Het was niet dat het haar een soort van seksuele peak bezorgde. Ze deed noodgedwongen haar job, snel, hectisch en het liefst met zo weinig mogelijk slachtoffers, maar als er toevallig een superfly mothafucka meende wat de Wesley Snipes te moeten uithangen, deed ze niets liever dan hem het scrotum van z'n lijf te knallen.
'Zuig met die schattige pijplipjes hier eens op, honey.'
Ze had altijd al zoiets hitsigs willen zeggen, iets in het genre van 'you got the right to remain silent '. Met wat extra zalig gevloek zoals uit een crappy Starsky and Hutch-episode.
De mond van de jonge Turkse kebabuitbater omsloot de loop van Loulou's afgezaagde shotgun terwijl hij snotterend door z'n gebroken neus trachtte te ademen. Een straaltje speeksel liep van de loop naar de trekker en druppelde in een lange sliert op de kassa.
Zijn Vlaamse echtgenote stond te jammeren achter het fornuis van hun leeg pittatentje. In shock hield ze een spatel in de hand terwijl het gehakt lamsvlees aanbrandde.
'Eén Pitta Mexicaine graag... liefst binnen vijf minuten... ik zou het spijtig vinden als ik de schedel van je ventje moet opensplijten... alles hangt van jou af, ma biche... en niet te veel look als het kan, ik moet straks nog onder de mensen komen.' De treurig kijkende vrouw nam nog steeds geen initiatief.
'Allez godverdomse kalle, gaat er nog wat van komen ?!'
Ze strekte haar arm en propte de loop diep in zijn keelholte. Hij kreunde gedempt. Bloeddoorlopen ogen keken weg van haar, naar de bloedspatten op zijn hemd van de C & A. De vrouw veegde snikkend haar neus aan haar mouw af en begon aan de bestelde snack. Loulou gooide een GB-zak op de toog en gebaarde hem de kassa leeg te maken. Ik keer tevreden terug.
'Alleen de biljetten, de vijffrankstukken moogt ge houden.'
Heel voorzichtig drukte hij op de Ouvrez-toets van zijn kassa en stak de stapels bankbriefjes één na één in de supermarktzak. Ze voelde hoe hij bij elke ademhaling onbewust zoog op haar geladen vuurwapen. Luidruchtig slikte hij zijn speeksel door.
'Dat vind je lekker hee, neger? Hmmm ???'
Angstig knikte hij zonder echt te weten waar ze het over had. Als met arendsogen volgde ze elke beweging van de vrouw in de bolle anti-diefstalspiegel aan het plafond. Het mens was als een hyperkinetische teef ajuin aan het versnipperen.
'Ge hebt nog drie minuten... treuzel maar niet te veel... ik begin stilaan ongeduldig te worden', schreeuwde ze in de richting van de prefab keuken.
De uitbater legde een knoop in de plastiekzak en schoof hem kalmpjes naar haar toe. 'Een kleine vijftigduizend frank ongeveer', schatte ze. Niet mis voor een miezerige plek als deze. Nog een bankautomaat kraken vanavond en ze zou genoeg poen hebben om Axelle, haar buitenaards neukvriendinnetje, in leven te houden.
De vrouw kwam haar hijgend het pittabroodje aanbieden, gewikkeld in een papieren servet.
'Ik moet het bekennen, prima service in dit hol... ik mag niet klagen...' Loulou keek toe hoe de vrouw routineus haar klantenkaart afstempelde.
'Nog twee keer langskomen en ik heb recht op een Pitta Spéciale', dacht ze.

Julien wreef zijn dunne haarslierten over elkaar en zat wat met zijn bureaustoel heen en weer te draaien.
'Zeg het 's, maske..." Hij legde zijn wandelstok met Maori-inkervingen op het mahoniehouten blad van zijn schrijftafel. Relaxed foefelde hij wat aan het handvat in de vorm van een verweerde Papoeaschedel.
'Ik heb er nog eentje nodig en het liefst vandaag of morgen, 't is mij gelijk, als ik er maar aan kan raken...'
'Pas d' problème... 't Zal misschien wel voor morgen zijn...'
'Oké... Mag ik nog eens kijken?'
Julien trok een schuif open en smeet een gefotokopieerde catalogus op zijn bureau.
'Zie maar gerust... Als t'er kruiskes naast staan, dan wil dat zeggen dat we ze niet meer in stock hebben...'
'Cool.'
'T'as le fric?'
'Cash.' Ze haalde haar GB-zak met biljetten boven. Hij gluurde vanuit de verte even in de plastic bag.
'Ge zijt ne sjoe.'
'No shit." Ze knipoogde naar hem en begon wat te bladeren in de bestelgids. Ze moest het toegeven, Gueule de Bois was de beste in zijn vak. Voor ieder wat wils. Als je iets zocht, dan kon deze magere engel des doods met de purperen ooglenzen het wel via via krijgen. Je kreeg het zelfs op een plateau, als het moest.
'Deze ziet er me wel interessant uit.' Ze wees met haar zwart gelakte vingernagel naar een foto van een Chileense kleuter.
'Moeilijk, die is al gereserveerd... Hebt ge niet liever iets gekweekt of moet het specifiek iets geïmporteerd zijn?'
'Liever import.'
'Anders kan ik op bestelling voor u een illegale Braziliaanse laten bevruchten... Om de twee weken sturen we u de röntgenfoto's van de foetus op... Staat het u niet aan, dan kunnen we het nog altijd laten wegnemen...'
'Zoals ik al zei, ik heb het zo snel mogelijk nodig.'
'C'est comme vous voulez, ma poupoule...'
Julien moest haar niet uitleggen hoe de procedure verliep. Zoals in de vleeshandel gebruikte hij persoonlijk de klysmaspuit voor de bestelde inseminatie. En zodra zijn specimena wat over hun hoogtepunt geraakten, kon hij de vrouwtjes nog altijd gebruiken voor zijn snuff movies. Daarvoor respecteerde ze hem. Hij liet niets verloren gaan. Alles gebruiken en desnoods recycleren. Een echte groene jongen.
'Nummertje 86 lijkt me best te doen.'
'Nummerke 86? Momentje.' Hij nam de hoorn op en belde.
'G'hebt chance, we hebben hem nog in voorraad.'
'Prachtig.'
''t Is de laatste tijd nogal druk geweest, veel volk over de vloer gehad, ik zal diene cataloog eens moeten aanpassen, peis 'k.'
Er werd op de matglazen deur geklopt.
'Ouia, entrez.'
Een van zijn Magrebarbeidsters bracht het gevraagde Zaïrese jongetje binnen. Aan de blik van het kind te zien zat het zwaar onder de verdovende middelen. Valium om het kalm te houden en Valtran om de pijn van de broekriemstriemen op zijn rug en genitaliën te verdoezelen. Het jongetje stond als een zombie in afdankertjes naar de fameuze onzichtbare horizon te staren. Te groot T-shirt van de Chicago Bulls, Anderlechtshort, afgetrapte turnsloefjes.
'Merci, Jameela, tu peux t'en aller maintenant.' De vrouw, die het jongetje stevig bij de schouders vasthield, verliet zonder ook maar iets te zeggen het kantoor.
'Is hij voldoende ontsmet?' vroeg ze.
''t Is genen brol... kijk zelf maar...'
Julien nam uit dezelfde lade een paar medische handschoenen en trok er één over zijn rechterhand. Met een pocketzaklampje liet hij haar het tandvlees en het gebit van zijn koopwaar zien. Het kind bood geen weerstand.
'Ik denk dat ik hem neem.' Ze wreef over de kaalgeschoren schedel van het jongetje en knikte instemmend naar haar dealer.
'Een goeie keuze, al zeg ik het zelf', zei Gueule de Bois die een kruisje zette in zijn fotoboek.
'Bon, tot volgende week dan?'

Back