิดร้องออกมาเมื่อมือของเขาหลุดออกจากคันบังคับ
เมื่อไม่มีอะไรให้ยึดอีกต่อไป ร่างของซิดก็ลอยละลิ่วไปรวมกับคนอื่นๆ ออกจะโชคร้ายกว่าหน่อยที่หน้าของเขาฟาดเข้ากับกำแพง
ทำให้บุหรี่ของเขาร่วงหายไปตามแรงเหวี่ยง
“ฉันรักเธอมากขนาดนี้ แต่เธอดันมากยุ่งกับบุหรี่ของฉัน”
“มันเกินไปแล้วว้อย!!” เขาตะโกนกับเรือเหาะ
“โฮลี่” พุ่งเป็นทางยาวผ่านท้องฟ้าที่มืดมิด
ในขณะที่ไฮวินด์หลุดออกมาจากแรงเหวี่ยงในที่สุด
พร้อมๆกันกับที่ชิ้นส่วนต่างๆของยานเริ่มแยกออกจากกัน
ร่วงลงสู่พื้นดินเบื้องล่าง…

“ยานของช้าาานนน!!” ซิดร้องเสียงหลง
ความโกรธและความกลัวปนกันอยู่ในความรู้สึกที่บอกไม่ถูกของเขา เมื่อเขาเห็นชิ้นส่วนของยานลอยผ่านหน้าต่างไป
“ระยำ!!”
จากบริเวณที่เขากลิ้งอยู่ ซิดค่อยคลานไปที่ผนัง ที่นั่นคันโยกอันหนึ่งติดตั้งอยู่ หลอดไฟสีแดงข้างบนกระพริบอย่างรวดเร็วเห็นเป็นตัวอักษรว่า
“ฉุกเฉิน”
ซิดพุ่งตัวออกไปคว้าคันโยกนั้นไว้แล้วโยกลงด้วยความรวดเร็วในใจภาวนาให้ยานส่วนที่ยังเหลืออยู่มีปฏิกิริยาอะไรซักอย่าง
ปีกเหล็กขนาดใหญ่ดีดตัวเองออกมาจากส่วนหลักของตัวยาน ในขณะที่ชิ้นส่วนอื่นๆถูกดีดทิ้งออกไป ขณะนี้เรือเหาะไฮวินด์
แปลงสภาพเป็นคล้ายเครื่องบินลำยักษ์แล้ว ไวเท่าความคิด ซิดพุ่งกลับไปที่คันบังคับอีกครั้ง หมุนพวงมาลัยเพียงครั้ง
ยานลำโปรดของเขาก็ทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย ไฮวินด์พุ่งตัวขึ้นสู่อากาศอีกครั้ง
“ต้องหยั่งงี้ซิ ลูกพ่อ” ซิดจูบคันบังคับเรือเหาะด้วยความรัก
ขณะนี้ทุกๆคนในยานเริ่มตั้งตัวกันได้แล้ว ยัฟฟี่พุ่งไปยังห้องน้ำเพื่อแก้อาการเมาเครื่องบินอย่างที่เธอทำประจำ
เสียงโอ้กอ้ากดังมาให้ได้ยินชัดเจน
“ถ้ามีลูกเล่นอย่างนี้ทำไมไม่ใช้ตั้งแต่แรกล่ะ” คลาวด์ถามซิดอย่างโกรธๆ
“ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามี ไม่ได้ออกแบบเอาไว้ด้วย สงสัยชีร่าจะเป็นคนติดตั้งมั้ง” ซิดพูดเรียบๆ
“ก็ฝีมืออย่างชั้นไม่คิดว่าต้องใช้นี่หว่า”

เมืองมิดการ์ทำได้แค่เพียงมองมันเท่านั้น ไม่มีทางที่จะป้องกันมันได้เลย “เมเทโอ”ค่อยๆลอยลงมาหาพวกเขา
อุตกาบาตลูกยักษ์รายล้อมด้วยเปลวเพลิงจนมองเห็นเป็นสีแดงฉาน เมื่อมองจากเบื้องล่าง สีของมันช่างเหมือนกับสีเลือดอะไรอย่างนั้น
ท่ามกลางความมืดของท้องฟ้า สามารถมองเห็นมันได้อย่างชัดเจนกลิ่นแสบจมูกของกำมะถันฝุ้งกระจายอยู่ในบรรยากาศ
ทำให้อากาศเริ่มยากต่อการหายใจ พายุหมุนซึ่งเกิดจากพลังด้านมืดม้วนตัวอยู่ที่บริเวณผิวด้านนอก บางลูกเริ่มที่จะม้วนลงมายังเบื้องล่าง
ทั้งพายุและฟ้าผ่าเริ่มจู่โจมมิดการ์ ตึกสูงตกเป็นเหยื่อของมากรายแรก แม้กระทั่งตึกของชินระยกต้องพ่ายแพ้ต่อการจู่โจมของเมเทโอ
เหล่าผู้คนวิ่งออกมายังท้องถนน ทุกอย่างอยู่ในความโกลาหลที่สุด บ้างก็สวดอ้อนวอนพระเจ้า บ้างก็วิ่งหนี บ้างก็คุกเข่าลงกับพื้น
ร้องไห้ขอความเมตตาจากอุตกาบาต แต่มันไม่มีให้

“โฮลี่”ปรากฏออกมาเหนือท้องฟ้าและแผ่ขยายออกใต้”เมเทโอ” กลายเป็นโล่ขนาดใหญ่ป้องกันไม่ให้”เมเทโอ”เข้าใกล้มากกว่านี้
ความโล่งใจของชาวมิดการ์เกิดขึ้นได้เพียงชั่วครู่เท่านั้น “เมเทโอ”โถมกำลังของมันทั้งหมดเข้าสู่”โฮลี่” ก่อให้เกิดช่องว่างเล็กๆ
ซึ่งกำลังขยายออกอย่างช้าๆ!!

ไฮวินด์บินวนอยู่เหนือหายนะในมิดการ์ บนดาดฟ้าเรือ ความเงียบเข้าครอบคลุมทุกอย่างคล้ายหมอกหนากั้นนักรบทั้งแปดออกจากกัน
ทั้งแปดคนซึ่งคิดว่าเพียงแค่พวกเขาก็สามารถช่วยโลกได้ พวกเขามาช้าไป ความคิดนี้ทรมานพวกเขาได้มากมายกว่าความเจ็บปวด
ที่พวกเขาเผชิญมาทั้งหมดหลายเท่านัก
“เดี๋ยวก่อนซิ…” บาร์เรทพูดด้วยความสงสัยมากกว่าความโกรธ
“ทำไม่โฮลี่ไม่ได้ผลล่ะ”
“ฉันน่าจะรู้นะ…” นานากิหรือเรด XIII ค่อยๆขยับเข้าไปใกล้หน้าต่าง
“บางทีมันอาจจะช้าไปแล้วก็ได้”
“…ผมสั่งให้ทุกคนเข้าไปหลบภัยในสลัม” เคท ซิธพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแสดงความสับสน
“ถ้าเหตุการณ์เป็นแบบนี้…?”
“ฉัน… คิดว่าแค่หยุดเซฟิรอธได้…” คลาวด์ก้มหน้าลง
“ขอโทษนะ…”
“มาร์ลีน…” ตาของบาร์เรทมองที่ความมืดที่ปกคลุมมิดการ์อย่างสิ้นหวัง
“เธออยู่ที่คาล์มกับผม เธอปลอดภัยดี” เคท ซิธพูดขึ้น
“ไม่มีที่ไหนจะปลอดภัยถ้าไอ้ลูกนั่นตกถึงพื้น!!” เรด XIII คำราม
“รู้ไหม…” ยัฟฟี่ยิ้มแห้งๆ น้ำตาเริ่มปรากฏให้เห็นที่ขอบตา “มันตลกนะ… ฉันไม่คลื่นไส้แล้ว”
“ฉันต่างหากที่รู้สึกแย่” คลาวด์พูดเบาๆ เบาจนแทบไม่ได้ยิน
วินเซนท์ดึงผ้าคลุมของเขาให้กระชับยิ่งกว่าเดิม
“โฮโจตายแล้ว… เซฟิรอธตายแล้ว…”
เขาเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่าพูดให้คนอื่นได้ยิน
“แต่เราก็ยังไม่ได้รับการชำระบาปอยู่ดี” ทิฟาโอบแขนของเธอไว้รอบตัวคลาวด์
เธอมองเห็นความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสในดวงตาคู่นั้น
“ไม่เป็นไรหรอก…” เธอกระซิบปลอบ “ไม่มีใครหยุดเมเทโอได้…”
ไม่มีใคร? นานากิส่ายหัวเมื่อได้ยินคำนี้ ไม่ใช่หรอก มีอยู่คนหนึ่งที่สามารถหยุดมันได้…
แต่คนๆนั้นจากไปแล้ว ด้วยความเจ็บปวด ความสิ้นหวังและความท้อแท้
เรด XIII เงยหน้าขึ้น ส่งเสียงที่แสดงถึงความท้อแท้ถึงที่สุดแล้วกับดวงจันทร์   เขาหอนกับดวงจันทร์
ดวงจันทร์ซึ่งแทบจะมองไม่เห็นเนื่องจาก”เมเทโอ”