หลายปีมาแล้วผมโชคดีได้ไปย่ำแดนอาทิตย์อุทัยอยู่ 18 เดือน จะเรียกปีครึ่งก็ได้ ไม่ว่ากัน ทั้งนี้โดยรัฐบาลพี่ยุ่นแกออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้ ถ้าจ่ายเองทั้งหมดน่าจะต้องกลับมาทำงานข้ามภพข้ามชาติเพื่อใช้หนี้เป็นแน่ ไปถึงวันแรกลองเดินดูราคาสินค้าใน Supermarket นอกกรุง Osaka เจอแตงโมใบละ 300 - 400 บาท ข้าวสารถังละ ราว 2000 บาท ก็หนาวแล้วครับ

       ผมต้องอยู่เรียน นิฮ่งโกะ( ภาษาญี่ปุ่น ) นาน 6 เดือนเต็มที่ Osaka University of Foreign Study ( Osaka Gai Dai ) เราอยู่ไกลไปทางเหนือของกรุง Osaka เรียกว่า สุดสายรถไฟฟ้าของบริษัท Hankyu แล้วยังต้องต่อรถเมล์ลัดเลี้ยวไปจนสุดสาย บนไหล่เขาอันเป็นที่ตั้งของมหาวิทยาลัย คิดดูก็แล้วกันสถานีปลายทางที่เราขึ้นลงอยู่ประจำยังชื่อ Kita Senri เลย Kita=ทิศเหนือ Sen=1000 Ri=ลี้ เรียกว่าห่าง Osaka ไปทางเหนือถึงพันลี้ อะไรทำนองนั้น เรื่องที่จะเล่าก็เกิดขึ้นที่สถานีแห่งนี้แหละ

       วันนั้นผมกับพวก 3 คนซึ่งเป็นคนไทยและอยู่ในสถานภาพเดียวกัน ลงจากรถไฟฟ้าแล้วเกิดหิว ความจริงควรเรียก " อยาก " มากกว่า เลยเข้าไปในร้านอาหารแห่งหนึ่งในสถานี นั่งอยู่นาน ปลาดิบก็ยังไม่มา เบียร์ก็ยังไม่มาเลยคว้าไก่ KFC ในถุงที่ซื้อติดมือมาขัดตาทัพไปคนละชิ้น แต่ไม่ทันจะได้ครึ่งชิ้นเลยเจ้าของร้านรีบมาบอกว่าทำไม่ได้นะ แต่วันนี้ไม่เป็นไร เราก็ได้แต่ขอโทษและเขิน ส่งไก่ทอดกลับลงถุงตามเดิมและก็ต่อด้วยอาหารที่สั่งได้พอดี กินไปคุยไป ประสาคนไปถึงใหม่ๆ มีเรื่องให้เม้าท์กันได้ไม่รู้จบ อาหารก็หมุนเวียนกันมาให้เราทำลายล้าง จานแล้วจานเล่า คะเนว่าถึงตอนนั้นมูลค่าต้องไม่น้อยกว่า 10000 เยนแน่นอน

       เรื่องสำคัญคือโต๊ะข้างๆมีหนุ่มใหญ่ชาวอาทิตย์อุทัย 3-4 คนนั่งอยู่แต่ผมไม่สนใจเพราะตามัวแต่จ้องมองสาวสวยในชุดกิโมโนสีสดใส และเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ยืนเคลียคลออยู่กับหนึ่งหนุ่มที่โต๊ะนั้น ผมสบตาเธอโดยผู้ชายคนนั้นไม่อาจได้รู้เห็นเพราะมัวสนใจแต่แก้วเบียร์และอาหารบนโต๊ะ ผมพยักหน้าแล้วเธอก็เดินมาหา โอ!พระเจ้าช่วย คาดไม่ถึงว่าเธอจะกล้า คิดอะไรไม่ออก เลยหยิบเหรียญเงินไทย 1 บาท ใส่มือเธอ พร้อมกระซิบเบาๆว่า Omiyake Desu ( ของที่ระลึกน่ะครับ ) ชายคนนั้นหันมาเห็น ดูท่าทางเขาตกใจมาก เดินรี่เข้ามาหาผม พร้อมส่งเสียงฟังไม่ได้ศัพท์ เดาๆความหมายคล้ายๆว่าอย่ารับ อะไรทำนองนั้น ผมก็ไม่ลดละความพยายาม พูดซ้ำในความหมายว่าไม่เป็นไร ของที่ระลึกเล็กน้อยและด้อยค่าเท่านั้น เขากลับไปที่โต๊ะด้วยกัน ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรอีกจนหนุ่มคนเดิมเดินไปชำระเงินค่าอาหาร ก่อนออกจากร้านได้แวะมาที่โต๊ะพวกเราอีกครั้ง พร้อมบอกอะไรบางอย่าง จับความได้ว่า "จ่ายแล้ว" เราก็ได้แต่ขอบคุณด้วยความงง

       ตั้งแต่วันนั้นเพื่อนทั้งสองคนไม่เคยลืมพกเงินเหรียญบาทติดตัวทุกครั้งที่ออกไปข้างนอก
แต่เท่าที่ทราบ 1 บาทมีค่ากว่า 10000 เยน ไม่เคยเกิดขึ้นอีกเลย....

       ที่ต้องขออภัยอย่างยิ่ง คือลืมบอกว่าผู้หญิงในชุดกิโมโน อายุเท่าไหร่? ประมาณ 3 ขวบครับ....../