เอื้อเฟื้อพิมพ์เป็นเอกสารโดย คุณกระดิ่งทองแดง - ๔ -              ในที่สุดเรด้าก็จับเรือดำน้ำปรมาณูไม่ได้ ภาพที่เป็นเส้นและเป็นจุดในจอเรด้าหายไปเฉย ๆ ดร. ดิเรกปราดเข้าไปที่พนักงานเรด้าซึ่งมียศเป็นเรือตรีทันที              “ว่าไง คุณวีระ เครื่องเรด้าขัดข้องหรืออย่างไร”              นายทหารหนุ่มมีสีหน้าเคร่งเครียดผิดปกติ              “มิได้ครับอาจารย์ ไม่มีอะไรชำรุดเลยครับ”              “แล้วทำไมจับไม่ติด”              ร.ต. วีระตอบ หายใจหนัก ๆ              “นี่แหละครับ ผมงงไปหมดแล้ว คราวก่อนที่พบมันก็เป็นอย่างนี้ ตามที่ผมเคยเล่ารายละเอียดให้อาจารย์ฟัง”              ดร. ดิเรกเริ่มสำรวจเครื่องเรด้าใต้น้ำอันเป็นประดิษฐกรรมของเขา แต่ไม่ปรากฏว่ามีอะไรชำรุดเสียหาย นายแพทย์หนุ่มแปลกใจเหลือที่จะกล่าว              “ผมงงไปหมดแล้ว เครื่องมือของผมยังดีอยู่ แต่เรือดำน้ำอาจจะมีอะไรบางอย่างบังคับเรด้าของเราให้จับมันไม่ได้ มันเหมือนกับเรือดำน้ำปีศาจ ผมจะไปปรึกษากับผู้บังคับการเดี๋ยวนี้”              ดร. ดิเรกออกไปจากห้องสัญญาณอย่างร้อนรน รีบขึ้นไปพบ น.ท. หยดบนสะพานเดินเรือ              ร.ล. หนุมานได้รับคำสั่งให้จอดทอดสมอหน้าเกาะช้างตามความเห็นของ ดร. ดิเรก แต่ทหารเรือทุกคนยังประจำสถานีรบ ปืนใหญ่หัวและท้ายเรือและ ปตอ. อีกหลายกระบอกเตรียมพร้อมด้วย เจ้าคุณปัจจนึก ฯ และเจ้าแห้วได้อยู่กันพร้อมหน้าภายในหอบังคับการ น.ท. หยดมีสีหน้าไม่สบายนัก เกรงว่าการที่เขาปล่อยให้เรือดำน้ำปรมาณูหนีเล็ดลอดไปได้นั้น เขาอาจจะมีความผิดหรืออย่างน้อยก็ถูกตำหนิ              “ผมกลุ้มใจเสียแล้วครับอาจารย์ ผมไม่เข้าใจเลยที่เรด้าใต้น้ำของอาจารย์จับมันไม่ได้ตลอด”              ดร. ดิเรกยิ้มอย่างใจเย็น              “ด๊อนท์ วอรี่ กัปตัน คนฉลาดอย่างผมจะคิดอะไรไม่ออกก็ชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น บัดนี้ผมเข้าใจกลยุทธของข้าศึกดีแล้ว ผมกล้ายืนยันว่า เรือดำน้ำปรมาณูของข้าศึกไม่ได้หนีไปไหน มันนอนกบดานนิ่งเฉยอยู่แถวนี้เอง”              ผู้บังคับการ ร.ล. หนุมานอ้าปากหวอเหมือนหนุมาน              “แล้วทำไมเรด้าใต้น้ำของเราจับมันไม่ได้ล่ะครับ”              นายแพทย์หนุ่มเม้มปากแน่น              “ผมเข้าใจเอาเอง และเป็นความเข้าใจที่เกิดขึ้นจากหลักวิชาเรด้า ฟังนะครับผู้การ ตามปกติถึงเรือดำน้ำจะดับเครื่องนอนกบดานอยู่ก้นทะเลหรือจะเคลื่อนที่ไปทางไหนในรัศมีของเรด้า เรด้าของเราก็ต้องจับมันได้ แต่ที่มันหายไปจากจอเรด้าก็หมายความว่าใต้เกาะช้างนี้จะต้องมีอุโมงค์ใหญ่และลึกพอที่เรือดำน้ำปรมาณูจะเข้าไปหลบซ่อนได้อย่างสบาย เมื่อมันเข้าไปซ่อนใต้เกาะ เรด้าก็จับมันไม่ได้ ผมมั่นใจเหลือเกินว่ารูปการณ์จะต้องเป็นไปเช่นนี้”              น.ท. หยดขมวดคิ้วเข้าหากัน เขารู้สึกเห็นพ้องด้วยตามเหตุผลของ ดร. ดิเรก              “โอ – อาจจะเป็นเช่นนี้จริง ๆ ครับอาจารย์ แต่ว่าอุโมงค์ยักษ์ใต้เกาะนี้จะเกิดขึ้นได้ก็ด้วยการกระทำของพวกคอมมิวนิสต์ ไม่ใช่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ”              “ออไร้ การระเบิดอุโมงค์ใต้น้ำในสมัยนี้เป็นเรื่องเล็กเหลือเกิน เจ้าหน้าที่ฝ่ายเทคนิคอาจจะเดินทางมาโดยเรือดำน้ำก็ได้ ผู้การก็ทราบดีแล้วว่า เรือดำน้ำที่ใช้พลังงานปรมาณูจะดำอยู่ในน้ำได้เป็นเวลาตั้งเดือน ผมได้พิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว เรด้าจับไม่ได้ก็เพราะมันแล่นเข้าไปจอดหลบซ่อนตัวอยู่ใต้เกาะภายในอุโมงค์ยักษ์ ซึ่งอุโมงค์นี้อาจจะเจาะทะลุเกาะก็ได้”              น.ท. หยดมีสีหน้าชุ่มชื่นขึ้น              “แล้วอาจารย์จะจัดการอย่างไรต่อไปล่ะครับ”              ดร. ดิเรกนิ่งคิดสักครู่              “ผมกับเพื่อน ๆ จะลงสำรวจพื้นที่ใต้เกาะช้างเดี๋ยวนี้ ถ้าพบเรือดำน้ำปรมาณูจอดกบดานอยู่ในอุโมงค์ใต้เกาะก็ไม่มีปัญหาอะไร ผมจะใช้ระเบิดเวลาของผมทำลายมันเสีย”              ท่านผู้บังคับการยิ้มออกมาได้              “ดีทีเดียวครับ ผมจะสั่งให้ทหารเตรียมเครื่องมนุษย์กบไว้ให้เดี๋ยวนี้”              “ครับ – ขอบคุณมาก” แล้ว ดร. ดิเรกก็เดินเข้าไปหาพรรคพวกของเขา กับมนุษย์กบสาวทั้ง ๔ คน “เตรียมลงทะเลได้พวกเรา”              ระรินยิ้มให้นายแพทย์หนุ่ม              “พวกหนูต้องลงด้วยไหมคะ”              “ออไร้ ต้องลงด้วยซีครับ ผมสี่คนและพวกคุณอีกสี่คน เราจะสำรวจรังเรือดำน้ำของข้าศึกใต้เกาะช้างนี้ พวกคุณไม่ต้องทำอะไรนอกจากติดตามไป เพื่อให้กำลังใจพวกเราเท่านั้น ถ้าพบเรือดำน้ำปรมาณูของข้าศึกซ่อนอยู่ใต้เกาะ ผมจะเป็นผู้วางระเบิดเอง”              เจ้าคุณปัจจนึก ฯ พูดเสริมขึ้น              “พ่ออยากลงทะเลกับพวกแกด้วย”              ดร. ดิเรกสั่นศีรษะ              “คุณพ่อแก่แล้ว อย่าลงไปเลยครับ ดีไม่ดีจมน้ำตายเปล่า ๆ อยู่ไปอีกสักปีสองปีค่อยตายเถอะครับ”              น.ท. หยดเดินเข้ามาแล้วกล่าวกับทุกคน              “ลงไปข้างล่างเถอะครับพวกเรา ผมรู้สึกตื่นเต้นเสียแล้ว ถ้าเราทำลายเรือดำน้ำปรมาณูลำนี้ได้ ผมคงได้เป็นนาวาเอกแน่ ๆ เหตุผลของอาจารย์เป็นเหตุผลที่น่าฟังมากเชียวครับ”              ในครึ่งชั่วโมงนั้นเอง พล, นิกร, กิมหงวน ดร. ดิเรก และนายทหารหญิงแห่งราชนาวีทั้ง ๔ คนก็อยู่ในเครื่องแบบมนุษย์กบอย่างครบครัน ทุกคนยืนรวมกลุ่มกันอยู่ทางกราบขวา ผู้บังคับการกับทหารเรือห้าหกคนยืนอยู่ด้วย ส่วนทหารประจำเรือต่างประจำสถานีรบเตรียมปฏิบัติหน้าที่ตลอดเวลา มนุษย์กบสาวทั้ง ๔ นางเต็มไปด้วยความน่ารักน่าเอ็นดูยิ่ง ต่างถือฉมวกเป็นอาวุธคู่มือ              ดร. ดิเรกสะพายย่ามใบหนึ่ง ในย่ามนั้นคือระเบิดเวลาอันเป็นประดิษฐกรรมของเขา อำนาจระเบิดของมันนั้นเท่ากับดินระเบิด ที.เอ็น.ที. ๕ ตัน นายแพทย์หนุ่มได้ตรวจดูท่ออ๊อกซิเจนของมนุษย์กบหญิงชายทีละคนอย่างละเอียดถี่ถ้วน ต่อจากนั้นก็มีการฝึกซ้อมการให้สัญญาณใต้น้ำโดยใช้มือทั้งสองข้าง จนกระทั่งทุกคนเข้าใจดี              ก่อนจะลงทะเล ดร. ดิเรกได้กล่าวว่า              “อย่าลืมว่า ถ้าเราได้พบเรือดำน้ำปรมาณูของคิมมิวนิสต์หลบซ่อนอยู่ในอุโมงค์ใต้เกาะจริง ๆ แล้ว เราอาจจะต้องปะทะกับมนุษย์กบของข้าศึกก็ได้ เพราะเรด้าของมันจะเห็นการเคลื่อนไหวของพวกเรา ผู้บังคับการเรือดำน้ำจะส่งมนุษย์กบออกมาจากเรือเพื่อต่อสู้ขัดขวางเราก็ได้ ฉะนั้นถ้าเราพบข้าศึกใต้ทะเล เราต้องพยายามฆ่ามันให้ได้”              กบสาวทั้ง ๔ ตัวหน้าจ๋อยไปตามกัน นิกรยิ้มแห้ง ๆ พูดขึ้นเบา ๆ ว่า              “เอ...กันชักปวดท้องเสียแล้วละโว้ย ให้อ้ายแห้วลงทำงานแทนกันได้ไหม”              เจ้าแห้วเย็นวาบไปหมดทั้งตัว              “รับประทาน ผมลงทะเลไม่ได้หรอกครับ ผมเป็นโรคกลัวน้ำ”              ดร. ดิเรกมองดูนายจอมทะเล้นอย่างขบขัน              “อย่าแกล้งทำเป็นคนขี้ขลาดหน่อยเลยวะ พวกเรารู้ดีว่าแกเป็นคนกล้าหาญที่สุด อ้า...ใครมีข้อสงสัยอะไรก็ถามมา”              อาเสี่ยพูดตัดบท              “ไม่มีอะไรสงสัย ลงทะเลเถอะหมอ กันอยากสู้กับมนุษย์กบของข้าศึกเต็มทนแล้ว ถ้าเป็นผู้หญิงกันจะปล้ำให้อยู่เลย”              ดร. ดิเรกหัวเราะ              “ออไร้ ทุกคนลาผู้การเสียก่อนแล้วลงทะเลได้”              นิกรกลืนน้ำลายเอื๊อก              “ไหงต้องลาด้วยล่ะ อย่างช้าอีกหนึ่งชั่วโมงเราก็จะกลับขึ้นมาบนเรือลำนี้”              ดร. ดิเรกอมยิ้ม              “ไม่แน่ เราอาจจะไม่ได้กลับมาก็ได้”              “ว้า” นิกรคราง “พูดเป็นลางยังงี้อีกแล้ว ที่ถูกมันต้องพูดให้กำลังใจกันซีโว้ย”              นายแพทย์หนุ่มอดหัวเราะไม่ได้              “ยังงั้นร้องเพลงปลุกใจดีไหม”              นิกรยิ้มแป้น              “เออ – เข้าทีว่ะ” แล้วเขาก็หันมาทางมนุษย์กบสาวทั้ง ๔ คน “ร้องเพลงหมู่กันหน่อยนะครับ เอาเพลงมาร์ชสยามมานุสติ”              ไฉไลยิ้มให้เขา              “ตกลงค่ะ คุณขึ้นต้นซีคะ”              นิกรยืดหน้าอกขึ้นแล้วกระแอมเสียงลั่น ทำหน้าที่เป็นต้นเสียงทันที มนุษย์กบทั้ง ๘ คนต่างร้องเพลงสยามมานุสติพร้อม ๆ กันดังกังวานไปทั่ว ร.ล. หนุมาน                           หากสยามยังอยู่ยั้ง ยืนยง              เราก็เหมือนอยู่คง ชีพด้วย              หากสยามพินาศลง ไทยอยู่ ได้ฤา              เราก็เหมือนมอดม้วย หมดสิ้นสกุลไทย              ใครรานใครรุกด้าว แดนไทย              ไทยรบจนสุดใจ ขาดดิ้น              เสียเนื้อเลือดหลั่งไหล ยอมสละ สิ้นแล              เสียชีพไป่เสียสิ้น ชื่อก้องเกียรติงาม              แล้วนิกรก็โห่ลั่น              “โห่...ฮี้โห่ ๆ ๆ ๆ ๆ...โฮ...”              “ฮิ้ว” ทุกคนร้องขึ้นพร้อมกัน              เมื่อโห่ครบสามครั้ง สี่สหายก็พานายทหารหญิงทั้ง ๔ คนเข้าไปลาผู้บังคับการ น.ท. หยดมีอารมณ์ครึกครื้นผิดปกติ แกล้งถามนิกรว่า              “พวกคุณกำลังจะลงทะเลหรือจะพานาคเข้าโบสถ์ครับ คุณโห่ได้เพราะมากทีเดียว”              นิกรยิ้มอาย ๆ              “อาศัยที่ผมเป็นคนทะลึ่งหน่อยครับ เลยโห่ได้ดี ว้า – ลาละครับผู้การ แล้วผมจะจับเงือกสาว ๆ มาฝากผู้การสักตัวนะครับ”              น.ท. หยดมองดูสี่สหายกับนายทหารหญิงทั้งสี่คนอย่างห่วงใย              “ผมขออวยพรให้ทุกคนประสบโชคและปลอดภัยนะครับ”              กิมหงวนชิดเท้าตรง ก้มศีรษะคำนับรับพร              “ขอบคุณครับ” แล้วเขาก็เขยิบตัวเข้าไปชิดผู้บังคับการ กระซิบกระซาบกับ น.ท. หยดว่า “ผู้การครับ กุ้งยิงขึ้นที่นัยน์ตาข้างขวาเม็ดเบ้อเริ่มเชียว”              “ผมรู้แล้ว เมื่อเย็นวานผมดูนายทหารหญิงแก้ผ้าอาบน้ำ พอตื่นนอนกุ้งยิงขึ้นตาเลย”              ต่อจากนั้นมนุษย์กบทั้ง ๘ คนก็ถือฉมวกคู่มือพากันเดินไปที่บันไดกราบขวาลงทะเลไปทีละคน ซึ่ง ดร. ดิเรกได้ทำหน้าที่เป็นหัวหน้ามนุษย์กบหน่วยนี้              เพราะมีอ๊อกซิเจนหายใจ มนุษย์กบจึงดำน้ำว่ายไปใต้ทะเลลึกอย่างสบายโดยไม่จำเป็นต้องโผล่ขึ้นมาบนผิวน้ำ ทีแรกก็ว่ายรวมกลุ่มกันไป พอใกล้จะถึงเกาะก็ว่ายจับคู่กันเป็นคู่ ๆ พลกับบุปผา, นิกรกับไฉไล,กิมหงวนกับวันทนีย์ และ ดร. ดิเรกกับระริน มีการประคองกันบ้างจับมือถือแขนกันบ้าง ซึ่งจนสาว ๆ ก็แสดงท่าทีสดชื่นเป็นสุขใจไม่น้อย ถึงพูดอะไรกันไม่ได้ แต่ก็แสดงกิริยาบุ้ยใบ้ต่อกันได้              เวลาผ่านพ้นไปประมาณชั่วโมงเศษ อ๊อกซิเจนยังใช้ได้อีกในราว ๕๐ นาที มนุษย์กบทั้ง ๘ คนช่วยกันค้นหาอุโมงค์ใต้น้ำใต้เกาะช้างตามความคาดคะเนของ ดร. ดิเรก              ในที่สุด ทุกคนก็ได้พบอุโมงค์ใหญ่นั้น มันเป็นอุโมงค์ขนาดมหึมา เกิดขึ้นจากการกระทำของมนุษย์อย่างไม่มีปัญหา ปากอุโมงค์มีรูปลักษณะครึ่งวงกลมคล้ายสถานีรถไฟกรุงเทพ ฯ แต่คงจะมีส่วนยาวมาก คือยาวกว่าความยาวของเรือดำน้ำปรมาณูอย่างน้อยหนึ่งเท่า              ทุกคนตื่นเต้นไปตามกัน ต่างหยุดยืนรวมกลุ่มที่ปากถ้ำหรืออุโมงค์ใหญ่นั้น ดร. ดิเรกให้สัญญาณกับพล บอกให้พลพาเสี่ยหงวนบุกเข้าไปก่อนและให้ระมัดระวังตัว              หน่วยมนุษย์กบค่อย ๆ ผ่านอุโมงค์ยักษ์เข้าไปโดยมีพลกับเสี่ยหงวนนำหน้า ถัดมานิกรและ ดร. ดิเรก มนุษย์กบหญิงทั้งสี่คนทำหน้าที่เป็นกองระวังหลัง นิกรถือฉมวกรำป้อเหมือนพวกหัวโตในงานบวชนาค นายทหารหญิงต่างขบขันไปตามกัน              ลึกเข้าไปในอุโมงค์ราว ๒๐ เมตร ทุกคนก็มองแลเห็นส่วนท้ายของเรือดำน้ำปรมาณูขนาดยักษ์ของข้าศึกจอดกบดานนิ่งเฉยอย่างสงบเงียบ แลเห็นใบจักรและหางเสือของมันอย่างถนัด ดร. ดิเรกปีติยินดีเหลือที่จะกล่าว เขาบอกพรรคพวกด้วยสัญญาณมือให้รีบว่ายน้ำเข้าไปหาทันที แล้วนายแพทย์หนุ่มก็ส่งฉมวกของเขาให้นิกรถือไว้ บุ้ยใบ้ให้ทุกคนช่วยคุ้มกันเขาซึ่งเขาจะวางระเบิดเรือลำนี้โดยเร็วที่สุด              ภายในอุโมงค์มืดสลัวแทบจะมองไม่เห็นอะไร ดร. ดิเรกล้วงกระเป๋าย่ามหยิบไฟฟ้าเดินทางแบบวอเตอร์ปรู๊ฟของเขาออกมาพร้อมด้วยวัตถุชิ้นสี่เหลี่ยมชิ้นหนึ่ง ซึ่งส่วนหนึ่งของมันคล้ายนาฬิกาปลุก นายแพทย์หนุ่มไม่ยอมให้เวลาผ่านพ้นไปแม้แต่น้อย เขายกไฟฉายขึ้นส่องลูกระเบิดเวลา และเริ่มต้นติดชนวนตั้งเวลาระเบิดในหนึ่งชั่วโมง ดร. ดิเรกทำงานอย่างแคล่วคล่องว่องไว เขาดำน้ำลงไปจนถึงส่วนท้องของเรือดำน้ำลำนั้นแล้ววางระเบิดเวลา ซึ่งเป็นระเบิดแม่เหล็กติดกับท้องเรือดำน้ำปรมาณูของข้าศึก เสร็จแล้วก็ว่ายน้ำกลับมาหากบสาวทั้ง ๔ ตัว              ในเวลาเดียวกันนี้เอง ทุกคนก็แลเห็นดวงไฟ ๔ ดวงปรากฏอยู่เบื้องหน้า และดวงไฟนั้นเคลื่อนที่ใกล้เข้ามาทุกที นายแพทย์หนุ่มรู้ทันทีว่า ผู้บังคับการเรือได้ส่งมนุษย์กบ ๔ คนนี้ออกจากเรือดำน้ำของมัน ดร. ดิเรกหันมาทางทหารหญิงทั้ง ๔ คน แล้วโบกมือไล่ให้กลับไป ร.ล. หนุมานแต่นายเรือหญิงต่างสั่นศีรษะปฏิเสธ เรือตรีหญิงระรินบุ้ยใบ้บอกเขาว่า หล่อนและเพื่อน ๆ ยอมตายด้วย ทำให้นายแพทย์หนุ่มรู้สึกชื่นใจไม่น้อย              พล, กิมหงวน และนิกรล่าถอยมาหา ดร. ดิเรก นิกรส่งฉมวกคืนให้นายแพทย์หนุ่ม ดร. ดิเรกสั่งให้ทุกคนล่าถอยออกไปทางปากถ้ำ เพื่อจะได้มองเห็นตัวมนุษย์กบข้าศึกอย่างถนัด และบุ้ยใบ้บอกว่าให้พยายามสังหารมนุษย์กบของข้าศึกให้จงได้              มนุษย์กบของคอมมิวนิสต์สี่คนว่ายน้ำติดตามมาอย่างรวดเร็ว แต่ละคนรูปร่างสูงใหญ่ มีฉมวกเป็นอาวุธมือ และบนศีรษะมีไฟฉายแบบนักล่าสัตว์ แต่เป็นไฟฉายแบบพิเศษกันน้ำได้ ผู้บังคับการเรือดำน้ำปรมาณูส่งมนุษย์กบออกมาก็เพราะเรด้าจับมนุษย์กบของฝ่ายเราได้ แต่ที่ส่งออกมาเพียง ๔ คนก็เพราะสงสัยอาจจะเป็นฝูงปลาขนาดใหญ่มากกว่า เพราะหลายครั้งแล้วที่พวกมนุษย์กบออกมาจากเรือและพบกับปลาใหญ่ แต่คราวนี้กลายเป็นคนไม่ใช่ปลา              ขณะนี้มนุษย์กบของราชนาวีไทยถอยออกมาที่ปากอุโมงค์ใหญ่แล้ว พล, นิกร, กิมหงวนและ ดร. ดิเรกต่างเตรียมพร้อมที่จะดวลฉมวกกับมนุษย์กบคอมมิวนิสต์ ดังนั้นเมื่อข้าศึกทั้ง ๔ คนว่ายน้ำเข้ามา คณะพรรคสี่สหายก็ปราดเข้าตะลุมบอนทันที นายทหารหญิงทั้ง ๔ คนยืนรวมกลุ่มกันเตรียมช่วยเหลือ ถ้าสี่สหายเพลี่ยงพล้ำเสียทีข้าศึก              การต่อสู้ระหว่างกบตัวผู้ ๔ คู่ภายใต้ท้องทะเลได้เป็นไปอย่างดุเดือด พลสามารถสังหารคู่ต่อสู้ได้ก่อนเพื่อน หลังจากได้สู้กันไม่ถึงสองนาที เขาแทงถูกท้องมนุษย์กบคู่ต่อสู้ของเขาจนทะลุออกข้างหลัง พอกระชากฉมวกออกมาเจ้าหมอนั่นก็สิ้นสุดการเคลื่อนไหว จมลงสู่พื้นดินปนทรายก้นทะเลนั้น              ในเวลาไล่ ๆ กัน กิมหงวนก็แทงถูกหน้าอกคู่ต่อสู้เข้าเต็มรัก มนุษย์กบคอมมิวนิสต์ก็ปล่อยฉมวกหลุดจากมือและดิ้นรนไปมาน่าสงสาร อาเสี่ยกระชากฉมวกออก มนุษย์กบข้าศึกค่อย ๆ ลอยไปตามสายน้ำในท่าต่าง ๆ กัน              คงเหลือ ดร. ดิเรกกับนิกร ซึ่งกำลังตะลุมบอนกับข้าศึกตัวต่อตัว นายแพทย์หนุ่มกำลังกอดปล้ำกับคู่ต่อสู้ของเขาซึ่งมีรูปร่างสูงใหญ่กว่า ดร. ดิเรกมาก ต่างคนต่างทำฉมวกหลุดมือไปแล้ว ดร. ดิเรกพยายามกระชากมีดพกออกมาจ้วงแทงถูกลิ้นปี่คู่ต่อสู้ของเขาจนมิดมีดแล้วปล่อยมีดผละออกจากคู่ต่อสู้ มนุษย์กบคอมมิวนิสต์ทำตัวงอลอยต่ำลงไปจนถึงพื้นดินก้นทะเล จบชีวิตไปอีกคนหนึ่ง              นิกรชักใจไม่ดีเมื่อเห็นเพื่อนเอาชนะคู่ต่อสู้ได้หมด ส่วนเขายังปะทะกับคู่ต่อสู้อย่างดุเดือด นายจอมทะเล้นสู้พลางถอยพลาง พอได้โอกาสก็แทงคู่ต่อสู้ของเขาเต็มเหนี่ยว ถูกคอมนุษย์กบฝ่ายแดงอย่างบังเอิญ เจ้าหมอนั่นปล่อยฉมวกหลุดจากมือ แสดงความเจ็บปวดรวดร้าวแสนสาหัส นิกรกระชากฉมวกออกและแทงหน้าอกมันอีกทีหนึ่ง เท่านี้เองมนุษย์กบคู่ต่อสู้ของนิกรก็ม่องเท่ง ค่อย ๆ ลอยไปตามสายน้ำ              ดร. ดิเรกให้สัญญาณมือบอกให้ทุกคนรีบกลับเรือ เพราะจะต้องรายงานให้ผู้บังคับการ ร.ล. หนุมานทราบ เพื่อจะได้รีบนำเรือแล่นไปให้พ้นเกาะช้าง มิฉะนั้นอำนาจระเบิดของลูกระเบิดพิเศษจะทำให้ ร.ล. หนุมานได้รับอันตรายหรือชำรุดเสียหายได้              เมื่อมนุษย์กบทั้ง ๘ คนโผล่ขึ้นมาบนผิวน้ำห่างจาก ร.ล. หนุมานราว ๑๐๐ เมตร ทหารประจำเรือก็ตื่นเต้นยินดีไปตาม ๆ กัน ทั้งนี้ก็เพราะมนุษย์กบหมู่นี้ได้หายไปในทะเลเป็นเวลาชั่วโมงเศษแล้ว ผู้บังคับการรีบออกจากสะพานเดินเรือลงมาที่ดาดฟ้าเรือ เจ้าคุณปัจจนึก ฯ กับเจ้าแห้วมีสีหน้าชุ่มชื่นขึ้น พากันวิ่งไปที่บันไดกราบขวา              กบตัวเมียว่ายน้ำนำหน้าพากบตัวผู้ตรงมาที่เรือรบ ดร. ดิเรกตะโกนบอกผู้บังคับการด้วยเสียงอันดัง              “เตรียมออกเรือครับ เตรียมออกเรือโดยเร็ว ผมวางระเบิดเรือดำน้ำปรมาณูของข้าศึกได้แล้ว เรือเราต้องหนีไปให้พ้นรัศมีระเบิด”              ไม่ต้องสงสัยว่า น.ท. หยดจะปีติยินดีสักเพียงใด นายทหารและทหารทุกคนก็เช่นเดียวกัน ผู้บังคับการเงยหน้ามองขึ้นไปบนสะพานเดินเรือ แล้วตะโกนบอกต้นเรือให้เตรียมออกเรือเป็นการด่วน              ในที่สุด มนุษย์กบทั้ง ๘ คนก็ขึ้นมาบน ร.ล. หนุมานจนครบจำนวน ขณะนี้สมอเรือหะเบตขึ้นแล้ว มนุษย์กบยืนจับกลุ่มกันอยู่บนดาดฟ้าตอนหัวเรือ เจ้าคุณปัจจนึก ฯ กับเจ้าแห้วได้ช่วยกันถอดท่ออ๊อกซิเจนให้สี่สหาย และสี่สหายต่างช่วยกันถอดท่ออ๊อกซิเจนให้แฟนของเขา ทุกคนต่างถอดรองเท้ากบออก              ต้นเรือได้นำ ร.ล. หนุมานถอยหลังออกจากที่จอดเรือห่างจากเกาะช้างทุกขณะ แล้วก็เลี้ยวซ้ายเป็นวงกว้าง ขณะนั้นเอง ร.ต. วีระพนักงานเรด้าก็วิ่งเข้ามาหาผู้บังคับการและรายงานให้ทราบ              “ผู้การครับ เรด้าของเราจับเรือดำน้ำได้แล้ว และไฮโดรโฟนิคก็จับเสียงได้”              ดร. ดิเรกดีใจกระโดดตัวลอยแล้วร้องไชโยลั่น              “มันแล่นออกจากอุโมงค์ใหญ่ใต้เกาะช้างแล้วครับผู้การ” นายแพทย์หนุ่มกล่าวกับ น.ท. หยด “มันคงถอยหลังออกมา และเดินหน้าออกทะเลลึก ตามมันไปครับ ทิ้งระยะห่างอย่างน้อยสองไมล์ ลูกระเบิดเวลาของผมเกาะแน่นอยู่ตอนท้ายเรือ รับรองว่าไม่มีวันหลุดเพราะมันเป็นแม่เหล็ก” พูดจบ ดร. ดิเรกก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมองดูเวลา อีก ๓๗ นาที เรือดำน้ำปรมาณูของมันจะระเบิด และผมจะถ่ายรูปการระเบิดไว้โดยใช้เลนซ์เทเลโฟโต้ เพื่อจะได้เป็นหลักฐานประกอบรายงาน ผู้การต้องได้นาวาเอกแน่ ๆ”              น.ท. หยดตื่นเต้นดีใจอย่างยิ่ง เขาวิ่งขึ้นไปบนสะพานเดินเรือทันที ส่วนมนุษย์กบทั้ง ๘ คนกับเจ้าคุณปัจจนึก ฯ และเจ้าแห้วยังคงยืนจับกลุ่มกันอยู่ ณ ที่นั้น              ดร. ดิเรกกล่าวกับพวกมนุษย์กบอย่างยิ้มแย้ม              “ไปอาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวกันเถอะพวกเรา มีเวลาอีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่า ทันถมไป รับรองว่าพวกเราจะได้เห็นเรือดำน้ำปรมาณูระเบิดแน่นอน” แล้วเขาก็ยิ้มให้แฟนของเขา “พาพวกคุณไปห้องพักสิครับ จะได้อาบน้ำ”              เรือตรีหญิงระรินสั่นศีรษะ              “ไม่ละค่ะ ห้องน้ำของเราถูกเจาะเมื่อเช้านี้ตั้งหลายร้อยรู บางรูโตขนาดนิ้วมือลอดได้”              นายแพทย์หนุ่มอ้าปากหวอ              “ยังงั้นแลกห้องน้ำกัน พวกผมจะไปอาบที่ห้องคุณ และพวกคุณใช้ห้องน้ำของผม ฝาห้องน้ำของเราเป็นเหล็กครับ ถ้าเจาะต้องใช้สว่านไฟฟ้า เป็นเรื่องโกลาหลทีเดียว”              โดยอาศัยเรด้าใต้น้ำ ร.ล. หนุมานได้ติดตามเรือดำน้ำปรมาณูไปในระยะห่างประมาณ ๒ ไมล์ ครั้นเวลา ๑๑.๐๕ น. ทหารเรือทุกคนก็ได้ยินเสียงระเบิดดังสะเทือนเลื่อนลั่นท้องทะเล เรือดำน้ำปรมาณูของฝ่ายแดงแหลกละเอียดไปแล้ว บริเวณทะเลตอนนั้นมีน้ำพุ่งขึ้นสูงและมีอาณาเขตกว้างใหญ่มาก ดร. ดิเรกสามารถถ่ายภาพไว้ได้จากกล้องถ่ายรูปชั้นดีของเขา โดยอาศัยเลนซ์พิเศษย่นระยะให้ใกล้เข้ามา บรรดาทหารเรือต่างกระโดดโลดเต้นไชโยโห่ร้องลั่น              ผู้บังคับการกองเรือยุทธการได้วิทยุแสดงความยินดีต่อคณะพรรคสี่สหาย ผู้บังคับการเรือ และพลประจำเรือทุกคน และสั่งให้ ร.ล. หนุมานเดินทางกลับฐานทัพโดยด่วน.