Final Fantasy VII: Un-Told Ending

Chapter 5: Each of their own ways (Part 2)

กระสวยอวกาศ ชินระ27 ตระหง่านอยู่ที่ฐานปล่อยจรวด เงาของทาบลงมาสู่ร๊อคเกททาวน์
สัญลักษณ์แห่งการเริ่มใหม่และชัยชนะ อยู่ ณ. ที่นี้ เหล่าผู้คนมากมายกำลังรอเวลาสำคัญ
เหล่าลูกเรือซึ่งเคยเป็นลูกเรือของไฮวินด์กำลังเตรียมการขั้นสุดท้ายสำหรับการปล่อยจรวด
การพูดคุยออกรสชาติอย่างยิ่ง โดยเฉพาะเมื่อพูดถึงสิ่งที่พวกเขาเผชิญมา และสิ่งที่พวกเขากำลังจะทำต่อไป

ชายคนนั้นสวมแจ๊ตเกทสีครามทับเครื่องแบบนักบินสีเทาที่ปักเครื่องหมายของชินระคอมปานีไว้ที่หน้าอก
เขาก้าวเข้าสู่ทางเดินเล็กๆที่จะนำเขาสู่กระสวยอวกาศที่ตรงนั้นเขาทิ้งบุหรี่ลงกับพื้น ขยี้มันด้วยรองเท้า แล้วเขาก็ก้าวออกเดิน
ผ่านทางเดินที่เหล่าช่างเครื่องกำลังยืนเข้าแถวทำความเคารพเขาอยู่
“เธอพร้อมแล้วครับ กัปตัน!” คนหนึ่งพูด
“งั้นไปกัน เอาเจ้านี่ไปสร้างประวัติศาสตร์ด้วยกันเลย!” ชายคนนั้นพูดขึ้น ความภาคภูมิใจเต็มเปี่ยมอยู่ในหัวใจของเขา
ในขณะที่เขาก้าวสู่ที่นั่งนักบิน “ครับ กัปตัน!” ทุกคนตอบรับ
“จูบดวงดาวพวกนั้นแทนเราด้วยนะครับ”
กัปตันซิด ไฮวินด์มองพวกเขาแล้วยิ้มอย่างมั่นใจ
“แน่นอน พวก”

ซิดเข้าไปนั่งประจำที่ ความตื่นเต้นสูบฉีดผ่านทุกอณูในร่างของเขา นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาจะได้ออกสู่อวกาศ
แต่ครั้งนี้เขารู้สึกว่ามันเป็นความจริงยิ่งกว่า เขารู้ดีว่าทำไม
“พร้อมรึยังคะ? กัปตัน”
ผู้ช่วยนักบินของเขาขยับแว่นและชุดนักบินให้เข้าที่ในขณะที่เธอเดินเข้ามา
“ไม่เคยพร้อมเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิต” ซิดตอบ
“ทุกอย่างโอเคนะ? ชีร่า” ซิดโยกสวิชท์บางตัวเพื่อรอการนับถอยหลัง
ชีร่าเดินมานั่งที่ข้างเขาแล้วตอบว่า “ฉันเช็คทุกอย่างด้วยตัวเองเลยค่ะ”
ซิดยิ้มให้ชีร่า “ถ้าอย่างงั้น… ทุกอย่างก็เรียบร้อย ภารกิจนี้ราบรื่นแหงๆ” แก้มของชีร่าแดงระเรื่อขึ้นมา
“เริ่มนับถอยหลังได้” ตัวเลขจำนวนหนึ่งปรากฏขึ้นมาบนจอภาพ
“ฉันพร้อมแล้ว” ซิดเอื้อมไปกุมมือของชีร่าไว้อย่างอ่อนโยน
“และคราวนี้คงไม่ต้องหยุดกลางคันด้วย”
รอยยิ้มปรากฏอยู่บนริมฝีปากของชีร่า “ฉัน…”
“แค่พูดว่า ‘พร้อมแล้ว’ ก็พอ” ซิดหัวเราะเบาๆ
“แน่นอนค่ะ ฉันก็เป็นคนร๊อคเกททาวน์
ฉันอยากไปข้างนอกนั่น …เกือบครึ่งนึงของที่คุณอยากแหนะ” ชีร่าหัวเราะ
“นั่นนะเกือบเรียกว่าหมกมุ่นแล้วนะ” ซิดหัวเราะไปพร้อมๆกับเธอ

“…ห้า…” ผู้ควบคุมภารกิจนับถอยหลังลงเรื่อยๆ
“บ้าจัง พวกนี้ไม่เคยทำอะไรทันใจซะที” ซิดจุดบุหรี่สูบอีกมวน
“กับคุณแล้ว ชีวิตไม่เคยเร็วพอเลย ซิด” ชีร่ายิ้มอย่างสุภาพ
“งั้นฉันคงต้องช้าๆลงบางแล้ว” ซิดหายใจเข้ายาวๆ
“เพื่อฉันเหรอคะ?” ซิดมองตาของชีร่า ตัวเลขบนจอภาพขยับมาถึงเลขศูนย์แล้ว
“เพื่อทุกๆอย่าง”
“แต่เธอก็พูดถูก ส่วนมากเพื่อเธอ” ซิดกุมมือของเธอกระชับขึ้นกว่าเดิม

เครื่องยนต์เริ่มสงเสียงคำรามออกมาเมื่อการนับถอยหลังสิ้นสุด ควันและเปลวไฟพวยพุ่งออกมาจากท้ายยานส่งกระสวยอวกาศชินระ27ออกจากฐาน
เมฆสีเทาถูกทิ้งเหลือไว้เป็นทางยาว พาดผ่านท้องฝ้าสีน้ำเงินของยามเช้า ประชาชนของร๊อคเกททาวน์โห่ร้องยินดีเมื่อ ชินระ 27 ชื่อรหัส ‘เซทรา”
หายลับตาไปในท้องฟ้า
ณ. ที่นั่งพิเศษของผู้บริหารของชินระ คอมปานี ชายร่างอ้วน ผมขาวบางกู่ร้องด้วยความยินดีในชัยชนะ
พาลเมอร์หันมายินดีกับประธานของชินระและอดีต ’หน่วยเทอร์ก’
“เฮ้!! กะอยู่แล้วว่าคุณต้องรวมโปรเจคนี้ไว้ในงบประมาณ” เขาร้อง
รีฟยิ้ม เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาด้วยความภูมิใจ “แหงล่ะ ผมกะไว้อยู่แล้ว”

“ไปเลย!!” ชายที่นั่งอยู่ที่บาร์ชูแก้วเบียร์ในมือขึ้นเมื่อภาพของ ‘เซทรา’ ในจอทีวีทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า
คนอื่นๆที่ดูอยู่ด้วยบ้างก็ปรบมือ บ้างก็ดื่มให้กับความสำเร็จครั้งนี้
“เฮ้” ชายอีกคนหันไปทางหญิงสาวที่เป็นเจ้าของ โรงแรม ‘เซเว่นธ์ เฮฟเวน’ แห่งนี้
“คุณรู้จักนักบินนั่นใช่ไหม?” ทิฟายิ้มให้กับคำถาม “ค่ะ รู้จักดีด้วย”
เธอมองไปที่จอภาพ นึกถึงว่านานเท่าไหร่แล้วนะ ที่เธอไม่ได้พบกับนักบินห่าม สูบบุหรี่ไม่ยั้ง และใจกว้างคนนั้น …และเพื่อนเก่าของเธอทุกๆคน
“เอาล่ะ ในฐานะที่เจ้าของกำลังอารมณ์ดี”
“10 นาทีจากนี้เครื่องดื่มฟรีค่า!” ทิฟาประกาศ
เหล่าลูกค้าในบาร์ไชโยโห่ร้องตอบด้วยความยินดี ผู้คนเข้ามาออกันที่โต้ะเสริฟ
ชายผมสีเทาคน สวมผ้าคลุมสีขาววางเงิน 30 กิลลงบนเคาเตอร์
“เครื่องดื่มฟรีค่ะ” ทิฟามองไปที่ชายคนนั้น
“อาจารย์เซนแกน! ไม่อยากเชื่อเลย!” เซนแกนเลือกที่นั่งที่เคาเตอร์แล้วยิ้มตอบ
“ไม่อยากเชื่อจริงๆว่าฉันกำลังมองหนูอยู่ หรือว่าไนเบิลไฮม์ใหญ่โตกว่าแต่ก่อนนะ ไม่น่าเชื่อจริงๆ”
ทิฟากอดอาจารย์ของเธอรอบคอแล้ววางเครื่องดื่มลงที่หน้าเขา
“ฝ่ายพัฒนาของชินระค่ะ ชินระเดี๋ยวนี้เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ”
“หนูก็ด้วยนั่นแหละ” เซนแกนว่า
“ฉันได้ยินว่าหนูอยู่ที่นี่ แล้วก็ได้ยินว่าหนูจะเป็นแม่คนแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“พ่อหนุ่มโชคดีนั่นน่ะ คนนั้นใช่ไหม?” เซนแกนชี้ไปที่ชายหนุ่มที่นั่งดูทีวีอยู่ที่ริมสุดของบาร์
ชายคนที่มีผมสีทองและนัยตาสีน้ำเงินที่ส่งประกายประหลาดออกมา ประกายของมาโก
“ค่ะ” ทิฟายิ้มกว้าง
“คลาวด์! นี่เซนแกนจ้ะ!” คลาวด์หันมามองแล้วเดินมายังคนทั้งคู่
“ผมได้ยินเรื่องของคุณมาเยอะเลยครับ ทิฟาเป็นลูกศิษย์ของคุณใช่ไหม?” คลาวด์จับมือกับเซนแกน
“ศิษย์ที่เยี่ยมที่สุดเลยล่ะ” เซนแกนหยุดไปชั่วขณะแล้วลูบคางอย่างสงสัย
“ขอโทษทีนะ แต่ว่า …เราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่า?” เซนแกนถาม
“อาจจะครับ… อาจจะ” คลาวด์ตอบพร้อมรอยยิ้มเหมือนรู้อะไรซักอย่าง