ana sayfa : araştırma : TCP-IP ve İnternet : router konfigürasyonu [ 5 / 7 ]

V. ROUTER KONFİGÜRASYONU

       Yönlendiriciler, veriyi taşıyan paketlerin bir uçtan diğer uca, ağdaki uygun düğümler üzerinden geçilerek alıcısına ulaştırılması için kullanılan ağ cihazlarıdır. Genel olarak protokol kümelerinin ağ katmanı (network layer) veya yönlendirme katmanı düzeyinde çalışırlar. TCP/IP ağlarda yönlendiricilerin görevi, IP adrese dayanarak paketleri LAN dışına taşımaktır. Dolayısıyla genişçe bir TCP/IP ağda, yönlendiriciler önemli göreve sahip cihazlardır. Bu bölümde, yönlendiriciler hakkında temel bilgiler ve IP konfigürasyonu için gerekli olan bilgiler verilmiştir. Yerel bir alan ağında yönlendiricilere gerek yoktur ancak ağ adresi birden fazla segmente bölünmüş ve bu segmentlerde fiziksel olarak farklı yerlerde bulunuyorlarsa o zaman yönlendiriciler devreye girer.       

5.1 Yönlendirici Türleri

       Yönlendiriciler ağ içinde kullanıldıkları yerlere göre merkez(core) ve kenar(edge) yönlendiriciler, desteklediği 3.katman protokollerine göre de IP, IPX ve Apple Talk gibi isimleri alırlar. Her sınıfın kendilerine göre gereksinimleri vardır ve ancak bunların sağlanmasıyla optimum çözüm elde edilir. merkez yönlendiriciler daha güçlü donanıma ve daha iyi yönlendirme algoritmasına ihtiyaç duyarken, kenar yönlendiriciler genelde daha basit, işlem gücü fazla olmayan algoritmalara ihtiyaç duyarlar.

5.1.1 Merkez Yönlendiriciler

       Merkez yönlendiriciler belirli bir bölgede var olan kenar yönlendiricilerin oluşturduğu trafiğin bir noktada toplanması ve paketlerin alıcısına ulaşması için en uygun yola sürülmesi işini kotarırlar. Veri paketleri ya kendisine doğrudan bağlı diğer kenar yönlendiricilere, ya da komşusu olan diğer merkez yönlendiricilere yönlendirilir.

       Merkez yönlendiriciler güçlü donanıma ve daha yüksek işlem gücüne sahip olular. Üzerinde yürütülen yönlendirme algoritmaları daha karmaşık olur ve en uygun yolun belirlenmesi için metrik değer dışında birçok parametreye bakarlar. Merkez yönlendiriciler farklı türde WAN portu ve standartını desteklemek, esnek bir çözüm sunmak amacıyla şaseli üretilirler. Şase, pasif yapıdadır ve içerisine port modülleri  takılabilecek boş yuvalara(slots) sahiptir. Yuvalara, gereksinime göre port modülleri takılır ve bunların bir kısmı ileride yapılabilecek genişlemeler için boş bırakılır. 

Şekil-18 Merkez ve Kenar Yönlendiricilerin Uygulamadaki Yeri

       Merkez yönlendiricilerin port yoğunluğu ve paket işleme başarımı yüksek olur. Bu tür yönlendiricilerden beklenen daha dayanıklı olması ve kendisini değişikliklere karşı daha hızlı uyarlayabilmesidir. Şekil-17’de görüldüğü gibi merkez yönlendiriciler birden fazla kenar yönlendiriciye bağlanıp ağ iletişimini gerçekleştirmektedir.

Merkez Yönlendiricilerin Özellikleri;  

       Dayanıklık(Robustness): Algoritmanın zor durumlarda dahi olsa işini yapabilmesi beklenir. Basit donanım bozukluğunda veya ağır yük koşullarında çalışabilmelidir. Çünkü ağların birleşme noktasına koyulurlar ve onların devreden çıması önemli sorunlara neden olabilir.

       Hızlı Uyarlanabilme(Rapid Convergence): Ağlar arasında yönlendirme yapan bir düğüm herhangi bir sorundan dolayı devre dışı kaldığında veya ağa yeni girdiğinde tüm ağa güncelleme mesajı yayar. Diğer yönlendiricilerin kendilerini bu yeni duruma hızlı biçimde uyarlamaları gerekir. Bu yavaş yapılırsa, yanlış yön­lendirmeler olabilir paketler de ağ içinde başı boş duruma düşe­bilirler.

       Esneklik(Flexibility): Yönlendirme algoritmaları, hızlı ve doğru olarak ağda olabilecek olaylara ayak uydurmalıdırlar. Örneğin ağdaki bir dilim (segment) çöktüğünde, normalde bu dilimi kullanarak yönlendirme yapanlar, duruma ayak uy­durmalılar ve en iyi diğer yolu seçmelidirler.

5.1.2 Kenar Yönlendiriciler

       Kenar yönlendiriciler genel olarak 1 veya 2 LAN’ın WAN’a veya uzak ofislerin merkezi LAN’a bağlanmasında kullanılır. LAN ve WAN bağlantısı için sahip olduğu port sayısı sınırlıdır ve genelde komple bir cihaz olarak üretilir. Örneğin, tipik olarak böyle bir yönlendiricinin 1 adet LAN (Ethernet, Token Ring vs.gibi) 1 veya 2 adet WAN (senkron veya asenkron seri) portu bulunur. Bu yönlendiricilerde, işlevini yerine getirmede kusur olmaksızın basitlik en önemli unsurdur.

5.2 ROS-(Router Operating Systems) Yönlendirici İşletim Sistemleri

       Bir yönlendirici, temelde, donanım ve yazılım olmak üzere iki parçadan oluşur. Donanım kadar üzerinde çalışan yönlendirici işletim sistemi de önemlidir. İşletim sistemi bir yazılıdır ve iş1evi, destekledigi 3. katman protokolleri ve kullandığı yönlendirme algoritması için gerekli fonksiyonları sağlamaktır. Bunun yanısıra ağ yöneticisine konfigürasyonunun yapılması için bir arayüz sunar. Yönlendiricilere, kullanılacak 3. katman protokolüne uygun ROS yüklenmelidir; IP kullanılacaksa IP ROS, IPX kullanilacaksa IPX ROS veya her ikisi kullanılacaksa IP/IPX ROS parçaları yüklenmelidir. Bir yönlendiriciye, hangi 3. katman protokolüne ait ROS yük1enebileceği, ileride doğabilecek uygulama çeşitliliğinin desteklenmesi açısından önemlidir. Örneğin SNA yönlendirmeyi destekleyecek ROS parçası olmayan bir yönlendirici daha sonra böyle bir eklemenin yapılmasını engelleyecektir; böyle bir yönlendiricinin bir başkasıyla degiştirilmesini de gerektirecektir.

5.3 Alıcısına Ulaşmayan Paketlerin Yok Edilmesi

       IP paketlerin adaptif bir yönlendirme algoritması kullanılan bir ağda alıcısını kaybetmesi olasılığı vardır; çünkü her IP paketi alıcısına giderken ağın o anki durumuna göre farlı yollar izleyebilir yani geçeceği merkez ve kenar yönlendiriciler duruma göre faklılık gösterebilir ve bu arada bazı paketler kısır döngüye (loop) girebilir, ya da alıcısından çok uzaklara gidebilir. Bu durumdaki paketlerin yok edilmesi gerekir. Bunun için her paket başlığında zaman damgası ya da yaşam süresi (Time To Live-TTL) için bir alan ayrılmıştır. Zaman damgası kullanıldığında, datagram ilk üretilirken saat değeri bu alana yazılır. Her düğüm, datagram kendisinden geçerken kendi saati ile datagramdaki değeri karşılaştırır. Eğer bir zaman aşımı süresi içinde datagram alıcısına ulaşmamışsa bunu belirleyen aradaki bir düğüm datagramı çöpe atar.

       Buna karşılık TTL kullanımı durumunda datagram üretilirken başlığındaki bir alana sabit bir değer yazılır. Her düğüm, datagram kendisinden geçerken bu alandaki sayıyı bir eksiltir. Bir ara düğüm TTL alanındaki değeri 0 bulursa, datagramı yok eder.