PART: l
DOWNLOADING . ERROR
เสียงเคาะแป้นพิมพ์ดังรัวเป็นจังหวะ ในห้องนอนที่มีเพียงแสงจากจอคอมพิวเตอร์ เด็กหนุ่มร่างโปร่งกำลังไล่สายตาที่อยู่หลังกรอบแว่นไปตามข้อความที่ปรากฏอย่างรวดเร็ว พลางขยับเก้าอี้เข้าไปจนชิดติดกับโต๊ะคอม ใบหน้าโน้มเข้าใกล้จอคอมพิวเตอร์จนแทบจะเข้าไปอยู่ในเครื่อง
คิ้วขมวดบ่งบอกได้ว่าเจ้าตัวกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก
เขาหยุดเคาะเจ้าสิ่งที่เรียกว่าแป้นพิมพ์ชั่วครู่
แล้วหันไปจดอะไรสักอย่างลงบนกระดาษที่วางอยู่ข้างๆ กับคอมพิวเตอร์ ขีดๆ เขียนๆ
อยู่กว่าสองนาที
ก่อนจะแย้มยิ้มออกมาอย่างดีใจ
มือวางปากกาลง
กลับมากดๆ จิ้มๆ แป้นพิมพ์ และกดปุ่ม
ENTER - -
หน้าจอคอมก็มีอันดับวูบไปชั่วครู่ แล้วหน้าจอสีฟ้าก็ปรากฏขึ้น พร้อมตัวหนังสือขนาดใหญ่พาดเต็มหน้าจอ ..
DOWNLOADING . 100% COMPLETE
เรย์ แกแน่ใจนะ ว่าไอ้เรื่องที่แกพูดมาเป็นความจริง? เสียงของเด็กสาวคนหนึ่งพูดอย่างเคลือบแคลงใจ เรียวคิ้วกระตุกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ เรื่องแบบนี้มัน ออกจะเชื่อยากอยู่สักหน่อยนะ .
เฮ้ย ดา ฉันพูดเรื่องจริง เด็กหนุ่มร่างโปร่งเอ่ยค้าน ดวงตาสีน้ำตาลจับจ้องอยู่ที่เพื่อนสนิท แต่เมื่อเห็นท่าทางไม่ค่อยอยากจะเชื่อเขาสักเท่าไหร่ จึงถอนหายใจเบาๆ มือที่จับแก้วมิลค์เชคอยู่ ก็เลื่อนไปจับเส้นผมสีดำที่เริ่มยาวลงมาระต้นคอ แล้วดึงมันเบาๆ
แกต้องเข้าใจนะ ว่าเรื่องแบบนี้จะให้เชื่อกันทีเดียวมันคงอยากหน่อย คิดดูสิเรย์ ใครจะไปเชื่อ อยู่ดีๆ ก็มาบอกฉันว่าโลกเรามี 24 มิติ แล้วประตูมิติที่เชื่อมต่อคือสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้า เออ ไอ้เรื่องนี้ฉันก็พอจะรู้อยู่บ้าง แต่ไอ้เรื่องที่แกบอกว่ามนุษย์จากโลกอื่น กำลังติดต่อกับประธานาธิบดีสหรัฐนี่มัน . ญาดาลากเสียงค่อยๆ แล้วหยุดพูดไป เพราะเธอคงไม่ยินดีเท่าไหร่นัก หากจะมีเด็กคนอื่นเอาเรื่องที่พูดกันอยู่ ไปป่าวประกาศ
แต่มันคือเรื่องจริง! ฉันไม่โกหกเธอหรอกน่า เรย์พูดเสียงไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
ฉันก็รู้ว่าแกไม่โกหก เรย์ แต่แกต้องเข้าใจ ว่าเรื่องแบบนี้ . มันพูดยาก เสียงของเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ด้วยพูดขึ้น เรย์ตวัดสายตามองเพื่อนตัวสูงที่กำลังก้มหน้าดูดโกโก้ปั่นในแก้ว
แกหมายความว่ายังไง ฮารุ เด็กหนุ่มคาดคั้น ทำไมถึงไม่เชื่อเขา ในเมื่อเขาเองก็อุตส่าห์ยกโน้ตบุ๊กจากบ้านมายืนยันขนาดนี้แล้ว
แกมันโง่ . ฮารุ หรือมาซาฮิโระ ฮารุ เด็กหนุ่มร่างสูงลูกครึ่งญี่ปุ่น พูดเสียงเรียบ ทำเอาคนถูกด่าถึงเลือดขึ้นหน้า กำลังจะอ้าปากว่ากลับ แต่ก็ถูกฮารุหยิบบราวน์นี่ยัดใส่ปากแทน
อื้ออออ . ไออาอุ๊!! เรย์ขมวดคิ้ว พยายามเคี้ยวบราวน์นี่ลงคออย่างยากลำบาก ถึงมันจะอร่อยแต่เวลานี้ มันไม่ใช่เวลาจะมานั่งกินบราวน์นี่เสียหน่อย!
หุบปากแล้วฟังฉัน ฮารุพูด แล้วก้มหน้าดูดโกโก้ ก่อนจะพูดต่อ สมมติถ้าฉันเดินมาบอกแกว่า เฮ้ย เรย์ พรุ่งนี้มนุษย์ต่างดาวหน้าตาเหมือนอสูรไซคอร์ปจะมากินข้าวเที่ยงที่บ้านฉัน แกจะเชื่อฉันไหม?
เรย์กลืนบราวน์นี่ลงคอ คว้าน้ำมาดูด แล้วตอบเสียงดัง ใครจะไปเชื่อวะ!
นั่นไง แล้วจะให้ฉันเชื่อแกง่ายๆ น่ะหรือ? ฮารุพูดย้อน ทำเอาเรย์แทบกระอักบราวน์นี่ออกมา
ไอ้ที่มันพูดก็จริงอยู่หรอก . แต่เขาก็ไม่โกหกเรื่องงี่เง่าอย่างมันเสียหน่อย!
เรย์แยกเขี้ยวใส่ฮารุ พลางเปิดโน้ตบุ๊กเครื่องบางรุ่นใหม่ ที่แม่เพิ่งจะซื้อให้เป็นของขวัญที่เขาสอบติดมหาวิทยาลัยชื่อดังได้ เมื่อ 3 เดือนก่อน
เอ้า ดูซะ เขาพูด พลางพิมพ์พาสเวิร์ดเร็วๆ
ก่อนที่หน้าจอจะปรากฏข้อมูลขององค์กรลับ The Other World 9D Union of Bermuda Island
ญาดาอ้าปากค้าง ปล่อยหลอดที่ถืออยู่ร่วงลงกับโต๊ะ ฮารุคว้าอุปกรณ์เทคโนโลยีเครื่องบางหันไปทางตัวเอง แล้วเริ่มกดเพื่อดูข้อมูล
แกไปได้พาสเวิร์ดมาจากไหน... แล้วรู้หรือเปล่า ว่าถ้าถูกจับได้ แกจะเป็นไง เด็กหนุ่มลูกครึ่งเอ่ยพลางเงยหน้าจากจอ
เออ... อย่างน้อยฉันก็ฉลาดพอที่จะไม่ทิ้งร่องรอยไว้แล้วกัน... เออ... ตกลงพวกแกเชื่อฉันยัง?? เรย์พูดอย่างตัดรำคาญ ก่อนจะถามต่อ ใบหน้าของเด็กหนุ่มเผยยิ้มพราย
เชื่อก็ได้! ญาดากระแทกเสียง พลางพ่นลมออกจากจมูกดังพรืด ก่อนจะขยับปากพูดต่อ ถ้าทางตำรวจรู้นะ ไอ้เรย์เอ้ย... แกได้ไปนอนกินข้ามต้ม กับโอเลี้ยงในคุกแน่ๆ
แกก็อย่ามาอวยพรฉันให้มันมากนัก เดี๋ยวก็ซวยขึ้นมาจริงๆ หรอก เรย์บ่นอุบ แย่งโน้ตบุ๊กกลับมา แล้วปิดมันทันที
เฮ้อ... เจ้าบ้าเอ้ย นี่แม่ส่งแกมาเรียนวิศวะคอมนะเว้ย... ไม่ใช่แฮกเกอร์! ญาดาพูดเบาๆ แต่มันก็พอที่จะให้เรย์ได้ยิน
บ่นเข้าไป ยายป้า... ตอนม.ปลายแม่ส่งมาเรียน แต่ดันชอบไปยกพวกตี มีเรื่องกับชาวบ้านไม่เว้นวัน เรย์พูดกลับบ้าง
น... นี่.... ไอ้.... ไอ้บ้าเรย์! ญาดาพูดเสียงดัง นั่นน่ะอดีตเว้ย ญาดาคนนี้ไม่ใช่ Fairy Killer อีกต่อไปแล้วย่ะ เด็กสาวพูดเสริม ยิ้มอย่างภูมิใจ
Fairy Killer ที่ญาดาพูดถึงคือฉายาเก่าของเจ้าตัว ตอนที่เรียนมัธยมปลาย เพราะญาดาเป็นผู้หญิงที่ไม่มีความเป็นผู้หญิง อีกทั้งบ้านของญาดายังเป็นโรงฝึกศิลปะการต่อสู้ ทำให้เด็กสาวมีพื้นฐานการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง ด้วยนิสัยใจร้อน ไม่ยอมใคร เวลามีอะไรไม่เข้าหู ก็ซัดเรียบ เธอจึงได้ฉายานี้มาอย่างง่ายดายตั้งแต่เข้า ม.4
เหอะ... ฮารุพูดเบาๆ พลางตักวิปครีมเข้าปาก เขาเองก็มีฉายา เป็นฉายาที่เขาเองก็ไม่ภูมิใจกับมันเท่าไหร่นัก...
White Satan ซาตานในคราบนักบวช...
เฮ้อ กลับบ้านดีกว่า เดี๋ยวคืนนี้จะส่งเมล์ข้อมูล กับรายละเอียดไปให้ก็แล้วกัน เรย์พูด ขณะเก็บอุปกรณ์เทคโนโลยีเข้ากระเป๋า โบกมือบ๊ายบายเพื่อนรัก ก่อนจะเดินทอดน่องออกจากร้าน
ครึ้มฟ้าครึ้มฝนแบบนี้รีบกลับบ้านดีกว่า ขืนมัวแต่เดินเอื่อยแบบนี้เปียกแน่ๆ.... นรินทร์ หรือเรย์ คิดพลางก้าวเท้าให้เร็วขึ้น มือก็กระชับกระเป๋าที่สะพายอยู่ให้แน่นกว่าเดิม
เด็กหนุ่มเดินลงสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน โชคดีที่เขามีบัตร ไม่ต้องไปต่อแถวยาวๆ ให้เมื่อย
เมื่อขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินมาได้ เด็กหนุ่มก็พยายามสอดสายตาหาที่นั่งว่างๆ.... ท่าจะไม่มี คิดแล้วก็เอื้อมมือไปเกาะเสา ยืนพิงอยู่อย่างนั้น อากาศเย็นๆ ของแอร์ บวกกับเสียงครืดๆ ของรถไฟฟ้าเหมือนยากล่อมให้หลับ... เมื่อคิดได้อย่างนั้นเปลือกตาก็หนักอึ้งก็พาลจะปิดเอาง่ายๆ...
น้องสาว... มาคนเดียวเหรอจ๊ะ ให้พี่ไปส่งไหม เสียงทักขึ้นจากข้างหลัง เรย์ไม่ได้หันไปมองแต่อย่างใด เพราะคิดว่าไม่ใช่เรื่องของตน อีกอย่างมาจีบกันในนี้ ถ้าทำอะไรรุ่มราม กดปุ่มเรียกตำรวจเสียก็หมดเรื่องแล้ว.... คนเยอะจะตาย
น้อง พี่เรียกเรียกแล้วทำไมไม่หันมาล่ะ สิ้นเสียง ก็มีมือใหญ่วางปุบลงบนไหล่เรย์ ทำเอาเด็กหนุ่มสะดุ้ง ไอ้ที่กำลังจะเคลิ้มๆ พิงเสาหลับ ก็หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง
ไอ้บ้า!! เรย์หันไปด่าสุดเสียง ตัวของเขาแทบจะสั่นเทิ้ม ไม่ใช่ความกลัว แต่โกรธต่างหาก
น้องสาวพูดจาไม่เพราะเลย ไอ้คนมีตา แต่ไม่รู้จักดู ยังคงทำปากดีพูดต่อ
ฉันเป็นผู้ชายโว้ย ไอ้โง่! พูดจบก็เงื้อมหมัด ตั้งใจว่ายังไงก็จะต่อยไอ้ปากเสียนี่ให้ได้สักที แต่ก็ถูกมือแข็งแรงของใครบางคนจับไว้
ส่วนเจ้าคนไม่รู้จักดูน่ะหรือ... ช็อคค้างสิ เห็นหน้าหวานๆ แบบนี้ ตัวก็ไม่สูงใหญ่อะไรมากมาย รวมไปถึงผมที่ไม่ได้ตัดเสียที จนมันยาวระต้นคอ แล้วยังยืนหันหลังให้ แบบนี้ใครก็เข้าใจผิดกันได้ง่ายๆ ทั้งนั้นล่ะ! แต่ยังไงก็ตาม...
สรุปว่างานนี้ เรย์ทำคนโรคจิตอึ้ง ดันหม้อผิดคน เดินหนีไปขบวนข้างๆ เลยทีเดียว
โอ้ย ปล่อย! มาห้ามผมทะ........ เรย์กำลังจะหันไปโวยวายคนที่เข้ามาห้าม แต่ก็ต้องหุบปากสนิทไปทันที เมื่อเห็นว่าเป็นใคร... เจ้าตัวยิ้มแหะๆ ก่อนจะพูดเสียงค่อย อาจารย์กวิน...
เด็กหนุ่มเดินตามอาจารย์คนสนิท สมัยเรียนม.ปลาย ไปอย่างช้าๆ ก็ใครจะไปรู้ว่าขึ้นรถไฟฟ้าขบวนกับอาจารย์ล่ะ ปัดโถ่... ตอนนี้เขาเลยถูกอาจารย์ชายพากลับมาส่งบ้านๆ ทั้งๆ ที่บอกไม่รู้กี่ครั้งว่ากลับเองได้ แต่ดูท่าอาจารย์หนุ่มจะไม่ยอม ไม่รู้ว่าเป็นเพราะครูแกไม่ไว้ใจเรย์ ว่าจะไปตีกับใครอีกหรือเปล่าหรือยังไง
เอ่อ.... นรินทร์ ฉันมีเรื่องอยากจะถามเธอ จู่ๆ ชายร่างสูงหยุดเดินกะทันหัน แล้วถามเรย์ด้วยสีหน้าจริงจัง
อ... อะไรหรือฮะ เรย์ถามกลับด้วยความงุนงง
เมื่อหลายเดือนที่แล้ว ตอนเธอส่งรายงานชิ้นสุดท้ายของเทอมให้ครู เป็นเรื่องเกี่ยวกับพื้นที่ในบริเวณสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้า ซึ่งครูได้ตรวจสอบข้อมูลแล้ว ครูทึ่งในความสามารถของเธอที่สามารถหาข้อมูลที่คนธรรมดาทั่วไปไม่สามารถรับรู้ได้ เพราะมันคือข้อมูลลับเฉพาะ... ครูหนุ่มเว้นช่วงไป ก่อนจะพูดต่อ ฟังนะ ครูอาจจะล่วงละเมิดสิทธิของเธอเกินไปหน่อย แต่ครูอยากรู้ว่าเมื่อคืนนี้ ตอนเวลาประมาณเกือบตี 1 เธอเข้าไปทำอะไรในเว็บของรัฐบาลสหรัฐอเมริกา...
เรย์ยืนนิ่ง จะให้เขาตอบว่ายังไงล่ะ อ๋อ ผมเข้าไปเจาะระบบ หาข้อมูลต่างมิติ อย่างนั้นหรือ?
แต่ที่เขากลุ้มไม่ใช่แค่เรื่องครูถามว่าเขาเข้าไปทำอะไร แต่ทำไมถึงรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ต่างหากล่ะ!
เรียวคิ้วของเด็กหนุ่มขมวดจนแทบจะเป็นปม ก่อนจะย้อนถาม แล้วครูรู้ได้ยังไงฮะ ว่าผมเข้าไปในเว็บนั้น
กวินทำสีหน้าลำบากใจ ก่อนจะพูด เรื่องนี้เธอไม่สมควรรู้...
ถ้าอย่างงั้นก็คงไม่มีความจำเป็น ที่ผมจะต้องบอกคำตอบให้กับคุณ เรย์ตอบกลับ พลางเดินหนีกวิน แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ละความพยายาม
โอเค ตกลง... ครูจะบอก.... ครูเป็นหนึ่งใน 12 คนของเจ้าหน้าที่ ที่รับดูแลเรื่องที่เกิดทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับสามเหลี่ยมอาถรรพ์ ประจำประเทศไทย กวินพูดจบก็ทำสีหน้ากลืนไม่เข้า คายไม่ออก จริงๆ แล้วครูไม่ควรบอกเธอเรื่องนี้เลย...
แสดงว่า มนุษย์ต่างดาวก็มีจริงใช่ไหมล่ะฮะ แววตาของเรย์ ปรากฏประกายความตื่นเต้น ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขาต้องบอกความจริงกับกวิน คือ... เมื่อคืนผมเข้าไปเจาะระบบฐานข้อมูลลับ ที่เกี่ยวข้องกับสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้าในเว็บของรัฐบาลสหรัฐ แล้วผมก็โหลดข้อมูลทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ตั้ง ภูมิศาสตร์ กายภาพ พิกัด หรือแม้แต่คดีที่เกี่ยวข้องทั้งหมดมาด้วย ซึ่ง... ผมก็ได้ข้อมูลมากพอที่จะปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้ด้วยตัวเอง
เธอทำได้ยังไง... กวินพูดเสียงเบาหวิว ก่อนจะถอนหายใจ ครูจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ แล้วก็... ครูอยากจะชวนเธอมาอยู่ในองค์กรของเราด้วย
สิ้นเสียง กวินก็หยิบตราสัญลักษณ์ขององค์กรขึ้นมาให้เรย์ดู
เข็มกลัดสีเงิน เป็นวงกลม ภายในวงกลมมีรูปเหมือนเกาะเบอร์มิวด้า อยู่ภายในสามเหลี่ยม ตัวหนังสือนูนออกมาเป็นคำว่า The Other World 9D Union of Bermuda Island
ตอนนี้เธอรู้เรื่องเกี่ยวกับองค์กรลับของเรามากเกินไป ดังนั้นมีวิธีเดียวที่จะทำให้เธอไม่ต้องถูกล้างสมอง ปรับความทรงจำ หรือถูกรัฐบาลฆ่าปิดปากคือ เธอต้องเป็นสมาชิกกับองค์กรเรา ตกลงไหม นรินทร์ พิพิธไพศาล
เรย์เงียบไป ทำท่าเหมือนขบคิด ก่อนจะยิ้มออกมา ตกลงฮะ..