Er zijn zo van die dagen
dat een zwerver in me leeft
Ik moet naar buiten breken,
ver weg van al wat mij omgeeft
Dan kan ik niets verdragen,
loop nerveus en overstuur
In mijn bloed klopt verlangen
naar onstuimig avontuur
Het kan opeens gebeuren,
en het valt zo plots op mij
Geen mens houdt mij nog tegen,
zelfs mijn liefste, zelfs niet jij
Ik kan het niet verklaren,
't is een gloed die smeult en brandt
Ja, los wil ik mij scheuren,
los van elk gezond verstand

Het zijn bergen en ravijnen
of een zaal van duizend man
Of de hitte van woestijnen
die ik graag bedwingen zal

Dan scheur ik door de nachten,
door de hitte die me slaat
Een dorre witte vlakte
die me naar de eindstreep jaagt
Dan luwt opeens de storm
en een rust die mij herschept
Onpeilbaar is de vreugde
als je iets veroverd hebt

Het zijn bergen en ravijnen
of een zaal van duizend man
Of de hitte van woestijnen
die ik graag bedwingen zal
't Is een beest dat wild tekeer gaat
dat mijn angsten overstemt
Het gevaar dat me uitdaagt:
"Koen, ik wil dat jij me temt"

Dan wekt opnieuw de haven
van het huis waar ik verblijf
Dan proef ik weer de liefde
van haar zoete warme liejf
Vind ik opnieuw de kalmte
van het leven dat zich schrijft
Totdat de onrust wakker wordt
en mij weer naar buiten drijft

Naar de bergen en ravijnen...


Terug naar index