| Θωμάς Κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε, λέει ο λαός. Με άλλα λόγια: Καλύτερα να φροντίζεις να μη σου κοπεί το χέρι παρά να προσπαθήσεις, έστω και άπαξ να το «κολλήσεις» Προτιμότερο να «υποφέρεις» άκαπνος, αντί να υποφέρεις από τα συμπτώματα Άσθματος Καρκίνου Περιβαλλοντικά Κοινωνικά Ακόμη και οικονομικά! Είπα λοιπόν στον Ιατρίδη: Να για να ζήσεις και οικονομικά και να μη επιβαρύνεις τις έρμες σου μανάδες δυό πράγματα να φροντίσεις: Ν’ απαλλαχθείς από τα πάθη του καπνίσματος και της φαινομενικής άνεσης, που πιότερο ομοιάζει με επίδειξη, και στην περίπτωσή του ήταν, απλά και μόνο, το όμορφο, γρήγορο, ικανό και προς νεανική ικανοποίηση αυτοκίνητο. Πράγματι δύσκολες οι αποφάσεις για θυσίες. Μα να στερηθώ το κάπνισμα; Να αφήσω κάτι που με κάνει να νοιώθω πως ανδρώθηκα και που δύναμαι πλέον να επιδεικνύω την ισχύ και μεγαλωσύνη μου; Να κάνω κάτι που δεν το σκέφτηκα μόνος μου, διότι στην παντοδυναμία της νιώτης μου δεν βλέπω πέρα από αυτή τούτη τη στιγμή. Μετά, τώρα κατάφερα να κάνω ένα όνειρο: ταχύ, όμορφο, δυνατό αυτοκίνητο. τέτοιο που τρομάζω και τους άλλους και μένα καμμιά φορά! Έτσι να εγκαταλείψω αυτό το άτι που με τις δεκάδες – εκατοντάδες ίππους ισχύος του με βγάζει από την πραγματικότητα με πάει μακριά από κει που φοβάμαι, σαφώς με πάει σε άλλους χώρους τρόμου, αλλά γνωρίζω ότι με το που θα πάψει η δημιουργία της αδρεναλίνης θα επιστρέψω στους αφιλόξενους τόπους της πραγματικότητας μιας αλήθειας που τόσο μίσησα που τόσα θάδινα να την άλλαζα, όλη από την αρχή να μη μείνει τίποτα που να μου θυμίζει τα πάθη και τα χτυπήματα της μοίρας, της Αλήθειας, της Ζωής, της Δημιουργίας, που τόσο άρωσαν, πλήγωσαν και καταρρακώνουν τη δόλια μου καρδιά! Και μετά επιμένεις φίλε Στράτο, να σταματήσω τις δια καπνού χοές προς όλα τα δαιμονικά! Μα συ δεν γνωρίζεις τα προβλήματά μου! Είμαι εγκαταλελημένος από τον Δημιουργό. Όταν ήμουν μικρός και ευπλαστος με άφησε, γιατί; Όταν είχα ανάγκη να δημιουργήσω χαρακτήρα, με παράτησε από την αντρική ορμήνια, σε περιβάλλον γυναικείο, μάνα και θειάδες. Που θες να κάνω τώρα τρέλες και να πάρω επαναστατικές αποφάσεις; Θαρρείς είναι μπορετή μια τέτοια διαδρομή; Ξέρεις τι είναι να τρέχεις με υπερβολικές ταχύτητες, σε απαγορευμένους δρόμους, σπονδές δέξου, ιεροτελεστίες νοιώσε τις ενέργειες του να φουμάρεις; Να λες του Χάρου και της Ζωής: Ε! Τώρα σας έχω γραμμένους! Με ταλαιπωρήσατε από τα γεννοφάσκια μου, τώρα είμαι λεύτερος, τώρα μπορώ να ξεφύγω από τα πρέπει και τους περιορισμούς! Και συ μου λες να θυσιάσω αυτές τις στιγμές για λίγη ταλαιπωρία, που θάρθει, αν τα καταφέρει κι αν προλάβει, σε χρόνια πολλά, όταν θάμαι σε άλλα επίπεδα, μ’ άλλες δυνάμεις, μ’ άλλους συμμάχους, φίλους, αφεντικά και δούλους! Και μετά, για στάσου φίλε! Θαρρείς πως θέλω να πάω παραπέρα; Μου αρκούν τα βάσανα που έζησα και έχω! Καθόλου δεν με νοιάζει να κλείσω το βιβλίο μου ΕΔΩ & ΤΩΡΑ! Και νάμαι και πάλι, έρμεος στα τερτίπια της μοίρας, της δικής μου και άλλων. Αφουγκράζομαι της ψυχής, της λογικής και της φύσης τσι συμβουλές. Η Φιλότητα και το Νείκος με τραβούν αντιδιαμετρικά, αντιπαλλόμενοι μου κράζουν: Άστους όλους, κοίτα τον απατό σου! Μα τι προσπαθείς να κάνεις; Τους βλάπτεις! Αν τους ανοίξεις τα μάτια θα τυφλωθούν για τα καλά. Φρόντιζε το εαυτό σου και μόνο. Θαρρείς πως έχεις δύναμη, ή μήπως εξουσία, να επεμβαίνεις στων άλλων τις ψυχές; Μα αν τους δώσεις τον εαυτό σου, έστω και λίγο και σύντομα, αναμένεις όποια απολλαβή, ή έστω και εκτίμηση; Γι μήπως και να μη βρεθείς στολισμένος νεκρικά με χτύπημα ύπουλο, από χέρι και νου που φίλεψες, αγάπησες, προστάτευσες κι έσωσες; Μα νοιώθω φίλος και δάσκαλος! |