รายชื่อนักเรียนโรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัย
รังสิต ชั้นม.3ห้องD
เด็กชายเลขที่ 1 ทาคุยะ เดียร์
เด็กชายเลขที่31 เคตะ ตู้
เด็กหญิงเลขที่2 อิสุมิ เอ๋ เด็กหญิงเลขที่32 ยูกิ ดา
เด็กชายเลขที่ 3 อาคานิชิ นิค เด็กชายเลขที่ 33 เคทาโร่ แซน
เด็กหญิงเลขที่4 วาคารุ แอม เด็กหญิงเลขที่34 ฟูทากะ เตย
เด็กชายเลขที่ 5 คาเมนาชิ ท็อป เด็กชายเลขที่35 โอกาว่า ตั้ว
เด็กหญิงเลขที่6 อิคารุ โบว์ เด็กหญิงเลขที่36 ฮาโมเนะ เฟี๊ยต ตาย
เด็กชายเลขที่ 7 ซากิอามิ แจ้ ตาย เด็กหญิงที่37 ยูกะ หมี
เด็กหญิงเลขที่8 ริววามิ อาร์ต เด็กหญิงเลขที่38 เรนะ หวาน
เด็กชายเลขที่ 9 ฟูมิโตะ อู๋ เด็กที่39 อายะ พา
เด็กหญิงเลขที่10 อิคาโนะ แอน เด็กชายเลขที่ 40 ปูชิ นิว
เด็กชายเลขที่ 11 ชินซูยะ บอล เด็กหญิงเลขที่41นาทามิ เชอรี่
เด็กหญิงเลขที่12 ซากุไร กิ๊ก เด็กหญิงเลขที่42 ยาสุมิ นุ่น
เด็กชายเลขที่ 13 คาวาดะ ไฮด์
เด็กหญิงเลขที่14 ฮิกานะ ปลา
เด็กชายเลขที่ 15 อุราชิมะ พัน
เด็กหญิงเลขที่16 ฮิคาโกะ แพร
เด็กชายเลขที่ 17 ไดซุคิ ตั้ม
เด็กหญิงเลขที่18 คาวามิ เมย์
เด็กชายเลขที่ 19 ฮิเดอากิ โจ้
เด็กหญิงเลขที่20 มิยูโกะ กร
เด็กชายเลขที่ 21 นิอิดะ ตี๋
เด็กหญิงเลขที่22 นารุเสะ แก๊ป
เด็กชายเลขที่ 23 โทโมยะ สาริส
เด็กหญิงเลขที่24 คิทซิเนะ ฝน
เด็กชายเลขที่ 25 เรียวสึกิ เอก
เด็กหญิงเลขที่26 มิยูกิ เต้
เด็กชายเลขที่ 27 นากาชิมะ ปริน
เด็กหญิงเลขที่28 ไอมิดะ เมย์
เด็กชายเลขที่ 29 อุเอโตะ พีช
เด็กหญิงเลขที่30 คิตะโนะ แนน
จุดจบความไว้ใจ
เวลา 1ทุ่มกว่าแล้ว
นักเรียนถูกปล่อยตัวออกไปครบทุกคนพวกทหารและผู้ควบคุมเกมส์ขึ้นไปควบคุมความเรียบร้อยบนชั้น10หรือดาดฟ้าของตึก9ชั้น
ข้างบนมีเต็นซ์ขนาดใหญ่ไว้กันฝนข้างในเต๊นซ์มีคอมพิวเตอร์อยู่หลายเครื่องที่ควบคุมห่วงกำไลของนักเรียนและตรวจดูความเคลื่อนไหวของนักเรียนทุกคนบนจอนั่นเอง
เดียร์รู้สึกหวาดกลัวและเดียวดายแต่ก็ต้องวิ่งต่อไปเพื่อหาที่ตั้งหลักในใจเขาคิดว่าเพื่อนคนอื่นๆคงจะออกไปเข้าเขตหมู่บ้านเพราะมีที่แอบเยอะกว่าในโรงเรียนแต่เดียร์คิดที่จะซ่อนอยู่ภายในโรงเรียนมากกว่าเดียร์เลือกห้องๆหนึ่งใต
้อาคาร9ชั้นเป็นห้องเครื่องยนต์เล็กๆรกๆ เขาเปิดประตูเข้าไปโชคดีมากที่ประตูไม่ได้ล็อก ข้างในห้องมืดมากแต่ก็พอมองเห็นบ้างจากแสงของพระจันทร์ที่สาดส่องผ่านกระจกบานใหญ่เข้ามาเดียร์ใช้ไฟฉายส่องไปทั่วๆห้องโชคดีที่ไม่มีใครซ่อนอยู่ว่าแล้วเดียร์ก็มุดไปใต้โต๊ะที่มีผ้าคลุมปูอยู่และหลบอยู่ในนั้น เดียร์เปิดกระเป๋าที่ได้รับภายในมีอุปกรณ์พร้อมและที่เด็ดสุดเดียร์ได้ปืนสั้นที่มีกระสุน6นัด ถึงแม้จะดีใจแต่เดียร์ก็ไม่คิดที่จะใช้มันเลยเขาทำใจฆ่าเพื่อนไม่ได้ถึงแม้ปรกติจะไม่ค่อยสนิทกับใครก็ตาม แต่ก็ยังไม่อยากตาย เขายังไม่ได้ทำสิ่งที่อยากทำอีกหลายอย่าง เดียร์คิดไปคิดมาอย่างสับสน ว่าแล้วก็ได้ยินเสียงคนเดินลากเท้าเข้ามาใกล้ๆห้องที่เขาอยู่เดียร์ก้มลงแนบพื้นและมองลอดไปใต้ช่องประตู "กระโปรง!ถ้างั้นก็ผู้หญิงสิ"เดียร์พยายามเดาว่าเป็นใครกันแน่และที่สำคัญเขาควรจะออกไปหาเธอไหมหรือว่าเธอจะฆ่าเขารึเปล่าและอาวุธเธอคืออะไร เดียร์เหงื่อแตกพรั่กเมื่อประตูเปิด เธอคนนั้นเดินเข้ามาส่องไฟฉายไปรอบๆห้อง "โชคดีจังคงไม่มีใครมั้ง"เธอคนนั้นพูดขึ้น "เสียงนี้มัน .เต้"เดียร์คิดและพยายามมองอีกทีเป็นเต้จริงๆ เต้เดินลากขาเหมือนคนที่บาดเจ็บมานั่งพิงกำแพงที่มุมห้อง "นังกร..นังสารเลวแกทำเพื่อนขนาดนี้เชียวนะฮือ .."เต้ร้องไห้แล้วจับที่ขาด้านซ้ายซึ่งมีแผลเลือดไหลเต็มไปหมด เดียร์คิดว่าเต้คงถูกทำร้ายมาแหงๆและคิดว่าควรจะออกไปช่วยทำแผลดีรึเปล่าแต่เดียร์ก็กลัวเธอจะมีอาวุธร้ายกาจซ่อนอยู่เหมือนกัน เมื่อคิดอย่างนั้นแล้วเดียร์จึงอยู่เฉยๆเฝ้าดูสถาการณ์ เพล้ง!!! ใครคนนึงข้างนอกใช้ของแข็งฟาดเข้ามาที่กระจกหน้าต่างบานใหญ่ส่งผลให้เศษกระจกเกลื่อนบริเวณ พันนั่นเอง!เพื่อนที่เดียร์ชอบคุยด้วยมากที่สุดแต่ตอนนี้ชักไม่น่าเข้าใกล้เสียแล้วเพราะในมือพันถือปืนอูซี่อยู่ด้วย เดียร์ปิดปากเงียบสนิท แต่แล้วเต้ก็อุทานร้องออกมาเพราะแผลที่ขาฉีกมากขึ้น พันรีบหันกระบอกปืนไปตามเสียงเหยื่อรายแรกแล้ว เต้ตกใจสุดขีดเมื่อเห็นพันยืนเล็งปืนมาที่หล่อน "อย่าฆ่าฉันเลยได้โปรดเราเป็นเพื่อนกันนะฉันไม่เคยทำอะไรไม่ดีกับเธอเลยอาวุธชั้นก็ไม่มีอย่าทำอะไรเลยนะ" เต้อ้อนวอนน้ำตาไหลพราก "นังหน้าด้านแกมันหน้าไหว้หลังหลอกนังผู้หญิงเชื่อไม่ได้ตอนปรกติแกมันจ้องเอาเรื่องไม่ดีของชั้นไปฟ้องครูอยู่เรื่อยตอนนี้แกมันกลัวตายถึงได้พูดอย่างนี้คนอย่างแกมันรก โลก" ปังๆๆๆ!!!! พันยิงใส่ร่างของเต้เต้กระตุกตามแรงกระสุนฉีกร่างเป็นรูพรุนเลือดพุ่งราวท่อประปาแตก เต้ล้มพับกับพื้นตาย พันเข้าไปแบกสัมภาระของหล่อนและจากไป เดียร์ดูเหตุการณ์ทั้งหมดทั้งช็อกทั้งเสียใจที่สุดนี่เป็นครั้งแรกที่เห็นคนฆ่ากันต่อหน้า เมื่อพันจากไปแล้วเดียร์คลานเข้าไปหาเต้ช้าๆแล้วพลิกร่างขึ้นมาเต้ตายเสียแล้วเดียร์น้ำตาไหลพรากและนึกโทษตัวเองที่ใจไม่กล้าพอที่จะปกป้องผู้หญิงคนนี้เดียร์เริ่มรู้ว่าโปรเจกซ์เริ่มเดินเครื่องแล้วและมีผู้ทำตามเสียด้วย เดียร์รู้สึกห่วงผู้หญิงคนนึงที่แอบรักไม่อยากให้เธอคนนั้นตายเดียร์ตัดสินใจเด็ดขาดทิ้งความกลัวไว้แล้วคว้าปืนขึ้นหมายจะตามหาเธอคนนั้นให้พบ ก่อนออกจากห้องเดียร์แผ่เมตตาให้เต้และจากไปจากห้องนั้น
เด็กหญิงเลขที่26 มิยูกิ เต้ ตายเหลือ39คน
.................................................................................ปฎิบัติ!!!
ณ มุมเงียบและมืดแห่งหนึ่งชั้น5 ของตึก9ชั้น แนน กับ เตย อยู่ด้วยกันทั้ง2หลบอยู่ในห้องทดลองสารเคมีวิทยาศาสตร์
"ทำไงดีละแนน ถ้าเรายังอยู่ที่นี่ต่อไปเมื่อครบ3วันเราก็ตายอยู่ดี แต่ฉันไม่อยากที่จะฆ่าใครเลย
ฮือ
"เตยพูดเสียงสั่นร้องไห้ "ผู้ชนะมีแค่คนเดียว
.."แนนก้มหน้าพูดเสียงเข้ม
"อะไรกันอย่าทำเสียงอย่างนั้นสิ"เตยใจเสีย "ไปซะ!ต่อจากนี้เราต้องพึ่งตัวเองแล้ว
คบกันต่อไปท้ายที่สุดก็รอดแค่คนเดียว ไปเลยไป!" แนนว๊ากใส่เตย เผียะ! ฝ่ามือของเตยฟาดลงที่ใบหน้าของแนนลงไปนอนกับพื้น
"เธอพูดอะไรออกมาน่ะ เธอยอมทำตามเกมส์นี้เหรอ
เราเป็นเพื่อนกันนะจะบ่อนทำลายเพราะกติกาโง่ๆได้ยังไง"เตยพูดพร้อมน้ำตา
"เตย
แกตบชั้นเหรอ"แนนลุกขึ้นมาปาดเลือดที่มุมปาก "ขะ..ขอโทษฉันแค่จะเรียกสติเธอเท่านั้น"เตยตกใจกับสิ่งที่ทำลงไป
"หนอย..อย่ามาแก้ตัวเลยแกกะจะหักหลังฉันทีหลังใช่มั้ย ทำเสแสร้งมาตลอด..แผนสูงนะ"แนนด่าอย่างคนไร้สติ
"ไม่ใช่นะ..ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น"เตยร้องไห้ปฎิเสธ แนนเดินไปที่กระเป๋าสัมภาระของตนที่วางอยู่มุมห้อง
"นั่นเธอจะทำอะไร" เตยถามเมื่อเห็นแนนหยิบขวานโทมาฮอร์คที่มีใบมีด2ด้านออกจากกระเป๋าเดินมาหาตน
"หนอย
เธอคงอยากเล่นเกมส์นี้จนตัวสั่นน่ะสิ ได้!ฉันจะเล่นแบบไม่ยั้งเลย"เตยกัดฟันด้วยใบหน้าโกรธจัดพร้อมหยิบไม้เบสบอลของตน
ทั้ง2มองหน้ากัน แนนพุ่งตัวเข้ามาหมายจะฟันเตยแต่เตยหลบได้ แนนฟาดขวานไปอีกทีหนึ่งแต่เตยหลบได้อีก
ครั้งสุดท้ายแนนฟาดลงไปอีก สำเร็จ!ไม้เบสบอลของเตยขาด2ท่อนแนนได้โอกาสฟันฉับ!ลงไปที่ต้นแขนของเตยเลือดพุ่งกระฉูด
เตยพยายามถอยหนีแต่แนนเดินเข้ามาใกล้ๆ เตยตัดสินใจหาสิ่งที่ใกล้ตัว เธอหยิบขวดขวดหนึ่งที่ภายในมีสารเหลวอยู่ปาใส่หัวของแนน
เพล้ง!ขวดแตกสารเคมีไหลเข้าตาแนนแนนร้องอย่างปวดแสบทิ้งขวานลงกับพื้นและทุรนทุรายหาน้ำเตยได้โอกาศเข้าไปแย่งขวานมาได้และฟาดใส่หลังของแนนเต็มแรง
เลือดสาดใส่ผนังแนนล้มนอนแผ่กับพื้น เตยทรุดตัวลงนั่งข้างๆน้ำตาไหล ฉึก! แนนใช้โอกาศตอนที่เตยเผลอใช้คัตเตอร์ที่อยู่ในกระเป๋ทิ่มไปที่ท้องของเตยมิดด้ามเตยเลือดพุ่งตายคาที่สักพักแนนก็ทนความเจ็บปวดไม่ไหวขาดใจตาย
เด็กหญิงเลขที่34 ฟูทากะ เตย
.ตาย
เด็กหญิงเลขที่30 คิตะโนะ แนน
.ตาย เหลือ 37คน
สาวฉลาด
ภายในห้องอาบน้ำเล็กๆในห้องน้ำหญิงอาคารเอนกประสงค์2
ใกล้โรงยิม แซน บอล อู๋ รวมหัวกันหาวิธีหนีออกจากเกมส์นี้ "เอางี้มั้ย..เราใช้ระเบิด2ลูกที่กูได้ปาไปที่ชั้น9เลยทำลายคอมมันให้หมด"บอลเสนอ
"ถ้ามึงคิดว่ากำลังแขนมึงดีมีแรงขนาดนั้นก็ลองทำดูนะ คิดอะไรโง่ๆอีกละมึงอ่ะ"อู๋หยามความคิดของบอล
แกร๊ก! มีใครคนนึงเปิดประตูเข้ามาภายในห้องน้ำ "กรนั่นเอง" อู๋กระซิบบอกเพื่อนหลังแง้มประตูออกไปดู
กรเป็นนักเรียนหญิงหุ่นสวยหน้าตาดี เพื่อนๆเรียกเธอว่าสาวฉลาดนั่นละสิ่งที่บ่งบอกถึงความเป็นกร
แต่ในสถานการณ์แบบนี้หล่อนจะมีวิธีอะไรนะ แซนคิดในใจ กรเปิดประตูห้องอาบน้ำห้องหนึ่งที่ติดกับห้องที่นักเรียนชาย3คนแอบอยู่
"เจ๋งฟ่ะ!เวลาแบบนี้ยัยนี้ยังห่วงความสะอาดอีก"อู๋หันมาพูดกับเพื่อนหลังแอบชะเง้อมองดูเห็นกรถอดเสื้อ
"มีคนอยู่จริงๆซะด้วย"กรคิดในใจพร้อมยิ้มที่มุมปาก กรเปิดฝักบัวทิ้งไว้แล้วใช้โอกาสที่3คนเผลอแอบเปิดประตูออกมาและหลบออกนอกห้องน้ำอู๋และเพื่อนคิดว่ากรยังอยู่เพราะได้ยินเสียงน้ำแต่แล้วด้วยความหื่นไม่เข้าเรื่องอู๋ปีนชะเง้อดูอีกครั้งปรากฎว่ากรหายไปเสียแล้ว
อู๋บอกเพื่อนทั้งหมดเปิดประตูออกจากห้องอาบน้ำและเปิดประตูห้องอาบน้ำทุกห้องแต่ก็ไม่พบกรเลย
แซนวิ่งไปที่หน้าประตูห้องน้ำแต่มันโดนล็อกจากด้านนอกเสียแล้ว "นังนั่นขังพวกเรา"แซนหันไปบอกเพื่อน
"ว่าไงนะ..ที่นี่อีก40วินาทีจะเป็นเขตอันตรายรู้มั้ย!!"บอลบอกอย่างตกใจทั้ง3ต่างหาทางที่จะออกไปให้ได้เร็วที่สุดแต่ไม่มีทางใดเลยห้องน้ำนี้เป็นปูนไม่มีหน้าต่างมีแต่รูระบายอากาศเล็กๆที่รอดไม่ได้
กรยืนหน้าห้องน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างสบายใจฟังเสียงผู้ชายในห้องร้องขอความช่วยเหลือ
ตูม
.!เสียงกำไลของทั้ง3ระเบิดพร้อมกันกรฟังพวกนั้นร้องอย่างเจ็บปวด สักพักเสียงแห่งความตายก็เงียบไป
"BYEๆ" กรพูดล้อเลียนและเดินจากไป
เด็กชายเลขที่33 เคทาโร่ แซน
ตาย
เด็กชายเลขที่9 ฟูมิโตะ อู๋
..ตาย
เด็กชายเลขที่11 ชินซูยะ บอล
..ตายเหลือ34คน
จู่โจม
ในห้องงานปั้นหมวดศิลปะ ฝน เชอรี่ เมย์มิดะ แอน รวมกลุ่มกันขณะนั้นเวลาตี2.30 ทุกคนยังไม่หลับ ประตูห้องถูกล็อกเรียบร้อยหน้าต่างทุกบานถูกตู้บังหมดไม่มีใครเข้ามาได้ทุกคนเอาอาวุธที่ได้รับมากองรวมกันบนโต๊ะหนึ่งซึ่งมีทั้ง ปืน.38 ปืนกล ปืนช๊อตกัน และหนังสติ๊ก ทุกคนมานั่งรวมกลุ่มกันหางทางแก้ไข นานเข้าเชอรี่ก็บอกเพื่อนว่าอยากเข้าห้องน้ำ "แกจะบ้าไง..เวลาแบบนี้ยังอยากเข้าห้องน้ำ นู่นไปมุมห้องนู่นแล้วปล่อยเลยไม่ต้องห้องน้ำหรอก"ฝนตะคอกใส่ "เอ่อ ฉันไม่ได้ปวดฉี่อ่ะแต่ "เชอรี่กมท้อง "เวรเอ๊ย..มาฉันไปเป็นเพื่อนก็ได้" ฝนบ่นงึมงำ "จะดีเหรอ..ข้างนอกอันตรายมากนะ"แอนท้วง "แต่มันไม่ไหวแล้วอ่า "เชอรี่บอกเหงื่อแตกผลั่ก "งั้นเราก็ไปกันหมดนี่แหละฉันกับแอนจะเฝ้าต้นทางให้"เมื่อตกลงกันแล้วเมย์มิดะ กับแอนจึงถือปืน.38 และ ปืนกลหน้าห้องน้ำส่วนฝนกับเชอรี่เข้าไปในห้องน้ำ "พวกเราจะต้องตายเร็วๆนี้ใช่มั้ย" แอนก้มหน้าถาม "พูดอะไรอย่างนั้นยังไม่ถึงที่สุดนะอย่ายอมแพ้เด็ดขาดเลยนะ"เมย์มิดะตบไหล่แอนปลอบใจ เมื่อเสร็จธุระแล้วทั้งหมดจึงเดินกลับไปที่ห้องเดิมระหว่างทางแอนรู้สึกสับสนเธอคิดถึงพ่อแม่และอยากเจอพวกท่านมากที่สุดแต่ถ้าเธออยู่แบบนี้ต่อไปเธอคงไม่มีโอกาสเจอพ่อแม่อีกแน่ความคิดเฉียบพลันแล่นเข้าหัวแอน เธอใช้ปืนกลยิงสาดกระสุนใส่กลุ่มเพื่อนที่เดินนำหน้าแต่ด้วยความที่เป็นผู้หญิงซึ่งของแบบนี้เป็นสิ่งที่หนักเกินไปทิศทางจึงไม่ตรงเป้าเท่าไรนัก กระสุนยิงเฉียดใส่เมย์มิดะ เพื่อนๆต่างตกใจรีบวิ่งหนีเข้าห้องอย่างรวดเร็ว "นังนั่นมันบ้าไปแล้วโอ๊ย .."เมย์มิดะโกรธแค้นแอนมากจึงยิงปืน.38ต่อสู้ เชอรี่กับฝนแอบอยู่หลังโต๊ะใช้เป็นที่กำบัง "หยุดนะ!!!!บอกให้หยุดทั้ง2คนไงเล่า!!" ฝนพยายามตะโกนสั่งเพื่อนทั้ง2คนที่กระหน่ำยิงกันให้หยุดยิง "เธอเงียบนะฝนอีนั่นมันบ้าไปแล้วเธอเป็นเพื่อนฉันรึเปล่ายิงมันเซ่!" เมย์มิดะตวาดใส่ฝนและขอให้ช่วยใช้ช๊อตกันที่ถือยิงแอน ที่หลบอยู่หลังตู้ ปัง! ปัง! แอนเปลี่ยนทิศทางมายิงที่ที่ฝนกับเชอรี่หลบอยู่ "หยุดซะทีได้มั้ย!!วางปืนลงเดี๊ยวนี้นะ"ฝนตะโกนสั่งน้ำตาไหลพราก เมื่อไม่มีทางเลือกฝนจึงยิงใส่แอน2นัดแต่ไม่โดนแอนรู้ตัวว่าเธอกำลังโดนรุมและคิดว่าตายเป็นตายเธอออกจากที่กำบังวิ่งเข้าไปกราดยิ่งทั่วห้องรูปปั้นต่างๆที่ชนะเลิศของจังหวัดต่างถูกกระสุนยิงใส่แตกกระจายเกลื่อนไปหมด แอนยิงใส่ร่างของเพื่อนทุกคนและโดนยิงสวนกลับมาทุกคนในห้องนั้นนอนจมกองเลือด "ยัยโง่ .เราเกือบจะหาทางออกได้อยู่แล้วเชียวเธอนี่มันโง่ที่สุดเลย โง่ที่สุด ." ฝนพูดทั้งน้ำตาและขาดใจตาย ภายในห้องแห่งนี้มืดมิดสนิททันตาทั้งที่เมื่อ1ชม.ที่แล้วมันยังเต็มไปด้วยความอบอุ่นความรักและการไว้ใจกัน แต่ความสัมพันแบบนั้นจะไม่มีอีกต่อไปสำหรับนักเรียนหญิงกลุ่มนี้อีกแล้ว ..
เด็กหญิงเลขที่10
อิคาโนะ แอน
..ตาย
เด็กหญิงเลขที่28 ไอมิดะ เมย์
ตาย
เด็กหญิงเลขที่41นาทามิ เชอรี่
..ตาย
เด็กหญิงเลขที่24 คิทซึเนะ ฝน
.ตายเหลือ 30 คน
ประกาศครั้งแรก
" กูต้องไม่ตาย
กูต้องไม่ตาย" นี่เป็นเสียงฮึดสู้ของนิคหลังจากโดนนิวใช้ปืนไล่ยิงเมื่อตอนดึก
แต่ด้วยความที่เป็นคนรูปร่างเล็กใส่แว่นว่องไว นิคสามารถหนีมาได้และมาหลบที่บ้านแห่งหนึ่งภายในเขตหมู่บ้านทิศตะวันตก
ข้างในรกและมืดสลัว เพราะเป็นเวลาใกล้รุงแล้ว นิคนอนพักเพียงไม่ถึง10นาทีก็ต้องสะดุ้งตื่นเมื่อมีเสียงดังจากลำโพงติดตัวบ้าน
"ตื่นเถอะนักเรียนทุกคน นี่เป็นเสียงของอาจารย์ใหญ่ของพวกเธอ เป็นไงเล่นเกมส์กันสนุกสนานรึเปล่านี่6โมงเช้าแล้วทุกคนหิวข้าวรึยัง
เอาละต่อไปเป็นรายชื่อของเพื่อนที่ตายเมื่อคืนวานนี้โดยเรียงจากที่ตายก่อนก็เอามารวมไว้ในนี้ด้วยฟังให้ดี
เด็กชายเลขที่7 ซากิอามิ แจ้
เด็กหญิงเลขที่36 ฮาโมเนะ เฟี๊ยต
เด็กหญิงเลขที่26 มิยูกิ เต้
เด็กหญิงเลขที่34 ฟูทาดะ เตย
เด็กหญิงเลขที่30 คิตะโนะ แนน
เด็กชายเลขที่33 เคทาโร่ แซน
เด็กชายเลขที่9 ฟูมิโตะ อู๋
เด็กชายเลขที่11 ชินซูยะ บอล
เด็กหญิงเลขที่10 อิคาโนะ แอน
เด็กหญิงเลขที่28 ไอมิดะ เมย์
เด็กหญิงเลขที่41 นาทามิ เชอรี่
เด็กหญิงเลขที่24 คิทซึเนะ ฝน
รวมทั้งสิ้นก็12 เหลือ30คน
"ต่อไปเป็นเขตอันตรายบันทึกไว้ด้วยตั้งแต่วันนี้เวลา9:00 เขตF4 ,12:00 เขตC2
และ 15:00 G5 จำไว้ให้ดีๆแล้วเจอกันใหม่" นักเรียนที่ยังมีชีวิตต่างจดไว้ในแผนที่
รวมทั้งนิคด้วยและตอนนี้ บ้านที่เขาอยู่เป็นเขตF4 นิคจำเป็นต้องออกจากที่นั่นเวลานี้เพื่อใช้ความมืดซ่อนตัวนิควิ่งมาเรื่อยๆจนมาเจอกับบ้านหลังหนึ่ง
ที่ข้างในน่าจะมีที่ซ่อนตัวไม่น้อย นิครีบเปิดประตูเข้าไปและจ่อปืนไปรอบๆอย่างระวัง
"นิค
" มีเสียงดังมาจากด้านหลังทำให้นิคเสียวสันหลังวาบและหันกลับเล็งปืนไปที่ต้นเสียงอย่างรวดเร็ว
"โจ้
แปลกใจนะที่นายอยู่นี่"นิคพูดพลางยิ้มแบบเสแสร้ง "แจ๋วจริง..ที่เจอนายอาวุธนายน่ะ
..อืม..ยอดไปเลยนะ ของฉันมีแค่คัตเตอร์กระจอกๆนี่เอง"โจ้พูดพลางหยิบคัตเตอร์เล็กๆมาชูไว้
"โจ้
คนเก่งอย่างนายเวลาแบบนี้พอที่จะคิดอะไรออกมั่งมั้ยเรื่องหนีจากที่นี่น่ะ"นิคถามสีหน้าเศร้า
"แน่นอน
ฉันคิดได้ตั้งนานแล้ว" โจ้ยิ้มให้พร้อมกับทำนิ้วโอเค นิคหน้าถอดสียิ้มออกขึ้นมาทันที
"จริงง่ะ
เยี่ยมเลยบอกฉันหน่อยสินะ" "มาใกล้ๆ
สิฉันจะกระซิบให้
นายอย่าลืมนะหน้าต่างมีหูประตูมีช่องอาจมีคนอื่นนอกจากเราแอบฟังอยู่"โจ้กล่าว
ทำให้นิคต้องเดินเข้าไปหา "เอาละ..ว่ามาสิ"นิคยื่นหูไปใกล้ๆ "ก็อย่างนี้
..ไงละ"
แช๊ด
..โจ้ใช้เครื่องช๊อตไฟฟ้าที่ซ่อนไว้ชาร์ตใส่ที่เอวนิคส่งผลให้ปืนที่ถือหลุดออกจากมือกระเด็นตกไป
ทั้ง2รีบพุ่งตัวเข้าไปคว้าแต่โจ้ไวกว่าคว้าได้ส่วนมืออีกมือนึงล็อกคอนิคแน่นโจ้ใช้ปืนจ่อที่หัวนิค
"เฮ้ย!มึงอย่าทำนะ
.อย่า
" ปัง! โจ้ลั่นปืนใส่ขมับขวาของนิคเลือดกระฉูดราวท่อประปาแตก
"นี่ไงละ
วิธีหนีออกจากที่นี่ของกู
คือ..ฆ่าพวกโง่ๆอย่างมึงให้หมดไงละ!"
โจ้พูดเสร็จก็เก็บสัมภาระใส่กระเป๋าและจากไป
เด็กชายเลขที่3 อาคานิชิ นิค
..ตายเหลือ 29คน
ยมทูตมาเยือน
วันที่2 เวลา 10:47นาที
บนตึก9ชั้น ชั้นที่3 ห้องคอมพิวเตอร์หมายเลข1306 นุ่น หมี พา และพีช อยู่ด้วยกันโดยมีนุ่นเป็นเวร
เฝ้าประตูส่วนเพื่อนอีก 4คนหลับเนื่องจากเมื่อคืนถูกผลัดเปลี่ยนเฝ้ายามจนไม่มีใครนอนพอ
นุ่นหวาดกลัวว่าจะมีใครบุกเข้ามาแต่แล้วก็มีเสียงเท้าใกล้เข้ามา นุ่นรีบหาที่หลบแล้วเล็งปืนไปที่เป้าหมาย
คนที่เดินมาคือเอก เอกไม่รู้ว่ามีคนอยู่ในห้องคอมจึงคิดจะเข้าไปซ่อนตัว นุ่นเห็นอย่างนั้นจึงพุ่งตัวเข้ามาจับเอกไว้แล้วใช้ปืนจ่อที่หน้าท้อง
"ชูว
..เงียบนะขืนนายขยับละก็ฉันจะยิงให้ไส้ทะลักเลย"นุ่นพูดพร้อมกับปิดปากเอกไว้
"สัณญานะว่าจะไม่ทำอะไรฉันและอย่าส่งเสียงดัง"นุ่นกระซิบ เอกพยักหน้า
นุ่นหันไปพูดเบาๆกับเอก "ตอนนี้กลุ่มเราเต็มรับใครไม่ได้อีก..มันเสี่ยงเกินไป..แค่ตอนนี้เราก็แทบไม่ค่อยเชื่อใจกันเท่าไรแล้ว"
"ฉันไม่ได้คิดจะอยู่รวมกลุมกับพวกเธอหลอก..ฉันตามหาโบว์อยู่เธอเห็นบ้างไหม"
เอกถาม "ไม่เห็นหรอกพวกเราอยู่ที่นี่ก็พึ่งมีแต่เธอคนแรกเนี่ยแหละที่เดินผ่านมา"นุ่นตอบ
"งั้นฉันไปละ"เอกบอกลา "ไปแล้วเหรอ
ระวังตัวด้วยนะ" นุ่นยิ้มให้
"ขอบใจนะ
.ฉันไปละ"ขณะที่เอกกำลังจะเดินออกไป "หยุดนะ!!!"
พาถือปืนกลเล็งมาที่เอก นุ่นเดินออกมาพอดีจึงเข้ามายืนบังไว้ และพูดว่า"เธอจะทำอะไรน่ะ
เอกเขาไม่ได้คิดจะทำอะไรพวกเรานะ"
"เธอจะไปรู้ได้ยังไง
หมอนี้อาจจะมีแผนอะไรอยู่ก็ได้"พายังเอาปืนจ่อไม่ยอมวาง
"ขอ
ฉันไปเถอะฉันต้องรีบไปตามหาโบว์นะ!"เอกขอร้อง "อย่ามาโกหกนะ
"พายังไม่ยอมเชื่อ
"นี่เธฮจะบ้าเหรอ"นุ่นตวาดใส่พา "หา
.!!!"หมีตืนมาพอดีเห็นเอก
"<IMG&NBSP;SRC=IMG cross.gifหมอนี่ไงละ
ที่ฉันเห็นมันกระโดดออกมาจากห้องเครื่องยนตืพอฉันมองเข้าไปก็เห็นศพเต้จมกองเลือดแล้ว"
ทุกคนในห้องนั้นต่างตกใจ "อะไรกันฉันยังไม่ได้ฆ่าใครเลย
..?" เอกปฎิเสธ
"เอก
จริงรึเปล่า!!!มันเรื่องจริงเหรอ!"นุ่นถามน้ำตาไหล "ไม่ใช่นะฉันไม่ได้ฆ่าเขา"
"อย่ามาโกหกเลย..หนอย
ทำตัวแสนดี แต่เวลานี้ฆ่าเพื่อนเชียวเหรอ
ตายซะเถอะ"
พาใส่ไกปืน "หยุดน๊า
." ปัง!พีชพุ่งตัวมาขวางไว้ทำให้โดนยิงเข้าที่หน้าอกเต็มๆเลือดทะลัก
พาตกใจรีบเข้าไปดู "อะไรกัน
นายเข้ามาขวางทำไม" "ฉันมีเรื่องนึงลืมอยากจะบอกให้เธอรู้
เมื่อวานฉันมองดูเหตุการตลอดคนที่ฆ่าเต้น่ะคือพัน
ส่วนเอกน่ะ..ฉันเห็นเขาเดินเข้า
.ไปแล้วสวดแผ่เมตตาให้เต้" พีชพูดจบก็ขาดใจตายต่อหน้าเพื่อนทุกคน
"ม่าย
.ฉันขอโทษฮือ
.อย่าตายนะ
.ฮือ
"พารีบเข้าไปกอดพีซ ทุกคนรีบวิ่งเข้าไปดู
พาร้องไห้เสียใจอย่างมากและเดินออกมาคว้าปืนแล้วเล็งไปที่เอกอีก "เพราะแกแท้ๆ
ถ้าแกไม่ชวน<IMG&NBSP;SRC=IMG
cross.gifเอกเข้ามาในนี้ฉันก็ไม่ถือปืนยิงพลาดถูกเขาหรอก"พาหันไปโทษนุ่น
"เธอ
พูดงี้ได้ยังไงน่ะ" "พาใจเย็นๆนะวางปืนลงซะทุกปัญหามีทางแก้..นะจ๊ะ"หมีพูดปลอบอยู่ห่างๆ
"อ๊า
"พาร้องอย่างเสียสติและยิงใส่ทุกคนในห้อง "เอก..หนีไป..นายมีหน้าที่ต้องหาโบว์ให้เจอนะ"นุ่น
หมี บอก เอกทั้ง3หมอบหลังโต๊ะคอมเอกตะโกนบอก "ฉันจะทิ้งพวกเธอไปได้ยังไง
ส่งปืนมา"
เอกพูดนุ่นหยิบปืนให้และเล็งไปที่พาห้องคอมตอนนี้โดนกระสุนยิงไฟลุกไหม้ เนื่องจากถูกยิงใส่ทำให้เกิดสะเก็ดไฟรั่วไปทั่วห้อง
ปัง!หมีโดนกระสุนจากพายิงใส่เสียแล้ว เธอล้มลงเลือดท่วมตายคาที่นุ่นแค้นพาอย่างที่สุดแล้วเธอตัดสินใจแย่งปืนจากเอกและวิ่งเข้าไปยิงใส่พาทั้ง2ยิงระยะใกล้ร่างพรุนฉีกขาดเลือดสาดไปทั่วทั้ง2ตาย
เอกตะโกนระบายอย่างบ้าคลั่งน้ำตาไหล ไม่ช้าก็เดินจากไป
เด็กชายเลขที่29
อุเอโตะ พีช
เด็กหญิงเลขที่37 ยูกะ หมี
เด็กหญิงเลขที่39 อายะ พา
เด็กหญิงเลขที่42 ยาสุมิ นุ่น
ตาย เหลือ25คน
ศัตรูพันธมิตร
วันที่2 ของเกมส์แล้วแต่เดียร์ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเจอกับผู้หญิงที่ตนเองชอบ
เดียร์เดินต่อไปเรื่อยๆอย่างระวังตัว เดียร์คิดว่าถ้ายืนอยู่ในมุมสูงอาจจะเจอตัวคนอื่นโดยง่ายจึงคิดว่าจะขึ้นตึก9ชั้น
ระหว่างเดินอยู่ใต้อาคารเพื่อจะขึ้นลิฟไปข้างบนตึก ตั้มเพื่อนนักเรียนที่ตัวเล็กที่สุดในห้องกระโดดออกมาจากหลังเสาแล้วใช้เครื่องช๊อตไฟฟ้าไล่จี้เดียร์
"หยุดนะ
.เจ้าบ้า"เดียร์พูดไปตะโกนไปถึงแม้ว่าเดียร์จะมีปืนแต่ก็ยังไม่ยิงเพื่อนอย่างง่ายดายหรอก
เดียร์วิ่งต่อไปเรื่อยๆมาถึงบ่อน้ำขนาดลึกที่ใช้รดผัก เดียร์หยุดรอจังหวะที่ตั้มวิ่งเข้ามาในระยะใกล้
เดียร์จับเอวของตัวและเหวี่ยงลงบ่อน้ำ เป็นผลให้เครื่องช๊อตไฟฟ้าพลังสูงที่ตั้มกำไว้ดูดเข้าร่างกระตุกไปมาในน้ำ
เดียร์ตกใจและคิดจะช่วยตั้มขณะที่ยังมีสติขึ้นมา "ยื่นมือมา เร็วเข้า!"
เดียร์ยื่นมือให้ตั้ม ขณะที่ตั้มจะคว้ามือเดียร์ไว้ ปัง! ปัง! มีคนร้ายหลบอยู่หลังเสาต้นหนึ่งยิงใส่เดียร์จากด้านหลังเฉียดผ่านไป
เดียร์หันกลับไปมองแทบไม่น่าเชื่อว่าเด็กเรียนสมองดีอย่าง ตี๋ก็พลอยเล่นเกมส์นี้นี้
"หยุดนะเพื่อน" เดียร์ตะโกนสั่ง ปัง! ตี๋ยิงใส่เดียร์โดนที่เอวด้านขวาเลือดสาด
ตั้มเริ่มหมดสติในน้ำ เดียร์ตัดสินใจใช้ปืนที่เหน็บไว้ยิงต่อสู้ขึ้นมาบ้าง แต่ตี๋มีเสากำบังจึงยิงยาก
เดียร์ตัดสินใจวิ่งโดยเร็วที่สุดไปถึงหน้าลิฟ โชคดีมากที่ลิฟมาจอดพอดีเดียร์รีบเข้าไปแล้วกดปิดทันทีตี๋ที่ตามมาเกือบจะทันยิงใส่ประตูลิฟอย่างบ้าคลั่งที่เป้าหมายรอดไป
ตี๋ไม่คิดที่จะขึ้นตึกจึงวิ่งจากไปทางอื่น ตั้มหมดสติเป็นเวลานานจึงจมน้ำตาย
เด็กชายเลขที่17 ไดซุคิ ตั้ม
..ตายเหลือ24คน