De strips van 1999

De strips van 1998

De strips van 2000

Oorlogsboot verliest pedalen

"De Snelheidsbegrenzer" - Blain

Alternatieve strips, zoek ze niet bij uw Delhaize. Een tekenaar als Blain haalde met eerdere obscure publicaties een oplage van ruw geschat tien exemplaren waarvan er acht in de kelder van de uitgever bleven liggen. Of de man naar Lourdes getrokken is weet ik niet maar zijn laatste strip kreeg ineens een plaats in de prestigieuze collectie Vrije Vlucht van Dupuis. Nu hebben we bij Vrije Vlucht wel meer "moeilijke" strips zien verschijnen maar Blain is toch een geval apart.
Om te beginnen is "De Snelheidsbegrenzer" niet echt een mooie strip. De stijl van Blain is allesbehalve klassiek, esthetisch is er heel wat op aan te merken, maar de tekeningen hebben wel iets artistieks, ze zijn erg expressief en sfeervol, en vooral, ze ondersteunen het verhaal voortreffelijk.
Dat verhaal mag er zijn. Het begint als een gewoon matrozenverhaal, overtuigend verteld en met zin voor realistische details en levensechte karakters. Blain is dan toch niet voor niets bij de Franse marine in dienst geweest. Geleidelijk aan ontspoort het realisme en komen meer en meer fantastische elementen het leven aan boord grondig overhoop halen. De oorlogskruiser waarop alles zich afspeelt, neemt gigantische proporties aan. Een bezoek aan de machinekamer ontaardt in een urenlange afdaling naar de hel. Als de enorme machinerie van het schip uit haar voegen barst, verliest de hele militaire structuur de pedalen. Waartoe dit kan leiden heeft Blain prachtig geschetst in een reeks van bevreemdende, gestoorde en soms toch weer heel menselijke toestanden.
"De Snelheidsbegrenzer" bevat genoeg actie, spanning en waanzin om 76 pagina's lang te blijven fascineren. Neem er uw tijd voor.

SUBLIEME AMOK

Didier Conrad: Beeld van Amok (Dupuis, vrije vlucht)

Het koloniale India van de negentiende eeuw: een kruitvat waarin excentrieke Britse Imperialisten, Indische godsdienstfanaten, prostitués, paria's en piraten elk op hun manier trachten een schijn van orde op te houden. Een jonge Fransman, op zoek naar een uitweg uit de zinloosheid van zijn bestaan, raakt verstrikt in een wespennest van mysteries en intriges, klassentegenstellingen, bloederige rituelen en demonische bezweringen.
Hij komt in aanraking met een mysterieus beeldje waardoor hij de geesten van gedoemde zielen aantrekt. Uiteindelijk raakt hij in de ban van het amok, een tranceachtige toestand waarin moord en vernielzucht voor de ultieme verlossing moeten zorgen. Didier Conrad, bekend van de bijzondere geestige reeks 'De Onnoembaren', laat zich hier van een meer ernstige zijde zien. Het verhaal is bijzonder rijk gestoffeerd met elementen uit de Indische cultuur, zijn geschiedenis, zijn sagen- en legendewereld. De overvloed aan fantastische verhalen, bizarre personages, rauwe humor en zinloze wreedheden roept wel de vraag op waar de auteur naar toe wil. Existentiële vragen van zin en betekenis worden echter van tafel geveegd in een apocalyptische amokscène die je als lezer wel even doet slikken. Daarna wordt nog even de schijn gewekt dat het westerse vrijheidsidee kan wedijveren met het Oosters fatalisme, maar hoewel het niet expliciet getoond wordt is het duidelijk dat het hoofdpersonage zal moeten bezwijken aan de duistere krachten die hij opgeroepen heeft.
Fascinerende lectuur, schitterend getekend en terecht heruitgebracht in een integrale editie.

Alles over Conrad? Hierzie!

Moed en maniertjes

Dubbel M, "De witte gems" - Meynet & Roman

Dubbel M staat voor Mel en Mirabelle, een koppel dat in feite geen koppel is, zoals dat gaat in strips (Natasja gaat toch ook niet naar bed met Walter?). Jawel, dit is nog eens een echte strip van de oude stempel, waarin de held een wat simpele jongen van den buiten is die het in ware padvindersstijl niet kan laten om op te komen voor wezen en weduwen, verdrukte klassen en hier in dit geval, bedreigde diersoorten.
De intrige van "De witte gems" draait rond een duistere dorpsgeschiedenis, een mengeling van kleine menselijke drama's en koele misdaad. Een verhaal dat vlot leest met veel aandacht voor de couleur locale, de sfeerschepping. Wie houdt van een Jerome K. Bloks bijvoorbeeld zal hier ook zijn neus niet voor ophalen, hoewel de humor hier toch wat minder subtiel is - zeg maar seksistisch. De trutterige maniertjes van Mirabelle zijn goed voor 90 % van de humor in dit album.
Meynet is een tekenaar die sinds kort serieus aan het doorbreken is en het onder meer bij verzamelaars erg goed doet. Dat zijn vrouwelijke hoofdpersonnages er bijzonder aantrekkelijk uitzien zal daar wel veel mee te maken hebben, al zullen sommigen beweren dat ze vooral aangetrokken zijn door de nostalgische retrostijl van de tekeningen. En inderdaad, dit geval kon haast net zo goed in de jaren vijftig verschenen zijn: heldere tekeningen, een klassieke verhaallijn, en een ontknoping die het traditioneel rechtvaardigheidsgevoel geen geweld aandoet. Alsof "De Beverpatroelje" uit zijn as verrezen is.
Hmmm…het zou eens waar moeten zijn.

Uit bij Dargaud

Hollywood Privé

De jaren dertig. Hollywood beleeft riante tijden. Filmstudios en sterren komen op en gaan ten onder in een sfeer van glamour, schandalen, corruptie, decadentie en georganiseerde misdaad. Daartussenin probeert private investigator Hippolyte Fynn als onkreukbare held overeind te blijven. Niet gemakkelijk als je een zwak hebt voor auto's, drank en vrouwen.
De perikelen van Hippolyte Flynn verschenen in de jaren tachtig in het weekblad Robbedoes en zijn nu gebundeld in een mooie integrale editie. En dat mocht wel, want hoewel deze reeks maar drie afleveringen rijk is, behoort ze toch tot de klassiekers van de jonge generatie. De scenario's van Bocquet en Rivière zitten goed in elkaar en lezen lekker weg. Echt origineel is het allemaal niet - Chandler en Hammett zijn nooit ver weg- maar de strip blijft overeind dank zij de geraffineerde grafische uitwerking.
De P.I. van Hollywood was de eerste serieuze reeks van Philippe Berthet, die tegenwoordig het mooie weer maakt met de serie Pin-up. Berthet ontwikkelde een eigen stijl, semi-realistisch, in een gestileerde klare lijn, met een voorliefde voor sierlijke retro-decors. Een beetje à la Jacobs maar dan minder stroef, een stuk frivoler. In het titelloze eerste deel is de tekenaar nog zijn weg aan het zoeken, maar vanaf deel 2 (Amerika) wordt duidelijk dat Berthet op grafisch vlak veel in huis heeft. Het laatste deel (Koud Vuur) is gewoon een pareltje van striptekenkunst en het bewijs dat Berthet meer kan dan verleidelijke vrouwen tekenen. Al blijft dat natuurlijk ook een verdienste.

Uitgegeven bij dupuis.

'Soldaat Varlot' - Daeninckx & Tardi

De laatste oudstrijders leggen er stilaan het bijltje bij neer maar hun verhalen over '14-'18 zullen nog lang worden naverteld. Wie een bezoekje aan de IJzertoren niet ziet zitten kan misschien eens een strip van Jacques Tardi lezen. Tardi heeft met 'C'était la guerre des tranchées' al bewezen dat hij als geen ander de Eerste Wereldoorlog tot leven kan brengen.
Nu voegt hij daar een episode aan toe. 'Soldaat Varlot' is een kort verhaal, amper 36 pagina's, met weinig tekst en ijzersterke zwart-wit tekeningen, telkens een halve plaat groot. De tekst is van Pierre Daeninckx, een romanschrijver waarmee Tardi al eerder samenwerkte. Hij beschrijft een fait-divers vanuit het standpunt van een doorsnee Frans soldaat in de loopgraven, een 'poilu', die al veel illusies verloren heeft maar toch nog iets wil rechtzetten. Op zeer cynische wijze wordt de lezer duidelijk dat wreedheid niet eindigt aan het front. Zowel Tardi als Daeninckx hebben niet veel nodig om een boeiend, aangrijpend relaas neer te zetten. Geen overbodige franjes, geen gestileerde zinnen of mooie plaatjes maar een sobere en sombere schets van een stuk menselijk leed. Aanbevolen.

“Wild Bill is vermoord”

“Wild Bill is vermoord” gaat niet over de moord op Wild Bill Hickock, overigens een historische Wildwest-figuur, maar over een andere moordpartij die ongeveer op hetzelfde moment plaatsvindt. De jonge Melvin, getuige van de schietpartij, wordt door niemand ernstig genomen en zal het dus maar zelf oplossen, zou je denken. Dat gegeven neemt echter maar een klein deel van de strip in beslag. Het grootste deel besteedt Hermann aan de confrontatie van de onervaren Melvin met de wereld rondom hem .Een harde wereld, want getekend door Hermann , niet bepaald de blijmoedigste der striptekenaars. Melvin krijgt nogal wat klappen en deelt er op den duur ook wat uit, wie daarvan houdt zit goed. Slaagt hij er in de moordenaars aan de galg te krijgen? Kan hij zijn jongensdromen alsnog waar maken? Dat moet u zelf maar lezen.
Eindelijk nog eens een western dus van Hermann, wiens reeks “Comanche” als een klassieker in het genre mag beschouwd worden. Intussen heeft hij zijn scenarist Greg overboord gegooid en is met “Jeremiah” en “De torens van Schemerwoude” een andere richting ingeslagen.
Hermann is een vakman die jaarlijks vlotjes een tweetal strips aflevert, zelf geschreven bovendien. Sinds enige tijd doet hij ook de inkleuring zelf, direct terwijl hij tekent, wellicht om tijd te sparen. Op de kwaliteit van zijn tekeningen is niets aan te merken, op zijn scenarios wel. Die zijn een beetje dunnetjes. Er gebeurt wel van alles maar er zit niet echt een sterke opbouw in. Ondanks nogal wat moorden, overvallen en een detective-achtig gegeven, is deze strip eigenlijk niet spannend. Misschien was dat ook niet de bedoeling, en is het Hermann alleen te doen om de schildering van een ruw en meedogenloos tijdperk. Om het gevecht van een man die zijn dromen wil waarmaken in een vijandige wereld. Ik zal wel de enige zijn die hierdoor niet geraakt wordt zeker?

Trollen van Troy

Heroïc-Fantasy, kent u dat? De naam zegt het zelf: stoere binken die gewelddadige avonturen beleven in een gefantaseerde wereld vol bizarre wezens en schaarsgeklede, welgevormde vrouwmensen… Het genre was lange tijd weinig in trek in onze contreien maar daar begint verandering in te komen. Het Franse strippubliek is sinds een vijftal jaren in de ban van de reeks Lanfeust van Troy (in het Nederlands uitgegeven bij Arboris) reeks die commercieel vakkundig uitgemolken wordt en die al veel navolgers gekregen heeft.
Aan mij niet besteed; alhoewel: de reeks heeft ook een officiële spin-off: Trollen van Troy, en die is best te pruimen. De Trollen zijn in dit geval geen kabouters maar een soort mens/aap/beer kruising. Trollen van Troy speelt zich af in dezelfde wereld als Lanfeust, de scenarist is ook dezelfde, maar het geheel is verrassend luchtig, vlot leesbaar, geestig. Scenarist Arleston mocht zich in deze reeks blijkbaar eens goed uitleven, hij laat geen kans voortbijgaan om zijn eigen creaties te relativeren en belachelijk te maken.
De reeks wordt door Talent omschreven als een persiflage op Asterix en Obelix. De personages zijn alleszins even sympathiek, een beetje naïef en onnozel, en de humor doet inderdaad vaak aan het Goscinny denken. Maar Trollen van Troy is meer dan een persiflage. Hoewel het verhaal (de strijd tussen Trollen en mensen) niet zo belangrijk is, hebben Arleston en Mourier toch een heel eigen wereldje neergezet, vol leuke details en geestige situaties. Kortom een reeks om op verschillende niveaus te lezen. En beslist de moeite waard voor wie houdt van het betere tekenwerk

Trollen van Troy wordt in het Nederlands uitgegeven doort Talent. Deel 3 verschijnt deze maand (mei 99) in het Frans; de vertaling volgt hopelijk snel.

Dallas Barr - "Eerste kwartier"
Marvano en Van Hamme

nog van 1998, maar nu pas doorgedrongen tot het verkeerde land!

We schrijven 2076. De wereld bestaat nog, en ze lijkt zelfs nog een beetje op onze wereld. Meer nog, de onsterfelijkheid is een realiteit geworden. Maar wel een duur betaalde. Wie de verjongingskuur van Julius Stileman wil volgen, moet er ongeveer heel zijn vermogen voor over hebben. En na tien jaar is een nieuwe behandeling nodig. Hoeft het nog gezegd dat dergelijke praktijken voor heel wat beroering zorgen?
"Eerste kwartier" is het derde album in de reeks "Dallas Barr". Dit keer staat de zoektocht naar een zeldzame plant centraal, zoektocht die de held onder meer naar de maankolonie voert. Een "vijandige, potentieel dodelijke omgeving".
Marvano en Haldeman hebben eerder al bewezen dat ze wat in hun "Mars" hadden met de trilogie "De Eeuwige Oorlog", verschenen in de collectie Vrije Vlucht. Marvano (Marc Van Oppen) is een van de weinige vlaamse striptekenaars die ook in het buitenland gewaardeerd worden. Scenarist Joe Haldeman is eigenlijk op de eerste plaats romanschrijver en naar het schijnt een levende legende onder science-fiction fanaten (maar bestaan die eigenlijk nog?). "Dallas Barr", ook zo'n omgewerkte sf-roman, is iets luchtiger dan "De Eeuwige Oorlog", iets minder pakkend ook. Toch is dit een intelligente strip, zonder nodeloze schiet- en vechtpartijen maar met genoeg actie en verrassende situaties om te blijven boeien. De tekeningen van Marvano sluiten perfect aan bij het verhaal, zijn helder en bevorderen het leesplezier in hoge mate. Het beeld dat de auteurs schetsen van het leven in de 21ste eeuw is zeer aannemelijk, overtuigend zelfs, en dat mag toch wel een prestatie genoemd worden.
Laat u niet afschrikken door de lelijke cover : "Dallas Barr" is het ontdekken waard. Een sf- reeks die nog een tijdje kan meegaan.

Robbedoes en Kwabbernoot "Als in een droom"

Na zestig jaar vonden Robbedoes en Kwabbernoot-auteurs Tome en Janry dat de reeks wel eens een nieuw kleedje mocht krijgen. Uitgever Dupuis (eigenaar van de stripfiguren) ging akkoord en het resultaat ligt sinds vorige maand in de winkels. "Als in een droom" is alleszins een serieuze ommezwaai in de reeks en is in stripmiddens momenteel hét onderwerp van discussie.
De typische knullige sfeer van de reeks, vol charmante details, met zijn sympathieke personages en zijn heerlijk onnozele moraal, kortom de essentie van de Europese strip van het gouden tijdperk, dit alles werd overboord gegooid. In plaats daarvan krijgen we een strip naar amerikaans-japans model : een koele, vijandige sfeer, onpersoonlijke decors, tekeningen die vooral goedkoop effect najagen (kijk maar naar de cover), en een verhaal dat weinig om het lijf heeft. In feite draait het scenario rond één goede vondst (die ik hier niet verklap). De personnages worden iets realistischer voorgesteld, maar hun gevoelens worden zo dik in de verf gezet dat ze al helemaal niet meer geloofwaardig overkomen. De zeldzame pogingen om toch wat humor in dit album te stoppen zijn totaal misplaatst en gaan redelijk de mist in.
Je hebt wellicht begrepen : ik ben niet meteen wild van deze Robbedoes New Look. Maar de meningen zijn verdeeld. Naar het schijnt slaat het album wel aan bij een jongere generatie. Check it out zou ik zeggen.

Terug naar Het Verkeerde Land