EVE Burst Error
ภาค โคะจิโร่
วันที่ 4 ธันวาคม ค.ศ. 19xx
ความมืดและแสงสว่าง
ผมเดินกลับเข้ามาในสำนักงานอย่างเหนื่อยอ่อน
เฮ้อ! พอกันทีสำหรับวันนี้ คดีฆาตกรรมที่เพิ่งพบมา
ทำให้ผมรู้สึกอ่อนล้าไปหมด
"กลับมาแล้วเหรอคะ คุณโคะจิโร่" พรินเดินเข้ามา
ทัก สีหน้ายิ้มแย้มของหล่อนช่วยให้ผมรู้สึกชุ่มชื่น
ขึ้นมาได้บ้าง "จะทานอาหารก่อนหรือว่าจะอาบน้ำ
ก่อนดีคะ คุณโคะจิโร่"
ชะว้าย! เอาเข้าแล้วสิ ถามอย่างกับเป็นภรรยาผม
อย่างนั้นแหละ แต่เฮ้อ! ผมไม่มีแรงจะไปท้วงหล่อน
ไม่ให้แสดงกิริยาอย่างนี้ซะด้วย เลยตอบไปเนือย ๆ
ว่า
"ฉันกินไม่ลงหรอกตอนนี้น่ะ ขออาบน้ำก่อนก็แล้ว
กัน"
"เจ้าค่ะ ถ้างั้นหนูไปเช็คดูก่อนนะคะ ว่าน้ำอุ่นดีรึยัง"
อืมห์ หล่อนคงอุ่นน้ำในอ่างอาบน้ำเตรียมไว้ให้แล้ว
นั่นเอง
ผมพยักหน้า พรินหมุนตัวเดินไปทางห้องอาบน้ำทัน
ที ผมทอดระยะสักนิดหนึ่งแล้วเดินตามไปหยุดที่
หน้าห้องน้ำ พอดีพรินออกมาจากห้อง บอกผมว่า
น้ำร้อนดีแล้วเชิญอาบได้เลย แล้วก็เดินออกไปทาง
ด้านออฟฟิศ
ผมถอดเสื้อผ้ายัดลงไปตะกร้าหน้าห้องน้ำ แล้วก็
เข้าไปในห้องอาบน้ำ ชำระร่างกายด้วยน้ำจาก
ฝักบัว ก่อนที่จะเอาตัวลงไปแช่น้ำร้อนในอ่าง
"เฮ้อ!" อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ กำลังกระหยิ่ม
ใจว่าเคลียร์งานให้นายโคได้สำเร็จโดยไม่คาดฝัน
อยู่แล้วเชียว ก็ปรากฏว่าผมแส่หาเรื่องยุ่ง ๆ มาใส่
ตัวจนได้ เริ่มจากการที่ทราบว่ายะโยยตกอยู่ใน
สถานะไม่สู้ดี ทำให้ผมอดเป็นห่วงและอดติดตาม
พฤติกรรมของเจ้านิไคโดไม่ได้ แต่ผมก็ทำเท่าที่ผม
ทำได้เท่านั้นเอง เรื่องของเด็กมะยะโกะ เรื่องของ
นายมิโด แล้วก็สถานทูตนั่นช่างมันเถอะอาจจะไม่
เกี่ยวกับเราก็ได้ แต่ก็ยังอดติดใจไม่ได้ว่า ครูที่ชื่อซิ
เรียนั่นเป็นใครกันแน่
แต่ท้ายที่สุด ไคลแมกซ์ของวันนี้ก็คือ การที่ผมไป
พบกับคดีฆาตกรรมที่เกิดขึ้นในบ้านคุณโคนั่นเอง ผู้
ชายคนนั้นเป็นใครกันนะ ทำไมต้องมาถูกฆ่าตาย
ในบ้านนั้นด้วย แล้ว...ฮิมุโระคนนั้นล่ะ ลงถ้าเป็น
สายสืบของตำรวจละก็ คงจะไม่ใช่เด็กสาวอย่างที่
ผมคิดแต่แรกแล้วล่ะ ไม่แน่อาจจะมีอายุไล่เลี่ยกับ
ผมก็ได้ใครจะไปรู้ เธอจะทำตามที่ตกลงไว้กับผม
ไหมหนอที่ว่าจะช่วยปกปิดชื่อผมไว้ไม่ให้เกี่ยวพัน
กับคดีนี้
'แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือ...' ใช่ครับ เรื่องที่ผมเป็นห่วงที่
สุดก็คือ นายนิไคโดนั่นเอง ท่าทางหมอจะตกใจเอา
การ ผมภาวนา และก็คงจะได้แต่ภาวนาเท่านั้น ว่า
ขออย่าให้หมอนี่ทิ้งหลักฐานไว้ในบ้านหลังนั้นเลย
ว่าหมอไปอยู่ในที่นั้นในระยะเวลาไล่เลี่ยกับการเกิด
ฆาตกรรมขึ้นมา แต่ลางสังหรณ์ของผมบอกชัดเจน
เหลือเกินว่า งานนี้ไม่จบง่าย ๆ แน่
'ถ้าเป็นไปอย่างที่เรากลัวละก็ ยะโยยก็คงจะจบกัน
คราวนี้...'
เสียงเปิดประตูห้องอาบน้ำ แล้วร่างของเด็กสาวผม
ทอง มีผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ม้วนพันรอบตัวเป็น
กระโจมอก ก็เดินเข้ามาในห้องน้ำ พลางบอกผมว่า
"หนูอาบด้วยคนนะคะ คุณโคะจิโร่!"
"เหวอ!" ผมตกใจลุกขึ้นยืน แต่พอนึกได้ว่าตัวเอง
ล่อนจ้อนอยู่ก็รีบนั่งลงไปในอ่างน้ำอีกแล้วโบกมือ
ห้ามเป็นพัลวัน
"ไม่ได้นะ ยัยพริน อย่าเพิ่งเข้ามา เดี๋ยวฉันจะออกไป
เดี๋ยวนี้แหละ"
"แหม! ไม่ต้องเขินหนูหรอกเจ้าค่ะ มานั่งตรงนี้สิคะ
เดี๋ยวหนูถูหลังให้นะคะ" พรินบอก สีหน้ายังยิ้มแย้ม
ให้ตายเถอะ เด็กนี่ไว้ใจผมขนาดนี้เชียวหรือ หารู้ไม่
ว่าผมนะไวไฟขนาดไหน แล้วนี่ยิ่งห่างผู้หญิงมาตั้ง
หลายเดือนแล้วอย่างนี้ด้วย...
ผมพยายามปฏิเสธ และหว่านล้อมสารพัดให้พริน
ออกจากห้องอาบน้ำไปก่อน แต่สุดท้ายเจ้าหล่อนก็
ทำหน้าเหยเก พลางอ้อนว่า
"คุณโคะจิโร่รังเกียจหนูเหรอคะ ถึงได้ไล่เอาไล่เอา
อย่างงี้?"
"มะ...ไม่ใช่อย่างนั้นจ๊ะ" ผมยอมแพ้จนได้ "โอเค งั้น
ให้พรินถูหลังให้ก็ได้ แต่ถูหลังอย่างเดียวนะ "
ผมคว้าเอาผ้าเช็ดตัวของตัวเองมาพันรอบเอว เพื่อ
ปิดบังส่วนสำคัญ แล้วจึงลุกขึ้นจากอ่างน้ำอย่าง
ทุลักทุเล มานั่งบนเก้าอี้เตี้ยกลางห้องซึ้งพรินเตรียม
ไว้ให้แล้ว พอผมนั่งหันหลังให้เจ้าหล่อน เธอก็เริ่มลง
มือถูหลังให้ผมทันทีด้วยผ้าเช็ดตัวอีกผืนหนึ่งที่เธอ
เตรียมเข้ามาด้วย
ผมนั่งเงียบปล่อยให้พรินบริการไปตามเรื่อง ใจเต้น
ตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ โอย ใจเย็น ใจเย็นไว้เจ้าโคะจิโร่ (และ
เจ้าโคะจิโร่น้อยด้วย กึ๋ยส์...)
"เสร็จแล้วเจ้าค่ะ" เสียงพรินดังมา ผมสะดุ้ง นึกไม่
ออกว่าทำไงต่อไปดี แต่แล้วก็ได้ความคิด
"โอเค ขอบใจจ๊ะ ส่งฝักบัวมาให้ที"
ผมไม่ได้หันไปมอง แต่คาดว่าพรินคงลุกขึ้นไปหยิบ
ฝักบัวมาแล้วยื่นให้ผมจากด้านหลัง ผมรับมาแล้วก็
คงเป็นพรินนั่นแหละที่เปิดวาล์วน้ำ ทำให้น้ำไหล
ออกจากฝักบัว ผมล้างตัวด้วยน้ำจากฝักบัวนี้อีก
รอบหนึ่ง ก็ยื่นกลับไปด้านหลังบอกว่า
"พอแล้วจ๊ะ โอเค เชิญพรินตามสบายนะ ฉันออกไป
ก่อนล่ะ"
รีบเผ่นดีกว่าครับ...
'เกือบไปแล้วไหมล่ะ' ผมคิด ครับ ผมยังไม่อยาก
เป็นสมภารกินไก่วัดหรอกครับ ยิ่งเพิ่งโดนยัยอะ
คะเนะดักคอไว้เมื่อเช้านี้ด้วย โอ๊ะ! พูดถึงอะคะเนะ
แล้วนึกขึ้นได้ ว่ายังไม่ได้ให้ของขวัญวันเกิดเลย
'ไว้พรุ่งนี้เจอค่อยให้ละกัน' ผมคิด มองไปที่โต๊ะ
อเนกประสงค์ ปรากฏว่าพรินจัดอาหารง่าย ๆ ไว้ให้
ผม ปริมาณไม่มากนัก คงเห็นว่าดึกแล้ว ผมรู้ตัวว่า
ยังไม่มีอาหารตกถึงท้องเลยตั้งแต่ตอนเย็น เลยฝืน
ใจ จัดการกับอาหารชุดตรงหน้าอย่างรวดเร็ว แม้ว่า
จะไม่รู้สึกหิวเท่าไรนักก็ตาม ทานเสร็จ เอาจาน
อาหารไปแช่ในอ่างน้ำในครัว ก็มีเสียงลากรองเท้า
แตะเข้ามาด้านหลัง พรินนั่นเอง ใส่ชุดนอน ซึ่งก็
เป็นชุดของผมนั่นแหละ แกคงไปหาชุดที่สวมสบาย
ที่สุดของผมมาใช้เป็นชุดนอน
"คุณโคะจิโร่..." พรินมองผมอย่างตัดพ้อ "รังเกียจพ
รินหรือคะ ถึงรีบหนีออกมา"
"เปล่าจ๊ะ เปล่า" ผมระล่ำระลักตอบ เริ่มใจเต้นอีก
"หนูบอกว่าจะอาบน้ำด้วยกัน ก็..." นัยน์ตาสีทอง
และสีฟ้าคู่นั้นยังคงมองผมเขม็ง สายตาเซื่องซึม
"ก็ฉันเสร็จแล้วนี่ ก็เลยออกมาก่อน พรินจะได้อาบ
สบาย ๆ ไง ถ้าอยากอาบพร้อมกันไว้วันหลังละกัน
นะ นะ" เล่นบทผลัดวันประกันพรุ่ง แต่ในใจก็นึกว่า
ตายละวา! แล้วพรุ่งนี้ผมจะใช้ไม้ไหนเอาตัวรอดดี
ล่ะเนี่ย
"..." พรินถอนหายใจ"หนูเหลือเวลาไม่มากแล้ว
ด้วย..." พูดเสียงเบาลงเรื่อย ๆ
"???" ผมงง ไม่รู้ว่าเด็กหมายถึงอะไร แต่แล้วพรินก็
พยายามปั้นสีหน้ายิ้มแย้มเงยหน้าขึ้นมองผม
"แต่วันนี้ หนูมีความสุขที่สุดเลย ขอบคุณนะคะ"
หยุดไปนิดหนึ่ง "โดยเฉพาะที่ชวนหนูไปว่ายน้ำ แล้ว
ยังซื้อชุดว่ายน้ำให้หนูอีก ขอบพระคุณมากเจ้าค่ะ"
"ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เอง" ผมตอบ อดไม่ได้ที่จะเอา
มือไปลูบศีรษะเธอด้วยความเอ็นดู "ไปนอนซะไป๊
ดึกมากแล้ว"
"ค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ" พรินตอบ
"ราตรีสวัสดิ์จ๊ะ"
เด็กสาวทำท่าหันไป แต่แล้วก็หันกลับมาอีก และ
แล้วโดยที่ผมไม่คาดคิดมาก่อน เธอก็ก้าวเข้ามา
ประชิดตัวผม แล้วเขย่งเท้าขึ้น จุมพิตเบา ๆ ที่แก้ม
ซ้ายผม แล้วคราวนี้ก็หันกลับ เดินไปโดยไม่ได้พูด
อะไรอีก ทิ้งให้ผมยืนตะลึงอยู่คนเดียว
...
เป็นนานกว่าผมจะหายจากอาการตะลึง ผมส่าย
ศีรษะแรง ๆ พลางนึกตำหนิตัวเองในใจว่า ผมเป็น
อะไรไปนะ กะอีแค่เด็กหอมแก้มแค่นี้ถึงกับโดนนะ
จังงังเข้าไปซะได้
อืมห์ นอนดีกว่า ตอนนี้สิ่งที่ผมทำได้ก็ไม่มี เอาไว้
พรุ่งนี้ค่อยติดตามข่าวคราวดู ว่าคดีฆาตกรรมที่
บ้านคุณโคเป็นยังไงบ้าง ถ้าตำรวจแห่กันมาปลุก
ผมแต่เช้าละก็ คงสนุกพิลึกล่ะ คุณฮิมุโระคนนั้นเชื่อ
ถือได้แค่ไหน และเขาเชื่อผมแค่ไหนก็จะได้รู้กันล่ะ
แล้วก็ที่สำคัญ เจ้านิไคโด...
ผมเดินไปทางโซฟา ปรากฏว่าเด็กพรินนอนอยู่ก่อน
แล้ว เธอคงจะคิดว่าให้ผมนอนบนเตียง ส่วนตัวเอง
ในฐานะลูกจ้างและผู้อยู่อาศัยขอนอนที่โซฟาเสีย
เอง
'ฮึ! ยัยเด็กบ้าเอ๊ย นอนเข้าไปได้ยังไงบนโซฟานี่' ผม
คิด ลังเลนิดหนึ่ง ก่อนที่จะตัดสินใจก้มลงช้อนตัวพ
รินขึ้นมาในอ้อมแขน แล้วอุ้มไปวางบนเตียงนอน
ของผมดึงผ้าห่มมาคลุมตัวให้
"คุณโคะจิโร่..." พรินลืมตาขึ้น ผมลูบศีรษะ แล้วก็
ลูบผมสีทองสลวยของเธอเบา ๆ
"ไม่มีอะไร นอนซะ พริน"
"ค่ะ" พรินหลับตาไปอีกครั้งอย่างว่าง่าย
ส่วนผมก็....นอนที่โซฟาอีกแล้วสิครับ
back index next