My Life story

My Life Story : Step 1 ตอนที่ 2 อยากจะขอเพียงเวลาที่เธอจะมองกลับมา

"มันก็ย่อมแน่นอนล่ะนะแนน คนเคยรักเคยชอบกันนี้นา ว่าแต่ว่าแนนไปพูดอะไรกับเบลล์ไว้ล่ะ พอจะบอกกับเบญได้มั้ย?"
"อืม ถ้าแนนบอกเบญไปแล้ว เบญสัญญาหน่อยนะว่าจะไม่โกรธหรือว่าอะไรแนนน่ะ" 
"ได้เลยแนน ถ้ามันไม่ใช่เรื่องที่หนักหนาอะไรนัก" อันที่จริงแล้วผมรับปากไปยังงั้นแหละ ผมยังไม่แน่ใจเลยว่าผมจะว่าอะไรแนนรึเปล่า ถ้าคำถามที่เธอถามเบลล์ไปมันฟังแล้วไม่เข้าท่า
"แนนก็แค่ไปถามเบลล์เค้าว่า เบลล์จะว่าอะไรแนนมั้ยถ้าแนนอยากจะขอคบกับเบญต่อจากเบลล์น่ะ ก็เท่านั้นเอง" อ่ะ .. หลังจากที่ผมได้ฟังคำพูดที่ออกมาจากปากของแนนแต่ละคำนี้ ยิ่งทำเอาผมพูดไม่ออก
อะไรกันเนี้ย เพื่อนกันแท้ๆ ทำร้ายจิตใจกันได้ถึงเพียงนี้เชียวรึ คำว่ารักนี้มันยิ่งใหญ่จนถึงกับต้องทำร้ายจิตใจของเพื่อนได้เลยรึ แล้วผมจะทำยังงัยดี ผมทำอะไรไม่ถูกแล้ว

หลังจากที่ผมอึ้งไปพักใหญ่ แนนก็คงรู้ว่าผมไม่พอใจในสิ่งที่แนนพูดกับเบลล์ไป ดูจากหน้าตาของแนนแล้วดูคต่อนข้างที่จะรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย แต่ก็ดีแล้วล่ะนะ เธอจะได้รู้ว่าผมไม่พอใจในการกระทำของเธอเมื่อเช้านี้นัก
"แล้วเบญจะทำยังงัยต่อไปล่ะ?" เธอยิงคำถามขึ้นในขณะที่ผมยังอึ้งไม่หาย
"ที่ถามอ่ะ หมายถึงเรื่องอะไร?"
"ก็เรื่องของเรากับเบลล์งัย เบญจะทำยังงัยต่อไป?" เธอไม่น่าถามผมยังงี้เลย เธอน่าจะรู้ว่าผมควรทำยังงัยในสถานการณ์ตอนนี้
"ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้มันจิ๊บจ๊อยน่ะนะแนน เดี๋ยวขอเราไปเคลียร์กับเบลล์ได้มั้ย เบญว่าเรื่องนี้แนนไม่ผิดหรอกนะ แนนก็อย่าคิดมากอะไรไปแล้วกัน"
"แน่ใจนะว่าจะเคลียร์กันได้น่ะ?" ถามมาอย่างนี้ผมก็บอกไม่ถูกแฮะ ที่ผมบอกเธอไปยังงั้นผมก็ยังไม่รู้ตัวเองเลยว่าผมจะทำอย่างที่ผมพูดไปได้รึเปล่า
"คงต้องดูท่าทีของฝ่ายเบลล์ด้วยน่ะ เอ่อ ..ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว ยังงัยฝากจดหมายฉบับนี้ไปให้เบลล์หน่อยนะ แล้วบอกด้วยว่าไปเจอกันที่หลังตึกตอนชม.พละ โอเค๊?" อา ได้เวลาที่ผมรอพอดี ขืนผมอยู่คุยกับแนนต่อไป ผมต้องได้ขาดใจตายตรงนี้แน่ๆเลยและก็ได้โอกาสที่จะฝากจดหมายและข้อความนัดพบไปด้วยเลย

หลังจากที่รอมองให้แนนเดินจากผมไปก่อนนั้น ผมก็แทบไม่อยากจะลุกไปไหน ผมอยากจะนั่งทบทวนเหตุการณ์ตรงนี้นานๆ อันที่จริงผมไม่มีแรงจะเดินไปไหนได้แล้วตอนนั้น ผมได้แต่นั่งรอเวลาผ่านเลยไป แม้อาจารย์จะว่าอะไรผมก็ไม่สนแล้ว จิตใจผมรอให้ถึงวิชาพละอย่างใจจดใจจ่อ และแล้วเวลาที่ผมรอมันก็มาถึงแล้ว ...
"เบญ" อา เสียงที่ผมคุ้นเคยมาเรียกผมจากทางด้านหลัง ฟังจากน้ำเสียงแล้ว เป็นน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อยเลย
"มาแล้วเหรอเบลล์ กำลังรออยู่พอดี"
"อื้ม แล้วที่เบญเรียกเรามานี้มีอะไรเหรอ เรานึกว่าเรื่องของเราจะจบลงแล้วซะอีก" ดูคำถามที่เธอถามผมมาสิครับ ทำไมเธอช่างไม่มีหัวใจเลย เธอคงนึกสินะว่าที่ผมเป็นคนบอกเลิกกับเธอแล้วผมจะไม่เจ็บ ที่จริงแล้วเธอไม่รู้ จริงๆแล้วผมแทบจะฆ่าตัวตายได้เลยที่พูดตัดขาดเธอไปเมื่อคืนวานนั้น
"คือว่าขอโทษแทนแนนด้วยนะที่แนนเค้าพูดไปยังงั้นเมื่อเช้าน่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอก เราผิดเองแหละที่มาคบกับเบญตั้งแต่แรก ทั้งๆที่เราก็รู้อยู่แก่ใจว่าเพื่อนที่เรารักที่สุดคนนึงก็แอบชอบเบญอยู่" เธอพูดแล้วน้ำเสียงยิ่งฟังดูเศร้าหนักลงไปอีก นัยน์ตาเริ่มมีน้ำเอ่อคลอเต็มเบ้า ใจผมตอนนี้แทบอยากจะเข้าไปโอบกอดเธอไว้ เหมือนอย่างทุกทีที่ผมทำ
"ไม่ผิดหรอกเบลล์ ไม่ผิดเลยจริงๆ แนนเค้าจะชอบผมมันก็อีกเรื่องนึง แต่เรื่องที่สำคัญคือผมกับเบลล์ใจตรงกันนะ" ผมทำน้ำเสียงจริงจัง อ่า .. ตอนนี้ผมแทบจะเก็บความรู้สึกต่างๆที่มีให้เธอไม่ไหวแล้ว ผมอยากจะตะโกนบอกเธอมากกว่าคำพูดที่ว่าเราสองคนใจตรงกัน จริงๆแล้วผมรักเธอมาก รักเธอคนเดียว ทุกสิ่งทุกอย่างผมให้เธอได้หมดไม่ว่าทั้งกายและใจ แต่ในฐานะที่ผมเป็นอยู่ในตอนนี้ ผมทำไม่ได้เลย เพราะถ้าผมทำแบบนั้นไป คนที่จะเจ็บไม่ใช่ผม แต่เป็นเบลล์

"ใจตรงกันเหรอ อ๋อ เบลล์เพิ่งรู้นะ ว่าความหมายของคำว่าใจตรงกันของเบญเนี้ย มันเป็นยังงี้ ถ้าเราสองคนใจตรงกัน แล้วทำไมเบญต้องบอกเลิกกับเบลล์ด้วยล่ะ เบลล์ไม่เข้าใจเบญเลยนะตอนนี้" เสียงของเบลล์จากที่ดูค่อยๆ เริ่มกลายเป็นตะโกนใส่ผม ตอนนี้ผมรู้สึกเจ็บปวดในใจเป็นที่สุด แต่ละคำพูดที่ออกมาจากปากของเธอ ทำเอาน้ำในตาที่ผมสะสมไว้ตั้งแต่เมื่อตอนบ่ายทะลักออกมาทีเดียว 
"เบญขอโทษ" ผมพูดได้เพียงเท่านี้ ผมนี้มันใช้ไม่ได้เลยจริงๆ เพราะถ้าผมพูดออกไปมากกว่านี้ ความตื้นเต็มในใจที่ผมสั่งสมมา คงจะทะลักออกมาแน่แท้ ผมนี้มันแย่จริงๆที่ไม่อยากให้เธอเห็นความอ่อนแอ ผมจึงได้แต่เงียบ เงียบเพราะไม่อยากให้ก้อนแข็งๆที่มันจุกอยู่ในคอมันไหลออกมา 
"พูดได้แค่นี้เหรอเบญ เบญขอโทษเนี้ยนะ พูดได้เท่านี้เหรอ เบญทำอย่างนี้นี่ ไม่ทำให้อะไรๆมันดีขึ้นมาเลยนะ"
" ... ผม ... ผมพูดอะไรไม่ออก ผมรู้แต่ว่าผมขอโทษ แล้วเราจะเริ่มใหม่ได้มั้ยเบลล์?" ทำไมผมมันเลวอย่างนี้นะ เมื่อวานผมเพิ่งขอเลิกกับเธอไปเอง แล้วมาตอนนี้ผมกลับไปขอเธอคบใหม่ ทำไมผมแย่ยังงี้เนี้ย ผมอยากจะเอาตัวเองไปถ่วงลงน้ำซะจริงๆเลย
เพี๊ยะ!!! เสียงมือเล็กๆของเบลล์กระทบกับแก้มด้านซ้ายของผมอย่างแรง ทำเอาผมพูดอะไรไม่ออกแล้ว จิตใต้สำนึกตอนนั้นของผมบอกเพียงว่า ผมมันเลว ผมผิดเอง และ ผมขอโทษ
"เบญรู้มั้ย ว่าเบญทำให้เบลล์ผิดหวังในตัวเบญมากที่สุด" หลังจากที่เบลล์พูดจบ เธอก็ได้เดินจากผมไป ผมอยากจะรั้งเธอไว้อีกซักครั้ง แต่ผมทำไม่ได้ ตอนนั้นผมแทบจะไม่อยากอยู่ในโลกนี้อกแล้ว แม้แต่แรงจะยืนผมยังไม่มีเลย ในใจผมตอนนี้ขอแค่ให้เธอ
หันกลับมามองดูคนที่เธอเคยรักซักนิด แต่ผมก็รู้แล้วว่าตอนนี้ ระหว่างเธอกับผมมันเป็นเพียงแค่อดีต อดีตที่ไม่มีวันกลับมา .... ถึงตอนนี้แล้วคุณคิดว่าผมเป็นคนยังงัย ผมคิดว่า ผมมันเป็นคนที่ไม่เอาไหนในเรื่องความรักที่สุด 


End Step 1