Het is zo ver...
 

Half mei trok ik voor een dagje naar Blankenberge waar ik langs de zeerand blootsvoets op het strand kuierde, een lekkere pint dronk en mossels at à volonté.

Ondertussen zijn mijn plannen uitgebreid.
Ik heb me een fiets gekocht, waarmee ik praktisch onhoorbaar over het gladde asfalt beweeg.
Ik vraag Patrick -een vriend uit het wijkresto- of ik zijn eenpersoonstentje kan lenen, en dat mag. Graag zelfs. Met optie tot aankoop.
Ik ga op zoek naar een goeie rugzak. En een slaapzak - terwijl ik vergeet dat ik er eentje in de kast heb liggen.
Ik koop een degelijke luchtmatras met speciale cylindervormige binnensteuntjes en een landkaart van Zuid België.
En op internet start ik een zoektocht naar geschikte lokaties in de Ardennen. Want het worden de Ardennen, en meer bepaald Falaën.
Hoe ik daar op kom? Terwijl ik naar campings zoek zie ik de naam Falaën vermeld staan.
""FALAËN""  er gaat onmiddellijk een lichtje branden, en in mijn herinnering worden beelden wakker van een rotstuin vol bloemen en mijn liefste tante Carmen. En dus wil ik naar Falaën. Dus wil ik die mooie jeugdherinneringen gaan opzoeken, alhoewel dat wel es aardig zou kunnen tegenvallen. De werkelijkheid is immers nooit zo mooi als onze herinnering. Maar ik ga ervoor.