irc lover

Part 4 : ความรู้สึกที่หนักอึ้ง
_________________________________________

เช้าวันนี้ไม่สดใสเอาเสียเลย เหมือนกับความรู้สึกของผม... ท้องฟ้ามีสีครึ้มทำให้ผมรู้สึก
หวั่นใจอยู่ไม่น้อย มันน่าแปลกที่ผมรู้สึกว่าต้องเผชิญกับปัญหาใหญ่ในชีวิต แต่ลึกๆในใจผมกลับ
รู้สึกสนุก... ตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก และสะใจกำสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แม้แต่ตัวผมเองก็ไม่อาจจะเข้าใจ

ผมเดินเข้าห้องเรียนอย่างช้าๆ แล้วค่อยๆ ไปที่นั่งของผมที่อยู่ใกล้กับมาซากิ วันนี้เขาไม่มา...
ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันความสงสัยในใจผมประดังเข้ามาอีกครั้ง ความกดดันอันเหลือล้นกดทับผมไว้
ทำให้ขยับตัวแทบไม่ไหว หายใจลำบากขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกเหมือนจะหมดสติ...
"เป็นอะไรรึเปล่าคะ" เสียงหวานๆ ดังขึ้นข้างๆผม
อา...นั่นเสียงของ มินามิซาโตะ ไอ นี่นา เธอเป็นคนที่น่ารักมาก นั่งอยู่ใกล้ๆ กับผมเอง
แต่ผมไม่ค่อยกล้าจะคุยกับเธอหรอก เพราะ ไอจิมะ มิยูกิ เพื่อนสนิทของเธอที่นั่งใกล้กัน มักคอยอยู่ข้างๆ เธอ
เสมอ และแถมยังทำหน้าน่ากลัวตอนผมจะคุยกับเธอทุกครั้ง ทำให้ผมรู้สึกหวั่นๆ
"ไม่เป็นอะไรครับ" ผมโกหก เพราะไม่อยากให้เธอเป็นห่วง แต่ดูเหมือนผมจะคิดผิดนะที่ตอบเธอ 
เพราะไอจิมะ หันหน้ามาแล้ว ไม่รอดแน่ๆ...
"ตั้งใจเรียนต่อเถอะครับ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะครับ" ผมกระซิบเบาๆ
จริงๆ แล้ว ก็ต้องขอบคุณเธอนะ เพราะการทักของเธอ ทำให้ผมกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง...
แต่ถึงอย่างไรจิตใจที่หนักอึ้งของผม ยังคงร่ำร้องขอการปลดปล่อยเช่นเดิม...ความเจ็บปวดนี้...
ความอ่อนแอนี้...มันเป็นของผมจริงๆ รึเปล่านะ...

**********

[ด้านของ โนริ พี]

"เจ้ากันดั้มตัวนี้ เยี่ยมจริงๆ" พีกล่าวเช่นนี้เป็นครั้งที่ 30
"นายชอบเอาอะไรแปลกๆ เข้าบ้านอยู่เรื่อยเลย" เคบ่น
"เฮ้! นี่กันดั้มเชียวนะ ไม่ใช่ของแปลกๆ สักหน่อย" พีแย้ง
"เลิกเพ้อฝันเถอะน่า และเอาเจ้านี่ไปเก็บไว้ใต้ดินเถอะ เกะกะ"
"นี่ก็ใต้ดินนะ"
"เออๆ รู้แล้ว เอาไปเก็บไว้ที่โกดังชั้นใต้ดิน นี่มันฐานปฏิบัติการนะ เอาอะไรงี่เง่าๆ มาวางเกะกะอยู่ได้"
"ก็ได้ๆ" พีเริ่มขี้เกียจจะแย้ง

**********

[ด้านของ !?!?!?!]

"เจ้ามาซากิคอยหาเรื่องอีกแล้ว! ต้องหาทางจัดการมันให้ได้เลย" ชายผู้นั้นกำหมัดด้วยความโกรธ 
อีกคนหนึ่งที่แค้นมาซากิงั้นรึ!?!

**********

[ด้านของ มาซากิ ]

"หึ กิงเซย์... ไม่สิ ต้องเรียกว่ากิงสินะ มาจัดการฉันจากอนาคตเลยรึ" 
มาซากิพูดพลางดูรูปของกิงกับกิงเซย์ ที่แอบถ่ายมาได้โดยหุ่นMini-Cybuster
"ทฤษฎีกาลเวลา ไม่เลวจริงๆ"
เขาหันกลับไปดูหุ่นขนาดยักษ์ที่เขาสร้างขึ้น
"อาจใกล้จะถึงเวลาที่เจ้าจะได้ออกโรงแล้วล่ะ มาโซ(คิส)กิชิน" เขาหัวเราะเบาๆ

**********

อยู่ดีๆ ผมก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันที อันตรายที่คลืบคลานเข้ามานี้ มันจะต้องถึงขั้นแตกหักแน่
นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ผมคิด...

_________________________________________

End of part4