irc lover

Part 3 : กิง & กิงเซย์ !?!
_________________________________________

ผมพบกับกิงที่หน้าห้องชมรมคอมพิวเตอร์ สีหน้าของเขาดูไม่ดีนัก อาจจะเป็นเพราะนอนดึกก็เป็นได้
"ไง กิง" ผมทักเขา
กิงไม่ได้พูดอะไรตอบ เพียงแต่ยกมือขึ้นข้างหนึ่งเพื่อเป็นการตอบรับคำทักทายของผม
แล้วก็เดินจากไป ผมไม่เข้าใจเลย เพราะปกติเขาจะเป็นคนร่าเริงและกระตือรือล้น ซึ่งท่าทางของเขาในตอนนี้ 
มันช่างดูต่างจากเดิมจริงๆเลย ผมจำได้ดีตอนที่พบกันครั้งแรกน่ะ ผมหลงทางที่จะไปยังห้อง 1154 
แล้วก็ได้กิงนี่แหละที่เป็นคนช่วยบอกทางให้ผม เราเจอกันบ่อยมาก และก็ได้เป็นเพื่อนสนิทกัน แล้วก็มีเรื่องที่ไม่น่าเชื่อก็คือ
กิงก็เล่น irc #@คุยเรื่องการ์ตูน เหมือนกัน แปลกดีนะ 
อ๊ะ! ใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว รีบไปเลยดีกว่า ผมเดินตรงไปยังห้องเรียนของผม และผมก็เจอเข้ากับ 'นอร์ม' 
ผมเบื่อเจ้าหมอนี่จริงๆ ไม่ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน กวนโอ้ยตลอด ที่น่าเจ็บใจก็คือหมอนี่หล่อมาก สาวๆติดตรึม 
แต่ถ้าทางคงจะไม่จริงใจกับใครสักคน 
"เฮ้! เจ้าหน้าจืด" เอาอีกแล้ว แต่คราวนี้ ผมตัดสินใจเดินผ่านไปโดยไม่พูดอะไรเสียเวลาเปล่าที่จะคุยกับหมอนี่
"ได้ยินว่า เจ้ามาซากิทดลองเกี่ยวกับเรื่องพลาน่าอยู่ เรื่องมันยังไงกัน" 
"พลาน่า?..." จริงสิ ผมจำได้ว่ามาซากิ เคยพึมพำคำๆนี้นะ
"เห็นมันถือเครื่องมือเดินไปทั่วเลย คงทดลองทฤษฎีห่วยๆ ของมันอีกล่ะสิ"
ผมไม่เข้าใจหรอกว่า 'พลาน่า' คืออะไร แต่ตอนนี้ที่ผมเข้าใจก็คือเจ้าหมอนี่กำลังดูถูกมาซากิเพื่อนผม 
มันทำให้ผมรู้สึกไม่พอใจเป็นอันมาก
"ไปบอกเจ้ามาซากิด้วยละกัน ให้รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวซะบ้าง จะทำอะไรก็ดูระดับสติปัญญาของตัวเองซะก่อน 
แล้วก็อย่ามาคิดจะจีบเด็กของฉันด้วย น่าจะรู้ตัวดีนะว่าใครดีกว่า หึๆ"
"นายไม่รู้จักมาซากิดีสักหน่อย แล้วจะมาว่าเขาได้ยังไงกัน!" ผมเริ่มบันดาลความโทสะ ผมรู้สึกโกรธมาก เพราะว่าด่าเพื่อนของผม 
มันก็ไม่ต่างกับด่าผมไปด้วยหรอก
"เมื่อวานได้ของดีมา โชคดีจริงๆเลย" 
"นายชอบเอาของแปลกๆ เข้าบ้านอยู่เรื่อยเลย" 
เอ๊ะ เสียงนี้ ผมจำได้ว่ามันเป็นเสียงของโนริ พี กับ คาซาม่า เค ผมรีบหันไปดู อืม... 2 คนนี้ที่มาซากิบอกว่าไม่ดี 
พวกเขาเดินผ่านไปยังห้องของชมรมศิลป์ที่พวกเขาอยู่ โดยไม่สนใจผมกับนอร์ม
"เจ้าหน้าจืด ฉันไปแล้วนะ มีนัดกับเด็กๆน่ะ" เขาโบกมือลาพร้อมกับหัวเราะเบาๆเป็นการเยาะเย้ย
ทิ้งให้ผมยืนอยู่พร้อมกับความโกรธที่ครุกรุ่น
โกรธเจ้านั่นไปมันก็เท่านั้น อย่าไปสนมันเลยดีกว่า ผมค่อยๆ สงบสติอารมณ์ลง เอาล่ะ โอเคแล้ว
ไปเล่น irc ดีกว่า จะได้รู้สึกสบายใจ

ระหว่างที่ผมเดินไปยัง internet cafe ผมก็พบกับกิงเข้า เค้ากำลังคุยกับกิงอยู่ ผมตัดสินใจที่จะไม่เข้าไปขัดจังหวะ
เพราะท่าทางพวกเขากำลังพูดคุยกันถึงเรื่องสำคัญอยู่... เดี๋ยว!!!!!!! กิงคุยกับกิง!!!!!!!!!!! เป็นไปไม่ได้น่า ผมรีบหันไปดู
แล้วก็เห็น กิง 2 คนคุยกันอยู่จริง!!!! ไม่ว่ามันจะเสียมารยาทหรือไม่ผมก็ขอรู้หน่อยเถอะว่ามันเป็นไงมาไงกันแน่
"เอ่อ...กิง" ผมไม่รู้จริงๆ ว่าจะเริ่มทักทายพวกเขา 2 คนแบบไหนดี
กิงคนหนึ่งหันหน้ามาหาผม
"ยู!" เขามีสีหน้าตกใจมาก อืม คนนี้คงเป็นกิงคนที่เป็นเพื่อนผม ส่วนกิงอีกคนหนึ่งมีท่าทางแปลกๆ ตอนเห็นหน้าผม 
ไม่เข้าใจเหมือนกัน
"ทำไม มี 2 คนล่ะ ฝาแฝดเหรอ?" ผมถาม 
"ใช่แล้วล่ะ เรา 2 คนเป็นแฝดกัน ฉันชื่อกิงเซย์น่ะ เป็นน้องชายของพี่กิง" กิงอีกคนหนึ่งพูด
"...ใช่ๆ เราเป็นแฝดกัน คือ...กิงเซย์น่ะ เขาอาศัยอยู่ที่เมืองอื่นน่ะ นานๆจะเจอกันที..."
เป็นฝาแฝดกันนี่เองมิน่าล่ะหน้าตาเหมือนกันไม่มีผิด 
ในใจของผมรู้สึกโล่งอก เพราะอะไรก็ไม่รู้ เหมือนกับว่าผมกำลังกลัวอะไรบางอย่าง ที่ไม่อาจคาดคิด 
"ฉันชื่อ โอโตอิ ยู เพื่อนพี่ชายนายเองแหละ" ผมรีบทักทายเขา เพื่อตัดปัญหาความสงสัยของผม
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมพึ่งเคยมาที่นี่ ก็อาจจะมีหลงบ้างนะครับ"
"ไม่แปลกหรอก ผมเองก็หลงอยู่บ่อยๆ ได้กิงนี่แหละคอยนำทางให้"
อัธยาศัยดีนะ แล้วความรู้สึกเมื่อกี้มันอะไรกัน... ผมคงจะคิดมากไปเอง
"ยู ทำไมมาอยู่แถวนี้ล่ะ" เสียงนี้มัน... เสียงมาซากินี่นา
ผมหันไปหามาซากิ
"นายมาทำอะไรแถวนี้เหรอ มาซากิ"
"จะมาสอนพิเศษเด็กๆ น่ะ" มาซากิพูดเบาๆ สายตาของเขาจ้องไปยัง 2 พี่น้องกิง
"2 คน..."
"น้องชายฝาแฝดของกิงน่ะ ชื่อกิงเซย์"
กิงเซย์ไม่ได้พูดอะไร สายตาของเขาจับจ้องไปที่มาซากิ ด้วยความเคียดแค้น..... คงไม่ใช่มั้ง... เราคงคิดมากไปเอง
ทันใดนั้น มาซากิ ก็จับแขนของผม แล้วดึงตัวผมออกมาทันที แล้วพาผมไปยังที่เงียบๆ แห่งหนึ่ง
"ฉันบอกนายแล้วไง! ว่าอย่าไปยุ่งกับมัน ทำไมนายไม่ยอมฟังฉันเลย" มาซากิเดือดดาลออกมาเป็นคำพูด
"มาซากิ ใจเย็นๆ ก็ได้... กิงเขาเป็นคนดีนะ" ผมพยายามให้เหตุผล
"หึ ดีนักล่ะ... เจ้านั่นมันหลอกเด็กนะ!" 
"หลอกเด็ก!?!" อะไรกัน...
"รู้จัก 'สคัลด์' รึเปล่า" 
"ใครเหรอ"
"เป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักมาก แล้วก็ถูกเจ้ากิงคอยตาม"
"อะไรกัน..."
"เห็นไหม มันชั่วจริงๆ อย่าไปยุ่งกับมันเลย"
ผมตัดสินใจไม่พูดอะไร แล้วเดินจากไปทันที ทิ้งมาซากิเอาไว้คนเดียว ผมรู้สึกรับไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องของกิง 
แต่อย่างที่คนเขาว่ากันล่ะนะ ต้องฟังหูไว้หูเสมอ แต่ที่แน่ๆตอนนี้ใจของผม มันร้อนรุ่มที่อยากจะรู้ความจริงเรื่องของ 'สคัลด์' 
บางทีถ้าได้ฟังเรื่องราวที่แท้จริงจากปากของเธอเอง ทุกอย่างก็จะกระจ่าง แต่กว่าจะถึงตอนนั้น มันจะสายเกินไปรึเปล่านะ.....
การได้พบกับกิงเซย์ ทำให้ผมได้รู้สึกถึงสิ่งหนึ่งที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้น... ความสงสัย...อืม...ไม่น่าจะใช่นะ มันเหมือนกับสงคราม.......
ความรู้สึกเล็กๆ ในใจของผมน่ะ บอกว่า การพบกับเขาน่ะ จะเป็นการผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิตของผม
ชะตากรรมของยุคสมัยนี้กำลังจะเปลี่ยนไป แต่สิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้ มีเพียงประนีประนอมทั้งสองฝ่ายเอาไว้งั้นหรือ?
ความรู้สึกที่แท้จริงของผมน่ะ...........
_________________________________________

End of part3