o çocuklar öyle mahzun ağlamaya gittiler

ı.

duy ey baharı bağrında taşıyan çiçek

inanır olmuştum artık solmayacağına

o çocuklar öyle mahzun ağlamaya gittiler

azgın canavarlarla artık kimler pençeleşecek

ölmeye hazır umutlarım vardı mektuplar okudum

gördüm satırlarda nişanlı gençkızlar ağlardı

bir baba sıkardı kasketini kahırdan, gözyaşları

uçardı satırlarda ak saçlı bir ananın

ve bacılar acuçlarını gözlerine yamardı

benim ölmeye hazır umutlarım vardı

bana aşka ve sana dair mektuplar yazardı

şimdi, saçma sapan utandığım kelimeler dolanıyor dilime

kurumlarım yaşlı bir adamın sakallarını aşıyor

delikanlı raconları, bitpazarları ve gençkızlar

ve aciz çırakları insanlığın, imdada koşuyorlar

çatlıyor damarlarım utançtan, eşgalim sararıyor

duy ey baharı bağrında taşıyan çiçek

beni kimler anlayacak artık, kimler sevecek.

korkuyorum, tasalarım artıyor

o çocuklar öyle mahzun ağlamaya gittiler

beni kimler anlayacak artık, kimler sevecek.

ıı.

o çocuklar öyle mahzun ağlamaya gittiler

senin solduğun bahçeleri görsem dayanamam

anlatıyorlar bir karanfilin herkese açtığını

çok ağladım sarsılarak saklamam

o çoçuklar öyle mahzun ağlamaya gittiler

gecelerin ürkünç karanlığına bulaştım

o nurdan yüzlü aşıkları unutamam

duy ey baharı bağrında taşıyan çiçek

sensiz yaşamaya alıştım artık

bilmem idamlık kefenimi kimler biçecek.

1980

beni alnım öpmeyecekler

beni anlnımdan öpmeyecekler

çünkü kimliğimde yazan herşeyi sildim

bir ananın, bir babanın oğluyum yalnızca

bulutlara yarsıyan gençliğim eyvahla son buldu

dikenli tellerde parçalandı vücudum

uysallığın hattında

yağmura aldırmıyorum artık

karatenli kızların kokularından bıktım

şairliğimle barıştım, sonra gökyüzüne giden

gözlerini öptüm, arasıra parmak uçlarını

ne yana düşer yüzüm, yüreğim orta yerde

parmağımı yak sevgilim

insanlar bakıyorken usulca, şamdanları yak

atları öldür imrahor yokken

bele bebeğini toprağa, yüzü yüreğine dönük

sezgisi zakkum ağaçlarında

1982

pencelerimden siliyorum kan izlerini

hergün birkez daha ölümlüyüm

sönmekte bir bir ömrümün kandilleri

ey ekim, yazgımın kara imzası, kederlerin

ödevim bitti benim, bekleyenim yok

tanınan yüzlerimde yandı ayazlarda

kışların bağımsızlığında, kar tanelerinin

oyalanmaya vakit bulamam aşkta bile

çünkü hep terkin eşiğinde yüreğim

yorgun atlarımın hepsi yılkı

yüreğim yılkı sonsuza değin

eskimiş tüllerin ardında yüzüm

mahalli bir oyunun aksak ayaklarında

izlenebililirim ancak

bir mezar kuşunun, belki bir ebabilin

ötüşünde gizilidir sesim

kanım kulluğun hazzıyla böyle

yüreğimde çiçek yaraları, yüzümde

hergün biraz daha eskiye mahçup

verilmiş borç sözlerin ezikliğindeyim

ey karanlık artık beni tanı

yenildim, dişlerine göre değilim savaşcıların

giydiğim her zırh parçalandı kağıtlar gibi

büküldü bileğim girdiğim her savaşta

onursuz bir yaşamak olur sonrası

ey karanlık artık beni tanı

her yakarışım anlatılacak çocuklarıma

utancım aşındırıyor yiğitliğimi

utancım aşındırıyor yiğitliğimi

yitik bir kahraman olarak yaşamaktansa

senin bahçende bir bahçevan olmak daha iyi

pençelerimden siliyorum işte kan izlerini

ey karanlık artık beni tanı

bir mazeret buldum aciz ilahlarıma

şehadet parmağım havada O'nun yanındayım

hep yakınım sana ey Mim, inancım bütün

sözlerim aklımda, ölümün farkındayım

tanınan yüzüm yandı ayazlarda

"Maliki yevmiddin..."

1982

yüreğim seni

soylular dizlerinden çekerek ellerini

mahşer gününe çevirdiler zamanı

meydanları kırılan

zincir şakırtıları ve kelebek sesleri sardı

çığlıkları sardı göğsümü gençkızların

dişlerimi öfkeyle kenetledim

pürçekleri döküldü kimilerinin

kimilerinin yüzleri sarardı

kemiklerime kadar dayanan bir hançer

hayır, hissetmedim

yine de susmadan sakınmadan küfrettim

lanet dedim kediler ve köpekler

ve lanet sana bağrımı ezen kahır

(odamda bir başıma kalmak güzeldi

kendi ruhumu kucaklardım

kalabalığa karşı dilimde bir türkü

keşfederken gövdeme aykırı ayaklarımı)

bir sözü savurmak rüzgara

savurmak sevgili yüzünden sonsuzluğa

-zarif seslerle ağlayan melekler

sizler ağlamayı bilir miydiniz

sizin de bir sözünüz var mı söylenecek

sevda bir kelime olarak girer mi lügatinize.

zürriyetimden kalacak olanı

sanırım sakladılar benden

münzevi bir yüz istendi ince

parmaklar, bu çirkin surete

ve gizlendim.

seni yokluğun defterine yazıyorum adım

gözlerim seni karanlığa

yüreğim seni bir nişan gibi

mumyaların bağrına takıyorum

ve bu şiiri

yüreciği korkularla müzeyyen bir kızın

gülümseyen resmi altına bırakıyorum.

-zarif seslerle ağlayan melekler

seslerinizi iliştirin sesime

duyarsa üzülmesin külkedisi.

soylular dizlerinden çekerek ellerini

mahşer gününe çevirirler isterlerse zamanı.

1983

nasırları ve aristokratları

-bugün birşey oldu; artık çirkinlik yok.

çanları çalmak istiyorum

bahçedeki korkuluğu kaçırmak için

odamda bir köşede duran bibloyu

ve aristokratları

eskiden bahsedecek kadar yaşlı değilim

ama şehri tanımadan önce var hayatımda

ve şehir

alışılmadık birşeyler

sevdiğim kadınlar

ve adını koymaya hala utandığım

bana kentten bulaşan birşeyler var hayatımda

çanları çalmak istiyorum

şahmeran'ı uyandırmak

"yoksa çanlar mı susmalı artık,

şahmeran uyanmalı mı?.."

çocuğum yüzümü oğuşturan bir elin

nasırlarını yabancılıyorum

ve yabancılıyorum

avucumdan kaybolan nasırları.

1983