weet het niet meer......

en toch weet ik het.........

maar....

tis de rivier die me steeds tegen te rotsen laat komen en me wonden niet meer kan genezen ...

ik bloed....

en ..

het stopt niet...

straks ben ik op ..

en ik heb niemand ik ben alleen met de rivier en de harde scherpe rotsen en me hoofd keihard slingerend alle kanten op en ik  wordt gebruikt als een slaaf voor de voeding van de oceaan

en is de rivier rood en de rivier houd bijna op met stromen..

een laatste bloedgolf bereikt het einde,

het is voorbij

class="MsoNormal" align="center" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt; TEXT-ALIGN: center; mso-layout-grid-align: none">

pan>

span>

hopende  te incarneren in iets dat altijd schijnt als dat licht in de verte,

tot de zon me komt halen,

tot ik op ga in het universum,

ik wordt een ster,

een schittering in het heelal,

ik ga vallen,

dieper dan het diepste kenbare dat er is,

het onkenbare in,

kom ik ooit weer bovenop?