ลักษณะการเกิดคลื่น

               สมมุติว่าเราโยนก้อนหินลงไปในน้ำ   ทันทีที่ก้อนหินกระทบผิวน้ำจะเกิดลูกคลื่นของน้ำกระจายไปโดยรอบ เป็นวงกลม   สังเกตเห็นว่ารูปคลื่นกระจายกว้างออกไปเรื่อย ๆ แต่ผิวน้ำนั้นเพียงกระเพื่อมขึ้นลงเท่านั้น   ดังนั้นกล่าวได้ว่า การเดินทางของคลื่นเป็นการเดินทางของพลังงานชนิดหนึ่ง ซึ่งถ้าสังเกตผิวน้ำที่กระเพื่อมขึ้นลง จะเห็นว่ามีลักษณะเป็นลอนคล้ายลอนของสังกะสีหลังคาบ้าน   หากดูทางภาคตัดขวางจะมีลักษณะเป็นคลื่นซายน์ (SINE WAVE )  ดังรูปที่   1

          จุดสูงสุดของคลื่นเรียกว่า  ยอดคลื่น  และจุดต่ำสุดของคลื่นเรียกว่า  ท้องคลื่น    ลูกคลื่นแต่ละลูกคลื่นจะแสดงการเปลี่ยนแปลงทางกายภาพครบหนึ่งรอบพอดี จากรูปที่  1  การเปลี่ยนแปลงจาก   A   ถึง   E  คือ  A  B  C  D  E  จะแทนคลื่น  1  ลูก  หลังจากนั้นจะเริ่มรอบใหม่หรือคลื่นลูกใหม่ต่อไป
           ถ้าเราปักไม้ไว้ในน้ำแล้วคอยสังเกตดูลูกคลื่นที่ผ่านไม้นั้น   จำนวนลูกคลื่นที่ผ่านจุดใดจุดหนึ่งกำหนดต่อวินาที เราเรียกว่า  ความถี่   ซึ่งหมายถึง จำนวนรอบของการเปลี่ยนแปลงต่อวินาที ( CYCLE PER SECOND )   ในปัจจุบัน เรียกว่า เฮริตซ์ (HERTZ)
          การวัดระยะห่างระหว่างยอดคลื่นของคลื่นแต่ละลูก  ค่าที่ได้เรียกว่า   ความยาวคลื่น ( WAVELENGTH )  ใช้สัญลักษณ์  l  มีหน่วยเป็นเมตร   ระยะเวลาที่คลื่นใช้ไปในการเดินทางเป็นระยะทาง  1   ความยาวคลื่น  เรียกว่า  คาบ ( PERIOD)   ใช้แทนด้วยตัวอักษร   T   มีหน่วยเป็นวินาที
          คลื่นวิทยุก็มีความคล้ายคลึงกันกับคลื่นในน้ำ   คลื่นจะเกิดได้จะต้องมีแหล่งกำเนิด  ใน กรณีของคลื่นในน้ำนั้นเกิดจากการโยนก้อนหินกระทบผิวน้ำ   แต่คลื่นวิทยุนั้น เกิดจากการเคลื่อนที่ของกระแสไฟฟ้าในอากาศ ซึ่งจะเกิดคลื่นวิทยุกระจายออกไปรอบ ๆ สายอากาศ  ดังรูปที่  2

          ความสัมพันธ์ระหว่างค่าต่าง ๆ ของคลื่นวิทยุ   คือ  
                 C    =   l f
      หรือ l    =    C   /   f
      และ    f    =    1  /  T
      โดย         C    =    ความเร็วแสง    3   * 10⁸    เมตรต่อวินาที
                      f    =    ความถี่
                     l    =    ความยาวคลื่น
                      T    =    คาบ