~ เ พ ลิ น นิ ท า น ~ ~ เ รื่ อ ง เ จ้ า ปู ก ร ะ ด า ษ เ อ ย ... ...บ่ายมากแล้ว ที่ชายหาดกว้างสุดตาแห่งนี้ อากาศร้อนจนไอแดดขึ้นระยับ น้ำทะเลเป็นสีเขียวมรกต เรียบราวแผ่นกระจก จู่ๆลมทะเลก็พัดมาระลอกหนึ่ง จนเกิดลูกคลื่นไล่ตามกันเข้าหาฝั่งซัดกับโขดหิน ลูกคลื่นก็แตกกระจายฟูเป็นฟองสีขาว ...ความเงียบเข้าครอบงำ เพียงครู่เดียวเท่านั้น ลมทะเลก็พัดมาอีกระลอกหนึ่ง แล้วตามมาอีกระลอกแล้วระลอกเล่า... ปูเสฉวนโผล่หน้าออกมาจากบ้าน ซึ่งเป็นเปลือกหอยที่มันเลือกมาได้ขนาดพอดีกับตัว "ลมร้อนเริ่มพัดมาแล้วชายหาดที่เงียบและอ่อนนุ่ม คงจะเจี๊ยวจ๊าวและเต็มไปด้วยรอยเท้าของผู้คนอีกครั้ง" ปูเสฉวนพึมพำอย่างนึกเสียดายความเงียบสงบของชายหาดในฤดูหนาวที่ผ่านมา "ฉันคงต้องซ่อนตัวอยู่ตามโขดหิน จนกว่าฤดูร้อนนี้ะผ่านไป" ...เช้าวันนี้ ท้องทะเลเป็นมันระยับเมื่อแสงอาทิตย์โผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ ร่มหลากสีถูกนำมาปัก บนหาดทรายยาวเหยียด ปูเสฉวนอดที่จะออกมาเมียงมองไม่ได้ มันลากบ้านหลังเล็กๆไปตามชายหาด ..ผู้คนเริ่มทะยอยมา เสียงเด็กๆ เล่นและหัวเราะอย่างมีความสุข ทำให้ปูเสฉวนลืมตัว คืบคลานเข้าไปแอบดูใกล้ๆ เห็นเด็กๆพับกระดาษหลากสีเป็นรูปสัตว์ต่างๆ "ดูสิ ฉันพับเป็นรูปปู เหมือนจังเลย" "ของฉันเป็นปลาดาว มีห้าแฉกด้วยนะ" จนกระทั่งเย็น ผู้คนเริ่มทะยอยกลับ พระอาทิตย์ลับตาไปแล้ว ปูเสฉวนมุดออกมาจากใต้โขดหิน เห็นสิ่งหนึ่งเคลื่อนไหวช้าๆ บนหาดทราย "สวัสดีจ้ะ เธอคือปูกระดาษที่เด็กๆ พับเมื่อเช้านี้ใช่ไหม" ปูกระดาษตกใจเมื่อได้ยินเสียงทัก มันหยุดนิ่งกับที่ มีเพียงก้ามเท่านั้นที่ไหวไปมา เมื่อลมทะเลพัดขึ้นฝั่ง ปูเสฉวนเห็นดังนั้นก็รีบบอกว่า "ฉันเป็นปูเหมือนกัน ชื่อปูเสฉวน ฉันไม่รังแกเธอหรอกน่า" ปูกระดาษได้ยินดังนั้นก็ขยับตัว แล้วถามด้วยความสงสัย "แต่เธอเป็นหอยนี่" "ไม่ใช่จ้ะ ฉันเป็นปู ที่ต้องอาศัยอยู่ในเปลือกหอยที่ตายแล้ว เพราะที่เปลือกหุ้มท้องของฉันอ่อนนุ่มไม่แข็งแรง จึงต้องขดตัวอยู่แต่ภายในเปลือกหอยจ้ะ ซึ่งฉันเรียกมันว่า บ้าน" "ฮิ...ฮิ บ้านของเธอหลังเล็กจัง" "จ้ะ อีกไม่นานฉันคงต้องเปลี่ยนบ้านหลังใหม่ให้ใหญ่กว่านี้ เพราะฉันตัวโตขึ้น" คืนนี้ ทั้งสองวิ่งไล่กันบนหาดทรายจนเหนื่อย เมื่อนั่งพัก ปูกระดาษบอกว่า "ฉันอยากเห็นผืนน้ำใต้ทะเลจัง ช่วยพาฉันไปหน่อยสิ" ปูกระดาษรบเร้า "แต่ว่า ...ถ้าเธอลงน้ำเธอจะ..." "ช่างเถอะจ้ะ" ทั้งสองจับมือกันแน่น ใต้ผืนน้ำที่เป็นสีเขียวมรกตเงียบสงบ ปลาตัวเล็กๆ ว่ายรวมตัวกันเป็นฝูง ดอกไม้ทะเลส่ายตัวอย่างงดงาม ปูกระดาษอุทานด้วยความพึงพอใจ ขณะที่ก้ามของมันเริ่มอ่อนนิ่มลง รอยพับกระดาษเริ่มคลายออก ปูเสฉวนหันมองเพื่อนที่เป็นปูกระดาษด้วยความอาวรณ์ สีของกระดาษปะปนกับน้ำเป็นทางยาว ...ในที่สุดปูกระดาษก็กลายเป็นเพียงแผ่นกระดาษสีซึดๆ ลอยอยู่บนเกลียวคลื่น ทุกวันๆ ที่ชายหาดปลอดผู้คน ปูเสฉวนมักไต่ขึ้นไปบนโขดหินพลางชะแง้มอง เมื่อเห็นเศษขยะที่ลอยอยู่ในทะเลลิบๆนู้น ก็มักสะกิดความหวังวูบหนึ่งว่า คงจะใช่ปูกระดาษ เพื่อนที่เคยคุ้นเคย... ที่มา : นิตยสาร สวนเด็ก ปีที่ 2 ฉบับที่ 14 เดือน เมษายน ปี 2533 : หน้า 38 - 39 เรื่อง : พี่อี๊ด

ห น้ า แ ร ก | ค ลิ นิ ก เ ด็ ก ดี | เ ลี ย ง ผ า | ~ เ พ ลิ น นิ ท า น ~ ~ | ^ น่ า รู้ ^