"Θέλω να πω, ο θησαυρός είναι θησαυρός, για όνομα του Θεού. Ποια είναι η διαφορά αν ο θησαυρός είναι λεφτά ή ακίνητα ή και κουλτούρα ή έστω και κοινές γνώσεις; όλα μου φαίνονται πως είναι ακριβώς το ίδιο πράμα αν βγάλεις το περιτύλιγμα…"

Μήπως και μουσική; Η παραπάνω πρόταση είναι από ένα διάλογο στο βιβλίο Φράνυ και Ζούι του J.D.Salinger. Ισχυρίζεται με άλλα λόγια ότι η απληστία είναι στην ουσία ίδια είτε πρόκειται για υλικά αγαθά είτε για πνευματικά (εφόσον όπως εξηγεί η μικρή Φράνυ του διηγήματος, τα πνευματικά αγαθά δεν αποτελούν μέσο για την σοφία).

Ο παραπάνω μονόλογος με έβαλε σε σκέψεις αν μεταξύ των δύο αυτών αγαθών βρίσκεται και η μουσική. Τελικά γιατί ακούμε μουσική; η απάντηση έρχεται εύκολα στο μυαλό: για τα συναισθήματα φυσικά. Όμως μήπως δεν δρούμε και εμείς κάπως άπληστα; μήπως στην ουσία δεν διαφέρουμε καθόλου από τον οποιονδήποτε αυτής της κοινωνίας που ενδιαφέρεται μόνον για τα αγαθά και την υπερπληθώρα αυτών που έχει στην κατοχή του, πέρα από οποιανδήποτε χρήση έχουν αυτά; μήπως κάνουμε αυτό που κοροϊδεύουμε σε όλους αυτούς που επιβεβαιώνονται σαν ανθρώπινες οντότητες αγοράζοντας, αγοράζοντας και αγοράζοντας και μοναδική τους ευχαρίστηση είναι να προσφέρουν την ψυχή τους καθημερινά στα καταναλωτικά πρότυπα του εμπορίου; Υπερκατανάλωση ήταν η λέξη που έψαχνα…

Γιατί όσο και αν ο σκοπός που ακούμε μουσική είναι πραγματικά ανώτερος, τα έντονα συναισθήματα και η πνευματική ευφορία, είμαστε το ίδιο υπερκαταναλωτές και το ίδιο ματαιόδοξοι. Δεν μας αρκούν τα πραγματικά κορυφαία δισκάκια κάθε μήνα, αλλά θέλουμε όλο και περισσότερα όλο και πιο "ψαγμένα" κάνοντας αυτοσκοπό την αγορά και πλούσιες τις εταιρίες. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν πήρα το καινούργιο album των sonic youth και ήμουνα σίγουρα καλυμμένος σαν ακροατής και μουσικόφιλος για μεγάλο χρονικό διάστημα, μετά από δύο μέρες πήγα σε κάποιο δισκάδικο και παρότι είχα στα χέρια μου αυτό το κορυφαίο δίσκο που όχι μόνο με κάλυπτε συναισθηματικά, αλλά ήθελε και πολλά ακούσματα για να τον νιώσεις, εγώ έτρεξα να αυτοεπιβεβαιωθώ αγοράζοντας δίσκους. Μάλιστα με αυτό τον τρόπο όχι μόνο είμαστε υπερκαταναλωτές, άλλα ταπεινώνουμε και την ίδια την μουσική. Γιατί πολλά κορυφαία δισκάκια τα ακούμε δύο με τρεις φορές λέγοντας στον εαυτό μας ότι είναι καλά και θα βρίσκονται στα υπ' όψιν για περαιτέρω ακρόαση, αλλά τελικά σκονίζονται σε κάποιο ράφι γιατί η ματαιοδοξία μας ζητάει κατανάλωση. Πλέον δεν λέμε έχω στην δισκοθήκη μου sonic youth, smog, mogwai, fugazi για παράδειγμα αλλά λέμε έχω στην δισκοθήκη μου 100, 200, 300 ή 500 album. Τα δισκάκια δεν έχουν όνομα πάρα μόνον αριθμό. "Κάθε άνθρωπος έχει τόση ακριβώς ματαιοδοξία όσο είναι και το μυαλό που του λείπει" έλεγε ο Nietzsche και όλοι μαζί σπεύδουμε να τον επιβεβαιώσουμε…

 

Υ.Γ. Θυμάμαι πριν από τέσσερα χρόνια, πόσο πολύ είχα κολλήσει με το philophobia των Arab strap. Για ένα χρονικό διάστημα άκουγα μόνον αυτό το δίσκο και τον είχα πάντα στο walkman για περισσότερο από ενάμιση χρόνο. Για μένα είναι το album που μου πρόσφερε τα περισσότερα συναισθήματα και που πολλές φορές με οδήγησε σε πνευματική διέργεση. Είμαι σίγουρος ότι από τότε έχουνε κυκλοφορήσει πολλά album που να περιέχουν την "κατάλληλη ποιότητα ψυχής" από τον μουσικό, για να με αγγίξουνε όσο το philophobia. Είμαι σίγουρος ότι πολλά από αυτά υπάρχουν σπίτι μου. Δεν είναι όμως τυχαίο που κανένα δεν με άγγιξε σε αυτό το επίπεδο. γιατί πολύ απλά σε κανένα δεν έδωσα τόση προσοχή και τόσες ακροάσεις όσο στο philophobia. Μας ενδιαφέρει η ποσότητα και όχι η ποιότητα…