ปณิธาณของความรัก

ความจริงก็คือ ในขณะที่เราคิดถึงคนๆนึงตลอดเวลาเค้าคนนั้นก็อาจจะคิดถึงคนอื่นอยู่ก็อาจจะเป็นได้และบางครั้งก็อาจมีคนที่คิดถึงเรา โดยที่เราไม่สนใจเลยเช่นกัน บางครั้งการที่ฝันไปคนเดียวมันก็ดีกว่าการที่ได้รู้ความจริงว่า.... สิ่งที่เราคิดทั้งหมดมันคือความฝันของเราเพียงคนเดียว ฉะนั้นจึงไม่แปลกที่คนส่วนใหญ่เลืกที่จะจมอยู่กับความฝันมากกว่าการได้รับรู้ความจริง การไม่ได้เป็นที่ 1 ในใจเขาไม่ใช่เรื่องน่าเศร้า เราอาจจะเป็นที่ 2 ซึ่งมันก็ดีกว่าที่ 3 ที่ 4 และหากเราเป็นที่ 10 ในใจเขา ก็ขอให้คิดไว้ว่า ดีกว่าเราไม่มีความสำคัญในใจเขาเลย มันอาจต้องมีน้ำตา ในการยอมรับความจริงว่าเราไม่ได้เป็นที่ 1 ...แต่โปรดจำไว้เถอะว่าหากหัวใจคุณ ยังไม่ร้องไห้ออกมาดังๆพร้อมกับพูดกับตัวเองว่า ....ฉันเหนื่อยเหลือเกินแล้วโปรดห้ามใจเถอะ ก่อนที่ฉันจะอ่อนล้าไปกว่านี้ ก็จงชอบต่อไปเถอะการรักใครสักคน ไม่ต้องการความพยายาม ...การตัดใจต่างหาก ที่ต้องใช้ความพยายามอย่างมากมาย ลองชั่งน้ำหนักใจของเราดูสิว่าความสุขยามที่คุณได้สบตาเขากับความทุกข์ยามที่คุณต้องคอยหลบตาเขา อันไหนมันหนักหนากว่ากัน อย่าโทษตัวเอง เมื่อมาเจอเขาสายเกินไป... อย่าโทษเขาที่ไม่มีใจให้... อย่าโทษโชคชะตาที่ทำให้เราพบกันแต่ไม่ได้ทำให้ใจเราตรงกัน... แต่จงยิ้มให้ตัวเองอย่างน้อยเมื่อพบเขาคนนั้นก็สายเกินไปแต่ก็ยังได้พบ... ยิ้มให้เขาแม้เขาจะไม่ได้ให้ใจเรามาแต่ก็ยังได้รับหัวใจของเราไป.. ยิ้มให้กับโชคชะตาแม้จะไม่ทำให้เรารักกันแต่ก็ยังทำให้เรารู้จักกัน คุณควรจะดีใจด้วยซ้ำที่ครั้งหนึ่ง คุณได้เจอกับคนที่คุณอยากเก็บรอยยิ้มของเขาไว้คนเดียว คนที่คุณใส่ใจกว่าตัวเอง คนที่ทำให้คุณหัวเราะและร้องไห้ได้มากมาย คนที่เพียงแค่ยิ้มของเขาเปลี่ยนวันที่หมองหม่นให้กลายเป็นวันที่สดใส เท่านี้มันก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรือ? แค่การได้เห็นคนที่เรารัก ได้หัวเราะอยู่กับใครซักคนที่เขารักมากที่สุด นั่นแหละคือ...ความสุขของการได้รักอย่างจริงใจ