Mapraw 's diary
|
9 มิถุนา 2543 แม่กะลูกต้องอยู่ห่างไกลกัน พอรู้ข่าวคราวของลูกอีกที ก้อเป็นข่าวที่ไม่ค่อยดีซะแล้ว ชีวิตคนเรานี่ มันคาดเดาเหตุการณ์ล่วงหน้าไม่ได้จิงๆ เลยน๊ะ ใครจะรู้บ้างล่ะค๊ะ ว่าต่อไปอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า อีกหนึ่งนาทีข้างหน้า หรืออีก 1 วินาทีข้างหน้า จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง เพราะงั้น ถ้าในตอนนี้เราอยากจะทำอะไรอ่ะน๊ะ ก้อรีบๆ ทำไปเล๊ย จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจในภายหลัง แต่ถ้าเราไม่ทำ แล้วปล่อยให้สายน้ำแห่งชีวิตมันไหลผ่านไปเรื่อยๆ แล้วล่ะก้อ สิ่งที่เราสามารถจะทำได้ในตอนนั้น ก้อเพียงได้แต่คิด คิด คิด คิด และคิดว่า " ทำไมตอนนั้น เราถึงไม่ทำสิ่งนั้นลงไปน๊ะ " " ทำแล้วเสียใจ ยังดีกว่า เสียใจที่ไม่ทำ" (มีคนบอกมาค่ะ พร้าวไม่มีปัญญาคิดเองหรอกจ๊ะ อิอิ) พร้าวก้อได้แต่ ซา-เออะ สอนคนอื่นเค้าไปทั่วอ่ะแหละน๊ะ ที่จิงแล้วตัวเราเองก้อยังไม่กล้าทำเล๊ยย ใจไม่กล้าพอค่ะ !!! พักนี้ เริ่มรู้สึกว่าไดอารี่มันไม่ค่อยจะเป็นไดอารี่ซะเท่าไหร่เลยง่ะ เรื่องที่พร้าวเล่า ก้อไม่ได้เป็นเรื่องที่ของวันเดือนปี ที่ลงบันทึกเอาไว้ ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นการเล่าเรื่องย้อนหลัง ( คนที่อ่านบ่อยๆ ก้อคงจารู้ 555 ) ยิ่งอ่านมากๆ ก้อจะได้ยินแต่พร้าวบ่นๆๆ ว่าเหนื่อยๆๆๆๆ เน๊าะ อิอิ การเรียนที่คณะของพร้าวในตอนนี้นะค๊ะ มันก้อเริ่มจะเห็น เป็นรูป เป็นร่าง เป็นอภิมหาปฏิมากรณ์ ขึ้นมาแล้วล่ะค่ะ Assignment ต่างๆ ของแต่ละวิชา มันก้อเริ่มสาดกระหน่ำ ถาโถมเข้ามาเป็นระลอก - ระลอก ปีนี้การเรียนค่อนข้างจะเป็นการคิด วิเคราะห์ apply ซะส่วนใหญ่ ไม่ค่อยเน้นการยัดเนื้อหาเข้าหัวเด็ก (จำอ่ะแหละ) ซักเท่าไหร่ค่ะ ยกเว้นเจ้า TAX LAWS นี่แหละ พี่ท่านคงกะจะให้ท่องทุกตัวอักษรเลยล่ะมั๊ง?? ก้ออยากได้ A นี่ค๊ะ - เค้าบอกให้จำ เราก้อท่องจำมันเข้าไปสิ พอสอบเสร็จแล้วก็ส่งคืน ' จารย์เค้าไปซะ จะได้เก็บรวบรวม เอาไว้สอนให้รุ่นน้องต่อไป งัยล่ะ 555 (บ้าดิ...ทำยั่งกะหนังสืออ่านงั้นแหละ) พูดถึงวิชานี้ก้อเลยนึกขึ้นได้ค่ะ อาจารย์เค้าขอเปลี่ยนแปลงเวลาการสอนล่ะค่ะ จากเดิมที่เรียนตอน 16.30 - 19.00 น. ให้มันเร็วขึ้น คือมาเริ่มเรียนตอน 4 โมงเย็นค่ะ หลายคนที่อ่าน คงจะบอกว่า ก้อดีแล้วนี่นาจะได้เลิกเร็วขึ้นไง ผิดถนัดค่ะ !! นั่นน่ะเป็นเพียงการพูดเกริ่นๆ ให้เหล่านิสิตบัญชีทั้งหลายตายใจ (นิติฯ นี่ชักจูงเก่งจิงๆ สมกะเป็นทนายความ ) ได้ผลสิค๊ะ พอ 'จารย์พูดจบ มันฮือฮากันทั้งห้องเลยล่ะค่ะ สักพัก เสียงแห่งการดีใจของฝูงชน(นิสิต) ก้อเริ่มจะบรรเทา เบาบางลง (ยั่งกะหมอกแน่ะ) อาจารย์ท่านก้อเผยอปาก แล้วเปล่งคำพูดออกมาว่า "แต่..." ทีนี้ล่ะค่ะ ห้องเงียบสนิทยั่งกะป่าช้า ทุกคนหันมาจ้องมองอาจารย์ เหมือนตอนเวลาที่อาจารย์จะบอกแนวข้อสอบในการเรียนคาบสุดท้ายนั่นน่ะแหล่ะ "แต่ไม่ได้เลิกเรียน 18.30 น๊ะ เลิกเรียนทุ่มครึ่ง" น๊านน ยอมเปิดเผยความจริงออกมาแล้วซิน๊ะ เจ้าสายลับ 007 (เฮ๊ยๆๆ 'จารย์เว๊ย'จารย์) นั่นล่ะ คราวนี้เลยไม่รู้จะกลับถึงบ้าน กี่โมงกี่ยามกันอ่ะน๊ะ แต่ก้อดีค่ะ พร้าวกะลังเบื่อบ้าน อยากกลับบ้านดึกๆ มั่ง
|