PROSTY DOWÓD NA NIEISTNIENIE JUDEO-CHRZEŚCIJAŃSKIEGO BÓSTWA

Zacznijmy od ogólnej definicji judeo-chrześcijańskiego bóstwa o imieniu Jahwe lub Eloah a popularnie zwanego Bogiem. Jak twierdzą jego wyznawcy, niezależnie od kościoła, do którego się przyznają, jest on wszechmocny, wszechwiedzący i dobry. Owo domniemane bóstwo jest więc uniwersalnym, totalnym Absolutem. Co zresztą osoby wierzące same często lubią podkreślać. Z definicji tej wynika więc, że owe bóstwo nie podlega żadnym zewnętrznym ograniczeniom, prawom czy zasadom. Więcej, w przypadku owego bóstwa nieistnieje w ogóle pojęcie czegoś co określamy jako zewnętrzne czy wewnętrzne. Absolut po prostu jest. Judeo-chrześcijańska tradycja głosi również, że owe bóstwo jest stwórcą wszechrzeczy, w tym naszego Wszechświata wraz z nami, a może nawet innych światów poza naszą percepcją o ile takowe istnieją.

Zaprzeczeniem istnienia owego bóstwa jest jak na ironię to właśnie istnienie Wszechświata a więc i nas jako jego części. Dlaczego ? Hipotetyczny Absolut o którym tu mowa nie może mieć, celów, pragnień z tej prostej przyczyny, że są to cechy ludzkie. Cechy będące skutkiem konkretnych ograniczeń na nas nałożonych i wynikających z samej materialnej natury rzeczywistego świata. Ludzie dążą do jakichś celów, mają pragnienia dlatego, że nie mogą być one spełnione lub osiągnięte natychmiast, lub często są po prostu nie osiągalne. Mogą być to przeróżne ograniczenia czasowe lub natury fizycznej. Jednocześnie, leży w ludzkiej naturze, że osiągnięte przez nas cele cieszą tym bardziej im trudniej było je osiągnąć. Natomiast Absolut niepodlegający ograniczeniom nie może mieć jakiegokolwiek celu. Absolut nie może mieć satysfakcji ze stworzenia czegoś, ponieważ nie wymaga to żadnego wysiłku z jego strony. Gorzej stwarzanie wszechświatów nie wymaga absolutnie niczego od Absolutu. Każde jego zamierzenie czy pomysł niedość, że byłby "wymyślony" natychmiast ale byłby zrealizowany natychmiast, w tym samym "momencie" bez jakichkolwiek ograniczeń czasowych, czy wysiłku. Bez celu nie ma działania a bez umieszczenia go w czasie nie ma też działania jako takiego. W efekcie gdyby domniemany Absolut istniał po prostu trwałby on "bezczynnie" w absolutnej samorealizacji. Absolut po prostu nie stworzył by Świata bowiem akt stworzenia byłby sam w sobie nie tylko aktem ograniczającym ale zwyczajnie bezprzedmiotowym. Ten oczywisty fakt, że Wszechświat i my w nim istniejemy, wliczając w to naszego rodaka Karola Wojtyłę, jest prostym zaprzeczeniem istnienia owego Absolutu, czyli judeo-chrześcijańskiego bóstwa. Warto tu nadmienić, że niektóre kultury już dawno do podobnych wniosków doszły i ukuły koncept bezczynnego, obojętnego boga, "deus otiosus", takiego jak weddyjski Diaus czy słowiański Swaróg. Bogów, którzy po stworzeniu Świata, przestali się nim interesować. Niestety i w tym przypadku rozpada się kolejny atrybut absolutnego bóstwa judeo-chrześcijańskiego. Mianowicie takie bóstwo nie może być z założenia dobrym jeśli pozostawiło na pastwę losu "swoje dzieci". Nie zmienia tu postaci rzeczy również absurdalny argument tzw. "wolnej woli". Jej stworzenie byłoby bezprzedmiotowe lub aktem okrucieństwa w przypadku nie istnienia celu przyświecającego bożkowi, a który z założenia istnieć nie może.

Spotkałem się kiedyś z argumentem, że Absolut jeśli chce może wymyślać sobie cele i ograniczenia jeśli tylko ma na to ochotę. Niewątpliwie teoretycznie może jeśli zaakceptujemy jego hipotetyczne atrybuty. Ale tego typu działanie oznaczałoby jakiś ciąg przyczynowo-skutkowy, jakieś nieznane, czy nawet niepoznawalne dla nas zamierzenia Absolutu. Zamierzenia natomiast są niczym innym jak planem do osiągnięcia jakiegoś celu. Tak więc i tutaj wracamy do punktu wyjścia nawet gdyby cele bóstwa wybiegały poza nasze możliwości poznania. Trudno w końcu przypuszczać, że Absolut mógłby się nudzić, czuć osamotnionym, albo odczuwać potrzebę bycia kochanym i podziwianym. Bowiem Absolut nie może również podlegać jakimkolwiek emocjom jako, że są one albo nieracjonalne albo mają podłoże wyłącznie materialno-biologiczne. Czyli są funkcją naszej fizycznej egzystencji i ewolucji organizmów żywych. Skoleji zamierzone poddanie się emocjom przez Absolut, ze względu na ich charakter byłoby rzeczą niemoralną zgodnie z zasadami moralnymi, które podobne ten sam Absolut nam narzucił i podobno egzekwuje ich przestrzeganie. Zresztą znowu wracamy do punktu wyjścia bo takie działanie oznaczałoby jakiś cel, którego przecież być nie może.

Przy innej okazji ktoś stwierdził, że "marność nad marnościami" jakimi jest człowiek czyli między innymi ja, będąc jednocześnie "stworzeniem bożym" nie może "Boga" zrozumieć i ocenić. Takie stwierdzenie jest tautologią z tej prostej przyczyny, że należałoby najpierw udowodnić istnienie owego bóstwa, bo sam akt i deklaracja wiary dowodem być tu nie może. A jest to co najwyżej deklaracją życia w świecie urojeń. Jednak nawet gdyby zaakceptować to jako hipotezę roboczą jej reperkusje są jeszcze bardziej żałosne dla osób wierzących. Wynika bowiem z tego, że osoby wierzące nie wiedzą absolutnie, ale to absolutnie nic na temat swojego bożka. A więc wszystko co nauczają różne kościoły, teologowie, kapłani, misjonarze, wszystkie argumenty używane przez tzw. "inteligencję katolicką" w dyskusjach z niewierzącymi są jedynie czczym gadaniem, czyli bezpodstawnym pustosłowiem. W takiej sytuacji wierzący na pytanie dlaczego wierzą, powinni nam odpowiadać: "bo wierzę". Tyle, że taka odpowiedź jest niczym więcej niż intelektualną kapitulacją. Akceptacją stanu intelektualnego charakterystycznego dla okresu Średniowiecza. Żeby było śmieszniej wynika z tego jeszcze jedna konkluzja. Gdyby Absolut istniał oznaczałoby to, że tak skonstruował Świat żeby przy pomocy rozumu i racjonalnych przemyśleń nie można było dociec jego egzystencji a jedyną drogą jego poznania była ignorancja, głupota, niewolnicza poddaństwo i serwilizm - czyli tzw. ślepa bezmyślna wiara. Bardzo źle by to świadczyło o bóstwie.

Na zakończenie mała dygresja. Nie dziwi mnie, że antyczne, stosunkowo prymitywne, pustynne ludy pasterskie, twórcy różnych mitologii i zabobonów, na Bliskim Wschodzie zapędzili się tu w przysłowiowy logiczny "kozi róg". Trudno przecież przykładać współczesne kryteria do czasów zamierzchłych i ludzi w nich żyjących. W przypadku historyka projekcja taka jest rzeczą wprost niedopuszczalną. Dziwi mnie natomiast, że owa w sumie mało skomplikowane, wewnętrznie sprzeczne, mówiąc otwarcie wprost infantylne filozofie znajduje wielu wyznawców na przełomie XXI wieku.

Tak więc następnym razem kiedy jacyś "religianci" zapytają Was o dowód na nieistnienie ich bóstwa nie musicie im tłumaczyć, że nie tylko w świecie nauki ale i w świecie ludzi dorosłych udowodnienie istnienia czegokolwiek wymaga dowodu od osoby stawiającej hipotezę. Nie musicie mówić, że najpierw należy wykazać istnienie krasnali, strzyg, bożka Jahwe vel Eloah, pszczółki Maji, Wodzianego i szwartalnych maźli żeby o nich dyskutować. Wystarczy im powiedzieć, że owego dowodu na nieistnienie ich bożka nie trzeba wcale daleko szukać bowiem jest nim sam fakt naszej egzystencji. Bingo !

Roman Zaroff
Brisbane, sierpień 2000

Tekst pochodzi ze strony internetowej "Horyzontu"