Just Love

Page 7 Sakurako's new Love (รักครั้งใหม่ของซากุระโกะ)

"สวัสดีซากุระโกะซัง วันนี้มาแต่เช้าตามเคยนะ"
"สวัสดีจ้ะ มิซึโฮะ วันนี้อากาศดีนะ"
ฉันสุงิโมโต้ ซากุระโกะ ตอนนี้ฉันกำลังกลุ้มใจเรื่องของหัวใจอยู่
ฉันไปหลงรักเพื่อนชายคนหนึ่งเข้า เขาเป็นทั้งเพื่อนที่ดีที่สุดและก็เป็นคนที่ฉันรักที่สุดด้วย
แต่เมื่อวันก่อนฉันรู้ว่าเขานั้นมีคนนั้นอยู่ในหัวใจแล้ว แต่ แต่ฉันก็ยังรักเขาอยู่....
จากเหตุการณ์เมื่อวานนั้น ขนาดฉันมีความกล้าถึงขนาดทำเรื่องเช่นนั้นได้ แต่ว่า ฉันนั้นก็ไม่มีดวงด้านความรักเสียเลย
เขาoyhoเดินจากไป ได้แต่พูดคำว่า ขอโทษด้วยจริงๆ เขาไม่สามารถรักฉันได้ ทำไม ทำไมกัน พระเจ้าคะ บอกฉันที่ว่าฉันจะทำยังไงต่อไปดี

"อรุณสวัสดิ์ครับ ซากุระโกะจัง"
อา เขามาแล้วฉันไม่กล้าสู้หน้าเขาเลย ฉันยิ่งเป็นคนเงียบๆอยู่ด้วย ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย
"ซะ ซากุระโกะจังเป็นอะไรหรือครับ คงไม่โกรธผมเรื่องเมื่อวานนะ"
ไม่...ฉันไม่ได้โกรธเธอเรื่องนั้นเลย แต่ที่ฉันโกรธคือโกรธตัวเองต่างหาก
ทำไมนะทำไมฉันถึงไม่รู้จักเธอมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้ ทำไมนะฉันถึงคิดถึงเธออยู่ตลอด ทำไมนะ.....
หรือเพราะว่ารอยยิ้มของเธอนั้นมันฝังลึกเข้าไปตรงรักข้างใน และมันก็บาดลึกลงไปที่หัวใจฉัน ทำให้ใจฉันต้องว้าวุ่นไปหมด
ตะ แต่ฉันรู้ดีว่ามันต้องผิดหวัง เพราะเธอมีคนๆนั้นอยู่ในหัวใจแล้ว
แต่ฉันก็เพียงต้องการให้เธอรู้ว่าฉันรักเธอมาก มากเหลือเกิน.......
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ อย่าห่วงฉันเลยค่ะ" ฉันตอบเขาไปเพื่อไม่ให้เขากังวล
"จริงๆนะครับ งั้นกลางวันนี้ผมเลี้ยงข้าวเองละกันเพื่อให้คุณสบายใจ"
"เอ๋ นี่เธอสองคนทะเลาะอะไรกันมาเหรอ" มิซึโฮะเพื่อนอีกคนของฉันเอ่ยถาม
"ไม่มีอะไรมากหรอกครับผมไปแกล้งซากุระโกะเขานิดหน่อยเอง"
"จ้ะ ไม่มีอะไรหรอก" ฉันตอบยืนยัน

ถึงช่วงพักกลางวันมิซึโฮะบอกขอตัววันนี้ให้เราไปกินกันสองคนเพื่อจะได้คุยกัน
ไม่รู้มิซึโฮะเขาเป็นอะไรของเค้า แต่ก็ดีแล้วที่ให้ฉันได้มีเวลาอยู่กับปาคุงแค่สองคน
"เออใช่ซากุระโกะจัง เพื่อนของคุณที่ชื่อฮิโยริเค้านัดคุณไปหาไช่หรือ"
"นะ นั่นสิคะฮิโยริซังคงรออยู่แน่ๆเลย" 
ปาคุงช่างเป็นคนดีเหลือเกินขนาดเค้าเพิ่งรู้จักกับเพื่อนฉันแต่เค้ากลับเป็นคนเตือนฉันก่อนซะอีกเนี่ย
แล้วฮิโยริซังก็รออยู่จริงๆเราเข้าไปทักทายแล้วก็เข้าไปหาอาหารกลางวันกินกัน
"ซากุระโกะจังกินอะไรครับ เดี๋ยวผมไปซื้อให้เองบอกแล้วว่าวันนี้ผมเลี้ยง"
"อะ เอ่ออะไรก็ได้ค่ะ"
"อะไรก็ได้แล้วมันอะไรล่ะครับ อาหารชื่ออะไรก็ได้ยังไม่มีใครคิดทำกันเลยนะครับ"
อา ฉันพูดอะไรเพี้ยนๆไปอีกแล้วแต่เขาก็ได้แต่ยิ้มอย่างใจเย็น
"งั้นขอยากิโซบะแล้วกันค่ะ"
"โอเค ซากุระโกะจังเอายากิโซบะ" เขาจดออเดอร์ลงบนมือของเขา
"แล้วฮิโยริจะจังละครับเอาอะไรดี เดี๋ยวผมเลี้ยงให้อีกเหมือนกันครับเพื่อฉลองที่เรารู้จักกัน"
"อ๊ะ งั้นขอเหมือนซากุระโกะจังด้วยละกันค่ะ แหมรบกวนจัง"
"ไม่เป็นไรครับเล็กน้อย รอแป๊ปนะครับเดี๋ยวผมมาพร้อมอาหาร" แล้วเขาก็รีบไปอย่างปราดเปรียว
เขาใจดีอีกแล้วซื้อให้ฮิโยริซังด้วยทั้งๆที่ก็เพิ่งจะรู้จักกันแค่ไม่นานนัก
"เพื่อนเธอนี่ใจดีจังนะ ฉันอิจฉาเธอจังเลย"
"จ้ะ จ้ะ เขาใจดีมาก" ขนาดฮิโยริก็ยังประทับใจเขา เขาใจดีได้กับทุกๆคนเลยจริงๆ แล้วยังงี้ไม่ให้ฉันรักยังไงไหว

เลิกเรียนแล้ว วันนี้ฉันเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะตอนเรียนฉันมักเหลือบไปมองเขาที่นั่งอยู่ข้างๆบ่อยๆ
ตอนเรียนเขาก็ดูสง่างามมาก ดวงตาของเขาที่มองกระดานแล้วจดตามที่อาจารย์เขียนช่างดูดีจริง
เมื่อยามบทเรียนยากๆภาพที่เขาทำคิ้วขมวดเกาหน้าไปมาหรือจะทำอะไรก็ตามก็ยังดูดีไปหมด
ทำไมนะ ปาคุง ทำไมเราถึงพบกันช้าเกินไป ทำไมเธอต้องทำให้ฉันรักเธอด้วย
"เดี๋ยววันนี้ผมไปส่งที่บ้านให้ดีไหมครับ" เขามาถามฉันทำให้หัวใจฉันหวั่นไหวอีกแล้ว
"มะ ไม่เป็นไรค่ะไม่อยากรบกวนคุณ"
"เหรอครับ ไม่เป็นไรแน่นะครับวันนี้คุณดูซึมๆยังไงก็ไม่รู้"
"ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันเลย"
และแล้วฉันก็กลับบ้านมาคนเดียวอย่างว้าแหว่นี่ฉันเลือกผิดหรือไงนะ ไม่น่าไปปฎิเสธเขาเลย
เอี้ยด!!! รถสปอร์ตคันหนึ่งแล่นมาอย่างเร็วจนเกือบชนฉัน จนฉันเซถลาล้มลงไป
"อยากตายหรือไงยายบ้า!" คนขับหนุ่มวัยรุ่นตะโกนด่าฉันแล้วก็ขับต่อไปโดยไม่สนใจฉัน
แต่เมื่อกี้คนที่ผิดคือฉันต่างหากที่เดินโซซัดโซเซไปทางรถแล่นเองเพราะในใจตอนนี้ฉันว้าวุ่นมากจนเดินใจลอย
อุ้บ! ถึงแม้ว่าฉันจะไม่โดนชนแต่จากการหลบเมื่อกี้ทำให้ขาฉันแพลง
แย่แล้ว ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ช่วยด้วย มาช่วยฉันด้วยปาคุง
"เป็นอะไรไปหรือเปล่าครับคุณ?" แต่อยู่ๆก็มีชายหนุ่มมาพยุงตัวฉันขึ้นมา
"ท่าทางขาคุณจะแพลงงั้นเดี๋ยวผมจะช่วยพยุงคุณไปหาหมอเอง" แล้วเค้าคนนั้นก็จับแขนฉันขึ้นพาดบนใหล่ของเค้า
"ขะ ขอบคุณค่ะ" ฉันเจ็บขามากแม้กระทั่งจะมองหน้าพลเมืองดีคนนี้ไม่ไหว แล้วเขาก็พาฉันไปที่คลีนิกใกล้ๆ

"ทั้งหมด 1200เยนค่ะ" เสียงของแคชเชียร์ในคลีนิกเรียกให้จ่ายค่ารักษา
"นี่ครับเงิน แล้วคุณผู้หญิงคนนี้เค้าต้องมาตรวจอีกมั้ยครับ"
"ค่ะ อีกซัก3-4วันต้องมาตรวจอาการอีกครั้ง ช่วงนี้ก็ให้พักอยู่ที่บ้านซัก2วันก่อน"
อีกแล้วหรือเนี่ย จริงๆแล้วเมื่อหลายเดือนก่อนฉันเพิ่งหายจากอาการป่วยเอง วันนี้ก็ต้องกลับไปมีชีวิตแบบนั้นอีกครั้งแล้ว
ฉันต้องนอนอยู่ที่รพ.ประจำเมืองอยู่ตั้ง3ปีโดยไม่มีเพื่อนเลย ไม่สิ พอนึกถึงเรื่องนี้แล้วฉันจำได้ดีเลยว่าฉันยังมีเพื่อนอยู่คนนึง
เมื่อช่วงปลายปีก่อนฉันได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งเราเห็นกันโดยบังเอิญ แล้วหลังจากนั้นเขาก็ปีนต้นไม้ข้างๆห้องมาคุยกับฉันทุกวันจนเราสนิทกัน
แล้วคืนหนึ่งฉันก็มีโอกาสออกไปเดินเล่นข้างนอกกับเขา แล้วคืนนั้นฉันก็ได้จูบกับเขา เป็นจูบครั้งแรกในชีวิตของฉัน
แล้วเมื่อสภาพร่างกายฉันหายดีแล้วเขาก็ชวนฉันไปชายทะเล วันนั้นฉันสนุกมากเพราะฉันไม่ได้ออกไปเที่ยวที่ไหนนานแล้ว
แต่ช่วงเวลาแห่งความสุขที่แสนบังเอิญนั้นก็เหลือเพียงแค่ความทรงจำเท่านั้น...
จากนั้นโชคชะตาก็ให้มาพบกับปา วันแรกที่เขาเข้ามาทักฉัน ฉันก็เริ่มชอบเขาแล้วเพราะตั้งแต่ฉันออกจากรพ.ก็ไม่เคยรู้จักกับผู้ชายคนไหนเลย
แต่วันนี้..ฉันก็ได้พบชายผู้ใจดีอีกคนแล้ว ใจฉันเต้นตึกๆเมื่อเขามานั่งใกล้ๆฉัน หรือว่าวันนี้ชีวิตฉันกำลังจะเปลี่ยนไป......

"ซากุระโกะจัง/ซัง!!"
เสียงตะโกนเรียกชื่อฉันพร้อมกับเสียงกระไดตึงๆมาพร้อมกันเป็นเสียงจากเพื่อนฉัน ปาคุงกับมิซึโฮะ
จากเรื่องเมื่อวานทำให้ฉันต้องนอนพักรักษาตัวตั้ง2วัน เย็นวันนี้สองคนนี้เรียนเสร็จแล้วจึงรีบมาเยี่ยม
"ซากุระโกะจังเป็นอะไรมากมั้ยครับ เมื่อวานผมไม่น่าปล่อยคุณไปคนเดียวเลย"
"ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ แล้วพอดีก็มีคนมาช่วยด้วย" แต่ฉันคิดว่าความจริงแล้วไม่ใช่ความผิดของคุณซักหน่อย
พอฉันพูดเสร็จก็มีผู้ชายคนหนึ่งก็เปิดประตูเข้ามาพอดี
"น้องครับ อาการเป็นไงบ้าง เอ๊ะ..มีเพื่อนมาเหรอ"
"คนนี้เหรอที่ว่าเป็นคนช่วยเธอ" มิซึโฮะเดาแล้วก็ถูกแผงด้วย
"ขอบคุณครับพี่ที่ช่วยซากุระโกะไว้ พี่... " ปาคุงพูด
"อ้อเราชื่อดาเตะ เอย์จิ จะเรียกยังไงก็ได้ตามใจ เมื่อวานเห็นน้องคนนี้โดนรถเฉี่ยวเลยพาไปหาหมอแล้วก็มาส่งที่บ้าน"
"เอาล่ะ คุณผู้ชายทั้งสองคนออกไปก่อนละกันซากุระโกะเค้าจะเช็ดตัวแล้ว" มิซึโฮะไล่ปากับพี่โยทินะออกไปหลังจากที่ฉันบอกว่าอยากจะเช็ดตัว
ฉันขอร้องให้มิซึโฮะช่วยบริการฉันหน่อยเพราะฉันเจ็บทำอะไรไม่ได้เลย ระหว่างที่มิซึโฮะเช็ดตัวให้เราก็คุยกัน
"ไปทำอีท่าไหนกันล่ะเธอ เจ็บหนักล่ะสิ"
"ก็ฉันเดินใจลอยไปหน่อยน่ะแต่ไม่เป็นอะไรมากหรอก เดี๋ยวก็หายแหละ"
"เธอนี่ไม่ระวังเลยนะ ตอนที่นั่งรถไฟมาปาคุงเค้าบ่นใหญ่เลย เป็นเพราะฉัน เป็นเพราะฉัน พวกเธอนี่รักกันดีจังนะ"
"มะ ไม่ใช่หรอกจ้ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเค้า เค้ามีคนที่รักอยู่แล้ว"
"เอ๋ เขามีคนรักอยู่แล้วเหรอทำไมเขาไม่เคยบอกฉันเลย เดี๋ยวต้องไปเจาะใจซะแล้ว"
นี่มิซึโฮะยังไม่รู้เหรอว่าคนรักของปาคุงคือน้องที่อยู่ที่บ้านเค้าที่ชื่อคานะ หรือปาคุงก็ยังลังเลใจอยู่ เป็นเพราะฉันหรือ?
"แล้วพี่คนนั้นมาได้ยังไงล่ะ เธอนี่โชคดีจังนะเจ็บปุ้บก็มีคนมาช่วยปั๊ปเลย"
"ก็แค่พี่เค้าเห็นฉันเดินไม่ได้ก็เลยมาช่วยเท่านั้น เค้าใจดีเหมือนปาคุงเลย"
"เหรอ งั้นก็ดีสิเธอก็คว้าไว้เลยสิผู้ชายดีๆอย่างสองคนนี่หายากเต็มทนนะ"
"แต่..ฉันไม่รู้ว่าเค้าจะมีคนอื่นอีกอยู่หรือเปล่าน่ะสิ..."
นั่นสิ ถ้าเกิดฉันต้องผิดหวังอีกครั้งคราวนี้คงไม่ใช่แค่รถเฉี่ยวแล้วละมั้งแต่ยังไม่ได้ถามก็จะรู้ได้ยังไง ทางออกที่ดีคือ ฉันต้องกล้า ฉันต้องกล้า

ฉันนอนพักมาถึงสองวัน วันนี้เป็นวันที่มาตรวจอาการอีกครั้งคุณหมอบอกว่าหายดีแล้วไม่น่าเป็นห่วง แล้วฉันก็กลับมาเดินได้อีกครั้ง
และวันนี้คนที่พาฉันมาก็คือพี่ดาเตะและก็เป็นเค้าที่เป็นคนดูแลฉันทั้งสองวัน ทั้งๆที่เขาเป็นแค่คนเดินผ่านมา
"เพื่อเป็นการฉลองที่ซากุระโกะหายเจ็บเดี๋ยวพี่จะพาไปเลี้ยงไอศครีมนะ"
"คะ ค่ะ" ฉันตอบรับคำเขาไปตามน้ำใจ
เรามาที่ร้านคาแฟ่แห่งนึงที่ปกติแล้วมีหนุ่มสาวหลายคนมานั่งกันเยอะแยะไปหมดแต่เพราะตอนนี้รร.ยังไม่เลิก ร้านเลยว่างแทบจะไม่มีคนเลย
"เอาอะไรดีครับซากุระโกะ?"
"อะ เอ่ออะไรก็ได้ค่ะ"
"อะไรก็ได้แล้วมันอะไรล่ะครับ ไอติมชื่ออะไรก็ได้ยังไม่มีใครคิดทำกันเลยนะครับ"
อ๊ะ ประโยคนี้ทำให้ฉันนึกถึงปาคุง แล้วพี่คนนี้เขาก็ใจดีเหมือนกันเลยซึ่งเพราะความใจดีนี่แหละทำให้ฉันต้องเจ็บปวดหัวใจ
ในที่สุดฉันก็สั่งสตอเบอรี่ซันเดย์ ส่วนพี่ก็เขาสั่งเหมือนกันเลย แล้วเราก็เริ่มคุยกัน
"อะ เอ่อตอนนี้พี่ทำงานอะไรอยู่คะถึงว่างมาดูแลฉันได้ทุกวัน"
"พี่ก็เป็นแค่คนรับจ้างแปลภาษาให้นิตยสารต่างๆเท่านั้นแหละ งานไม่ได้เยอะอะไรก็ว่างๆทุกวันอยู่แล้ว"
"แปลจากอังกฤษเป็นญี่ปุ่นเหรอคะ เก่งจังเลย"
"มะ ไม่ใช่ครับแปลได้แค่ภาษาไทยน่ะ ตอนเด็กๆพี่อยู่ที่ประเทศไทยมาก่อนเลยพอรู้มาบ้าง"
"เหรอคะ พี่เคยอยู่ที่ประเทศไทยเหรอคะ ที่นั่นเป็นไงบ้างคะเมืองสวยอย่างที่ในหนังสือบอกหรือเปล่า?"
"ก็สวยอ่ะนะครับ แต่ในเมืองนี่ไม่ไหวเลยรถติดมาก แต่คนไทยดูเป็นมิตรดีนะครับและเมืองก็เจริญแล้วด้วย"
"อืม เหรอคะฉันนึกว่าเมืองไทยจะมีแต่วัดแล้วก็ทุ่งนาซะอีก ไม่รู้นะคะฉันเห็นจากในหนังสือค่ะ"
จากนั้นฉันก็คุยเรื่องของฉันไปเกี่ยวกับที่ว่าแต่ก่อนต้องอยู่รพ.นั่นแหละ พี่เขาก็เห็นใจฉันบอกว่าฉันน่าสงสารจัง

เราคุยเรื่องของกันและกันมาพอสมควร แล้วตอนนี้ในใจฉันก็ร่ำร้องให้ฉันต้องพูดคำที่จะตัดสินชีวิตฉันออกไป
"เอ่อ พี่คะ พี่..มีคนรักแล้วหรือยังคะ"
พี่เค้าได้ฟังก็สะดุ้งเล็กน้อยแล้วก็ตอบมา "ยะ ยังหรอก มีอะไรเหรอครับ"
"แล้วถ้าพี่ต้องการคนรัก พี่ต้องการแบบไหนคะ" ปากฉันมันพูดไปเองโดยอัตโนมัติ
"ความจริงแล้ว... พี่ชอบ คนที่ผมยาว มีดวงตาที่กลมสวย แล้วก็รักพี่เหมือนกัน"
"ล่ะ แล้วถ้าคนนั้นเป็นฉันคนนี้จะได้มั้ยคะ"
"กะ..กับซากุระโกะน่ะเหรอ" พี่เขาท่าทางยังตกใจสิ่งที่ฉันพูดแต่ฉันก็รวบรวมความกล้าอีกครั้งเหมือนตอนที่เคยถามปาคุง
"ตอบมาสิคะ พี่เกลียดฉันหรือว่าชอบฉัน?"
ฉันรู้สึกว่าเวลาเหมือนจะหยุดนิ่งไปซักครึ่งนาทีได้แล้วพี่เขาก็ตอบว่า "ชอบสิ...."
ฉันเขินหน้าแดงเหมือนอย่างเช่นเคย ตอนนี้ฉันดีใจมากที่มีคนรักฉัน ต้องการฉัน และฉันก็รักคนๆนี้เช่นกัน
"ดะ เดี๋ยวพี่ไปจ่ายเงินก่อนนะ" พี่เขาลุกขึ้นแต่ฉันรีบจับแขนเอาไว้
"อย่าเพิ่งไป" ฉันทนไม่ไหวแล้ว รู้สึกเหมือนกับว่าถ้าไม่รีบคว้าเขาไว้แล้วฉันต้องขาดใจแน่
แน่ใจแล้วใช่ไหม ฉันถามตัวเอง ฉันชอบพี่ดาเตะ แล้วพี่เขาก็ชอบฉัน สำหรับปาคุงเขาไปไกลจนเอื้อมไม่ถึงแล้ว
ฉันเหนื่อยเหลือเกิน อยากจะหลับอยู่ในอ้อมแขนของคนที่ให้ความสำคัญกับฉัน และคอยอยู่เคียงข้างฉันเสมอ
แล้วพี่เขาก็ยื่นมืออันแสนอบอุ่นมาแตะที่หน้าฉัน ฉันพยายามเอื้อมหน้าไปให้ใกล้ๆเพื่อให้ริมฝีปากของเรามาสัมผัสกัน
ในที่สุดพี่เค้าก็ก้มหน้าแล้วค่อยๆบรรจงจูบฉันอย่างนิ่มนวล
ณ วินาทีนี้จิตใจฉันที่ว้าวุ่นก็กลับมาสดใสอีกครั้ง ขอบคุณคุณคนนั้นที่ทำให้ฉันเริ่มมีความรัก ขอบคุณปาคุงที่ให้ฉันได้รู้จักความรักมากขึ้น
และขอบคุณพี่ดาเตะที่ยอมรับในความรักของฉัน ฉัน..ฉันรู้สึกมีความสุขมากเหมือนกับฝันไปเลย
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แนะนำตัวละครที่เพิ่มเติมมา
ดาเตะ เอย์จิ - ชายหนุ่มผู้ที่ช่วยซากุระโกะไว้ รับจ๊อบเป็นคนรับจ้างแปลให้ตามนิตยสารต่างๆ

Word of the page: "ฉันเหนื่อยเหลือเกิน อยากจะหลับอยู่ในอ้อมแขนของคนที่ให้ความสำคัญกับฉัน" by สุงิโมโต้ ซากุระโกะ