น้ำเสียงของสื่อพากันให้ความสนใจไปที่อิทธิพล ของนักร้องวัยรุ่นญี่ปุ่น "เอ็กซ์-เจแปน" เป็นการใหญ่ ก็น่าอยู่หรอกเพราะมีข่าวว่า เธอเคยแต่งชุดดำไว้ทุกข์ให้ "ฮิเดะ" นักร้องดังของวงที่ผูกคอตายเมื่อ 2-3 ปีก่อนนานเป็นเดือน แถมยังมีรูปภาพของเหล่านักร้องปะติดอยู่ในห้องให้เห็นกันจะจะ

เนื้อข่าวบอกว่า เธอเป็นเด็กเก็บตัว เรียบร้อย ไม่มีปัญหาส่วนตัว ปัญหาครอบครัวหรือการเรียนใดๆ ?!

(อ่านข่าวแล้วให้นึกสงสารเด็กๆ ไทย "ที่สงบเสงี่ยม เรียบร้อย ไม่แสดงออก" ... ที่มักจะถูกมองอย่างตีความว่าเป็นเด็กไม่มีปัญหา ??? ต้องออกมาเอะอะโวยวายทำพิลึกพิลั่น คนถึงจะสนใจ เพราะเป็น "เด็กมีปัญหา" ?!)

คิดอย่างคนเป็นแม่ ดิฉันกลับไม่สนใจไปที่อิทธิพลของเอ็กซ์-เจแปนน้อย สนใจอิทธิพลของคนเป็นพ่อ เป็นแม่มากกว่า

ดิฉันเคยเป็นนักเรียนประจำสมัยเรียนชั้นมัธยมปลาย ก็วัยเดียวกันกับหนูวชิราพร ที่ต้องจากพ่อในจังหวัดหนึ่ง ไปอยู่ตามลำพังอีกจังหวัดหนึ่ง ถึงมีเพื่อนเต็มไปหมดก็เถอะ .. แต่บ่อยครั้งที่เหงาๆ เหงาจับใจจริงๆ คิดถึงพ่อกับแม่ คิดถึงบ้าน ... ยิ่งเมื่อมามีลูกของตัวเอง โตจนเป็นวัยรุ่นแล้ว พ่อลูกชายยังมีเรื่องต้องคอยปรึกษาหารือ บ่นบ้าง เปรยให้ฟังบ้าง อยู่ทุกวัน ย้ำว่าทุกวันค่ะ

ยังอยากกอดพ่อแม่ อยากนอนหนุนแขน
อยากซุกตัวให้พ่อแม่กอด

วัยนี้น่าสงสารกว่าวัยอื่น ตรงที่ว่า ใครๆ ก็มักคิดว่าเขาโตแล้ว แต่ที่จริงเขาโตแต่ตัว แต่ในจิตใจนั้นยังต้องการการดูแลอย่างใกล้ชิด โดยเฉพาะอย่างยิ่งร่างกายของเขากำลังเปลี่ยนแปลง ฮอร์โมนเพศเปลี่ยนแปลงโดยธรรมชาติเขาจะสับสนไปหมด อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ คิดอะไรไม่ลงร่อง "ป่วน" ได้รายวัน แล้วให้เขามาอยู่กันเองลำพังพี่น้อง ...??? เขาเจออะไรเราก็ไม่รู้ เขาคิดอะไรเราก็ไม่รู้ เขาคิดอะไรไม่ออก เราก็ไม่รู้

ถ้าในใจเขาโหวงเหวง .. อะไรที่พอจะเข้ามาแทนที่ได้ ... มันก็เข้ามาได้ทั้งนั้น เพื่อน แก๊ง นักร้อง ดารา ยาเสพติด เพศสัมพันธ์ ฯลฯ

อาการที่เธอเก็บตัว แล้วได้รับการประเมินว่าเรียบร้อย ไม่มีปัญหานั้น ก็เพราะผู้ใหญ่เราห่างเหิน แท้ที่จริง นักจิตวิทยาอาจจะบอกว่า มันคืออาการปรากฏของความซึมเศร้า แบบหนึ่งต่างหาก

สำหรับพวกเราที่เป็นพ่อแม่ ดิฉันเชื่อว่าเราจำต้องยึดหลักคิดว่า ปัจจัยภายในเป็นสิ่งชี้ขาด ไม่ใช่ปัจจัยภายนอก ต่อให้สื่อ ต่อให้ยาเสพติด ต่อให้ความเลวร้ายแค่ไหนเข้ามาเกาะแกะรุกราน แต่ถ้าพ่อ แม่ ลูกเกาะเกี่ยวกันเข้มแข็ง ภายในครอบครัวเรามั่นคง เรื่องร้ายมากมันก็ไม่ร้ายเท่าที่มันจะเป็น เรื่องร้ายน้อยก็อาจจะไม่เกิดขึ้น

พลังของความเป็นพ่อเป็นแม่มีอานุภาพที่จับต้องได้จริงค่ะ

ด้วยความเห็นใจในหัวอกคนเป็นพ่อแม่ ดิฉันเองเข้าใจดีว่า เจตนาที่แท้จริงของพ่อแม่ส่วนหนึ่งที่จำต้องให้ลูกมาอยู่ไกลตัวนั้น ก็ด้วยความหวังดี อยากเห็นลูกได้รับโอกาสที่ดีกว่า ได้เข้าโรงเรียนที่ดีกว่า ได้รับการศึกษาที่ดีกว่า ได้มีสังคมที่ดีกว่า ต่อให้พ่อแม่คิดถึงแค่ไหน เป็นห่วงแค่ไหน อยากกอดเจ้าแนบอกแค่ไหนแต่ค่านิยมสังคมเขาบอกว่ามันดีกว่า ... เจ้าก็จงไปเถิด

ดิฉันอยากเชิญชวนให้หวนกลับมาคิดกันใหม่ ... ในโลกข้อมูลข่าวสารทุกวันนี้ เด็กๆ เรียนที่ไหนก็ได้ มีแหล่งข้อมูลความรู้เต็มไปหมด ไม่ใช่เฉพาะแต่ในเมืองหลวง อยู่บ้านกดอินเตอร์เน็ตคลิกเดียวก็เหมือนนั่งอยู่กลางขุมความรู้ อันกว้างใหญ่ บอกต่อๆ กันเถอะค่ะ

ความรู้ หาที่ไหนก็ได้ ...แต่ความรัก หาที่ไหนไม่ได้ ...
มีแต่หาเอาจากพ่อจากแม่ จากบ้านของเราเท่านั้นแหละค่ะ

และที่สำคัญที่สุด สุดยอดของความต้องการในชีวิตของมนุษย์ หรือความสำเร็จในชีวิตมนุษย์ ไม่ใช่ความรู้ เราต้องการความรัก ที่จะพยุงให้ชีวิตเราเดินไปข้างหน้า...ไม่ใช่หรือคะ

สุภาวดี หาญเมธี