Sonnet CXVI
William Shakespeare

Let me not to the marriage of true minds 
Admit impediments. Love is not love 
Which alters when it alteration finds, 
Or bends with the remover to remove: 

O no! it is an ever-fixed mark 
That looks on tempests and is never shaken; 
It is the star to every wandering bark, 
Whose worth's unknown, although his height be taken. 

Love's not Time's fool, though rosy lips and cheeks 
Within his bending sickle's compass come: 
Love alters not with his brief hours and weeks, 
But bears it out even to the edge of doom. 

If this be error and upon me proved, 
I never writ, nor no man ever loved.

No te quiero sino porque te quiero
y de quererte a no quererte llego
y de esperarte cuando no te espero
pasa mi corazón del frío al fuego.

Te quiero sólo porque a ti te quiero,
te odio sin fin, y odiándote te ruego,
y la medida de mi amor viajero
es no verte y amarte como un ciego.

Tal vez consumirá la luz de Enero,
su rayo cruel, mi corazón entero,
robándome la llave del sosiego.

En esta historia sólo yo me muero
y moriré de amor porque te quiero,
porque te quiero, amor, a sangre y fuego.
Sonetos
Lope de Vega

Desmayarse, atreverse, estar furioso
áspero, tierno, liberal, esquivo
alentado, mortal, difunto, vivo
leal, traidor, cobarde y animoso

No hallar fuera del bien centro y reposo
mostrarse alegre, triste, humilde, altivo
enojado, valiente, fugitivo
satisfecho, ofendido, receloso

Huir el rostro al claro desengaño
beber veneno por licor suave
olvidar el provecho, amar el daño

Creer que el cielo en un infierno cabe,
dar la vida y el alma a un desengaño
esto es amor, quien lo probó lo sabe

Ostajte ovdje!... Sunce tudjeg neba
Nece vas grijat ko sto ovo grije;
grki su tamo zalogaji hljeba
Gdje svoga nema i gdje brata nije.

Od svoje majke ko ce naci bolju?!
A majka vasa zemlja vam je ova;
Bacite pogled po krsu i polju,
Svuda su groblja vasih pradjedova.

Za ovu zemlju oni behu divi,
Uzori svijetli, sto je branit znase,
U ovoj zemlji ostanite i vi,
I za nju dajte vrelo krvi vase.

Ko pusta grana, kad jesenja krila
Trgnu joj lisje i pokose ledom,
Bez vas bi majka domovina bila;
A majka place za svojijem cedom.

Ne dajte suzi da joj s oka leti,
Vrat'te se njojzi u narucja sveta;
Zivite zato da mozete mrijeti
Na njemom polju gdje vas slava sreta!

Ovde vas svako poznaje i voli,
A tamo niko poznati vas nece;
Bolji su svoji krsevi i goli
No cvijetna polja kud se tudjin krece.

Ovdje vam svako bratski ruku steze
U tudjem svijetu za vas pelen cvjeta;
Za ove krse sve vas, sve vas veze:
Ime i jezik, bratstvo, i krv sveta.

Ostajte ovdje!... Sunce tudjeg neba
Nece vas grijat ko sto ovo grije;
grki su tamo zalogaji hljeba
Gdje svoga nema i gdje brata nije.

Zapis o zemlji
Mak Dizdar

Pars fuit Illyrici, quam nunc vocat Bosnam,
Dura,sed argenti munere dives humus.
Non illic virides spacioso margine campi,
Nec sata qui multo foenore reddat ager.
Sed rigidi montes, sed saxa minantia coleo,
Castella et summis imposita alta jugis.

Iani Pannoni Quinque: Elegarium Liber (El VI)

Pitao jednom tako jednoga vrli pitac neki:
A kto je ta sta je ta da prostis
Gdje li je ta
Odakle je
Kuda je
Ta
Bosna
Rekti

A zapitani odgovor njemu hitan tad dade:
Bosna da prostis jedna zemlja imade
I posna i bosa da prostis
I hladna i gladna
I k tomu jos
Da prostis
Prkosna
Od
Sna

Ja nijesam sanjar
Musa Cazim Catic

Ja nijesam sanjar, sto u tihoj noci
Po moru blijede mjesecine pliva,
Hrleci carstvu svjetlosti i moci,
Na svilenom mehkom oblacju da sniva
Ruzicaste sanke pramaljetne srece,
Kad slavuj pjeva i kad cvate cvijece.

Ja nijesam sanjar, na suncanom traku
Sto zida sebi dvore od biljura;
Ta ja sam patnik, kog po crnom mraku
Na ledenom silna vitla bura
Ko svehli listak sa tanane grane
U mutnu jesen kad na zemlju pane.

O davno, davno otrova mi grudi
Cinicka zbilja zemaljskog zivota,
Davno me udes rastavio hudi
Od mojih milih; ah ja sam sirota!
Gle, moje lice - to je mrtva knjiga,
A slova su joj - nevolja i briga!

Nista mi babo ostavio nije
U hladu da mi medom zivot sladi;
Tuzni se pjesnik sam na sebi grije
I poput mrava radi,radi,radi,
Troseci krvcu - snagu svoga duh,
Da stece samo tvrdu koru kruha.

Ja nijesam sanjar, na suncanom traku
Sto zida sebi dvor od biljura;
Ta ja sam patnik, kog po crnom mraku
Na ledenom krilu silna vitla bura
Ko svehli listak sa tanane grane
U mutnu jesen sto na zemlju pane.