|
| Linda's vader, John de Mol sr., was zanger. Hij had destijds een hit met het nummer 'El Paso'. Tegenwoordig behartigt hij de belangen van de Nederlandse artiesten in de Stichting Conamus. |
|
Linda: Tussen m'n broer en mij zit ruim negen jaar leeftijdsverschil,
dus was
ik een beetje enig kind. Dat vond ik niet altijd prettig. Ik was het me
niet continu bewust, maar genoot wel als ik in grote gezinnen kwam met
vier, vijf kinderen. Niet voortdurend alle aandacht krijgen, dat leek me
lekker.
|
Linda: M'n broer pestte me veel. M'n maillot aan de onderkant aan elkaar knopen, dat soort dingen. Ik kon er absoluut niet tegen. Vervelend vond ik hem toen. Als ie me plaagde kon ik woest worden. Af en toe vochten we zelfs.
Als we Linda moeten geloven, zag ze er toen ze klein was een stuk
minder aantrekkelijk uit.
Linda: Als meisje van een jaar of acht, negen zag ik er niet uit. Ik ben heel lang ziekelijk geweest als kind. Wat ik precies had, wisten ze niet, maar een van de verschijnselen was chronische blaasontsteking. Ik kreeg voortdurend peniciline. Met als gevolg dat ik heel mager werd. Ik was constant misselijk en at bijna niks. M'n moeder werd er helemaal wanhopig van. M'n haar was dun en m'n melktandjes waren lelijk door de medicijnen. Een spichtig mager meisje was ik - zo'n breekbaar klein poppetje.
Desondanks leed Linda in het geheel niet onder haar uiterlijk.
Linda: Ik was moeders mooiste niet, maar ik kan me niet herinneren dat ik het erg vond, of dat ik ermee werd geplaagd. Ik was altijd heel druk, ik gaf ze gewoon niet de kans. Ik was de voortrekker, degene die alles organiseerde, die de lakens uitdeelde. Nu nog vind ik het niet makkelijk als iemand anders het initiatief heeft.
Hm, is Linda eigenlijk wel aardig?
Linda: Aardig gevonden worden, dat was altijd belangrijk voor me. Ik wist dat ik er niet fantastisch uitzag en wilde daarom de leukste en de grappigste en de aardigste zijn, denk ik. De verandering kwam met het begin van de puberteit. De meeste pubers lijden vreselijk onder hun uiterlijk, maar die ellende had ik gelukkig niet. Integendeel. Ik werd minder dun en spichtig, m'n haar werd voller en ik begon beter te eten.
Linda's eerste televisie-ervaringen had ze als lid van AVRO's
kinderkoor. Daarna presenteerde ze op 12-jarige leeftijd het
programma 'Wat je zegt ben je zelf'. Ze werd stomtoevallig voor deze
klus uitgekozen, nadat de samenstellers van de show haar hadden
zien zingen in het AVRO-koor.
Vervolgens stortte Linda zich op haar studie aan het Nieuw Lyceum in
Hilversum.
Haar ouders hadden zo hun bedenkingen over Linda's schoolkeuze.
Linda: Toen ik naar het gymnasium ging, zeiden m'n ouders: 'Zou je dat nou wel doen, Latijn en Grieks, dat is toch hartstikke moeilijk?' Juist dan denk ik: 'Potverdorie, ik zal ze laten zien dat ik het kan'.
Haar middelbare schooltijd werd voor korte tijd onderbroken door
een verblijf in Los Angeles, waar haar vader iets in de filmindustrie
ging doen.
In die periode bloeide Linda op:
M'n haren werden daar mooi lichtblond van de zee, ik kreeg een bruine toet van de zon, ik schoot qua lengte de lucht in - ik slikte zelfs op doktersadvies hormonen om die groei, 15 cm per jaar, wat af te remmen - en bleek opeens zeer in de smaak te vallen bij de Californische boys. Dat gaf mij een bijzonder prettig gevoel. Ik werd zekerder van mezelf, begon mijn uiterlijk te accentueren, met hier en daar wat make-up en wat vrouwelijker kleding.
| Als ik nu foto's terugzie uit 1980 denk ik: Een meisje dat er wezen mag. Een slanke, lange, blonde dame met blauwe ogen. |
Na een paar maanden keerde het gezin De Mol echter weer terug naar
Nederland, omdat pa weer een baan in Nederland aangeboden had gekregen.