Srpska Pravoslavna Crkva

Srpska Pravoslavna Crkva je autokefalna, crkveno nezavisna clanica porodice Pravoslavnih Crkava i najvecim delom pokriva podrucje Srbije, Crne Gore, Bosne i Hercegovine i Hrvatske. Posto se broj Srba koji zive u inostransvtu poslednjih godina naglo povecao, danas imamo srpske pravoslavne parohije na svim kontinentima.
Odmah po dolasku na Balkan srpska plemena su postepeno pokrstena i primila su pravoslavnu hriscansku veru. Rukopolozenjem Sv.Save za prvog autokefalnog Arhiepiskopa Srbije 1219. godine razne srpske oblasti sjedinjene su u jednu crkvenu celinu pod duhovnim okriljem Pravoslavne Crkve Carigradske. Posto je srpska srednjovekovna kraljevina rasla u velicini i uticaju, Stefan Dusan, srpski kralj od 1331. g. uzeo je titulu cara 1346.g, i kao prvi srpski car vladao do 1355. godine. Sledstveno tom razvoju dogadjaja i Pecka Arhiepiskopija podignuta je na rang Patrijasije. Period do dolaska turaka bio je vreme velikog uspona i procvata Srpske Pravoslavne Crkve. Nakon konacnog pada Despotovine 1459. pod tursku vlast, veci deo srpskih zemalja postao je turski pasaluk.
Posle smrti patrijarha Arsenija II 1463. godine, njegov naslednik nije bio izabran , te je tako Sprska Patrijarsija de facto ukinuta i Srpska Crkva potpala pod jurisdikciju Vaseljenske Patrijarsije. Na veliko zalaganje srpskih episkopa Patrijarsija je ponovo obnovljena 1557. g. u vreme sultana Sulejmana Velicanstvenog. Za patrijarha u Peci postavljen je brat poznatog Mehmed Pase Sokolovica-Mokarije.

Obnova Patrijarsije bila je od velikog znacaja za Srbe jer je pomogla duhovno objedinjavanje svih Srba u Turskoj Carevini. Nakon niza srpskih ustanaka protiv Turaka u cemu je Crkva imala vodecu ulogu, Turci su ponovo ukinuli Patrijarsiju 1766. g. Od tada je Srpska Crkva ponovo vracena pod jurisdikciju Vaseljenske Patrijarsije u Carigradu. Ovaj period tzv "fanariota" bio je vreme velike duhovne krize jer su grcki episkopi imali vrlo malo razumevanja za svoju srpsku pastvu. U tom periodu je i najveci broj Srba hriscana preslo na islam kako bi izbeglo teske poreze i zulum, koji su im bili nametnuli Turci kao odmazdu za ustanak i otpor. Mnogi Srbi su sa svojim vladikama i svestanicima u to vreme izbegli u juznu Ugarsku gde je Srpska Crkva uzivala autonomiju. Sediste arhiepiskopa bilo je premesteno iz Peci u Karlovce. Konacno, 1879. godine, Srpska Pravoslavna Crkva ponovo je postala autokefalna, u isto vreme kada je Srbija bila priznata za nezavisnu drzavu. Nakon Prvog svetskog rata svi Srbi su bili ujedinjeni pod jednom drzavom vlascu i Patrijarsija je obnovljena konacno 1920 g. pod patrijarhom Dimitrijem. Puna titular novog Patrijarha bila je "Arhiepiskop Pecki, Mitropolit Beogradsko-Karlovacki i Patrijarh Srpski".

U II Svetskom Ratu Crkva je prosla golgotsko stradanje posebno u zapadnim krajevima gde su mnogi episkopi i svestenici i preko 700.000 pravoslavnih hriscana postradali kao zrtve hrvatskog i muslimanskog fasistickog terora. Stotine crkava su sravnjene sa zamnljom i oskrnavljene. Nakon rata Srpska Crkva prolazi teska iskusenja komunisticke diktature. Ateisticke vlasti su zabranile veronauku ,konfiskovale veci deo crkvene imovine i vrsile razne pritiske kako bi umanjile uticaj Crkve u narodu. Tek od 1989. g. polozaj Crkve postao je snosljiviji mada crkvena imanja oduzeta posle rata, jos nisu vracena svojim zakonskim vlasnicima

Najvise telo Srpske Pravoslavne Crkve Sveti Arhijerejski Sabor, cine svi episkopi koji se sastaju jednom godisnje u maju mesecu. Takodje postoji i stalni Sinod koji cine cetvorica arhijereja i koji se za vreme svog mandata bave svakodnevnim pitanjima zivota Crkve, koja po proceni broji oko devet miliona vernika. Srpska Pravoslavna Crkva ima 32 eparhije uklucujuci cetiri eparhije u Severnioj Americi i dve u Australiji, 4 Bogoslovije i jedan Teoloski fakultert u kojima se obrazuju kandidati za svestenicki poziv.

Milo Glogovac: Pretsednik
Toso Vletkovich: Potpretsednik
Ilia Ljubibratich: Sekretar
Vido Radoanovich: Blagajnik
Odbor Revizora: Filip Cuckovich, Djordje Miljkovich, Milos Micanovich

Uz naporan trud i zalaganje za ocuvanje sprske pravoslavne vere i kulture skupstina je ovako funkcionisala sve do 1922. Cak i za vreme tih teskih vremena oni nisu zaboravili potrebe svojih zemljaka u Srbiji. Suma od cetiri hiljade dolara ,sto je u to vreme bila velika sume je poslata centralnoj organizaciji u Sarajevu, simbolizirajuci njihovu ideologiju za "Moba".

1. Jula 1923. godine, Mico Gijkovich inspirisan debatom povodom potreba mladih u Bay Area koloniji, je prekinuo vezu sa centralnom organizacijom u Sarajevu i poceo da se angazuje za potrebe Srba u Oaklandu. Njegovo strastveno pozrtvovanje za potrebe mladih Srba je bilo narocito primeceno. Kasnije Acim Kosich je pokrenuo da se organizuje skola gde bi se ucili srpski jezik i kultura svake nedelje, i Obren Cuckovich je to odobrio. Ka tom cilju Ljubo Matkovich je dao prvu donaciju od 100 dolara . Na sastanku 2. Septembra 1923 Krsto Milosevich je predlozio rezoluciju da se pocne sa radom pod imenom Srpsko Prosvetno Drusvo u Oaklandu ( Serbian Society of education in Oakland). Nova organizacija ja sazvana prvi put 6. Oktobra 1923, kada je donesena odluka da se zakonski registruje , da se utvrde clanarine i kupovina poseda za lokaciju srpske skole. Novoizabrana skupstina crkve je bila :

Mico Goicovich: Pretsednik
Bozo Knezevich: Potpretsednik
Obren Cuckovich: Sekretar
Lika Ljubibratich: Blagajnik
Odbor Revizora: Saveta Cuckovich, Stane Ljubibratich, Saveta Goicovich.

29. Februara 1924. , "Serbian Society of Education in Oakland" je izglasao da se pocne sa prikupljanjem priloga za fond za izgradnju sadasnje lokacije znajuci da je crkva bila na prodaju od strane Episcopal Diocese of California. Clanovi skupstine su dali prvu donaciju. Za vreme generalnog zasedanja 22.Marta 1924. objavljeno je da je lokacija kupljena u vrednosti od 10.000.00 dolara. Neposredno potom se donacije umnozila nekoliko puta. Sa prvim donacijama je bio i cek od 1,000.00 dolara od strane Srpskog Dobrotvornog Drustva.

Glavni Ulaz iz Oak Street