~ เ พ ลิ น นิ ท า น ~ ~ เ รื่ อ ง เ ม ฆ ก้ อ น จิ๋ ว ท้องฟ้าสีฟ้ากระจ่างสุดตาในตอนนี้ มีเมฆขาวปุกปุยลอยอยู่เพียงสองก้อนเท่านั้น เมฆก้อนหนึ่งเป็นเมฆก้อนใหญ่ ที่ลอยบดบังดวงอาทิตย์ไว้ เมฆอีกก้อนเป็นเมฆก้อนจิ๋ว ที่กำลังแหงนหน้ามองเมฆก้อนใหญ่ ด้วยความสนใจ "ฉันตัวใหญ่มากใช่มั้ยล่ะ" เมฆก้อนใหญ่ก้มหน้าถาม "ใช่จ้ะ" เมฆก้อนเล็กรับตอบรับคำ "น่าทึ่งจัง ทำยังไงฉันถึงจะตัวใหญ่ๆ เหมือนอย่างเธอบ้างล่ะ" เมฆก้อนใหญ่ ฟังแล้วทอดถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย พลางก้มหน้ามองผืนดินข้างล่างที่แห้งแล้ง แนวเขานับร้อยลูกที่มองเห็นยาวเหยียดคดเคี้ยวไปมาเป็นสีน้ำตาล มีหย่อมของความเขียวอยู่กระจัดกระจายอยู่บ้าง "กว่าฉันจะรวมตัวเป็นเมฆก้อนใหญ่ได้อย่างนี้ ฉันต้องใช้ความพยายามและใช้เวลานาน" เมฆก้อนใหญ่พึมพำ พลางนึกถึงครั้งหนึ่งซึ่งนานมาแล้ว ...ป่ายังเขียวชอุ่ม ไม้ใหญ่ยืนเบียดต้นกันแน่นขนัดตามราวป่า ป่าเย็นชื้นเพราะน้ำที่ซับตัวอยู่ใต้ใบไม้แห้งที่ทับถมกัน ความชื้นนี้ค่อยระเหยขึ้นกลายเป็นไอ จับตัวอยู่บนท้องฟ้า เป็นเมฆก้อนเล็กๆ แล้วรวมตัวเป็นเมฆก้อนเบ้อเริ่มลอยไปทั่ว... เมฆก้อนเล็กลอยเข้ามาใกล้ๆ เมื่อเห็นเมฆก้อนใหญ่เงียบไป "เกิดอะไรขึ้นเหรอจ๊ะ เล่าให้ฉันฟังบ้าง" "เรื่องมันเกิดขึ้นนานแล้ว...." เมฆก้อนใหญ่ค่อยๆ เล่าอย่างช้าๆ "จากป่าที่เขียวชอุ่มกว้างใหญ่ไพศาล เมฆอย่างพวกเราๆ เริ่มก่อตัวจากที่นั่น จากก้อนเล็กๆ แล้วรวมตัวเป็นเมฆก้อนใหญ่ขึ้น ลอยกระจายอยู่เต็มท้องฟ้า เมื่อมากเข้า พวกเราก็จะรวมตัวกันเป็นเมฆก้อนมหึมาที่หนักอึ้งพร้อมที่จะตกลงเป็นฝน บางครั้งพวกเราก็จะส่งเสียงร้องดังๆ หรือที่เรียกกันว่าฟ้าร้องฟ้าผ่านั่นแหละ" เมฆก้อนจิ๋วฟังด้วยความสนใจ "ฉันนึกไม่ออกจริงๆ ว่าเมฆอย่างพวกเราๆ จะส่งเสียงร้องคำรามได้ยังไง" "เอาสิ ฉันจะทำให้ดู" แล้วเมฆก้อนใหญ่ก็เคลื่อนตัวไปตรงหุบเขา จากเมฆสีขาวปุยก็เปลี่ยนเป็นเมฆสีเทาลอยลงต่ำ แล้วเสียงร้องครืนๆ และฟ้าผ่าก็ปรากฏขึ้น "โอ้โฮ" เมฆก้อนจิ๋วอุทานอย่างตื่นเต้น "ไม่ใช่แค่นี้นะ เมฆอย่างพวกเราๆ ยังกลายเป็นเม็ดฝนนับร้อยนับพันเม็ดได้อีก ไม่เคยเห็นมาก่อนใช่มั้ยล่ะ" เมฆก้อนใหญ่ถาม เมื่อเห็นเมฆก้อนจิ๋วทำหน้าสงสัย "เอาล่ะ คอยดูให้ดีนะ" แล้วเมฆก้อนใหญ่สีเทาก็แผ่ตัวกระจายกว้าง ลอยต่ำลงไปอีก พร้อมกับที่เม็ดฝนนับร้อยนับพันเม็ดตกกระจายลงสู่พื้นดิน เมฆก้อนจิ๋วลอยตามไปดู ด้วยความทึ่ง "ฉันอยากจะตัวโตไวๆ อยากจะทำได้อย่างเธอจัง" "ถ้าพื้นโลกมีต้นไม้เยอะๆ แน่นอนว่าเธอจะโตเท่าที่เธอต้องการ" เมฆก้อนจิ๋วล่องลอยไปบนท้องฟ้าด้วยความโดดเดี่ยวอ้างว้าง เมื่อก้มมองดูพื้นดินที่แห้งแล้ง เมื่อไหร่หนอ...จะมีต้นไม้ขึ้นเขียวขจีเต็มพรืดไปทั้งสันเขานับร้อยนับพันลูก เมื่อนั้นแหละ เมฆก้อนจิ๋วจะกลายเป็นเมฆก้อนใหญ่ ตกลงมาเป็นเม็ดฝนให้ความชุ่มฉ่ำตามฤดูกาล ความหวังของเมฆก้อนจิ๋ว จะเป็นจริงได้ไหมหนอ... ที่มา : นิตยสาร สวนเด็ก ปีที่ 2 ฉบับที่ 16 เดือน มิถุนายน ปี 2533 : หน้า 46 - 47 เรื่อง : พี่อี๊ด

ห น้ า แ ร ก | ^ น่ า รู้ ^ | อู ฐ | ค ลิ นิ ก เ ด็ ก ดี | ~ เ พ ลิ น นิ ท า น ~ ~