~ เ พ ลิ น นิ ท า น ~ ~
เ รื่ อ ง
ด ว ง ด า ว แ ห่ ง ค ว า ม ดี
|
...ค่ำคืนนี้ ท้องฟ้าเป็นสีน้ำเงินเจิดจ้า
ดาวดวงเล็กๆ กระพริบแสงวับวับกระจัดกระจายไปทั่วท้องฟ้า
แม่กระต่ายพาลูกน้อยสองตัวออกจากโพรงมานั่งชมจันทร์ที่ริมป่าละเมาะ
"แม่จ๋า
วันนี้ดวงดาวมาจากไหนกันจ้ะ เยอะแยะจนเต็มท้องฟ้าไปหมด" ปุย กระต่ายตัวน้อยที่นั่งซบอกแม่กระต่ายเงยหน้าถาม
"ดวงดาวบนท้องฟ้าเป็นตัวแทนแห่งความดีจ้ะ ใครที่ทำความดีวันหนึ่งจะได้เป็นดวงดาวส่องแสงอยู่บนท้องฟ้า
วันนี้คงมีคนทำความดีกันมากมาย บนท้องฟ้าถึงได้มีดวงดาวเยอะแยะอย่างที่ลูกเห็น"
"ลูกอยากเป็นดาวลอยอยู่บนท้องฟ้าบ้างจ้ะแม่"
นุ่น กระต่ายตัวพี่
บอกพลางจ้องมองดาวบนท้องฟ้าตาแทบไม่กะพริบ
"จ้ะ ถ้าลูกเป็นเด็กดี
สักวันหนึ่งเมื่อถึงเวลา ลูกจะได้เป็นดวงดาวกระต่ายลอยอยู่บนท้องฟ้าแน่นอน"
...แม่กระต่ายกลับเข้าโพรงไปแล้ว
นุ่นและปุยยังเฝ้าแหงนหน้ามองดาวบนท้องฟ้า จากดวงนี้... ไปดวงโน้น... ไปดวงนู้น... จนถึงปลายฟากฟ้า
มีดาวดวงหนึ่งสีหม่นหมองไม่ส่องแสงวับวับเหมือนดาวดวงอื่นเลย
"ปุย ดูดาวดวงนั้นสิ
เกิดอะไรขึ้นนะ"
ทั้งสองจ้องมองด้วยความสงสัย เพียงชั่วขณะหนึ่ง ดาวสีหม่นหมองดวงนั้นก็ตกวูบลงมาตรงหน้าปุยและนุ่น
ทั้งสองตกใจจนพูดไม่ออก
"ฮื่อ... ฮื่อ..."
เสียงดวงดาวร้องไห้สะอึกสะอื้น
"เอ้อ... เอ้อ..."
นุ่นกระต่ายตัวพี่
เมื่อหายตกใจก็พยายามที่จะถาม
"เธอใช่ดาวสีหม่นหมองที่อยู่บนฟากฟ้านู้นหรือเปล่า แล้วทำไมถึงตกลงมาได้ล่ะ"
"ฮื่อ...เป็นเพราะฉันเถลไถลไปสักหน่อย เลยถูกลงโทษจ้ะ"
"โถ"
กระต่ายน้อยทั้งสองอุทานพร้อมกัน
ปุยเข้าประคองดวงดาวที่ยังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ แสงสับสับที่เคยส่องสว่างออกมาจากตัว
เริ่มจางลงและหายไปในที่สุด
"โอ๊ะ
ฉันกลายเป็นดวงดาวที่ไม่มีแสงไปซะแล้ว ดูสิ แฉกของฉันก็บิ่นไปด้วย"
ดวงดาวร้องไห้โฮด้วยความเสียใจ
ปุยและนุ่นต้องช่วยกันปลอบและพากันกลับไปยังโพรงในต้นไม้ รุ่งเช้า
นุ่นและปุยตื่นแต่เช้าและเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง ทั้งสองช่วยกันอาบน้ำให้ดวงดาวจนเนื้อตัวสะอาด
ทุกวันทั้งสามจะช่วยกันทำความสะอาดบ้านจนเรียบร้อย
ดวงดาวมักจะเดินเข้าป่าเพื่อดูแลรักษาป่าและช่วยเหลือสัตว์ต่างๆ ที่เดือดร้อนอยู่เสมอ
"โอย.....ย"
"เสียงใครครวญครางอยู่หลังพุ่มไม้นั่น"
ดวงดาวกระซิบกระซาบถามปุยและนุ่น
ทั้งหมดย่องเข้าไปดู เป็นแม่หมีนั่นเองที่ติดบ่วงนายพราน
"แม่หมีจ้ะ อยู่นิ่งๆ นะ"
ปุยและนุ่นช่วยกันแกะเชือก
แต่เชือกก็เส้นใหญ่และมัดแน่นหนาเกินกำลังของปุยและนุ่น ขณะนั้นเองเสียงอีกาก็ร้อง กา...กา...ดังมาแว่วๆ
"นายพรานคงจะมาดูบ่วงแล้ว
ทำยังไงดีล่ะ"
"ฉันจะช่วยแม่หมีเองจ้ะ"
ดวงดาวพูดขึ้น
แล้วเหนี่ยวเชือกขึ้นไป ใช้แฉกของตัวครูดกับเชือก... เชือกใกล้จะขาดแล้ว
แฉกของดวงดาวเริ่มบิ่นกระท่อนกระแท่นเจ็บจนน้ำตาจะร่วง...เสียงอีการ้องใกล้เข้ามาทุกที
ทันใดนั้นเชือกก็ขาดผึง...
"ขอบใจพวกเจ้ามากนะ"
แม่หมีกระซิบแล้วกระโจนเข้าป่าลึกไป
เหตุการณ์ครั้งนี้ ดวงดาวได้รับคำสรรเสริญจากฝูงสัตว์มากมาย
เสียงสรรเสริญนี้ดังก้องไปถึงฟ้า และทั่วจักรวาล
....คืนนี้ ท้องฟ้าเป็นสีน้ำเงินเจิดจ้า นุ่น ปุย
และดวงดาวนั่งเล่นกันอยู่ริมป่าละเมาะ จู่ๆ ดวงดาวก็ร้องขึ้นอย่างตื่นเต้น
"ดูสิ
ตัวฉันเริ่มมีประกายแห่งความดีออกมาแล้ว"
แสงที่ออกมาจากดวงดาวเริ่มเจิดจ้าขึ้นทุกที
"ลาก่อน ฉันจะได้กลับไปอยู่บนฟากฟ้านู้นอีกครั้งแล้ว"
ทุกครั้งที่ปุยและนุ่นแหงนหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน
ทั้งสองจะมองเห็นดาวดวงหนึ่งที่แฉกหักและบิ่นกระท่อนกระแท่น ส่องแสงวับวับเจิดจ้าอยู่ปลายฟ้าไกลนู้น
แต่ทั้งสองกลับรู้สึกว่า ดาวดวงนั้นอยู่ใกล้แค่ใจนี้เอง
| |
ที่มา : นิตยสาร สวนเด็ก ปีที่ 1 ฉบับที่ 13 เดือน
มีนาคม ปี 2533 : หน้า 38 - 39 เรื่อง : พี่อี๊ด
|