Het waren de Glue Hand die tijdens het bezoek van
koningin Beatrix aan hun Afrikaander plein op
koninginnedag het protocol wisten te doorbreken. Samen
met NafferPark West claimen ze de eerste Naffergroep van
Nederland te zijn geweest.
De Naffers in Rotterdam Zuid noemden zichzelf Glue
Hand (Glue is engels voor lijm). Zowel de Glue Hand die
rond de Slaghekstraat en Afrikaanderplein bijeenkomen als
NafferPark West in de Amsterdamse Staatsliedenbuurt
claimen ´de eerste echte´ Naffergang te zijn geweest.
Als logo gebruiken de Glue Hand een pakje margarine,
dat bedriegelijk lijkt op een van de bekendste producten
van de Nassaukade in Rotterdam. Want op de ´kop van
Feyenoord´ wordt al sinds mensenheugenis veredelde
magarine gemaakt door Van den Bergh. De fabriek ligt
tegenover het Antwerpse hoofd bij de Willemsbrug, iets
ten noorden van de Afrikaanderbuurt. Het waren de Glue
Hand die tijdens het bezoek van koningin Beatrix aan hun
Afrikaanderplein op koninginnedag het protocol wisten te
doorbreken. Over de eerste indoor naffer-hang-out in een
coffeeshop op de hoek van de Slaghekstraat en de
Schildstraat en de eerste geregistreerde ´hanghoek´
lees je in Nafferplekken.
Mustafa (in 1966 in de Rif geboren) was net zeventien
toen hij in 1983 op de kop van Feijenoord kennis maakte
met deze Nafferclub. Oorspronkelijk hingen we altijd rond
bij de ingang van de Blue Band-fabriek. Maar omdat we
daar telkens weggestuurd werden, werd het de hoek van de
De La Reystraat/Martinus Steijnstraat. Precies waar ik
woonde. Je weet hoe dat gaat. Thuis niks te beleven, pa
met een maagzweer in de ziektewet. Hij ging steeds meer
vinden dat zoals het er vroeger in Marokko aan toeging,
het er ook in de Rotterdamse Steijnstraat hoorde toe te
gaan. Wacha, baba, wacha wacha en dan snel naar buiten.
Soms was het buurthuis open. Die organiseerde ook eens
een dagen durende fietstocht tegen rascisme. Die eindigde
op het Amsterdamse museumplein. Daar trad onder de meest
chaotische toestand die ik ook bij een free-concert heb
meegemaakt, de Marokkaanse muziekgroep Nass el Ghiwane op.
Die naam Glue Hand is pas veel later gekomen, zegt de
nu 33-jarige Mustafa. Het was de groep voornamelijk
Marokkaanse vrienden die na school of werk op het
Afrikaanderplein of in de Slaghekstraat rondhingen. Een
aantal woonden ook in de Slaghekstraat (waar rond 1974 de
allereerste na-oorlogse rassenrellen van Nederland
uitbraken). Tien jaar later werden we daar dagelijks
geconfronteerd met de meest walgelijke opmerkingen van
Nederlanders. Of ze waren daar heel tof, of het waren
extreme rascisten die het niet konden hebben dat de
overgrote meerderheid van de bewoners van de buurt rond
Feyenoord buitenlander was.
Er gebeurde vreemde dingen. Zo was er een kroeg waar
de eigenaar weigerde Hollanders te bedienen als die
Hollander met buitenlanders praatte. En dan was er een
andere kroeg die, die van de ouders van zangeres Anita
Meijer was geweest op de kop van de Putselaan. De nieuwe
eigenaresse, die twee zonen van een Turk had en haar haar
pikzwart verfde, deed vanalles om het ons zo onaangenaam
mogelijk te maken. Turken en Marokkanen, da´s ´een pot
nat´ liet ze te pas en te onpas horen, daarbij een vies
gezicht trekkend. En nee hoor, nee, ze generaliseerde
nooit, want je had ´buitenlanders én buitenlanders´.
´Turken? Nooit van ze lang-zal-ze-leven niet meer´,
zei ze weleens als haar twee inmiddels tot flinke knapen
volgroeide zoons niet in de buurt waren. Ze snapte het
maar niet ´dat de twee nog zo naar hun vader hingen´.
Marokkanen? Die noemde ze achtebakse griezels. En zo had
ze ook haar opvattingen over Joegoslaven, Italianen of
Spanjaarden. ´Allemaal gatsen die hier eigenlijk niets
te zoeken hadden´. Er was maar één soort goede
buitenlander volgens deze matrône, en dat was de
hindustaanse Surinamer. Ze kon er in de zo veranderde
buurt niet aan ontkomen dat ondanks haar afschuw, haar
klandizie toch voor de meerderheid uit buitenlanders
bestond. Dat kwam alleen omdat er verder weinig andere
kroegen waren. Alle masochistische buitenlanders kwamen
daar zeer multicultureel samen om zich door dat mens te
laten verdrijven. Keer op keer wist ze wel iets te
bedenken waardoor ´die gasten´ wel snel zouden
vertrekken. De juke-box, die van de familie Meijer was
overgenomen, werd voorzien van nieuw repertoire. Zanger
Al Green´s ´For the goodtimes´ maakte plaats voor Het
Smurfenlied van Vader Abraham. Haar grootste succes
boekte ze door weken achtereen optredens van de toen al
ontzettend op zijn retour zijnde Jacques Herb te
organiseren.
Het begin was wel grappig. Jacques deed erg zijn best
om sneller dronken te worden dan de Hollanders die vanaf
vroeg in de middag al een goed plekje bezet hielden voor
zijn optreden. Om half negen begon zijn show. Om half elf
vertrokken we. Jacques zette op speciaal verzoek voor de
veertiende keer Manuela in.
Als we niet op straat zwierven, zaten we in coffeeshop
Mauretanië, bij de Joegoslaaf Arpad of bij Mohamed in
zijn inmiddels verdwenen huis Slaghekstraat 189a. Voor
elk van de drie ramen hingen gordijnen in de kleuren
rood-geel-groen. Daar blowden we, luisterde naar Marley
of trainde wat op het halterbankje dat er stond. Daar
ontstond Glue Hand. We besloten dat we het niet langer
zouden pikken fout behandeld te worden. Inplaats van,
zoals meestal, alles te slikken tot je niet anders meer
kon dan ontploffen en vaak ter plekke het onderspit te
delven, besloten we gezamelijk en systematisch te werk te
gaan tegen rascisten. Aan kandidaten geen gebrek.
In eerste instantie dachten we wat te doen aan die
ballentent die ooit van de ouders van Anita Meijer was
geweest. Maar uit solidarteit met de twee half-Turkse
zonen van die vrouw besloten we toen dat onze eerste
tegen de aan de overkant gelegen snackbar Friet van Piet
te ondernemen. Die Piet was een ongelooflijk rascistisch.
Toen ik er voor de allereerste keer binnenkwam begon hij
gelijk over al die van de sociale dienst profiterende
buitenlanders te zijken. Ook hij weigerde Hollanders te
bedienen als die niet ingingen en meelulde met zijn
rascistische opmerkingen. Die Piet kende maar één
liedje: de buitenlanders. Zelf kleine buitenlandse
meisjes die een ijsje kwamen kopen ontkwamen niet aan
zijn vuilspuiterij. Vroeg hij of pappa mamma had geruild
voor een kameel, of dat pappa werkte met een uitkering,
dat soort shit. Als hij de kans kreeg, liep hij ook nog
te stoken tussen Arabieren en Berbers, tussen Marokkanen
en Turken, tussen Turken en Koerden, tussen Creolen en
Bosnegers, noem maar op. Die miereneuker van een Piet had
gewoon een goed pak slaag nodig...
Bezoek
ook de eigen site van de Rotterdam Zuid Naffer op http://quicksitebuilder.cnet.com/gluehand/naffersrotterdamzuid/
Naffer, da´s politiejargon voor Noord
Afrikaan. Ooit ontstaan bij de Amsterdamse smeris om
mensen met een "noord afrikaans uiterlijk" mee
te omschrijven. In 1996 werd Naffer de nick van deze
internetsite. De term naffer was voor ons geen belediging
maar een identiteit! Niet alleen in Amsterdam en Rotterdam
Zuid, maar nu ook in Ede!
MAIL EENS EEN NAFFER-KAARTJE
HOME
|
