tips

Tips voor ouders:

Elder Robert D. Hales van het quorum van Twaalf Apostelen heeft gezegd: " Ik hoop dat ouders en leiders zullen begrijpen dat de jonge mannen en jonge vrouwen, waar zij verantwoordelijk voor zijn, zijn voorbereid om in deze specefieke tijd naar de aarde te komen voor een heilig en glorieus doel. Ik hoop dat zij zullen doen wat nodig is om de jeugd te helpen dat doel te bereiken!
Teamleiders in sport-teams worden vaak voorzien van een boekje waarin staat hoe ze succesvol kunnen zijn. Het is een spelboekje waarin de spelvormen en mogelijkheden in beschreven staan. Teamleden bestuderen dit boekje en zoeken hierin hun plan van actie. Om de ouders en de leiders van Jeugd, de programma's,en het effect daarvan op de Jeugd, te helpen begrijpen, heeft het Eerste Presidium voor zo'n boekje gezorgd.
Zoals elk team, zullen ouders en leiders moeten worden verenigd. De gids voor Ouders en Leiders van Jeugd is een hulpmiddel dat ouders, bisschappen, gemeentepresidia's, Ring en wijk Jonge Mannen- en Jonge Vrouwen-presidia's, seminarie-leerkrachten en leiders helpt het
'SPEL' met precisie en macht uit te voeren.

"We willen meer de nadruk op betrokkenheid van de ouders leggen", zegt Zr. Nadauld. (Alg. JV - Presidente) "Jonge Vrouwen Leidsters begrijpen dat wij er zijn om de ouders te assisteren, om hun stem voor waarheid te bevestigen.
"Als ouders betrokken willen raken met het prestatieprogramma van hun zonen, zou dat een grote bijdrage zijn aan de ontwikkeling van hun zoons!" zegt Elder Hammond (Alg. JM - president)
We kunnen dit doen door:
1. De Gids voor Ouders en Leiders van Jeugd te lezen
2. Ons verdiepen in het AP-prestatieprogramma en in het Jonge Vrouwen 'Mijn persoonlijke vooruitgang'
3. Vergaderen met AP of JV leiders, met onze kinderen, indien uitgenodigd
4. Met onze kinderen samenwerken in het uitkiezen van doelen en projecten, die zij willen bereiken
5. Onze 14 -18 jarige kinderen aanmoedigen en ondersteunen het Seminarie te volgen
6. Regelmatig discussieren met ieder van onze kinderen
7. Liefde en vertrouwen tonen, zodat zij ook vertrouwen in zichzelf krijgen
8. Hulp en aanmoediging geven door ze te vragen naar hun doelen
9. Hun werk erkennen, door onze paraaf te zetten op de daarvoor aangegeven plaats, als hun doel is bereikt
10. De evenementen bijwonen waar onze kinderen worden erkent



	De vijf positieve boodschappen die wij onszelf en onze kinderen zouden kunnen geven zijn: 1. Het is goed om anders te zijn, iedereen is uniek! 2. Het is goed om fouten te maken, daar leren we immers van. 3. Het is goed om negatieve emoties te uiten, als we leren waar en wanneer. 4. Het is goed om meer te willen, geduld en inspanning kunnen daar bij helpen. 5. Het is goed om NEE te zeggen, om zo je gevoelens en grenzen te bepalen; echter vergeet niet: (Hemelse Vader,) PA en MA bepalen de regels, er zijn dus altijd consequenties als wij kiezen. Als we willen dat onze kinderen leren hoe ze met hun gevoelens moeten om gaan, zullen we dat zelf ook moeten leren! Er zijn ook 5 vaardigheden die wij kunnen aanleren als ouders, maar eigenlijk werkt dit in elke (leiderschaps) relatie. 1.Creëer samenwerking. 2.Verminder verzet door de communicatie te verbeteren. 3.Vergroot de motivatie. 4.Bevestig leiderschap. 5.Handhaaf balans (controle over emoties). Ten eerste, je creeert samenwerking, door direkte positieve vragen. Rhethorische vragen, uitleg, preken en gevoelsuitingen horen daar dus niet bij. Om heel veel redenen zijn we vaak niet direkt, ik heb zelf gemerkt dat dit vaak komt omdat we het moeilijk vinden om te vragen, om iets wat we willen tot uiting te brengen op een positieve manier. En dat heeft beslist te maken met de bovenstaande positieve boodschappen die we onzelf vaak niet kunnen geven. Volgen jullie me nog? Lees het lijstje nog maar eens na, dan weet je vast wat ik bedoel! Als je jezelf aanleert vriendelijk en beleefd te vragen, waardoor je laat zien dat je je kind (of een ander) respecteert, hoef je niet bang te zijn, dat (1) je beiden verschillend bent; (2) jij of de ander fouten maakt; (3) er negatieve emoties ontstaan; (dat kan en mag gebeuren, als je maar weet hoe je daar mee om moet gaan); (4) je om meer vraagt; (5) de ander NEE kan zeggen. Dus… vraag gewoon… en ALSJEBLIEFT is nog altijd het beste toverwoord (samen met dankjewel)! Communicatie een mooi woord met zoveel inhoud, ja we zijn aan de 2e vaardigheid toe, die we als ouders en leiders kunnen gaan toepassen, zodat we een betere relatie kunnen gaan opbouwen met anderen, onze kinderen! Ik had het over 5 vaardigheden die we ons kunnen aanleren ter verbetering van onze relatie met onze kinderen (en anderen). 1. Samenwerking creeer je door directe positieve vragen te stellen. Best moeilijk hoor, vooral voor vrouwen. Ikzelf merk dat ik mezelf vaak afvraag, waarom doet hij of zij dat nou niet uitzich zelf? Ben ik dan de enige die ogen heeft? Ik heb dat al zovaak gevraagd… Maar door mijn ogen zie ik het nu eenmaal anders dan die ander. En het is goed dat we allemaal anders zijn toch? Dus gewoon toch maar vragen, zodoende geef je die ander even de kans om het van jouw kant, vanuit jouw ogen, te zien. Als die vraag niet werkt, tja wat dan… doen we het maar weer zelf? Een andere optie is even stil te staan bij die ander, even te kijken of je zijn/haar ‘ogen’ mag lenen. Proberen de ander te laten voelen, dat het voor jou prima is dat hij/zij een andere mening heeft, en dat je ook werkelijk geinteresseerd bent in zijn/haar ‘point of view’. Stephen Covey heeft het zo mooi over: eerst begrijpen, dan begrepen worden. Is dat ook niet precies wat Christus ons leert? En waarvoor Hij naar de aarde is gekomen van Zijn Troon. 2. Verzet verminder je door de communicatie te verbeteren. De samenwerking die je zo graag wilt bereiken, stagneert vaak doordat we als mensen niet op dezelfde manier naar dingen kijken. Vaak veroorzaakt dat verzet, omdat we het gevoel hebben niet geaccepteerd te worden en/of niet begrepen. Daarom is luisteren zo’n enorm belangrijk onderdeel in goede communicatie. Luisteren is niet hetzelfde als het probleem proberen op te lossen! Als we dat doen zijn we alweer bezig met onze eigen optiek, hoe wij het zien, en hoe wij denken dat dat opgelost kan worden. De boodschap die we dan geven is dan eigenlijk: jij bent niet belangrijk. Dat klinkt misschien cru, maar echt luisteren is het willen zien zoals die ander het ziet en niet andersom! Het wil niet zeggen dat jij je mening dan maar moet aanpassen! Maar bevestig voor die ander dat zijn gevoel daar mag zijn, en dat je het wil begrijpen. Kinderen komen in verzet als ze zich niet ‘gehoord’ of ‘gezien’ voelen, het maakt ze boos, zij voelen dat ze het recht hebben er te mogen zijn zoals ze zijn (dat recht hebben we allemaal). Daarom is het belangrijk dat wij als ouders of begeleiders dat recht voor hen bevestigen. Dus kan je iets zeggen van: ‘Ik zie dat je er niet mee eens bent’ of ‘Ik begrijp dat je daar helemaal geen zin in hebt’. Het besef moet komen dat ook al hebben jullie beiden een andere mening, dat dat niet betekent dat die ander niet gerespecteerd kan worden. Als ouder is het belangrijk dat we leiding en liefde geven aan onze kinderen. Als het kind voelt dat zijn gevoel wel een plaats mag hebben, maar dat dat niet betekent dat hij/zij dan maar zijn zin krijgt zal de boosheid meestal overgaan in teleurstelling of verdriet. Het is nu eenmaal jammer niet altijd datgene te krijgen wat we willen. Dat gevoel moeten we ook bevestigen en uitspreken, wij kennen dat immers ook zo goed! Als het een heel ‘hot item’ is kan er een nog dieper gevoel naar boven komen: angst. Bang en ontmoedigd, (onmachtig?) omdat het nog niet de ervaring heeft dat het goed is om meer te willen, maar dat geduld en inspanning nodig zijn om dat te verkrijgen. Het beste medicijn voor deze angst is een bevestiging van jouw liefde (‘ik hou zoveel van je!’ en een dikke knuffel) en het kind helpen te vertrouwen dat jij voor hem/haar zorgt. Als we bovenstaande negatieve emoties een plaats geven en de niveau’s herkennen, begrijpen we niet alleen meer van onze kinderen, maar ook van onszelf. Kinderen komen uit de Hemel…. De 5 vaardigheden van positief ouderschap, waar waren we gebleven… Als eerste hadden we vragen, VRAAG om samenwerking te creeeren. (niet gebiedende wijs!) Toen hebben we het luisteren behandeld, LUISTER om verzet te verminderen. (niet proberen het probleem op te lossen, maar echt luisteren, even in de schoenen van een ander proberen te gaan staan, en dan het luisteren bevestigen door te laten zien of te zeggen wat nodig is, zodat de ander (het kind) voelt dat het wordt begrepen, dit zal de communicatie verbeteren. We zijn allemaal anders, dus als we begrip tonen is het van belang datgene te geven wat de ander nodig heeft. Dat is niet altijd hetzelfde als jezelf nodig zou hebben in dezelfde omstandigheden!!!! Eigenlijk zijn er in principe 4 soorten “karakters”: Gevoelige kinderen (mensen) hebben sterkere gevoelens, hebben meer diepgang en zijn meer serieus. Deze kinderen hebben empathie en bevestiging nodig van hun pijn en worstelingen, het helpt niet om deze kinderen op te vrolijken…. Ze hebben het nodig om te weten dat ze niet alleen staan in hun worstelingen. Dat iedereen daar van tijd tot tijd door heen gaat. Ze moeten hun misere gewoon even kwijt. Als ze zich gehoord voelen zullen ze opmonteren, je kan veel lachen en een hoop plezier beleven met hen omdat ze zo origineel zijn in hun uitingen. Aktieve kinderen (mensen) hebben een sterke wil, nemen risico’s en willen graag in het middelpunt staan. Deze kinderen hebben vooral leiding en structuur nodig. Veel erkenning voor hun successen en vergeving voor hun fouten! Zeg duidelijk wat je wilt, en vergeet niet dat ze hun verzet makkelijker loslaten door ze uit te nodigen jou te helpen, ze willen graag deel uit maken van het winnende team! Als je ze moet corrigeren doe dat dan prive. Als aktieve kinderen genoeg leiding en structuur krijgen, zodat ze zich competent of succesvol voelen in het bereiken van hun doelen, zullen ze meer gevoelig en bewust worden van de noden van anderen en bereid om te helpen. Spontane kinderen zijn intelligent, levendig, zij hebben meer stimulatie en vertrouwen nodig om de vele verschillende dingen te ontdekken, zij gaan van het een naar het ander, maar als ze leren zich te focussen, meer discipline en volledige toewijding te hebben in relaties of werk, zal het ontvankelijker worden. Als het spontane kind veel dingen kan en mag ontdekken, zal het iets vinden wat het werkelijk leuk vindt en meer geconcentreerd worden. Ontvankelijke kinderen zijn lief, luisteren goed en werken graag mee, maar houden niet van veranderingen! Zij hebben rituelen en ritme nodig. Ze willen graag weten wat er zal gaan gebeuren en wat er wordt verwacht. Deze kinderen doen mee door te observeren! Als er rekening gehouden wordt met deze behoeften, zal dit kind zich veilig genoeg voelen om risico’s te nemen en nieuwe dingen uit te gaan proberen. Als we anderen begrijpen, is het goed om anders te zijn!!! 3. Belonen zal de motivatie vergroten. Nu het verzet is verminderd, er een beter begrip en communicatie is, blijft er nog een belangrijk ding over, en dat is MOTIVATIE. Dat is de moter om te veranderen, toch? Waarom doen we iets wel of niet? Dat hangt af van onze motivatie, vaak is iets doen om een ander blij te maken niet genoeg. Er moet tenslotte een balans zijn in geven en ontvangen. Het is belangrijk iets zelf te willen, we hebben niet voor niets een vrije keuze gekregen! Motivatie is daar dus een belangrijk onderdeel van. Een kind ziet de consequenties van zijn keuzes nog niet of niet helemaal, daarom is zelfmotivatie nog moeilijk, het ziet de uitkomst nog niet en heeft dus een aanmoediging nodig, een tussendoel. Dit kunnen we doen door te belonen. Dit moeten we niet verwarren met het kind maar zijn zin geven als het doet wat je zegt. Dan is het meer een soort omkopen. (Wie koopt dan om, is de vraag) Ouders hebben, na eerst een heleboel geduld te hebben gehad, vaak de gewoonte om het verzet van het kind te doorbreken, door het te straffen of te dreigen met een straf. Daarmee leert een kind niet zijn vrije wil te gebruiken, het leermoment is weg en over motivatie is helemaal niet meer van te spreken. Maar wat doe je dan? Jij als ouder ziet de consequenties wel, en je wil je kind behoeden voor pijn of verdriet, die volgt bij “verkeerde” keuzes. Toch mag je je kind niet dwingen, als je wilt dat het zelf leert kiezen. Gevoelens, of ze nu negatief (pijn, verdriet) of positief (geluk, plezier) zijn, helpen ons aanpassingen te maken. Leer kinderen hun harten te openen, leer ze te voelen wat goed is, wat liefde en vrede in hun hart brengt. De belofte van meer te krijgen inspireert iedereen tot samenwerking. Het is goed om meer te willen! Dat brengt ons op een hoger plan. En wat is meer waard dan meer tijd en aandacht… Als we van iemand houden is dat eigenlijk het belangrijkste toch? Onze kinderen houden van ons, en willen dat wij van hen houden. Liefde geven is tijd en aandacht geven, liefde voelen is tijd en aandacht krijgen, dat is toch ook zo voor volwassenen!? Waar je je aandacht op zet dat groeit… dus zoek en focus je op de positieve dingen ipv fouten te vinden. Fouten maken mag, ze zijn er om te leren!!! De beloning moet eigenlijk te maken hebben met het gedrag en is dan een natuurlijke consequentie van de samenwerking. Bijvoorbeeld: “Als je nu je jas aandoet, hebben we zo tijd om naar je tekeningen te kijken op school.” Om samenwerking te motiveren is de makkelijkste beloning: meer tijd met jou! Het geheim is te weten wat je kinderen heel graag willen en hen daarmee te belonen. Dezelfde dingen waarmee je ze eigenlijk zou willen straffen, door ze dat te ontnemen, kunnen heel goed als beloning worden gegeven! 4. "Commandeer" om je leiderschap te bevestigen. Als ouders kunnen we niet dwingen nog eisen, als we willen dat onze kinderen opgroeien tot zelfstandige volwassenen, die weten wat ze willen en voelen, die instaat zijn verstandige keuzes te maken en gelukkig te zijn met zichzelf en anderen. Als ouders hoeven we niet te intimideren, als we het kind vragen om samen te werken, weten wat het nodig heeft, en motiverend bezig zijn geweest. Toch kan het zijn dat dat niet genoeg is. Om moe van te worden he? Ok dan is het nu de tijd om duidelijk te stellen, wie de leiding heeft. Of geef je het op? Niet doen hoor, je bent nu al zo ver! Het enige wat je nu hoeft te doen is je leiderschap bevestigen. Als je tot dit punt komt is de tijd van onderhandeling echt voorbij! Doordat jij de ouder bent, en meer ervaring hebt opgedaan, ben jij de leider. Dat is een veilig gevoel. Als ouders hun negatieve emoties laten zien voelt het voor een kind niet veilig zijn eigen negatieve emoties te uiten of te voelen. In hun toewijding en liefde voelen kinderen zich verantwoordelijk voor het geluk van de ouder. Leiderschap bevestigen dus: een duidelijk, positief commando (geen eis) steeds opnieuw herhalen, zonder toon van emotie of stress is het meest effectief. Bijv. “Ik wil dat je nu aardig bent tegen je zusje” of “Ik wil dat je nu rustig bent” (ipv “Ik wil dat je nu je zusje niet meer slaat”/ Ik wil dat je nu stopt met zeuren = neg. commando of “Stop met je zusje zo te slaan!”/ “Stop met zeuren” = neg. eis) Niet het geven van meer aan je kinderen, zorgt dat ze verwend zijn, maar het ingeven, om confrontatie te vermijden. 5. Time out! om de controle te handhaven. (wordt vervolgt!)