Mapraw 's  diary

    ติดต่อมะพร้าว ค่ะ

ไปอ่านในวันที่แล้ว ๆ มานะ ค่ะ

Guest  book

 

19  มิถุนา 2543

           ไหนๆๆ   ขอพร้าวดูเวลาหน่อยจิ๊    ว่ามันกี่ทุ่มกี่ยามกันแล๊วเนี่ยะ   แว๊กก…กก!! ตี 2  แย๊วเย๋ออ …มีหวัง   พรุ่งนี้ได้ตายแหง๋แซะ - แงะไม่ออก!!   ก้อมัวแต่ทำ Assignment จนเพลินเลยอ่ะค่ะ  …(โด่ พูดหยั่งกับว่าสุขใจจ๊างในการทำงานเนี่ย)  

           ที่จิงวันนี้หน่ะ   พร้าวก้อเลิกเรียนตั้งแต่ 14.30  แล้วค่ะ  (เลยมาหน่อยๆ)   รู้ตัวนะค๊ะว่ามีการบ้านที่เราต้องทำอีกเย๊ออ  …แต่ก้อ   อ่ะน๊ะ   นาน - น๊านมันจะเลิกเร็วแบบนี้สักที   แถมได้กลับบ้านดึกด้วยแหล่ะ   เพราะแพร์ไปกีฬา Freshy ค่ะ   และป๊าม๊าก้อต้องไปรับแพร์ตอนเกือบๆ 2 ทุ่ม    ฮี่ฮี่ฮี่   …เพราะฉะนั้น   พร้าวก้อจะมีเวลาเที่ยวได้ถึงเกือบ 3  ทุ่มเลยล่ะ   ( ดีใจเอ๊ย ดีใจจัง  …ชีวิตอิสระที่รอมาแสนนาน   มันโผล่มาแล้ว   พร้าวต้องรีบคว้าหมับ )

           ที่จิงนุกจังน่ะ   อยากไปกินกาแฟที่ World Coffee   ตั้งแต่ก่อนเที่ยงแล้วล่ะค่ะ   แต่พอดีว่าพวกเราต้องขึ้นไปเอา  Reserve  ที่อาจารย์ท่านทิ้งไว้ที่ห้องสมุดแล้วให้นิสิตไปซีเอาเองง่ะ   ( ช่างหารายได้เข้าคณะจิงจี๊ง  …สมเป็นบัญชีเน๊อะ )   ก้อเลยเสียเวลาไปพักใหญ่เหมือนกัน   ดูเวลาอีกทีมันก้อเที่ยงกว่าแล้ว  …งั้นล้ม Plan!!  …ไม่ไปดีกว่า   เพราะถึงจะไปก้อต้องรีบกลับมาเรียนตอนบ่ายโมงอีกอ่ะนะ    แบบนี้คงเดินเที่ยวไม่หนุกแน่ๆ   (อาจจะต้องเปลี่ยนเป็น   วิ่งเที่ยว แทน…)

            สรุปว่าอาหารเที่ยงมื้อนั้น   ก้อตายรังอยู่ที่บัญชีน่ะล่ะค่ะ   …โอเคค่ะ   ถูกดี   อิ่มด้วย   (พูดปลอบใจตัวเองง่ะ)   กินกันเสร็จแล้วก้อเดินย่อยอาหารกันสักพัก   แล้วก้อขึ้นไปเรียน Oragan Behav  (พร้าวเคยเล่าเรื่องอาจารย์ที่สอนวิชานี้ไปแล้วล่ะมั๊ง?)   คราวนี้ท่านเอาอีกแล้วค่ะ   ขนาดเข้า late ไป 15 นาทีแล้วน๊ะ   …พร้าวยังไม่เห็นท่านอาจารย์ในห้องเลยค่ะ  (สงสัยว่าจะมีเดทอีกแล้ว อิอิ)   ตอนนั้นก้อเริ่มแอบดีใจนิดๆว่าอาจารย์จะลืมสอนอีกรึป่าวน๊อ??   แล้วก้อ Plan กะนุกไว้( อีกรอบ)   เรียบร้อย    ว่าถ้าจารย์ไม่สอนเราจะไปเที่ยวไหนกันต่อดี( เห็นม๊ะ เรื่องเรียนไม่เคยจะอยู่ในหัวมะพร้าวเล๊ยย…)

             แต่ว่าผิดคาดแห๊ะ   …จารย์เปิดประตู    โผล่งเข้ามาสอนเฉยเลยอ่ะ   (ทำงี้ได้งัย??)   …แต่ก้อให้อภัยค่ะ เพราะจารย์สอนแค่ 14.30   แล้วปล่อยกลับ อิ๊อิ๊…   สบายซินุก   ไปไหนดีล่ะจ๊ะ??   พร้าวกะนุกหันหน้ามามองกัน   แล้วก้อสบตาปิ๊งๆๆ   …..เราทั้งสองจับมือของกันและกันไว้   ไม่ต้องมีคำพูดใดใดหลุดออกมาจากปาก   เพราะเราสื่อสารกันได้ทางสายตา   (โดยผ่านแว่นกะคอนแทค)  หลังจากคิดใคร่ครวญกันอยู่พักนึง (10 วิ)  …ทั้ง 2 ฝ่ายก้อเริ่มเข้าใจถึงความปรารถนาของกันและกัน  …(เฮ้ย!! มันส่อๆ แล้วน๊ะ   เดี๋ยวได้โดนแบนหรอก)  …พยักหน้าหงึกๆ  พร้อมกัน 2 ที   แล้วพูดว่า "ปะ…เราไปมาบุญกันเต๊อะ"   

             ในที่สุด My Wish  ของเราก้อเป็นจริง   ได้แว่ปไปเล่นเกมนั่นอีกแล้วล่ะค่ะ  …วันนี้สายตาเลิศมากค่ะ   ได้เกิน 20 รูปด้วยล่ะ (ปลื้ม)  หลังจากนั้นก้อแยกย้ายกันกลับ   นุกจังคงจะกลับบ้านตามประสาเด็กเรียบร้อย-กลัวบ้านหาย  …แต่ขอโทษ!!    พร้าวน่ะเที่ยวต่อค่ะ (แม้จะต้องเดินเที่ยวคนเดียวก้อเหอะ)   บอกแล้วงัยว่า Free Day  แบบนี้ไม่ได้หาได้ง่ายๆ   ตรงแด่วไปมอลล์ปิทันที   (ห้างอื่นไกลบ้านค่ะ   อัตราเสี่ยงมันสูง)   เดินไปเรื่อยๆ   ดูโน่นดูนี่(แต่ไม่ซื้อ)  …สุดท้ายนึกบ้าไรมาไม่รู้ค่ะ   เข้าไปซอยผมดีกว่า 555   ก้อคนมันไม่มีอะไรทำนี่…  ตอนนี้เลยถูกใจผมทรงใหม่ค่ะ    แต่ยังเหลือต้องไปทำสีผม   กะจัดการมันอีกทีนึดหน่อย  …ทำเสร็จสมบูรณ์แล้วค่อยไปถ่ายรูปล่ะกันน๊ะค๊ะ