Mapraw 's diary
8 มิถุนา 2543
วันนี้ขี้เกียจจังอ่ะค่ะ (ขอสารภาพตามตรง) ไม่รู้จะเล่าอะไรให้เพื่อนๆ ฟังด ี แต่พร้าวก้อยังไปหาเรื่อง (ดีดี) มาให้เพื่อนๆ อ่านกันจนได้แหล่ะค่ะ
คือว่ามี คนที่แสนน่ารัก คนนึง เค้าส่งเมลมาให้พร้าวอ่านค่ะ ( เมลอันเมื่อวานน่ะแหละจ๊ะ ) ทีนี้พร้าวก้อเลยอยากแบ่งปันความประทับใจ ให้เพื่อนๆ ได้น้ำตาไหลพรากมาอาบแก้มกันบ้างค่ะ พร้าวอ่านแล้วก้ออ น๊ะ รู้สึกดีค่ะ เลยอยากจะรู้ว่า คนอื่นที่อ่านแล้วจะรู้สึกยังงัยบ้าง (เล่าให้ฟังมั่งน๊ะ) กับข้อความต่อไปนี้
ในชีวิตคนเรามีอะไรมากมายที่ผ่านเข้ามาให้ซึมซับรับรู้
ในชีวิตคนเรามีผู้คนมากมายที่ผ่านเข้ามาให้รู้จักมักคุ้น
แต่ในผู้คนมากมายเหล่านั้น อย่างน้อยคงต้องมีใครบางคนที่ทำให้เรารู้สึก "
ไม่ธรรมดา " ที่จะนึกถึง
เรียกว่าเป็น " ความพิเศษ " ที่เราจะยกเว้นเอาไว้จากความปกติทั่วไปของจิตใจ
ก็ในเมื่อคำว่า " พิเศษ " หมายถึงความจำเพาะ ความแปลกแยก ความดีงาม
ความอบอุ่นในหัวใจ
กระนั้นทำไมเราไม่ปฏิบัติต่อเขาให้ตรงกับที่ใจคิด ให้
" ความรู้สึกดีดี
" จากจิตใจที่ดีดี ให้ " ความอาทรถึง " จากจิตใจที่นึกถึง
ให้
"ความห่วง" จากจิตใจที่เป็นห่วง ให้ไปเถอะ ให้ไปอย่างดีดี
แต่มี " สติ " ให้ไปเถอะ ให้ไปอย่างอบอุ่น แต่ไม่
" คุกกรุ่น " ให้ไปเลย ให้ไปเท่าไหร่ก็ได้
แต่เมื่อให้ไปแล้วต้อง " ไม่ร้อนรุ่มกลัดกลุ้ม "
และหากเมื่อใดจิตใจอาจระส่ำระสาย สะดุดกับอะไรขึ้นมาบ้าง
ก็จงหยุดพักตรึกตรอง
อย่าปล่อยให้พายุอารมณ์โถมพัด " สิ่งดีดี " จนกระจัดกระจาย
เพราะ " การให้ความหมาย " ไม่ใช่ " การตั้งความหวัง " คนสองคนให้ความหมายซึ่งกันและกัน
แต่คนสองคน " จะไม่ตั้งความหวังในกันและกัน " เพราะการตั้งความหวังมักนำพาซึ่ง
" การเรียกร้อง " " ความอยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ "
โดยที่ไม่รู้ตัว มันร้อนนัก หนาวนัก
และไม่เป็นสุข เราต้องไม่ลืมปรับอุณหภูมิจิตใจเอาไว้ที่องศาอุ่นๆ
หากเริ่มรู้สึกตัวว่า ความร้อนเริ่มทวีขึ้น เราต้องค่อยๆ เดินออกมาสูดอากาศเย็น
หากตรงกันข้ามเราก็ต้องหลบเร้นจากความหนาวมาหาไอแดดเช่นกัน และอย่าลืมว่า
" ความพิเศษ " ไม่ได้จำกัดว่าจะต้องเป็นพิเศษมากหรือพิเศษสุด
หรือพิเศษอย่างยิ่งในคนคนเดียว ทั้งเราและเขาอาจจะมีคนพิเศษในวิถีชีวิตได้หลายลักษณะ
พิเศษในเรื่องนั้น พิเศษในเรื่องนี้ ในเมื่อหัวใจเป็นของเรา
เราก็ย่อมเลือกให้ความพิเศษกับใครก็ได้ที่เราจะไม่ต้องแลกกับ ความทุกข์อย่างพิเศษกลับมา
จงให้ " ความพิเศษ " เป็นชีวิตชีวา เป็นแววตาที่แจ่มใส
เป็นความห่วงใยที่เมื่อนึกถึงทีไรก็ยิ้มได้ ไม่วิ่งหนี แต่ไม่วิ่งตาม
ไม่หักห้าม แต่ไม่กระโจนใส่
ไม่เป็นน้ำตาลที่หวานอ่อนไหว แต่เป็นความอบอุ่นในหัวใจและเอื้ออาทร
จงเป็นความแจ่มใสในอารมณ์ของตัวเอง เป็นความชุ่มชื่น สดใส
เช่นสายน้ำ
เป็นสีสันงดงามเช่นมวลผกา เป็นสีเขียวของใบไม้ ที่เย็นที่ตาและที่ใจ
และที่ตรงนี้ จะอีกนานเท่าใด ไม่ว่า " คนพิเศษ "
คนนั้นจะอยู่ใกล้หรือต้องจากกันไกล
ความพิเศษ นั้นก็จะคงอยู่อย่างมีคุณค่า ณ ที่เดิม
ที่ซึ่งใจข้างซ้ายตรงกัน
เป็นอย่างไรกันบ้างค๊ะ มีใครคนไหนอินกับบทความด้านบนนี้มั่งเอ่ย ?? แต่อย่างน้อยที่สุดอ่ะน๊ะ ก้อมีพร้าวคนนึงล่ะค่ะ ที่ต้องเสียน้ำตาให้กับมันหลายรอบ หลายหนแล้ว ตอนนี้ก้อ บ้ามาก เลยต้อง Print เก็บเอาไว้อ่านก่อนนอนทุกคืนเลยค่ะ คืนนี้จะได้หลับฝันดีงัยล่ะจ๊ะ ^_^