Just Love
Page 6 Sakurako Mind
สวัสดีค่ะ
ฉัน สุงิโมโต้ ซากุระโกะ
ตอนนี้ฉันเข้าเรียนมาได้ซัก3อาทิตย์แล้ว
ก็สนิทกับเพื่อนๆทุกคนดี
แต่ที่ไปไหนด้วยกันก็มีมิซึโฮะกับปาคุง
เขาเป็นกลุ่มเพื่อนที่ฉันสนิทมากที่สุด
โดยเฉพาะปาคุง
ระยะนี้พอฉันได้อยู่ใกล้เขาก็รู้สึกมีอาการแปลกๆ
เหมือนร่างกายมันร้อนผ่าวไปทั้งตัว
ฉันเป็นอะไรเนี่ย
หรือว่าโรคประจำตัวของฉันกำเริบมาอีก
แต่เท่าที่จำได้ตั้งแต่ตอนที่พักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลและพบกันเขาคนนั้นเมื่อตอนโน่น
ก็มีอาการอย่างงี้เหมือนกัน
หรือว่านี่เป็นอาการที่เขาเรียกกันว่า
ความรัก หรือไงกันนะ....
เช้าวันหนึ่ง
ซึ่งก็เหมือนกันทุกๆวัน
ฉันออกจากบ้านพร้อมสายลมที่พัดมาอย่างอ่อนไหว
มาถึงมหาลัย
มานั่งที่ที่นั่งประจำเรียนของกลุ่มของเพื่อนฉันทั้ง3
ปกติแล้วฉันจะมาเร็วที่สุด
ตามด้วยมิสึโฮะ
และก็ปาคุงก็มาช้าที่สุดเลย
"สวัสดีจ้ะ ปาคุง"
ฉันทักทายเขา
เมื่อเขามาถึงที่นั่ง
"สวัสดีมิซึโฮะ
ซากุระโกะจังด้วยนะครับ"
เขาก็ตอบทักทายฉันและมิสึโฮะ
จากนั้นเราก็คุยกันเพื่อรอเวลาเริ่มเรียน
ซึ่งก็เป็นปกติทั่วไปของกลุ่มเพื่อนอยู่แล้ว
แล้วฉันก็ถามกับมิสึโฮะขึ้นมาว่า
"นี่ มิซึโฮะจ้ะ
เย็นนี้เธอว่างมั้ยจ้ะ"
"วันนี้เหรอ
ฉันมีซ้อมเทนนิสน่ะ
ทำไมเหรอจ้ะ" อา มิสึโฮะไม่ว่างงั้นหรือ
งั้นฉันจะทำยังไงดีเนี่ย
"ว้า
ฉันว่าจะหาเพื่อนซักคนไปรพ.ซะหน่อย
วันนี้มีนัดตรวจสุขภาพน่ะวันนี้แม่ฉันทำงานดึกเลยไปด้วยไม่ได้
แล้วฉันจะไปกับใครดีเนี่ย"
"ผมไงครับ
วันนี้ผมว่างไม่ได้ไปไหนเดี๋ยวไปด้วยก็ได้"
ปาคุงตอบขึ้นมารับอาสาจะไปเป็นเพื่อนฉัน
"จริงเหรอจ้ะ
ปาคุงขอบคุณมากจ้ะ
ช่างเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ"
ฉันดีใจมากที่ปาคุงทำเพื่อฉันขนาดนี้
"ไม่เป็นไรครับ
เพื่อซากุระโกะเพื่อนที่น่ารักคนนี้ซะอย่าง"
เขาก็ยังชมฉันอีก
ฉันชักเขินแล้วสิ....
หลังเลิกเรียน....
เราทั้งสองมาที่รพ.เพราะฉันต้องมาตรวจเช็คร่างกายประจำเดือน
ซึ่งทุกทีฉันจะมากับคุณแม่
แต่วันนี้เกิดไม่ว่างขึ้นมา
แล้วปาคุงก็เลยมาเป็นเพื่อนให้
"รอตรงนี้ก่อนนะ ปาคุง"
ฉันบอกเขาให้รออยู่หน้าห้องตรวจก่อน
เมื่อเข้ามาในห้อง
คุณหมอยาโยยซึ่งเป็นหมอประจำของฉันก็ทักทายฉันทันที
"ไงจ้ะหนูซากุระโกะ
วันนี้ไม่ให้คุณแม้เข้ามาด้วยหรือไงกันจ้ะ"
ฉันก็ตอบไปว่า "วันนี้คุณแม่ไม่มาด้วยค่ะท่านบังเอิญมีธุระ
หนูเลยมากับเพื่อนของหนู"
"แฟนของหนูเหรอจ้ะ ฮิฮิฮิ"
คุณหมอยิ้มออกมา
แล้วฉันก็หน้าอีกอีกตามเคยแล้วตอบไปว่า
"มะ ไม่ใช่หรอกคะ
เป็นเพื่อนที่มหาลัยชื่อปาคุงค่ะ"
"เอ๋ ปาคุงที่เธอว่านี่ ใช่
เซริสะ ปา ใช่หรือเปล่าเนี่ย"
"อา
คุณหมอรู้จักเขาด้วยเหรอค่ะ..."
ฉันตกใจนิดหน่อยที่เห็นคุณหมอยาโยยรู้จักชื่อเขาด้วย
"ก็รู้จักนั่นแหละจ้ะ
เขาพักอยู่ที่บ้านของหมอนี่เองแหละ
เออ
มาเข้าเรื่องของเราก่อนละกัน
แล้วเดี๋ยวหนูช่วยเรียกเขาเข้ามาหาหมอด้วยละกัน"
"ค่ะ..." โอ ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าปาคุงเขาพักอยู่ที่บ้านของคุณหมดยาโยย
โลกนี้ช่างกลมดีจริงๆเลย...
"ปาคุงจ้ะ เข้ามานี่หน่อยสิ"
หลังจากที่ตรวจเสร็จ
ฉันก็แง้มประตูห้องตรวจออกมาพูดกับปาคุง
แล้วเรียกให้เขาเข้ามา
"อ๊ะ
คุณน้ายาโยยอยู่ห้องนี้เหรอครับ"
ปาคุงทำท่าตกใจที่เห็นคุณหมอยาโยยอยู่ในห้องตรวจ
"คุณหมอยาโยยคนนี้เป็นหมอประจำของฉันจ้ะ
เมื้อกี้ฉันคุยว่ามีเพื่อนที่มหาลัยชื่อปามาด้วยคุณหมอเลยอยากพบเธอ"
"ไงปา
บังเอิญจังเลยนะดันรู้จักกับหนูซากุระโกะพอดี"
"ครับ โลกมันกลมเหลือเกิน
อ้อวันนี้คานะเค้าบอกอาจจะกลับดึกหน่อยเพราะจะไปซื้อของกับมานามิครับ"
"คานะเค้าโทรมาบอกแล้วล่ะ
เธอก็ไปเที่ยวกับหนูซากุระโกะก่อนก็ได้นะไม่ต้องห่วงบ้านหรอกเครื่องกันขโมยเราดีเยี่ยม"
"ครับขอบคุณครับ
วันนี้คุณน้าคงกลับเช้าอีกสินะครับ
ไม่ต้องห่วงผมดูแลคานะกับมานามิให้เองครับ"
"ดีแล้ว
ฝากเป็นธุระให้ทีละกันนะ"
พวกเขาก็พูดคุยฝากฝังเรื่องต่างๆแล้วบอกให้ปาคุงชวนฉันไปเที่ยวให้สนุกกันได้
หลังจากนั้นเราก็เดินออกมาทางเคาน์เตอร์จ่ายเงิน
ขณะที่ฉันไปเสร็จจากการจ่ายค่าตรวจเรียบร้อยแล้ว
ก็เดินมาหาปาคุง
ก็พบว่าเขากำลังมองอะไรบางอย่างอยู่
"ทำอะไรอยู่หรือจ้ะปา"
"เอ่อ
ดูผู้หญิงคนนั้นสิน่ารักดีนะสงสัยจะรักเด็ก"
"อ๋อ ฮิโยริจังน่ะ
เค้าก็มาตรวจสุขภาพบ่อยๆเหมือนกัน
เพื่อนฉันเองแหละ
งั้นเดี๋ยวฉันไปทักเธอก่อนนะ"
ฉันเดินไปทักฮิโยริจัง
เธอก็ทำท่าดีใจที่ได้เจอฉัน
แล้วก็พาฮิโยริไปแนะนำให้ปาคุงคุงได้รู้จัก
"ฮิโยริจังจ้ะ
นี่ปาคุงเพื่อนที่มหาลัยของฉัน"
"สวัสดีค่ะ โซเก็ตสึ ฮิโยริ
ค่ะยินดีที่ได้รู้จัก"
"ครับ ผมเซริสะ ปา
ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน"
"นี่ความจริงเราก็อยู่ที่มหาลัยRRFBเหมือนกันนะ"
ฮิโยริจังบอก
"ว้ายจริงเหรอ
อย่างงี้เราก็พบกันได้ที่มหาลัยน่ะสิ
ดีใจจัง"
ฉันดีใจมากที่รู้ว่าฮิโยริก็อยู่ที่มหาลัยเดียวกันหรือนี่
"อ๊ะ
เดี๋ยวฉันต้องไปตรวจก่อนแล้วล่ะ
ไปก่อนนะจ้ะแล้วเจอกันที่มหาลัยจ้ะ"
"จ้ะ โชคดีจ้ะ แล้วเจอกันนะ
ฉันทานข้าวกลางวันที่ร้านข้างตึกวิศวะกับปาเค้าอยู่แล้ว
แล้วไปเจอกันนะจ้ะ"
ฉันพูดทิ้งท้ายไป
แล้วเรรทั้งสองก็ไปเที่ยวด้วยกันสองคน
เราไปทานข้าวเย็นกันที่KFC
แล้วจากนั้นก็ไปดูเสื้อที่ร้านแฟชั่น
นี่คงเป็นที่เขาเรียกกันว่า
เดท สินะ
"ปาคุง เสื้อตัวนี้สวยจังเลย"
ฉันไปเห็นเสื้อตัวนึงสวยมากเลยหยิบขึ้นมาดู
"จริงด้วยครับเหมาะกับคุณจังเลยแต่คนสวยใส่อะไรก็สวยอยู่แล้วล่ะ"
"แหม เธอนี่
ชมจนเกินไปแล้วน่า"
"ไม่ได้เกินไปเลย
ก็ซากุระโกะสวยจริงๆนี่"
ฉันรู้สึกเขินจนหน้าแดง
เมื่อถูกเขาชม
แล้วก็พลิกไปดูป้ายราคาเพราะว่าคิดจะซื้อแน่ๆ
"เอ่อ ดูราคาก่อนสิ ว้าย
ตั้งแปดพันเยนแน่ะ
วันนี้ฉันเอาเงินมาน้อยซะด้วยสิ"
"เหรอครับ
เอาอย่างงี้แล้วกันตัวนี้เดี๋ยวผมซื้อให้เป็นของขวัญเลยละกัน"
"เอ๋ จะดีเหรอคะ
ราคามันก็ไม่ได้ถูกๆเลยนะคะ"
"ไม่เป็นไรหรอก
ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดล่วงหน้าก็แล้วกัน"
"จริงเหรอ ขอบคุณมากๆเลยนะ
ปาคุงนี่ใจดีจริงๆเลย"
ฉันกระโดดโผเข้ามากอดปาคุง
เพราะความดีใจ
นี่เป็นอีกครั้งที่ฉันมีความสุขที่มีคนมาเอาใจฉัน
ใจฉันก็เต้นระทึกอีกแรงขึ้นๆเรื่อยๆ
ในใจก็คิดว่า เขาคนนี้แหละ
ที่ฉันอยากจะให้มาอยู่เคียงข้างกับฉัน
และสามารถมอบความสุขให้กับฉันได้
เราช้อปปิ้งกันจนถึงดึก
ดีนะที่วันนี้คุณแม่ท่านก็มีงานถึงดึก
ฉันจึงกลับบ้านดึกได้
ปาคุงเขาก็รับอาสามาส่งฉันถึงบ้านด้วย
อา เค้าเป็นคนใจดีมากๆเลย
"เอาล่ะ
โชคดีนะพรุ่งนี้เจอกัน"
เขาพูดลาฉันเมื่อเรามาถึงหน้าบ้านของฉันกันแล้ว
เขาเดินหันหลังเพื่อจะกลับบ้าน
แต่อยู่ๆร่างกายของฉันก็ขยับเองโดยอัตโนมัติ
ฉันเอื้อมมือเข้าไปกอดผมจากด้านหลังก่อนที่เขาจะเดินลาจากไป
"ดะ เดี๋ยวก่อนค่ะ
อยู่ต่ออีกสักนิดก่อนสิคะ
ฉันยังไม่อยากให้คุณไปตอนนี้"
ปากฉันก็พูดออกมาโดยอัตโนมัติเช่นเดียวกัน
ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าฉันนั้นช่างกล้าเหลือเกิน
"อะ เอ่อ
ซากุระโกะจังความจริงแล้วผมน่ะ
ผมต้องรีบกลับไปที่บ้านนะครับ
คนที่บ้านเขารอผมอยู่
ขอโทษด้วยนะ.."
"ทำไม? เธอเกลียดฉันงั้นเหรอ"
ฉันพูดไป
หลังจากที่เขาพูดดูเหมือนว่าจะไม่อยากอยู่กับฉัน
"ไม่ใช่
ผมไม่เคยคิดอย่างงั้นเลย
จริงๆแล้วผมก็...."
"หรือว่าเธอมีคนอื่นแล้ว ทำไม
ทำไมฉันไม่สามารถเป็นคนๆนั้นของเธอได้หรือ?"
ฉันพูดด้วยน้ำตาที่นองหน้าพร้อมๆกับกอดเขาอย่างแน่นเพื่อไม่ให้ไปไหนได้
ทั้งร่างกายและจิตใจของฉันตอนนี้
ต้องการแต่เขาคนเดียวเท่านั้น
จึงกระทำและพูดไปอย่างกล้าหาญทั้งที่ฉันนั้นออกจะเป็นคนขี้อายจะตาย
นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย..
"ยังไงก็ตามฉันก็จะขอเป็นคนในใจของคุณ
ถึงแม้จะไม่ได้เป็นคนที่หนึ่งแต่ฉันขอแค่นี้ก็พอแล้ว"
เพราะความรักที่ฉันมีต่อเขา
ทำให้ฉันพูดประโยคนี้ออกมาอย่างชัดเจน....
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Word of the page: "นี่เป็นอาการที่เขาเรียกกันว่า ความรัก หรือไงกันนะ...." BY สุงิโมโต้ ซากุระโกะ