ตามพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 หมวด 9 ว่าด้วยเทคโนโลยีเพื่อการศึกษา มีข้อความที่ระบุชัดแจ้ง ถึงการให้ความสำคัญต่อสิ่งที่เรียกว่าเทคโนโลยีเพื่อการศึกษา ทั้งในมาตรา 63 64 และ 65 ดังนี้

มาตรา 64 รัฐต้องส่งเสริมและสนับสนุนให้มีการผลิต และพัฒนาแบบเรียน ตำรา หนังสือทางวิชาการ สื่อสิ่งพิมพ์อื่น วัสดุอุปกรณ์ และเทคโนโลยีเพื่อการศึกษาอื่น โดยเร่งรัดพัฒนาขีดความสามารถในการผลิต จัดให้มีเงินสนับสนุนการผลิตและมีการให้แรงจูงใจแก่ผู้ผลิต และพัฒนาเทคโนโลยีเพื่อการศึกษา ทั้งนี้ โดยเปิดให้มีการแข่งขันโดยเสรีอย่างเป็นธรรม

มาตรา 65 ให้มีการพัฒนาบุคลากรทั้งด้านผู้ผลิต และผู้ใช้เทคโนโลยีเพื่อการศึกษา เพื่อให้มีความรู้ ความสามารถ และทักษะในการผลิต รวมทั้งการใช้เทคโนโลยีที่เหมาะสม มีคุณภาพ และประสิทธิภาพ

จะเห็นได้ว่าตามมาตรา 63 นั้นเป็นเรื่องของการจัดสรรคลื่นความถี่ เพื่อให้เกิดประโยชน์ต่อการศึกษาทุกรูปแบบ รวมทั้งเพื่อทะนุบำรุงศาสนาศิลปะและวัฒนธรรมอีกด้วย ซึ่งเป็นเรื่องใหญ่ที่จะต้องติดตามดูกันต่อไปว่าจะเป็นจริงได้สักแค่ไหน เพราะพลังอำนาจและผลประโยชน์มหาศาลที่มีอยู่ในวงการสื่อสารมวลชนนั้น ไม่ธรรมดา

สิ่งที่น่าสนใจติดตามอีกด้านหนึ่งก็คือผลอันเกิดจากการปฏิบัติตามมาตรา 64 และ 65 โดยในมาตรา 64 นั้น เน้นที่การพัฒนาและการผลิตสื่อเทคโนโลยีต่างๆ เพื่อใช้ในทางการศึกษา ผลที่จะตามมาก็คือเราจะได้เห็นสื่อและวัสดุอุปกรณ์ต่างๆ หลั่งไหลเข้าสู่สถานศึกษามากยิ่งขึ้น ภายใต้เหตุผลที่สวยงามต่างๆ นานา และลงท้ายด้วยเหตุผลที่ว่า เพื่อให้เป็นไปตามที่กำหนดไว้ในมาตรา 64 ดังกล่าวข้างต้น

เมื่อพิจารณาตามมาตรา 65 จะเห็นได้ชัดว่ามุ่งเน้นการพัฒนาที่ตัวบุคคล ทั้งในส่วนของการผลิตและการใช้เทคโนโลยี ข้อความสำคัญในวรรคสุดท้ายที่ว่า “…รวมทั้งการใช้เทคโนโลยีที่เหมาะสม มีคุณภาพและประสิทธิภาพ ” เป็นเรื่องที่น่าสนใจมาก เพราะถ้ามองย้อนอดีตเรามักจะขาดเรื่องสำคัญ คือ การพัฒนา “คน” ให้ทันกับ “ของ” ทำให้เครื่องมือเครื่องใช้ในระบบเทคโนโลยีต่างๆ เป็นของเล่นของคนกลุ่มหนึ่งไปโดยอัตโนมัติ เหตุก็เพราะไม่ได้สนใจอย่างจริงจังกับการพัฒนาคนอย่างต่อเนื่องเพื่อใช้ “ของ” ที่มีให้คุ้มค่าที่สุดนั่นเอง เทคโนโลยีจึงเป็นเรื่องอะไรบางอย่างที่ แพง และเปลี่ยนแปลงเร็วตามเงื่อนไขของระบบทุนนิยมและกระแสแห่งวัตถุนิยม ทั้งยังเป็นดาบหลายคมที่อาจสร้างความลุ่มหลง เหลวไหล เป็นของเล่นที่ผลาญเวลาได้มากที่สุด ส่งเสริมความมักง่าย ความเห็นแก่ตัวและการคดโกง แถมด้วยเป็นเครื่องเร่งความเป็นทาส ขาดความเป็นไทยได้มากยิ่งขึ้นด้วย

ในทางกลับกันเราก็มีสิทธิ์ผลักดันให้เทคโนโลยี เป็นเครื่องส่งเสริมความ “ฉลาดรู้” และ “ปรีชาสามารถ” ให้เกิดมีขึ้นในผู้คนที่เกี่ยวข้องกับการศึกษาทั้งผู้เรียนและผู้สอน

การมีข้าวของเครื่องใช้มาก ๆ แต่ไม่ได้ใช้ ย่อมแสดงออกซึ่งความล้มเหลวอย่างชัดเจนอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ควรเผลอดีใจ เพียงแค่เห็นมีคนไปสัมผัส และใช้งานเครื่องมือเทคโนโลยีกันบ่อยๆ ควรตามดูต่อไปด้วยว่าเขาใช้ทำอะไร มีผลออกมามีคุณค่า มีประโยชน์อย่างไรบ้าง มีประเด็นที่เกี่ยวกับการใช้ประโยชน์ของเทคโนโลยีเพื่อการศึกษาเสนอ เพื่อพิจารณาดังนี้