---> [Aprocrypha - The Book of Wisdom

หนังสือ "ปรีชาญาณ" (Wisdom)
[01] [02] [03] [04] [05] [06] [07] [08] [09] [10] [11] [12] [13] [14] [15] [16] [17] [18] [19]

บำเหน็จรางวัลของคนชอบธรรม

บทที่ 1 คำแนะนำให้ปฏิบัติตามความชอบธรรมอันเป็นกุญแจไขปัญหาชีวิต

1 ท่านทั้งหลายผู้ทรงอำนาจตุลาการบนแผ่นดิน ขอให้ท่านรักคุณธรรมความดี จงคิดถึงพระเป็นเจ้าในแง่ดีเสมอ จงแสวงหาพระองค์ด้วยใจซื่อ

2 เหตุว่า ผู้ที่ไม่ลองดีพระองค์ ก็จะพบพระองค์ พระผู้ทรงสำแดงองค์แก่บรรดาผู้วางใจในพระองค์

3 แต่ความเห็นแก่ตัวแยกมนุษย์ออกจากพระเจ้า คนโฉดเขลาที่บังอาจลองดีพระผู้ทรงฤทธิ์ ก็จะต้องพ่ายแพ้ขายหน้า

4 พระปรีชาญาณจะไม่ซึมซาบเข้าไปในจิตใจที่มุ่งร้าย ทั้งจะไม่ดำรงอยู่ในร่างกายคนที่เป็นทาสบาป

5 พระจิตของพระเจ้าที่อบรมสั่งสอนย่อมหลีกหนีผู้หลอกลวง ทั้งตีตนออกห่างจากผู้ที่ปราศจากความยั้งคิด เมื่อเผชิญกับความอสัตย์ธรรม ก็ไม่พอพระทัย

6 เหตุว่า พระปรีชาญาณคือจิตวิญญาณที่เป็นมิตรกับมนุษย์ แต่ไม่ปล่อยให้คนกล่าวคำหยาบช้าพ้นโทษไปได้ เหตุว่า พระเจ้าทรงทราบถึงความรู้สึกที่แฝงอยู่ในใจเขา ทรงสังเกตเห็นใจของเขาอย่างถูกต้องถ่องแท้ ทรงสดับฟังคำพูดของเขา

7 พระจิตของพระเจ้าอยู่ทั่วโลก พระจิตทรงยึดสรรพสิ่งไว้ด้วยกันนั้น มนุษย์พูดสิ่งใดพระองค์ก็ทรงทราบ

8 ผู้ที่พูดชั่วจะปิดบังไว้ไม่ได้ พระผู้ทรงธรรมจะลงทัณฑ์เขาแน่

9 พระเจ้าจะสำรวจดูแผนการของผู้ที่ไม่เกรงกลัวพระองค์ เขากล่าวอะไร เสียงก็จะดังไปถึงพระเป็นเจ้า สำหรับความผิดของเขาจะได้รับอาชญา

10 พระกรรณที่หวงแหน คอยเงี่ยฟังทุกอย่าง คำบ่นแม้จะกระซิบกระซาบ พระองค์ก็ทรงทราบดี

11 ฉะนั้น จงระวังอย่าพร่ำบ่น ระวังปาก อย่าหาเหตุแคะไค้ เพราะคำพูดในที่ลับจะไม่พ้นโทษ ปากที่โกหกพกลม ย่อมทำลายวิญญาณ

12 อย่าเล่นกับความตาย โดยปล่อยตัวหลงไหลในทางผิด อย่าหาเหาใส่หัว ด้วยความประพฤติชั่วของตนเอง

13 เนื่องจากความตายมิได้มาจากพระเป็นเจ้า และพระองค์ก็ไม่ทรงพอพระทัยให้ผู้มีชีวิตต้องตายไป

14 เหตุว่า พระองค์ทรงเนรมิตทุกสิ่งให้ดำรงคงอยู่ สรรพสิ่งที่พระองค์ทรงสร้างในโลก ล้วนดีพร้อมทั้งสิ้น ไม่มีพิษสงแห่งการทำลายอยู่ในตัวของมันเลย ส่วนแดนมัจจุราชก็หามีอำนาจอยู่ในแผ่นดินไม่

15 เพราะคุณธรรมความดีเป็นอมตะ

คนชั่วไม่ยอมรับทั้งชีวิตอมตะและความชอบธรรม

16 ทั้งคำพูดและการกระทำของคนอธรรม เรียกมัจจุราชมาสู่เขา เขาถือว่ามัจจุราชเป็นเกลอแก้วเกลอขวัญที่น่ารักใคร่ไฝ่ฝัน เขาทำสัญญากับมัจจุราช เพราะเขาสมที่จะอยู่ใต้อำนาจมัจจุราชนั้น [Go Top]

บทที่ 2

1 เขายกเหตุผลอย่างผิดๆ คิดในใจว่า ชีวิตของเรานี้ทั้งสั้นและยุ่งยาก เมื่อวาระสุดท้ายมาถึง ก็หามีทางหลีกเลี่ยงไม่ ไม่ปรากฏว่ามีใครขึ้นมาจากแดนผู้ตายได้

2 เราเกิดมาตามยถากรรม เมื่อพ้นชีวิตนี้ไป เราก็เหมือนกับว่าไม่เคยได้เกิดมาเป็นตัวตน ลมหายใจจากจมูกเราก็เท่ากับควันกลุ่มเดียว ความคิดของเราก็เท่ากับประกายจากหัวใจที่เต้นอยู่

3 เมื่อชีวิตดับแล้ว ร่างกายก็กลายเป็นเถ้า วิญญาณเล่าก็ลับไปเหมือนสายลม

4 อีกไม่นาน คนจะลืมแม้กระทั่งชื่อของเรา ไม่มีใครจำได้ว่าเราเคยทำอะไรไว้บ้าง ชีวิตของเราจะจมหายไปดังกลุ่มเมฆบางๆ สลายตัวไปเหมือนหมอก ที่แสงตะวันขับไล่ไปเสีย และความร้อนของแสงตะวันเผาให้หายไปหมดสิ้น

5 เพราะอายุของเราเหมือนเงาที่หายไป วันตายของเราจะเลื่อนไปไม่ได้ เพราะประทับตราแล้ว ไม่มีใครกลับมาได้

6 มาเถิด พวกเรา มาหาความสุขสำราญกับของดีที่มีอยู่จริง จงใช้ความสดชื่นของสิ่งที่พระเจ้าทรงสร้างมา ให้สนุกสนานเต็มที่

7 ให้เราเมามายด้วยสุราอย่างดี ใส่น้ำหอมให้หอมฟุ้ง อย่าปล่อยให้ดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิบานเสียเปล่า

8 ให้เราเอาดอกกุหลาบมาร้อยเป็นมงกุฎสวมศีรษะ ก่อนที่จะเหี่ยวแห้งไป

9 มีร่มไม้ที่ใด ให้เราสรวลเสเฮฮาที่นั่น ให้เราทิ้งร่อรอยความรื่นเริงหรรษาไว้ทั่วทุกแห่ง เพราะนี่คือบทบาทของเรา นี่แหละชะตาของเรา

10 ให้เราไปกดขี่ข่มเหงคนดีมีธรรมที่ยากจน แม้แต่หญิงม่าย ก็อย่าปล่อยให้พ้นมือไปได้ อย่าเคารพคนแก่ ที่ผมขาวโพลนเพราะวัยชรา

11 ให้เราถือกำลังเป็นกฎเกณฑ์แห่งความชอบธรรมของเรา เพราะสิ่งที่อ่อนแอย่อมแสดงให้เห็นว่าไร้ประโยชน์

12 ให้เราคอยดักทำร้ายคนดี เพราะมันมาทำให้เรารำคาญใจ บังอาจมาต่อต้านความประพฤติของเราได้ ตำหนิเราว่าฝ่าฝืนธรรมบัญญัติ หาว่าเราไม่ปฏิบัติตามการอบรมที่ได้มา

13 เขาอวดว่ารู้จักพระเป็นเจ้า เรียกตัวเองว่าเป็นบุตรพระเจ้า

14 ชีวิตของเขา เป็นการติเตียนความรู้สึกนึกคิดของเรา เพียงแต่เห็นเขาก็ทำให้ใจเราหดหู่

15 เหตุว่าการดำรงชีวิตของเขา-ไม่เหมือนกับคนอื่น แล้วความประพฤติของเขาก็แปลก

16 ตามความคิดของเขา เราเป็นคนเลวทราม เขาไม่ยอมคบค้าเราเหมือเราเป็นสิ่งปฏิกูล เขาประกาศว่าวาระสุดท้ายของคนดีมีธรรมจะสุขสันติ อวดว่ามีพระเจ้าเป็นพระบิดาของเขา

17 มาดูซิว่า คำพูดของเขาจะจริงแค่ไหน พิจารณาดูซิว่า วาระสุดท้ายของเขาจะเป็นอย่างไร

18 ถ้าคนดีมีธรรมเป็นบุตรพระเจ้าจริงแล้ว พระองค์ก็จะทรงป้องกันเขา และทรงช่วยเขาให้พ้นเงื้อมมือศัตรู

19 ให้เราด่าแช่ง และทรมานลองใจเขาดู ให้รู้ว่าเขาจะอ่อนโยนถึงแค่ไหน และมีความอดทนสักเพียงไร

20 เราจงตัดสินให้เขาตายอย่างอัปยศ เพราะเขากล่าวยืนยันว่า พระเป็นเจ้าจะทรงช่วยเหลือเขาแน่

21 คนเหล่านั้นคิดดังนี้ แต่เขาคิดผิด ความชั่วทำให้เขาตาบอด

22 เขาไม่รู้จุดประสงค์อันเร้นลับของพระเจ้า เขาไม่หวังเลยว่า ความดีจะได้รับรางวัล เขาไม่เข้าใจว่า ทำไม่คนชอบธรรมจึงได้รับบำเหน็จ

23 พระเจ้าทรงสร้างมนุษย์มาให้เป็นอมตะ พระองค์ทรงสร้างมาตามพระฉายาของพระองค์เอง

24 แต่เป็นเพราะความอิจฉาของปีศาจ ความตายจึงเข้ามาในโลก ผู้ที่อยู่ฝ่ายปีศาจก็จะประสบความตาย [Go Top]

บทที่ 3 จุดประสงค์เร้นลับของพระเป็นเจ้า
ก. เกี่ยวกับความทุกข์ทรมาน

1 วิญญาณของคนดีมีธรรมอยู่ในพระหัตถ์ของพระเจ้า ความทุกข์ร้อนใดเล่าจะกล้ำกราย

2 ในสายตาของคนโฉดเขลา เขาดูเหมือนว่าสิ้นชีวี การลาโลกนี้ดูคล้ายกับเป็นความทุกข์

3 การพรากจากกันไปดูเหมือนกับเป็นการสูญสิ้น แต่ที่ไหนได้ เขากลับอยู่เย็นเป็นสุข

4 ในสายตาของมนุษย์ เขาคล้ายกับว่าต้องรับอาชญา แต่เขาก็หวังอย่างเต็มที่ว่าจะได้ชีวิตอมตะ

5 เขาต้องทนทุกข์เพียงเล็กน้อย แต่แล้วก็จะได้รับพระพรมากมาย เพราะพระเจ้าทรงลองใจ และทรงพบว่า เขาเหมาะสมกับพระองค์

6 พระองค์ทรงทดลอง เหมือนหลอมทองในเบ้า และทรงพอพระทัยเขา ดังเครื่องยัญบูชา

7 วาระเมื่อพระองค์เสด็จมาพิพากษา เขาจะรุ่งโรจน์วิไล เขาจะเป็นเหมือนประกายไฟที่ว่องไวในกองฟาง

8 เขาจะเป็นผู้ตัดสินนานาชาติ และปกครองประชาชาติ พระเป็นเจ้าจะครองราชย์เหนือคนชั่วกาลนาน

9 บรรดาผู้ที่ไว้ใจพระองค์จะเข้าใจความจริง บรรดาผู้ซื้อสัตย์จะมีชีวิตอยู่กับพระองค์ในความรัก พระเจ้าจะทรงพระเมตตากรุณาต่อบรรดาผู้ศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์ และทรงปกป้องผู้ที่พระองค์ทรงเลือกสรร

10 ส่วนคนอธรรมจะได้รับพระอาชญา ให้สาสมกับความผิดของเขา เหตุว่าเขาละเมิดความดีมีธรรม และทอดทิ้งพระเจ้า

11 วิบัติย่อมมีแก่พวกที่ดูหมิ่นพระปรีชาญาณ และการอบรมสอนสั่ง เขาไม่ได้รับตามที่เขามุ่งหวัง ทำงานไปก็ไร้ผล การงานของเขาก็ไร้คุณค่า

12 ภรรยาของเขาโง่เขลา บุตรของเขาก็เลวทราม เชื้อสายของเขาก็จะถูกสาปแช่ง

ข. เรื่องการเป็นหมัน

13 หญิงหมันผู้ไร้ที่ติ ย่อมเป็นสุข ไม่ทำผิดประเวณีกับใคร นางจะอุดมด้วยบำเหน็จ เมื่อพระเจ้าเสด็จมาพิพากษาวิญญาณ

14 ขันทีคนใด ไม่เคยทำกรรมชั่ว ไม่เคยคิดชั่วร้ายต่อพระเจ้า ก็จะมีสุขเช่นกัน พระเจ้าจะทรงเมตตาเขาเป็นพิเศษ เพราะเขาจงรักภักดี เขาจะได้มรดกอันพึงปรารถนาในพระวิหารของพระเป็นเจ้า

15 เหตุว่า ผลของการต่อสู้อันอาจหาญนั้นมีเกียรติรุ่งโรจน์ และแหล่งกำเนิดของปัญญาหารู้เสื่อมสูญไม่

16 ส่วนลูกคนผิดประเวณีจะไม่มีอนาคตแจ่มใส เชื้อสายที่เกิดจากการสมสู่ที่ผิดจะสูญหายไปสิ้น

17 แม้จะมีอายุยืนยาว ก็จะไม่มีใครเขานับถือ ที่สุดเขาจะไร้เกียรติในวัยชรา

18 หากเขาอายุสั้น เขาก็จะไม่มีหวัง และจะขาดความบรรเทาใจในวันพิพากษา

19 เหตุว่า ชะตากรรมของคนชาติชั่วน่าอนาถยิ่งนัก [Go Top]

บทที่ 4

1 ไม่มีบุตรก็ยังดีหากมีคุณธรรม เหตุว่าจะมีคนระลึกถึงตลอดไป เป็นที่รู้จักทั้งพระเป็นเจ้าและมนุษย์

2 เมื่อเห็นคุณธรรมความดี คนก็เอาเยี่ยงอย่าง เมื่อไม่เห็น คนก็ใฝ่ฝันหา คุณธรรมรับมงกุฎแห่งความรุ่งเรืองตลอดกาล และมีชัยโดยผ่านกิจกรรมแห่งความกล้าหาญอันไร้ที่ติ

3 เชื้อสายคนอธรรม แม้จะมากมายก็ไร้ประโยชน์ ลูกนอกสมรสจะไม่มีวันเป็นปึกแผ่น เขาจะไม่มีหลักฐานมั่นคง

4 แม้เขาจะแผ่กิ่งก้านชั่วคราว แต่รากเกาะดินไม่แน่น เขาจะโอนเอนไปตามลม และจะล้มเมื่อมีพายุกล้า

5 ก่อนที่เขาจะโตเต็มที่ กิ่งก้านก็จะหักกระจาย ผลไม้จะไร้ประโยชน์ ดิบกินไม่ได้ จะใช้ประโยชน์อะไรก็ไม่ได้เลย

6 เพราะลูกที่เกิดจากการผิดประเวณี จะเป็นพยานปรักปรำความผิดของพ่อแม่ในเมื่อพระเจ้าจะทรงพิพากษา

ค. คนดีที่อายุสั้น

7 คนดีมีธรรม แม้อายุสั้น ก็จะได้รับการพักผ่อน

8 มิใช่ว่าคนจะนับถือเพราะอายุยืนเท่านั้น ชีวิตจะดี ไม่ใช่นับจำนวนปีได้มาก

9 แต่คนมีปัญญาน่าเคารพเหมือนผมหงอก ชีวิตไร้มลทิน น่านับถือเหมือนวัยชรา

10 มีคนหนึ่งที่มุ่งสบพระทัยพระเจ้า พระองค์จึงทรงรักเขา เนื่องด้วยเขามีชีวิตอยู่ท่ามกลางคนบาป พระองค์จึงทรงพาเขาไปเสีย

11 พระองค์ทรงรับเขาไป ด้วยเกรงว่าความชั่วร้ายจะทำให้ความคิดของเขาไขว้เขว หรือความหลอก ลวงจะทำให้จิตใจเขาหลงไป

12 เพราะว่าความชั่วยั่วใจ ทำให้ความดีมืดมัว ความเดือดพล่านของตัณหา ทำให้คนใจซื่อต้องเสียไป

13 คนดีคนนี้บรรลุถึงคุณธรรมขั้นสมบูรณ์ ในชั่วระยะเวลาอันสั้นเหมือนทำการงานมานานปี

14 เหตุว่าจิตใจของเขาเป็นที่พอพระทัยพระเจ้า พระองค์จึงทรงปลดเขาไปโดยเร็วให้พ้นจากความต่ำช้า

15 อย่างไรก็ดี ฝูงชนแลเห็นแต่ไม่เข้าใจ ไม่ได้นำเอาไปตริตรอง

16 ถูกแล้วคนดีมีธรรม เมื่อตาย ก็ชี้ความผิดของคนอธรรมที่มีชีวิตอยู่ วัยรุ่นที่บรรลุถึงความดีครบบริบูรณ์อย่างรวดเร็ว ก็ชี้ความผิดของคนชั่วช้าที่อายุยืน

17 พวกนี้เห็นวาระสุดท้ายของคนมีปัญญา แต่ไม่เข้าใจแผนการของพระเจ้าที่มีต่อเขาเลย ไม่เข้าใจว่าทำไมพระเจ้าจะทรงนำเขาไปสู่สถานที่ปลอดภัยเช่นนั้น

18 พวกนั้นเห็นแล้วก็ดูหมิ่นเขา แต่พระเป็นเจ้าทรงพระสรวลเยาะพวกเขา

19 ไม่ช้า พวกเขาจะกลายเป็นศพน่าขยะแขยง เป็นที่ดูหมิ่นอยู่ท่ามกลางบรรดาผู้ตายตลอดกาล พระเป็นเจ้าจะทรงเหวี่ยงเขาให้หมดกำลัง พูดไม่ออก พระองค์จะทรงโค่นเขาออกจากรากฐาน เขาจะพินาศไปอย่างสิ้นเชิง จะจมอยู่ในความทุกข์ระทม จะไม่มีใครระลึกถึงเขาเลย

คนชั่วในเวลาถูกพิพากษา

20 เมื่อถึงเวลาพิพากษาคนบาป พวกเขาจะพากันตัวสั่นเทิ้ม ความผิดจะเผชิญหน้าและกล่าวฟ้องเขา [Go Top]

บทที่ 5

1 เวลานั้น คนดีมีธรรมจะยืนขึ้นด้วยความมั่นใจเต็มที่ เผชิญหน้ากับพวกเขาที่เคยกดขี่เขามา พวกที่มีแต่ดูหมิ่นการกระทำของเขา

2 พอเห็นคนดีมีธรรม พวกนั้นก็กลัวจนตัวสั่นขวัญหนี ตะลึงงงงันที่เห็นคนดีเอาตัวรอดอย่างมิได้คาดหมาย

3 พวกนั้น พูดกันด้วยใจสำนึกผิด คร่ำครวญในวิญญาณอันระทมทุกข์ว่า "นั่นแน่ะ คนที่เย้ยหยัน

4 เราโฉดเขลานี่กระไร เอาแต่เสียดสีเยาะเขาให้อับอายขายหน้า เราถือชีวิตเขาว่าบ้า และความตายของเขาก็ไร้ศักดิ์ศรี

5 แต่แล้ว ไฉนเขาจึงกลับไปอยู่ในกลุ่มบุตรพระเจ้า ทำไมเล่าจึงมีส่วนในโชคชะตาของบรรดาผู้ศักดิ์สิทธิ์

6 แน่แล้ว เราเองก็หลงออกนอกทางแห่งความจริง แสงสว่างแห่งคุณธรรมมิได้ส่องมาเหนือเรา แสงสว่างคุณธรรม มิได้ส่องทางให้เรา

7 เราเกลือกกลั้วมัวเมาในทางชั่วและความหายนะ เรากระเสือกกระสนดั้นด้นข้ามทะเลทราย ไร้ทิศทาง ส่วนมรรคาของเพระเจ้า เราหารู้จักไม่

8 ความหยิ่งยโสโอหังของเรานั้นมีประโยชน์อะไรบ้าง ทรัพย์สมบัติที่เราคุยโวทำคุณอะไรให้แก่เรา

9 สิ่งเหล่านี้ทั้งหมดผ่านวันไปคล้ายกับเขา กระจายหายไปเหมือนข่าวลือ

10 ดุจนาวาแล่นฝ่าคลื่นอันเป็นระลอก เมื่อผ่านไปแล้ว ก็มิได้ทิ้งร่องรอยไว้บนผิวน้ำ ไม่มีรอยท้ายเรือบนคลื่นเลย

11 หรือเหมือนนกบินไปในอากาศ ไม่ทิ้งร่องรอยไว้ว่าบินผ่านไปทางนั้น มันกระพือปีกโบกลมเบาหวิวๆ แหวกอากาศบินไปละลิ่ว ปีกโบกแหวกทางกลางเวหา แต่ ณ เบื้องหลังไม่มีร่องรอยว่ามันเคยผ่านมา

12 หรือเหมือนลูกศรที่ยิงยังเป้าหมาย แหวกลมไปแล้ว ลมก็กลับเข้าดังเดิม ไม่มีใครรู้ว่าลูกศรวิ่งผ่านไปทางไหน

13 เราก็เช่นกัน เกิดมายังไม่ทันไร ก็ตายไปเสียแล้ว เรามิได้ทิ้งร่องรอยของความดีไว้ให้เห็นเลย ความชั่วช้าเผาชีวิตเราจนหมดสิ้น"

14 ถูกแล้ว ความหวังของคนอธรรมเหมือนแกลบปลิวไปตามลม เหมือนฟองลอยละลิ่วด้วยกำลังลมพายุ หายไปเร็วพลันดุจควันในสายลม เลือนจากความทรงจำดุจแขกที่มาพักเพียงวันเดียว

15 แต่คนดีมีธรรมดำรงชีวิตอยู่ชั่วกาลนาน รางวัลของเขาอยู่ในองค์พระเจ้า พระผู้สูงสุดทรงห่วงใยถึงเขา

16 เขาจะได้รับมงกุฎอันรุ่งเรือง และมาลาอันวิจิตรจากพระหัตถ์ของพระเจ้า เหตุว่าพระองค์ทรงคุ้มครองเขาด้วยพระหัตถ์ขวา ทรงปกป้องรักษาเขาด้วยพระกร

17 พระองค์จะทรงใช้ความร้อนรนเป็นเกราะ จะทรงให้สิ่งที่สร้างมามีอาวุธเพื่อลงอาชญาศัตรูของพระองค์

18 พระองค์จะทรงสวมความยุติธรรมเป็นเสื้อเกราะ จะทรงสวมการพิพากษาเที่ยงธรรมเป็นพระมาลา

19 ทรงถือความศักดิ์สิทธิ์มิรู้พ่ายเป็นโล่

20 ทรงใช้พระพิโรธเป็นพระแสงคมกริบ แล้วจะทรงนำจักรวาลออกประจัญบานกับพวกไร้สติ

21 สายฟ้าแลบเหมือนศรเล็งแม่นยำ จะผ่าเปรี้ยงลงมาจากเมฆเหมือนจากคันศรที่ถูกดึงเต็มเหนี่ยว สายฟ้าจะฟาดลงตรงเป้าหมาย

22 ลูกเห็บตกลงมาอย่างกราดเกรี้ยวเหมือนออกจากเครื่องยิง น้ำทะเลจะสาดฟาดเขาอย่างเต็มแรง น้ำในแม่น้ำจะท่วมเขาอย่างกระทันหัน

23 ลมอันแรงกล้าปะทะพวกเขา จะพัดเขาให้ปลิวไปเหมือนลมสลาตัน ดังนั้น ความอธรรมจะนำความพินาศมาสู่สากลพิภพ ความประพฤติชั่วโค่นบัลลังก์จากเจ้านายผู้เสวยอำนาจลงสิ้นเชิง [Go Top]

บทที่ 6 คำแนะนำให้แสวงหาพระปรีชาญาณ

1 ปวงราชา เชิญฟังให้เข้าใจ ผู้พิพากษาทั้งหลายในโลกอันกว้างใหญ่ เชิญแสวงหาความรู้

2 ท่านทั้งหลาย ที่ปกครองคนหมู่มาก และอวดว่ามีไพร่ฟ้าข้าแผ่นดินหลายพวกหลายเหล่าโปรดฟัง

3 อำนาจเป็นพระคุณที่ท่านได้รับจากพระเจ้า อธิปไตยมาจากพระผู้สูงสุด พระองค์เองจะทรงหยั่งดูการกระทำของท่านและพิจารณาเจตจำนงของท่าน

4 แม้ท่านเป็นผู้บริหารราชการแผ่นดินของพระองค์ หากท่านมิได้ตัดสินด้วยความยุติธรรม ทั้งมิได้ถือตามกฎหมาย หรือปฏิบัติตามพระประสงค์ของพระเจ้า

5 พระองค์ก็จะทรงจู่โจมท่าน อย่างน่าหวาดหวั่นโดยเร็วพลัน เหตุว่า เจ้าใหญ่นายโตจะต้องถูกพิพากษาอย่างเคร่งครัดไร้ปรานี

6 คนต่ำต้อยอาจจะได้รับอภัยด้วยความสงสาร ส่วนผู้ยิ่งใหญ่จะถูกลองใจอย่างใหญ่หลวง

7 พระผู้ทรงอาชญาสิทธิ์จะไม่ทรงพินอบพิเทาผู้ใด พระองค์ไม่ทรงหวาดกลัวผู้มีอำนาจราชศักดิ์ ด้วยว่าพระองค์เองทรงสร้างสรรค์ทั้งผู้ใหญ่และผู้น้อย และทรงเอาพระทัยใส่ดูแลทุกคนไม่เลือกหน้า

8 แต่ทรงสอบสวนตรวจตราผู้ทรงอำนาจอย่างเคร่งครัด

9 ฉะนั้น ปวงราชา ข้าจึงขอกล่าวแก่ท่าน เพื่อท่านจะได้เรียนรู้ถึงพระปรีชาญาณและไม่ทำบาป

10 เพราะบรรดาผู้ถือตามกฎศักดิ์สิทธิ์อย่างเคร่งครัด ก็นับว่าเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ และผู้ที่เรียนรู้กฎบัญญัตินั้น จะได้พบคำตอบที่เตรียมพร้อมอยู่แล้ว

11 เพราะฉะนั้น ขอท่านกระหายฟังคำข้าพเจ้า จงเอาใจใส่ให้ดี แล้วท่านจะได้รับความรู้

12 พระปรีชาญาณแจ่มใส ไม่มัวหมอง ใครรักพระปรีชาญาณ ก็จะพิศเพ่งเล็งเห็นได้โดยง่าย ใครแสวงหาก็จะพบ

13 ใครปรารถนา พระปรีชาญาณก็รีบแสดงตัวให้รู้จักก่อน

14 ใครคอยหาพระปรีชาญาณแต่รุ่งอรุณ ก็จะไม่ผิดหวัง เขาจะพบพระปรีชาญาณนั่งอยู่ต่อหน้าประตูบ้าน

15 การรอบคอบอันสูงสุด ก็คือการตริตรองถึงพระปรีชาญาณนั่นเอง ผู้ที่ตั้งตาคอยพระปรีชาญาณก็จะพ้นความกังวลโดยเร็ว

16 พระปรีชาญาณเองเดินไปทั่ว แสวงหาผู้สมควรจะได้รับ แล้วกรุณาแสดงตัวให้เขารู้จัก ขณะที่เขาเดินไป พระปรีชาญาณมาพบเขาด้วยความห่วงใย

17 ใครปรารถนาอย่างจริงจัง ก็เท่ากับก้าวไปหาพระปรีชาญาณแล้ว ใครสนใจก็เท่ากับรักพระปรีชาญาณ

18 ใครรักก็ย่อมถือกฎบัญญัติของพระปรีชาญาณผู้ที่ถือบัญญัติของพระปรีชาฐาณก็จะไม่เสื่อมสลายไป

19 แล้วความไม่เสื่อมสลายนำไปให้ใกล้ชิดพระเจ้า

20 ดังนี้ การปรารถนาพระปรีชาญาณก็นำไปยังตำแหน่งกษัตริย์

21 ดังนั้น บรรดาเจ้านายแห่งชาติทั้งหลาย หากท่านปรารถนาราชบัลลังก์และคทา จงให้เกียรติแก่พระปรีชาญาณเถิด แล้วท่านจะครอบครองราชสมบัติชั่วกาลนาน ซาโลมอนกล่าวสรรเสริญพระปรีชาญาณ

คำนำ

22 พระปรีชาญาณเป็นอย่างไร อุบัติมาอย่างไร บัดนี้ข้าพเจ้าใคร่จะประกาศให้ทราบ ข้าพเจ้าจะไม่ปิดบังความลับไว้เลย แต่ข้าพเจ้าจะแสวงหาพระปรีชาญาณตั้งแต่แรกเริ่มทีเดียว และจะไขให้รู้พระปรีชาญาณอย่างกระจ่างแจ้ง โดยไม่หันเหไปจากความจริง

23 ข้าพเจ้าจะไม่ร่วมทางกับความอิจฉาตาร้อน เพราะความอิจฉานี้ไม่มีความสัมพันธ์อะไรเลยกับพระปรีชาญาณ

24 ความรอดของโลกมาจากคนฉลาดที่มีจำนวนมาก กษัตริย์ที่ปราดเปรื่องจะนำความมั่นคงมาสู่ประชากร

25 เพราะฉะนั้น ขอให้ท่านแสวงหาความรู้จากถ้อยคำของข้าพเจ้าเถิด แล้วท่านจะได้ประโยชน์มิใช่น้อย [Go Top]

บทที่ 7 ซาโลมอนก็เป็นสามัญมนุษย์

1 ข้าพเจ้าก็เป็นมนุษย์ที่ต้องตายเหมือนคนอื่น สืบมาแต่มนุษย์แรกที่ถูกปั้นมาจากดิน กายข้าพเจ้าถูกปั้นมาแต่ในครรภ์มารดา

2 ตลอดเวลาสิบเดือน ข้าพเจ้าค่อยมีรูปร่างขึ้นมาด้วยโลหิตของมารดา อาศัยเชื้อพันธุ์ของบรรพบุรุษและความยินดีในการร่วมหอ

3 เมื่อเกิดมา ข้าพเจ้าก็สูดอากาศเดียวกัน ข้าพเจ้ามานอนอยู่บนพื้นแผ่นดินเดียวกัน ที่รองรับเราทุกคน ข้าพเจ้าร้องแว้เป็นครั้งแรกเหมือนทารกอื่นๆ

4 มารดาเลี้ยงข้าพเจ้าในผ้าอ้อมด้วยความเอาใจใส่ยิ่ง

5 ไม่มีราชาใดที่จะเกิดมาแบบอื่นได้

6 ทางเข้ามาในชีวิตมีทางเดียว ทางออกก็ทางเดียวเหมือนกับทุกคน

ซาโลมอนอธิษฐานแล้วพระปรีชาญาณพร้อมทั้งความร่ำรวยก็มาถึงตัวท่าน

7 ข้าพเจ้าจึงอธิษฐานต่อพระเจ้า แล้วก็ได้รับพระปัญญา ข้าพเจ้าอ้อนวอนพระเจ้า แล้วจิตแห่งพระปรีชาญาณก็มายังข้าพเจ้า

8 ข้าพเจ้าตีค่าพระปรีชาญาณเหนือกว่าคทาและราชบัลลังก์ เมื่อเปรียบกับพระปรีชาญาณ ข้าพเจ้าก็คือทรัพย์ศฤงคารว่าเหมือนเปล่า

9 แม้เพชรล้ำค่า ข้าพเจ้าก็ถือว่าด้อยกว่าพระปรีชาญาณ เหตุว่าทองนพคุณทั้งพิภพ เมื่อเปรียบกับพระปรีชาญาณแล้ว ก็เหมือนทรายหยิบมือเดียว เงิน เมื่อเทียบกับพระปรีชาญาณก็ปานโคลนตม

10 ข้าพเจ้ารักพระปรีชาญาณมากกว่าสุขภาพอันสมบูรณ์และความสวยงาม ชอบพระปรีชาญาณมากกว่าแสงสว่าง เพราะรังสีของพระปรีชาญาณไม่รู้จักดับอับแสง

11 เมื่อมีพระปรีชาญาณแล้ว สิ่งที่ดีทั้งหลายก็ตามมาด้วย พระปรีชาญาณประมวลไว้ซึ่งทรัพย์สมบัติสุดคณนา

12 ข้าพเจ้าชื่นชมยินดีในสิ่งเหล่านี้ได้ เพราะพระปรีชาญาณเป็นผู้นำ แต่ข้าพเจ้าหารู้ไม่ว่าพระปรีชาญาณเป็นบ่อเกิดของสิ่งเหล่านี้

ซาโลมอนอธิษฐานขอความช่วยเหลือในการกล่าวถึงพระปรีชาญาณ

13 ข้าพเจ้าเรียนรู้ถึงพระปรีชาญาณ โดยมิได้หวังประโยชน์ส่วนตัว ข้าพเจ้าก็แจกจ่ายต่อไปโดยไม่หวงแหน ข้าพเจ้าจะไม่ปิดบังคุณค่าของพระปรีชาญาณไว้

14 เหตุว่าพระปรีชาญาณเป็นทรัพย์ศฤงคารอันไม่รู้สิ้นสุดสำหรับมนุษย์ บรรดาผู้ได้รับสมบัตินี้ ก็จะได้เป็นมิตรกับพระเจ้า ผู้ที่ได้รับพระพรจากพระปรีชาญาณ ก็เป็นที่สบพระทัยพระองค์

15 ขอพระเจ้าทรงโปรดให้ข้าพเจ้าพูดอย่างเหมาะสม และรู้จักคุณค่าของสิ่งประทานที่ได้รับจากพระองค์ เหตุว่า พระองค์เองทรงเป็นผู้นำพระปรีชาญาณ และทรงชักจูงปวงปราชญ์

16 เหตุว่า ทั้งตัวเราและวาจาของเราอยู่ในพระหัตถ์ของพระองค์ ทั้งปัญญาและความรู้ด้านวิชาการของเราด้วย

17 พระองค์เองประทานความเข้าใจในสิ่งทั้งหลายที่มีอยู่อย่างถูกต้อง ทรงสอนข้าพเจ้าให้รู้ถึงระเบียบของจักรวาล และพลังของสารต่างๆ

18 ทรงสอนให้รู้เวลา ทั้งเบื้องต้น บั้นปลาย และตอนกลาง ทั้งดวงอาทิตย์ที่หมุนเวียน ทำให้เปลี่ยนฤดูกาล

19 ให้รู้ถึงการหมุนเวียนของปี และตำแหน่งของดาวดารา

20 ธรรมชาติของสัตว์และสัญชาติญาณของสัตว์ป่า อำนาจของลมและความคิดของมนุษย์ พืชนานาชนิดและรากไม้ที่มีสรรพคุณเป็นยา

21 ทุกสิ่งที่ซ่อนเร้นและแจ่มแจ้ง ข้าพเจ้าได้เรียนรู้ทั้งสิ้น เพราะพระปรีชาญาณผู้ทรงจัดทุกสิ่งได้สอนข้าพเจ้า

คำยกย่องพระปรีชาญาณ

22 ที่จริง ในพระปรีชาญาณ มีจิตรอบรู้ความศักดิ์สิทธิ์หนึ่งเดียว ซับซ้อน สุขุมและว่องไว แจ่มใสไร้ราคี แน่นอน ไม่เป็นพิษ มิตรแห่งความดี แหลมคม จะขัดขืนมิได้ อารี มิตรของมนุษย์

23 ยืนยง คงมั่น ไร้กังวล ทำได้ทุกสิ่ง ดูแลทุกอย่าง แทรกซึมเข้าในจิตใจทั้งหลาย แม้จะเฉลียวฉลาด บริสุทธิ์ และสุขุมก็ตาม

24 เหตุว่า พระปรีชาญาณเคลื่อนไหวว่องไวยิ่งกว่าการเคลื่อนไหวใดๆ ผ่านทะลุ แทรกซึมเข้าในทุกสิ่ง เพราะปราศจากมลทิน

25 พระปรีชาญาณเป็นพระปราณแห่งฤทธานุภาพของพระเจ้า รังสีบริสุทธิ์จากพระสิริรุ่งโรจน์ของพระผู้ทรงสรรพานุภาพ เพราะฉะนั้น ไม่มีสิ่งเป็นมลทินใดเข้าไปในพระปรีชาญาณได้

26 พระปรีชาญาณเป็นแสงสะท้อนความสว่างนิรันดร เป็นกระจกเงาไร้ราคีส่องพระอานุภาพของพระเจ้า เป็นพระฉายาแห่งความดีล้ำเลิศของพระองค์

27 พระปรีชาญาณตามลำพัง ก็สามารถทำได้ทุกอย่าง แม้ตนจะไม่เปลี่ยนแปลง ก็ฟื้นฟูทุกสิ่งได้ ทุกสมัยตลอดมา พระปรีชาญาณแพร่ไปในวิญญาณศักดิ์สิทธิ์

บันดาลให้มีมิตรของพระเจ้าและประกาศก

28 เหตุว่า พระเจ้าทรงรักเฉพาะผู้ที่ดำรงชีวิตด้วยพระปรีชาญาณ

29 เหตุว่า พระปรีชาญาณรุ่งโรจน์กว่าดวงอาทิตย์ สุกใสกว่าหมู่ดาราใดๆ พระปรีชาญาณสดใสกว่าความสว่างเสียอีก

30 เพราะแสงสว่างยังต้องถอยให้ราตรีกาล แต่ความชั่วช้าสามานย์จะชนะพระปรีชาญาณหาได้ไม่ [Go Top]

บทที่ 8

1 พระปรีชาญาณแผ่พลังไปทั่วทุกมุมโลก ครอบครองสากลไว้ด้วยดี

ซาโลมอนวอนขอพระปรีชาญาณซึ่งเป็นบ่อเกิดแห่งพระพรทั้งหลาย

2 พระปรีชาญาณนี้แหละ ข้าพเจ้ารักนักหนา แสวงหามาแต่เยาว์วัย ข้าพเจ้าเลือกไว้เป็นคู่ชีวิต ข้าพเจ้าหลงรักพระปรีชาญาณแสนวิไล

3 ความใกล้ชิดพระเจ้า ทำให้พระปรีชาญาณยิ่งเด่นตระการขึ้นอีก แม้พรผู้เป็นเจ้าของสรรพสิ่งก็ยังทรงรัก

4 พระปรีชาญาณเป็นผู้สอนการเข้าใจพระเป็นเจ้า พระปรีชาญาณเลือกงานต่างๆของพระองค์

5 หากในชีวิตนี้ทรัพย์สมบัติเป็นสิ่งพึงปรารถนาแล้ว พระปรีชาญาณซึ่งทำได้ทุกอย่าง ก็ยิ่งล้ำค่ากว่าทรัพย์ใดๆมิใช่หรือ

6 หากสติปัญญารับใช้แล้วไซร้ ใครในโลกนี้จะชำนาญเท่าพระปรีชาญาณ

7 หากผู้ใดได้รักคุณงามความดี คุณธรรมนั้นแหละ เป็นผลงานของพระปรีชาญาณ พระปรีชาญาณนี้แหละ สอนความรู้ประมาณและความรอบคอบ ความยุติธรรม และความกล้าหาญ ไม่มีสิ่งใดในชีวิตที่จะมีคุณประโยชน์แก่มนุษย์มากกว่าคุณธรรมเหล่านี้

8 หากท่านกระหายอยากได้ความรู้กว้างขวาง พระปรีชาญาณรู้จักอดีต และพยากรณ์อนาคต พระปรีชาญาณเข้าใจคำพูดที่ยากและไขปริศนาต่างๆ พระปรีชาญาณรู้จักเครื่องหมายและความแปลกประหลาดล่วงหน้า รวมทั้งการคลี่คลายของฤดูกาลและยุคสมัย

ซาโลมอนแสวงหาพระปรีชาญาณเป็นผู้แนะนำและผู้บรรเทา

9 ข้าพเจ้าจึงตัดสินใจเลือกพระปรีชาญาณไว้เป็นเพื่อนร่วมชีพ โดยรู้ดีว่า พระปรีชาญาณจะเป็นที่ปรึกษายอดเยี่ยมในยามสุข เป็นผู้ปลอบโยนในยามทุกข์และห่วงใย

10 อาศัยพระปรีชาญาณ ข้าพเจ้าจะได้รับการยกย่องในที่ชุมนุมชน แม้ยังหนุ่มก็จะได้รับเกียรติต่อหน้าบรรดาผู้ใหญ่

11 เมื่อข้าพเจ้าพิพากษา คนก็ถือว่าข้าพเจ้ามีสติปัญญาเฉียบแหลม คนใหญ่โตเมื่อเห็นข้าพเจ้าจะเฝ้าชมเชย

12 เมื่อข้าพเจ้าเงียบ เขาก็คอย เมื่อข้าพเจ้าพูด เขาก็ฟัง เมื่อข้าพเจ้าพูดนานหน่อย เขาจะเอามือปิดปาก

13 อาศัยพระปรีชาญาณ ข้าพเจ้าจะเป็นผู้อมตะ ข้าพเจ้าจะทิ้งอนุสรณ์ไว้แก่ชนรุ่นหลังชั่วกาลนาน

14 ข้าพเจ้าจะปกครองประชาชาติ และนานาชาติจะอ่อนน้อมต่อข้าพเจ้า

15 พอออกนามข้าพเจ้าเท่านั้น ปวงราชาน่าเกรงขามก็จะครั่นคร้ามเสียแล้ว ข้าพเจ้าจะแสดงตัวเป็นคนมีใจกรุณาต่อประชาชน และกล้าหาญในการรบ

16 เมื่อข้าพเจ้ากลับบ้าน การคบกับพระปรีชาญาณเป็นการหย่อนอารมณ์ เมื่อมีพระปรีชาญาณเป็นมิตร ข้าพเจ้าจะไม่รู้สึกขมขื่นใจเลย ชีวิตร่วมกับพระปรีชาญาณจะปราศจากความทุกข์ระทม มีแต่ความยินดี และเกษมเปรมปรีดิ์เท่านั้น

ซาโลมอนสำนึกว่าพระปรีชาญาณเป็นพระพรของพระเป็นเจ้า

17 ข้าพเจ้าครุ่นคิดเช่นนี้ไปมา พินิจพิจารณาอยู่ในใจว่า ผู้ที่สนิทสัมพันธ์กับพระปรีชาญาณ ก็จะเป็นผู้อมตะ

18 หากเป็นมิตรกับพระปรีชาญาณ ก็จะสำราญอิ่มใจ ทั้งจะได้ทรัพย์เหลือคณนาในกิจการที่พระปรีชาญาณกระทำ หากสมาคมกับพระปรีชาญาณเป็นเวลานาน ก็จะได้ปัญญา หากปราศรัยสนทนากับพระปรีชาญาณ ก็จะมีชื่อเสียง ข้าพเจ้าดั้นด้นไปทุกทิศหาวิธีได้พระปรีชาญาณมาเป็นของตน

19 ข้าพเจ้าเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์ ได้รับจิตใจดีไว้เป็นมรดก

20 หรือที่ถูก ข้าพเจ้าดีอยู่แล้ว ก็มาอยู่ในกายอันปราศจากมลทิน

21 เมื่อรู้ว่าข้าพเจ้าจะไม่ได้พระปรีชาญาณ นอกจากพระจะประทานให้ (และการรู้ว่าพระพรนี้มาจากไหน ก็นับว่าเป็นความฉลาดแล้ว) ข้าพเจ้าจึงหันไปหาพระเป็นเจ้า แล้วอ้อนวอนพระองค์ ทูลพระองค์ด้วยสุดดวงใจว่าดังนี้ [Go Top]

บทที่ 9 คำอธิษฐานของซาโลมอน

1 "ข้าแต่พระเจ้าของบรรพบุรุษ พระผู้ทรงเมตตา ผู้ทรงสร้างจักรวาลด้วยพระวาจาของพระองค์

2 ทั้งปั้นมนุษย์ด้วยพระปรีชาญาณ เพื่อให้มนุษย์ครอบครองสรรพสัตว์ที่มาจากพระหัตถ์พระองค์

3 เพื่อให้ปกครองโลกด้วยความศักดิ์สิทธิ์ ยุติธรรม และพิพากษาด้วยใจเที่ยงธรรม

4 ขอประทานพระปรีชาญาณ ซึ่งร่วมบัลลังก์กับพระองค์ และขออย่าทอดทิ้งข้าพเจ้า ไปเสียจากบรรดาบุตรของพระองค์

5 เพราะข้าพเจ้าเป็นผู้รับใช้ของพระองค์ เป็นบุตรผู้รับใช้หญิงของพระองค์ ข้าพเจ้าเป็นคนอ่อนแอ จะมีชีวิตอยู่ชั่วครู่เท่านั้น ไม่ใคร่จะรู้ถึงการพิพากษาและกฎหมาย

6 ที่จริง หากผู้ใดเป็นคนดีพร้อมในหมู่มนุษย์ แต่ขาดพระปรีชาญาณที่มาจากพระองค์แล้วไซร้ เขาก็จะไม่มีค่าอันใด

7 พระองค์ทรงเลือกสรรข้าพเจ้าให้เป็นกษัตริย์ปกครองประชากรของพระองค์ ให้วินิจฉัยความบรรดาบุตรชายหญิงของพระองค์

8 พระองค์ทรงบัญชาให้ข้าพเจ้าสร้างพระวิหารบนภูเขาศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์ ให้สร้างพระแท่นในนคร ซึ่งเป็นที่ประทับของพระองค์ตามแบบพลับพลาศักดิ์สิทธิ์ ที่พระองค์ได้ทรงเตรียมไว้แต่ปฐมกาล

9 พระปรีชาญาณสถิตอยู่กับพระองค์ และรู้จักงานของพระองค์ดี เมื่อพระองค์ทรงสร้างโลก พระปรีชาญาณก็อยู่ด้วย เข้าใจดีว่าสิ่งใดสบพระทัยพระองค์ และสิ่งใดตรงกับพระบัญญัติของพระองค์

10 ขอทรงส่งพระปรีชาญาณมาจากสวรรค์อันศักดิ์สิทธิ์ จากบัลลังก์อันรุ่งโรจน์ของพระองค์ เพื่อจะได้อยู่และร่วมงานกับข้าพเจ้า และสอนข้าพเจ้าให้รู้ว่าสิ่งใดสบพระทัยพระองค์

11 เหตุว่า พระปรีชาญาณรู้และเข้าใจทุกอย่าง และจะนำข้าพเจ้าในการกระทำกิจการต่างๆอย่างรอบคอบ และคุ้มครองข้าพเจ้าด้วยสิริรุ่งโรจน์

12 กิจการของข้าพเจ้าจะเป็นที่สบพระทัยพระองค์ ข้าพเจ้าจะปกครองประชากรของพระองค์ด้วยความยุติธรรม และจะคู่ควรกับบัลลังก์ของพระราชบิดาของข้าพเจ้า

13 ใครเล่าจะล่วงรู้พระประสงค์ของพระเจ้าใครจะทายถูกว่าน้ำพระทัยของพระเจ้าเป็นอย่างไร

14 เหตุว่าแผนการณ์ของมนุษย์ปุถุชนไม่แน่นอน เจตจำนงของเราก็หามั่นคงไม่

15 เหตุว่า สังขารอันรู้เสื่อมสลายนี้ถ่วงวิญญาณ และร่างกายที่ทำด้วยดินก็ถ่วงจิตใจที่รู้จักครุ่นคิด

16 เพียงจะเรียนให้รู้ว่ามีอะไรบนโลกนี้บ้าง ก็ยากนักหนาแล้ว ยากนักหนาที่จะรู้ว่า มีอะไรอยู่แค่เอื้อม แล้วใครเล่าจะหยั่งรู้ว่า มีอะไรอยู่ในสวรรค์ชั้นฟ้า

17 ส่วนพระประสงค์ของพระองค์นั้น ใครเล่าจะล่วงรู้ หากพระองค์ไม่ประทานพระปรีชาญาณ หากไม่ทรงส่งพระจิตศักดิ์สิทธิ์มาจากเบื้องบน

18 ดังนี้ วิถีทางของชาวโลกก็จะถูกดัดให้ตรง และมนุษย์ก็จะได้รับการสั่งสอน ให้รู้สิ่งที่พอพระทัยพระองค์ และรอดได้ อาศัยพระปรีชาญาณนั้นแล" [Go Top]

บทที่ 10 พระปรีชาญาณปกป้องคุ้มครองบรรดาผู้ติดตาม

1 เป็นพระปรีชาญาณที่ป้องกันบิดามนุษย์ทั้งหลายในโลก คือมนุษย์คนแรกที่พระองค์ทรงปั้นขึ้นมา เมื่อพระองค์ทรงสร้างมาคนเดียว เป็นพระปรีชาญาณที่ช่วยมนุษย์ให้พ้นจากความผิดของตน

2 และให้อำนาจเขาปกครองทุกสิ่ง

3 แต่เมื่อคนบาปคนหนึ่งทิ้งพระปรีชาญาณเพราะความโมโห เขาก็พินาศไปเพราะฆ่าน้องชายด้วยความโกรธ

4 เมื่อน้ำท่วมแผ่นดิน เพราะความผิดของเขา ก็เป็นพระปรีชาญาณที่กู้ไว้ได้ นำคนดีให้พ้นภัย อาศัยไม้ชิ้นน้อยบอบบาง

5 ต่อมาเมื่อนานาชาติร่วมใจกันทำบาป กลับโกลาหลอลหม่าน ก็เป็นพระปรีชาญาณที่เลือกคนดีไว้ รักษาไว้ให้ไร้ที่ติต่อเบื้องพระพักตร์พระเจ้า เร้าใจให้แข็งแกร่ง ไม่สงสารแม้แต่ลูก

6 เมื่อพวกคนอธรรมถูกทำลายให้พินาศไป ก็เป็นพระปรีชาญาณที่ช่วยคนดีผู้หนึ่งให้รอด โดยช่วยเขาให้พ้นหนีไฟ ที่ตกลงมาเหนือนครทั้งห้า

7 เป็นหลักฐานว่าพวกนั้นแสนจะเลวทราม ดินแดนอันอ้างว้างยังมีควันกรุ่นอยู่ ต้นไม้ออกผลแต่ไม่รู้จักสุก ที่นั้นยังมีเสาเกลือ เป็นอนุสรณ์ถึงคนที่ไม่ยอมเชื่อ

8 เพราะผู้ที่ละทิ้งพระปรีชาญาณนั้น ก่อนอื่นความรู้ดีรู้ชั่ว จะไขว้เขวไป หลังจากนั้น เขาจะทิ้งความโฉดเขลาของตนไว้เป็นอนุสรณ์อีกด้วย เพื่อความผิดของเขาจะได้ไม่พ้นสายตาคนไปได้

9 แต่พระปรีชาญาณช่วยกู้ผู้ที่ซื่อสัตย์ ให้พ้นจากความทุกข์ร้อน

10 เมื่อผู้ชอบธรรมนั้นหนีพี่ชายที่โกรธจัด ก็เป็นพระปรีชาญาณที่นำเขาไปตามทางตรง แสดงให้เขาเห็นพระราชัยของพระเป็นเจ้า สอนให้เขารู้จักสิ่งศักดิ์สิทธิ์ พระปรีชาญาณทำให้เขาประสบความสำเร็จในการงานของเขา ทำให้งานของเขาบังเกิดผลมากมาย

11 พระปรีชาญาณอยู่เคียงข้างเขา เมื่อคนใจโลภรุมกันกดขี่เขา ช่วยเขาให้มั่งคั่ง

12 พระปรีชาญาณคุ้มครองเขาให้พ้นจากศัตรู ให้ปลอดภัยจากผู้ที่คอยดักทำร้ายเขา เมื่อเขาต่อสู้อย่างทรหด พระปรีชาญาณให้รางวัลแก่เขา เพื่อสอนเขาว่าความศรัทธาต่อพระเป็นเจ้า เข้มแข็งเหนือสิ่งใด

13 พระปรีชาญาณมิได้ทอดทิ้งคนชอบธรรมที่ถูกขายเป็นทาส ทั้งยังคุ้มครองเขาให้พ้นจากบาป

14 พระปรีชาญาณลงไปมนคุกกับเขา ไม่ยอมทิ้งเขา เมื่อถูกล่ามโซ่ตรวน จนกระทั่งช่วยเขาให้เขาได้ถือคทาครองราชอาณาจักร มีอำนาจเหนือผู้ที่เคยข่มเหงเขา แสดงให้เห็นว่าผู้ที่เคยใส่ความเขาล้วนเป็นคนโกหก และให้เกียรติอันถาวรแก่เขา

15 พระปรีชาญาณช่วยชนที่ศักดิ์สิทธิ์ และชาติไร้ที่ติให้พ้นจากชนชาติที่กดขี่

16 พระปรีชาญาณเข้าวิญญาณของผู้รับใช้คนหนึ่งของพระเจ้า และต่อต้านกษัตริย์ที่น่าเกรงขาม ด้วยสิ่งน่าอัศจรรย์และหมายสำคัญต่างๆ

17 พระปรีชาญาณให้บำเหน็จรางวัลแก่บรรดาผู้ศักดิ์สิทธิ์ เพราะเห็นแก่งานที่เขาได้ทำไป นำเขาไปในทางอันน่าพิศวง เป็นร่มเงาให้เขาในเวลากลางวัน และเป็นแสงสว่างนำทางตอนกลางคืน

18 พระปรีชาญาณนำพวกเขาข้ามทะเลแดง ให้พวกเขาผ่านกระแสคลื่นไปได้

19 แต่กลืนพวกศัตรูในกระแสคลื่น แล้วพ่นเขาออกมาจากท้องทะเลลึก

20 ดังนี้ คนชอบธรรมก็ยึดข้าวของของคนอธรรมไว้ได้ ข้าแต่พระเจ้า คนเหล่านั้นยกย่องพระนามศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์ และพร้อมกันสรรเสริญพระหัตถ์ที่ปกป้องเขาไว้

21 เหตุว่า พระปรีชาญาณเปิดปากคนใบ้ และให้ทารกพูดได้ [Go Top]

บทที่ 11

1 พระปรีชาญาณช่วยให้กิจการของเขาประสบความสำเร็จ อาศัยประกาศกศักดิ์สิทธิ์ผู้หนึ่ง สามพระญาณสอดส่องพิเศษของพระเป็นเจ้าในการอพยพ

คำนำ

2 พวกเขาเดินทางผ่านถิ่นทุรกันดาร ไม่มีผู้คนอยู่อาศัย และตั้งค่ายในที่เปลี่ยว

3 เขาต่อต้านพวกศัตรู และแก้แค้นคู่ปรปักษ์

4 เขาเรียกหาพระองค์ เมื่อเขากระหายน้ำ พระองค์ก็ประทานน้ำให้เขา จากหินผา ศิลาแข็งแกร่ง แก้กระหายเขาได้

5 ดังนี้ สิ่งที่ใช้ลงโทษศัตรู กลับเป็นคุณประโยชน์แก่เขาในยามขัดสน

ตัวอย่างแรก : น้ำทำลายอียิปต์ แต่ช่วยอิสราเอลให้รอด

6, 7 มีแต่ธารน้ำขุ่นด้วยโลหิตปนโคลน ไหลไม่ขาด เพื่อเป็นการลงโทษพวกที่ออกคำสั่งให้ฆ่าทารก แต่สำหรับประชากรของพระองค์นั้น พระองค์ได้ประทานน้ำ โดยที่เขามิได้คาดหมายไว้

8 พระองค์ทรงโปรดให้เขากระหายน้ำ ในครั้งนั้น เพื่อแสดงว่าพระองค์ทรงลงอาชญาศัตรูของเขาอย่างไร

9 เมื่อชาติอิสราเอลประสบความทุกข์ร้อน อันเป็นแต่การตีสอนด้วยพระเมตตา เขาจึงสำนึกว่าคนอธรรม ที่ถูกลงโทษด้วยพระพิโรธนั้น ต้องทนทุกข์ทรมานมากเพียงไร

10 ผู้ที่อยู่ใกล้นั้น พระองค์ทรงทดลองใจด้วยการตักเตือนเยี่ยงบิดา ส่วนผู้ที่อยู่ไกล พระองค์ทรงทดลองและลงโทษเขาเยี่ยงราชาผู้เคร่งครัด

11 ทั้งผู้ที่อยู่ใกล้และไกลต่างได้รับความลำบาก

12 เขาต้องประสบความโศกเศร้าร้ายแรงถึงสองเท่า และร้องไห้คร่ำครวญ เมื่อระลึกถึงบรรดาผู้ที่จากไป

13 เมื่อเขาทราบว่า ต้นเหตุแห่งความทรมานของเขา กลับเป็นประโยชน์แก่พวกเหล่านั้น เขาจึงยอมรับว่า พระเจ้าทรงเป็นผู้กระทำ

14 โมเสสผู้ที่เขาเอาไปทิ้งแต่คราวก่อน และต่อมาขับไล่ด้วยความเย้ยหยันนั้น เมื่อเหตุการณ์สิ้นสุดลง พวกเขาต้องพิศวง ความกระหายของคนดี และของพวกเขา ต่างกันมาก

ตัวอย่างที่สอง : สัตว์ทำร้ายอียิปต์ แต่ช่วยอิสราเอลให้รอด

15 เพราะความโง่เขลา และความคิดชั่วร้าย อันเป็นเหตุให้พวกเขาหลงไปนับถือสัตว์เลื้อยคลาน ที่ไร้สติปัญญา และแมลงที่น่าเกลียด พระองค์จึงส่งสัตว์ไร้สติปัญญาเป็นฝูงๆ มาลงอาชญาพวกเขา

16 เพื่อให้เขาสำนึกว่า มนุษย์ใช้อะไรทำบาป ก็จะถูกสิ่งนั้นลงโทษ

คำอธิบายถึงพระเมตตาของพระเป็นเจ้า

17 ที่จริง พระหัตถ์อันทรงฤทธิ์ของพระเจ้า ซึ่งทรงใช้สร้างจักรวาลจากสิ่งไร้สัณฐาน มีวิธีอยู่เสมอที่จะปล่อยฝูงหมี หรือสิงห์ร้าย

18 หรือสัตว์ที่ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ ดุร้าย ไม่มีใครรู้จัก พ่นไฟจากปาก หรือปล่อยควันโขมง หรือมีประกายไฟน่ากลัวพุ่งออกจากตา

19 สัตว์ร้ายเหล่านี้ ไม่เพียงจะขย้ำที่เดียวตายเท่านั้น แต่ก็น่ากลัวจนว่าเพียงเห็นเท่านั้นก็ตายแล้ว

20 แม้จะไม่มีสัตว์ร้ายเหล่านี้ เพียงให้พระองค์ทรงเป่าลมเท่านั้น เขาก็ล้มลงตาย พระยุติธรรมของพระองค์ติดตามเขาไป กระแสฤทธานุภาพของพระองค์โถมพัดเขาให้กระจายไป แต่พระองค์จัดการกับทุกสิ่ง ตามขนาด จำนวน และน้ำหนัก

21 เหตุว่า แสนยานุภาพอันยิ่งใหญ่อยู่ในพระองค์เสมอ ใครเล่าจะกล้าต้านทานพระหัตถ์อันทรงฤทธิ์ของพระองค์

22 ในสายพระเนตรของพระองค์ สากลจักรวาลเปรียบเสมือนผงธุลีบนตาชั่ง เหมือนน้ำค้างยามเช้าหนึ่งหยด ที่ตกบนพื้นดิน

23 แต่พระองค์ทรงเมตตาต่อทุกคน เพราะพระองค์ทรงทำได้ทุกสิ่ง ทรงมองข้ามบาปของมนุษย์ เพื่อเขาจะได้เป็นทุกข์กลับใจ

24 เหตุว่า พระองค์ทรงรักทุกสิ่งทุกอย่างที่มีอยู่ ไม่ทรงเกลียดชังสิ่งใดที่ทรงสร้างขึ้นมา เพราะถ้าพระองค์ทรงเกลียดสิ่งใด ก็คงจะสร้างสิ่งนั้นขึ้นมา

25 หากพระองค์ไม่ทรงปรารถนาสิ่งใด มันจะดำรงอยู่ได้อย่างไร มันคงจะต่อไปได้อย่างไร หากพระองค์ไม่ทรงเรียกให้อุบัติขึ้น

26 ข้าแต่พระเจ้า ผู้ทรงรักสิ่งที่มีชีวิต พระองค์ทรงสงวนทุกสิ่งไว้ เพราะมันเป็นของพระองค์ [Go Top]

บทที่ 12

1 พระปราณอันไม่รู้เสื่อมสูญของพระองค์ อยู่ในสรรพสิ่ง

2 ดังนั้น พระองค์จึงค่อยๆดัดนิสัยพวกที่ทำผิด ทรงตักเตือน และชวนให้ระลึกถึงบาปที่เขากำลังทำอยู่ เพื่อเขาจะได้ละทิ้งความชั่ว และเชื่อในพระองค์ ข้าแต่พระเจ้า

3 ถูกแล้ว พระองค์ทรงเกลียดชังบรรดาผู้ที่อาศัยอยู่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์ในสมัยก่อนโน้น

4 เพราะการกระทำอันน่ารังเกียจของเขา พวกเขาถือเวทย์มนต์ และทำพิธีสังเวยอันเลวทรามต่ำช้า

5 เขาพากันกินเลี้ยงโดยใช้เนื้อและเลือดคนเป็นอาหาร ซึ่งเริ่มมาจากคนป่าเถื่อน และฆ่าเด็กอย่างไร้ความปรานี

6 เขาเป็นพ่อแม่ฆ่าลูกที่ป้องกันตัวเองไม่ได้ พระองค์ทรงตั้งพระทัยที่จะทำลายพวกเขา ด้วยเงื้อมมือบรรพบุรุษของเรา

7 เพ่อดินแดนที่พระองค์ทรงพอพระทัยมากที่สุดนี้ จะได้เป็นที่อยู่อาศัยอันเหมาะสมของบรรดาบุตรพระเป็นเจ้า

8 ถึงกระนั้นก็ดี เนื่องด้วยพวกเขาเป็นมนุษย์ พระองค์จึงทรงกระทำต่อเขาอย่างไร้ความปรานี ทรงส่งแตนมานำหน้ากองทัพของพระองค์ เพื่อทำลายพวกเขาทีละเล็กทีละน้อย

9 มิใช่ว่า พระองค์จะทรงไร้อำนาจที่จะให้คนดีทำลายคนชั่วให้หายสาบสูญไป หรือจะทรงทำลายเขาทันทีด้วยสัตว์ร้าย หรือด้วยพระวาจาอันเด็ดขาดเพียงคำเดียว

10 แต่ที่พระองค์ทรงลงอาชญาพวกเขาทีละเล็กทีละน้อย ก็เพื่อให้เขามีโอกาสกลับใจ พระองค์ทรงทราบดีว่า พวกเขาชั่วช้าเลวทรามถึงกระดูกดำ และไม่ยอมทิ้งสันดานชั่วนี้

11 เพราะพวกเขาเป็นชนชาติที่ถูกสาปมาตั้งแต่แรกแล้ว ที่พระองค์ไม่ทรงลงโทษบาปของเขานั้น มิใช่ว่าพระองค์ทรงหวาดกลัวผู้ใด

12 ใครเล่าจะบังอาจมทูลพระองค์ว่า "พระองค์ได้ทรงทำอะไรลงไป" แล้วใครเล่า จะต่อต้านพระบัญชาของพระองค์ เมื่อมีประชาชนถูกทำลาย ใครเล่าจะกล้าคัดค้านพระองค์ผู้ทรงสร้างเขามา หน้าไหนจะกล้ามาเผชิญพระองค์ เพื่อแก้แค้นแทนคนอธรรม

13 เพราะนอกจากพระองค์แล้ว ไม่มีพระอื่นใดที่เอาใจใส่ทุกคน ที่พระองค์จำต้องพิสูจน์ให้เห็นว่า พระองค์มิได้ทรงตัดสินอย่างอยุติธรรม

14 ไม่มีราชาหรือเจ้านายคนไหนกล้ามาเผชิญหน้าพระองค์ เพื่อสนับสนุนผู้ที่พระองค์ทรงลงอาชญา

15 เพราะพระองค์ทรงยุติธรรม พระองค์จึงทรงจดจำทุกสิ่งอย่างยุติธรรม ทรงถือว่า ไม่สมกับฤทธานุภาพของพระองค์ ที่จะลงโทษคนที่ไม่สมจะรับพระอาชญา

16 พระอานุภาพของพระองค์ เป็นบ่อเกิดแห่งความยุติธรรม เพราะพระองค์ทรงเป็นเจ้านายของทุกสิ่ง พระองค์จึงทรงปรานีทุกคน

17 เมื่อมีผู้สงสัยอาชญาสิทธิ์ของพระองค์ พระองค์จึงทรงแสดงพระอานุภาพ พระองค์ทรงกำจัดความจองหองของผู้ที่รู้จักพระองค์

18 แม้จะทรงพลานุภาพถึงเพียงนั้น พระองค์ก็ทรงพิพากษาอย่างอ่อนโยน ทรงปกครองเราด้วยพระทัยปรานี พระองค์ทรงพอพระทัยเมื่อไร ฤทธานุภาพก็จะรับใช้พระองค์เท่านั้น

19 พระองค์ทรงกระทำเช่นนี้ เพื่อสอนประชากรของพระองค์ว่า คนชอบธรรมต้องเห็นอกเห็นใจเพื่อนมนุษย์ พระองค์ประทานความหวังแก่บรรดาบุตรของพระองค์ว่า เมื่อเขาทำบาปแล้ว พระองค์ทรงคอยให้เขากลับใจ

20 เพราะคนเหล่านี้เป็นศัตรูของผู้รับใช้พระองค์ ซึ่งควรรับโทษถึงตาย ถึงกระนั้น พระองค์ก็ยังทรงลงอาชญา ด้วยพระทัยสงสารและปรานี ให้เขามีเวลาและโอกาส ให้เขาละทิ้งความชั่วช้า

21 พระองค์ทรงพิพากษาบรรดาบุตรของพระองค์อย่างระมัดระวังเพียงไร ในเมื่อพระองค์ทรงทำพันธสัญญากับบรรพบุรุษของเรา ทรงสัญญาว่าจะประทานพระคุณมากมาย

22 ดังนั้น พระองค์ทรงดัดนิสัยเราก็จริง แต่พระองค์ก็ทรงโบยพวกศัตรูเราหนักกว่าตั้งพันเท่า เพื่อสอนเราว่า เมื่อเราพิพากษาก็ให้ระลึกถึงพระเมตตาของพระองค์ และเมื่อเราเองถูกพิพากษา ก็ให้ไว้ใจในพระเมตตาของพระองค์

23 ฉะนั้น พวกที่ดำรงชีวิตชั่วช้าและโฉดเขลา พระองค์ทรงเอาสิ่งที่น่ารังเกียจสะอิดสะเอียน มาทรมานเขาเอง

24 เพราะเขาเจริญชีวิตในทางที่ผิด มากยิ่งขึ้น เอาสัตว์ที่ต่ำช้าน่าเกลียด มานับถือเป็นเทพเจ้า ถูกหลอกเหมือนทารกแสนโง่

25 ดังนั้น พระองค์ทรงลงอาชญาพวกเขาให้อับอาย เหมือนเด็กที่ไม่รู้จักคิด

26 ถ้าใครไม่กลับใจ เมื่อถูกลงโทษอย่างเบาแล้ว ไม่ช้าก็จะถูกอาชญาอันเหมาะสมกับพระเป็นเจ้า

27 เขาต้องรับความทุกข์จากพวกสัตว์เหล่านั้น จนแทบจะล้มตาย สัตว์เหล่านั้น เขาเคยนับถือเป็นเทพเจ้า บัดนี้กลายเป็นเครื่องมือลงอาชญาเขา เขาก็เห็นชัดกลับมานับถือพระเป็นเจ้าแท้ ซึ่งแต่ก่อนเขาปฏิเสธไม่ยอมเชื่อ เหตุนี้แหละ อาชญาหนักที่สุดจึงจู่โจมเขา [Go Top]

บทที่ 13 คำอธิบายเกี่ยวกับการนมัสการที่ผิด
ก. ความหมายของการนมัสการ

1 คนทั้งหลายไม่รู้จักพระเป็นเจ้านั้น ช่างโฉดเขลาแท้ๆ แม้อาศัยสิ่งที่ดีต่างๆที่เห็นได้ เขาก็ไม่สามารถรู้ถึงพระผู้สถิตนิรันดร แม้จะศึกษาผลงานของพระองค์ เขาก็ยังไม่รู้จักพระผู้ทรงสร้าง

2 ส่วนไฟ ลม อากาศอันว่องไว วงโคจรของดาวต่างๆ คลื่นพายุ ดวงประทีปในท้องฟ้า เขากลับนับถือว่า เป็นเทพเจ้าครองโลก

3 หากเขาหลงความสวยงามของสิ่งเหล่านี้ จนนับถือเป็นเทพเจ้าแล้ว เขาควรจะรู้ว่า พระผู้ทรงเป็นเจ้าของสิ่งเหล่านี้ ทรงเลิศกว่าเป็นไหนๆ เหตุว่าพระผู้ทรงเป็นบ่อเกิดแห่งความสวยงาม ทรงสร้างสิ่งเหล่านั้นขึ้นมา

4 หากเขารู้สึกพิศวงในพลังงานของสิ่งเหล่านั้น ให้เขาสำนึกว่าพระผู้ทรงสร้างสิ่งเหล่านั้น ทรงพลานุภาพยิ่งกว่านั้นสักเพียงใด

5 เพราะอาศัยความยิ่งใหญ่ และความสวยงามของสิ่งต่างๆในโลก ก็เปรียบเหมือนว่า เราได้เห็นพระผู้ทรงเป็นปฐมเหตุของสิ่งเหล่านี้

6 แต่คนเหล่านี้อาจมีความผิดน้อย เหตุว่า เขาพยายามแสวงหาพระเจ้า และกระหายที่จะพบพระองค์ แต่หลงทางไปเสียเท่านั้น

7 เขาวุ่นค้นคว้าในบรรดากิจการของพระองค์ แต่ก็หลงอยู่กับสิ่งที่เขามองเห็น เพราะสิ่งที่เขามองเห็นนั้น สวยงามน่าดู

8 แม้คนเหล่านี้ ก็แก้ตัวไม่ได้

9 หากเขาหาวิชาความรู้ได้มาก พอที่จะค้นคว้าเรื่องโลกแล้ว เหตุไฉนเขาจึงไม่ค้นพบ พระผู้ทรงสร้างโลก เร็วกว่านั้น

ข. การกราบไหว้รูป

10 แต่ผู้ที่ไปไว้ใจสิ่งไร้ชีวิต ช่างน่าอนาถเสียนี่กระไร เขาไปยกย่องสิ่งที่สร้างขึ้นมาด้วยมือมนุษย์ว่า เป็นพระเจ้า สิ่งเหล่านั้นทำด้วยเงินด้วยทอง ศิลปะงดงาม เป็นรูปสัตว์ หรือหินไร้ประโยชน์ ที่แกะสลักไว้ แต่โบราณ

ช่างไม้กับเทวรูปทำด้วยไม้

11 ดูช่างไม้เถิด เขาโค่นต้นไม้ที่สลักง่ายต้นหนึ่ง ถากเปลือกไม้ออกทั้งต้น แล้วใช้ความชำนาญอันน่าชม ทำเครื่องใช้ที่มีประโยชน์ในชีวิตประจำวัน

12 ส่วนเศษไม้ที่เหลือจากงานของเขา เขาก็ใช้เป็นฟืนหุงอาหาร แล้วกินจนอิ่มหนำสำราญ

13 แล้วยังมีเศษไม้เหลืออยู่อีกชิ้นหนึ่ง ใช้ทำอะไรไม่ได้ มีตุ่มมีตาไม่น่าดู เขาเก็บเอามา นั่งสลักเล่นในยามว่าง เขาแกะมันอย่างประณีตในเวลาหย่อนอารมณ์ ทำเป็นรูปคน

14 หรือไม่ก็แกะเป็นรูปสัตว์ชั้นต่ำ หลังจากที่เขาลงสีพื้น เอาสีแดงมาทา และปิดตำหนิบนไม้แล้ว

15 เขาก็ตั้งบนหิ้งบูชาอันเหมาะสม เอาตะปูตีติดไว้ให้แน่นบนกำแพง

16 เขาหาวิธีไม่ให้มันล้มลง เพราะรู้ว่ามันช่วยตัวเองไม่ได้ เพราะเป็นแต่รูปที่ต้องมีคนช่วย

17 แต่เมื่อเขาอธิษฐานขอพรเกี่ยวกับทรัพย์สมบัติ การแต่งงานและลูกหลาน เขาก็ไม่ยักอาย ที่จะอ้อนวอนสิ่งไร้ชีวิต เขากลับไปขอกำลังจากสิ่งที่อ่อนแอ

18 เขาไปขอชีวิต จากสิ่งที่ไร้ชีวิต เขาขอความช่วยเหลือ จากสิ่งที่ทำอะไรไม่ได้ ไปพึ่งสิ่งที่เดินไม่ได้ เพื่อช่วยให้เขาเดินทางปลอดภัย

19 เพื่อให้ได้กำไรในการค้าขาย และความสำเร็จในหัตถกิจของตน เขาไปขอความชำนาญจากสิ่งที่มือทำอะไรไม่ได้เลย [Go Top]

บทที่ 14

1 อีกคนหนึ่ง เตรียมตัวลงเรือข้ามทะเลที่มีคลื่นใหญ่ หันไปร้องขอความช่วยเหลือจากท่อนซุง ที่บอบบางกว่าเรือที่นำเขาไปนั้นเสียอีก

2 อันที่จริง เขาต่อเรือลำนั้นขึ้นมาเพราะหวังกำไร พระปรีชาญาณ คือช่างผู้ประดิษฐ์เรือนั้นขึ้นมา

3 พระบิดาเจ้าข้า พระญาณสอดส่องของพระองค์นั่นเอง ที่นำเรือนั้นไป พระองค์ทรงเบิกทางผ่านทะเล ให้มีทางปลอดภัยเหนือคลื่น

4 แสดงให้เห็นว่า พระองค์ทรงสามารถช่วยเหลือให้รอดพ้นจากภัยทุกชนิด ดังนั้น แม้คนที่ไม่ชำนาญ ก็ยังลงเรือแล่นไปได้

5 พระองค์ไม่ทรงปรารถนาให้ผลงานแห่งพระปรีชาญาณของพระองค์ไร้ประโยชน์ ดังนั้น มนุษย์จึงฝากชีวิตไว้กับไม้อันบอบบาง แม้ลงแพข้ามกระแสคลื่นก็ถึงท่าเรือโดยปลอดภัย

6 ตั้งแต่แรกแล้ว เมื่อพวกยักษ์ที่เย่อหยิ่งกำลังถูกทำลายไป คนในโลกที่หวังจะรอด ก็ต้องพึ่งแพลำหนึ่ง พระหัตถ์ของพระองค์นำเรือไป จึงมีคนเหลืออยู่ เป็นต้นตระกูลของคนรุ่นใหม่ในโลก

7 ไม้ที่ส่งเสริมคุณธรรมความดี ช่างน่าสรรเสริญเสียนี่กระไร

8 ส่วนเทวรูปที่ทำด้วยมือ รวมทั้งช่างที่แกะมัน ก็น่าถูกสาปแช่งเช่นกัน ช่างถูกสาปแช่ง เพราะเขาแกะรูปนั้น ส่วนเทวรูปถูกสาปแช่งก็เพราะมนุษย์ไปนับถือแทนพระเจ้า แม้มันจะเสื่อมสลายได้ก็ตาม

9 พระเจ้าทรงเกลียดทั้งคนอธรรม และความอธรรมของพวกเขาพอๆกัน

10 ทั้งผู้ประดิษฐ์และผลงานของเขา จะถูกลงโทษ

11 ดังนั้น แม้เทวรูปของนานาชาติ ก็จะถูกพิพากษาด้วย เพราะมันกลายเป็นสิ่งที่น่าสะอิดสะเอียน ในบรรดาสรรพสิ่งที่พระเป็นเจ้าทรงสร้างมา เป็นที่สะดุดใจมนุษย์ เป็นกับดักเท้าคนไร้สติ

แหล่งกำเนิดและความชั่วของการนมัสการเทวรูป

12 การคิดสร้างเทวรูป เป็นบ่อเกิดแห่งความชั่วช้า การประดิษฐ์เทวรูปขึ้นมา ทำให้ชีวิตเสื่อมเสีย

13 ตั้งแต่แรกเริ่มเดิมที หามีเทวรูปไม่ แล้วก็จะไม่มีอยู่ตลอดไป

14 เหตุว่าเทวรูปเข้ามาในโลกได้ ก็เพราะความหยิ่งจองหองของมนุษย์ ดังนั้น บั้นปลายของมันจะมาถึงโดยเร็วพลัน

15 บิดาระทมทุกข์ เพราะลูกมาด่วนตาย จึงทำรูปลูกที่ต้องพรากจากไปโดยเร็วพลัน ผู้ที่วานนี้เป็นแต่คนตาย เวลานี้บิดากลับนับถือเป็นพระเจ้า แล้วมอบพิธีลึกลับและการถวายบูชายัญให้แก่คนรุ่นหลัง

16 ดังนั้น นานเข้าการกระทำอันเลวทรามนี้ ก็ติดแน่นจนกลายเป็นกฎหมาย แล้วเจ้านายก็สั่งให้นมัสการรูปแกะสลัก เหมือนพระเจ้า

17 เมื่อพลเมืองไม่สามารถแสดงความเคารพต่อพระราชาที่อยู่ห่างไกล เขาก็พากันวาดรูปราชาพระองค์นั้น แล้วเขาปั้นรูปพระราชาซึ่งเขาต้องการให้เกียรติอย่างเปิดเผย เพราะเขากระหายที่จะประจบประแจง ผู้ที่อยู่ห่างไกล เหมือนว่าอยู่ใกล้

18 ความทะเยอทะยานของช่างเป็นเครื่องเร่งเร้า ผู้ที่เห็นว่าสิ่งเหล่านี้ประหลาด ให้ปฏิบัติตาม

19 เพราะช่างอยากประจบประแจงเจ้านาย จึงใช้ฝีมือสุดยอดสามารถ ทำรูปให้งามกว่าตัวจริง

20 เมื่อมหาชน หลงความสวยงามของรูปนั้น จึงกราบไหว้เป็นพระเจ้า ผู้ซึ่งก่อนหน้านี้เขานับถือเป็นมนุษย์

21 นี่กลายเป็นกับดักมนุษย์ เพราะเมื่อมนุษย์ตกเป็นเหยื่อของโชคร้าย หรือความโหดร้ายของเจ้านาย ก็เอานามที่ให้ใครอื่นไม่ได้นั้นไปตั้งให้แก่ท่อนไม้และก้อนหิน

22 การที่พวกเขาหลงผิดในการรู้จักพระเป็นเจ้า ก็ยังไม่พอ แม้เขาจะใช้ชีวิตต่อสู้กับความโง่เขลา เขาก็ยังเรียกความหลงผิดนี้ว่าสันติ

23 เขาฆ่าทารกในการประกอบพิธีเข้าศาสนา และพิธีลึกลับต่างๆ มีการเลี้ยงเมามายในจารีตที่แปลกประหลาด

24 เขาไม่รักษาชีวิต หรือความบริสุทธิ์ในชีวิตสมรส แต่ต่างคนต่างก็ทรยศฆ่ากัน หรือผิดใจกันเพราะล่วงประเวณี

25 ทั่วไปมีแต่ความโกลาหลอันนองเลือดและฆาตกรรม การลักขโมยและฉ้อโกง ความเสื่อมเสียเหลวแหลก การคิดทรยศ การจลาจลวุ่นวาย การสาบานเท็จ

26 การรังควานคนดี การหลงลืมบุญคุณ การทำจิตใจโสมม การประพฤติทางเพศที่ผิดธรรมชาติ ความยุ่งเหยิงในชีวิตสมรส การผิดประเวณี ความไร้ยางอาย

27 เพราะการนับถือเทวรูปอันเลวทรามเป็นต้นเหตุ บ่อเกิดและจุดจบของความชั่วทั้งปวง

28 เหตุว่า เขาพากันสนุกสนานจนคลั่งไคล้ ทำนายเท็จ ดำเนินชีวิตอันเปี่ยมด้วยความอธรรม หรือไม่ก็สาบานเท็จง่ายๆ

29 เนื่องด้วยเขาไว้ใจในเทวรูปที่ไร้ชีวิต เขาคิดเสียว่า การสาบานเท็จ จะไม่นำภัยมาสู่ตน

30 แต่เราจะต้องรับอาชญาตามความยุติธรรมด้วยความผิดสองกระทง คือฐานคิดถึงพระเจ้าในแง่ร้าย กลับไปนับถือเทวรูป และฐานตั้งใจสาบานเท็จ เป็นการดูหมิ่นสิ่งศักดิ์สิทธิ์

31 เหตุว่า สิ่งที่ตอบสนองการล่วงเกินของคนอธรรม ไม่ใช่อำนาจของผู้ที่เราอ้างถึงเมื่อสาบาน แต่เป็นการลงโทษที่เหมาะสมสำหรับคนบาป [Go Top]

บทที่ 15

1 ข้าแต่พระเจ้า พระองค์ทรงพระทัยดี สัตย์ซื่อ ไม่ด่วนกริ้ว ทรงปกครองสรรพสิ่งด้วยพระเมตตา

2 แม้ข้าพเจ้าทั้งหลายทำบาป ก็ยังเป็นของพระองค์ และรู้อานุภาพของพระองค์ แต่ข้าพเจ้าทั้งหลายจะไม่ทำบาป เพราะทราบว่าข้าพเจ้าทั้งหลายเป็นของพระองค์

3 การรู้จักพระองค์ดีนั้น นับว่าเป็นความชอบธรรมอันครบบริบูรณ์ การรอบรู้พระอานุภาพของพระองค์ ก็เป็นบ่อเกิดชีวิตอันอมตะ

4 รูปชั่วที่ฝีมือมนุษย์ปั้นขึ้นนั้น ทั้งงานของช่างทาสีรูปอันไร้ประโยชน์และรูปที่ตกแต่งด้วยสีฉูดฉาด ย่อมจูงใจเราให้หลงไปไม่ได้

5 เมื่อคนโฉดเขลาเห็นรูปเหล่านี้ ก็เกิดความปรารถนาอันแรงกล้า อยากได้รูปไร้ชีวิตของภาพคนที่ตายไป

6 พวกที่ประดิษฐ์เทวรูป พวกที่อยากได้ และพวกที่กราบไหว้เป็นพระเจ้า ย่อมเป็นผู้ที่รักสิ่งชั่วช้า และสมที่จะได้รับตามที่เขาปรารถนา

ช่างปั้นและเทวรูปดินเหนียว

7 ดูช่างปั้นหม้อเถิด เขาเอาดินเหนียวมาปั้นอย่างขยันขันแข็ง ปั้นภาชนะต่างๆ ให้เราใช้ เขาปั้นทั้งภาชนะที่ใช้ในทางที่ดีและไม่ดี แต่ภาชนะไหนจะเอาไปใช้อย่างไร ก็แล้วแต่ช่างปั้นเองจะตัดสิน

8 แต่แล้ว จากดินเหนียวกองเดียวกันนั้นเอง เขาเสียเวลาปั้นเทวรูปที่ไม่มีความหมาย ช่างปั้นเอง เพิ่งเกิดมาจากดินหยกๆ แล้วก็กลับเป็นดินไปในไม่ช้า เมื่อพระเป็นเจ้าทรงเรียกชีวิตที่ให้เขายืมกลับคืนไป

9 แต่เขาก็มิได้เป็นห่วงว่าเขาจะตาย ไม่คำนึงว่าชีวิตนั้นสั้นนักหนา ตรงกันข้าม เขากลับแข่งกับช่างเงินช่างทอง และเลียนแบบช่างทองสัมฤทธิ์ เขาภูมิใจในการออกแบบของเทียม

10 ใจเขาเหมือนเถ้า ความหวังของเขาไร้ค่ายิ่งกว่าผงคลี ชีวิตของเขาต่ำช้ายิ่งกว่าดินเหนียว

11 เพราะเขาไม่รู้จักพระผู้ทรงปั้นเขามาและทรงเป่าลมปราณประทานวิญญาณให้มีชีวิตชีวาและบันดาลให้มีชีวิต

12 ซ้ำร้าย ช่างคนนั้น ยังถือว่า ชีวิตเราเหมือนของเล่น ชีวิตของเราเหมือนการออกร้านขายของ หากำไร เขากล่าวว่า "คนเราต้องหากำไรทุกวิถีทาง แม้ด้วยวิถีทุจริต"

13 เขาเองก็รู้ดีกว่าคนอื่นว่า เขาทำบาป เมื่อเขาเอาดินกองเดียวกันมาปั้นเป็นภาชนะที่แตกได้ และเป็นเทวรูปด้วย

14 แต่พวกที่โฉดเขลาที่สุด น่าสังเวชยิ่งกว่าเด็กทารก คือพวกศัตรูที่เคยกดขี่ประชากรของพระองค์

15 เหตุว่าพวกเขาเอาเทวรูปของชาติต่างๆ มานับถือเป็นพระเจ้า เทวรูปเหล่านี้มีตา แต่มองไม่เห็น มีจมูกแต่ไม่หายใจ มีหู แต่ไม่ได้ยิน มีนิ้วมือแต่ไม่รู้สึกอะไร มีเท้าแต่เดินไม่ได้

16 เพราะมนุษย์ทำขึ้นมาเอง มนุษย์ผู้ปั้นเทวรูปนั้นขึ้นมาเอง ก็ต้องรับลมหายใจมาจากผู้อื่น เพราะไม่เคยมีมนุษย์คนใดที่สามารถปั้นเทวรูปเหมือนตัวเองได้

17 ในเมื่อมนุษย์ต้องตาย มือชั่วช้าของเขาก็ผลิตได้แต่สิ่งที่ไร้ชีวิตเท่านั้น ตัวเองมีค่ามากกว่าสิ่งที่ตนกราบไหว้เป็นพระเจ้า อย่างน้อยตัวเองมีชีวิต ส่วนเทวรูปนั้นไม่มีเลย

ตัวอย่างที่สอง (ต่อ)

18 เขายังไปนับถือแม้แต่สัตว์ ที่น่าเกลียดที่สุด เป็นพระเจ้า พูดถึงความโง่ สัตว์เหล่านี้โง่กว่าเพื่อน

19 มองดูก็ไม่เห็นว่าเป็นสัตว์ที่ดี หรือน่าปรารถนา พระเป็นเจ้าไม่ทรงพอพระทัยและประทานพรแก่สัตว์เหล่านี้ [Go Top]

บทที่ 16

1 ดังนั้น พวกเขาจึงถูกลงโทษอย่างสาสม อาศัยสัตว์เหล่านั้น ได้รับทรมานจากแมลงมากมาย

2 แทนที่จะลงโทษประชากรเช่นนี้ พระองค์กลับทำคุณประโยชน์ให้แก่เขา ประทานอาหารอันโอชา ซึ่งพวกเขาอยากรับประทานนักหนา ทรงโปรดให้เขากินนกกระทาเป็นอาหาร

3 ส่วนชาวอียิปต์ เมื่อเห็นสัตว์น่าขยะแขยงที่มารบกวน แม้จะหิวจนแสบท้อง ก็ยังรู้สึกเหมือนจะอาเจียร ส่วนประชากรของพระองค์แม้ต้องอดอยากชั่วครู่ แต่ในที่สุด ก็ได้รับประทานอาหารเอร็ดอร่อย

4 พวกที่กดขี่เขา ต้องประสบความอดอยาก อย่างหลีกหนีมิได้ ส่วนชาวอิสราเอลเพียงอดอยากเล็กน้อย พอที่จะเข้าใจได้ว่าพวกศัตรูต้องรับทุกข์ทรมานมากเพียงไร

5 แม้เมื่อตอนชาวอิสราเอลถูกพวกสัตว์ร้ายทำอันตราย และกำลังเสียชีวิตเพราะถูกงูพิษกัด พระองค์ก็มิได้ทรงแสดงพระพิโรธจนถึงที่สุด

6 แม้เขาต้องรับทุกข์เพียงชั่วระยะเวลาอันสั้น เป็นการตักเตือน แต่เขาก็มีเครื่องหมายความรอด เตือนให้เขาระลึกถึงพระบัญญัติของพระองค์

7 ใครหันไปพึ่งเครื่องหมายนั้น ก็จะรอด มิใช่ด้วยอำนาจของสิ่งที่เขามองเห็น แต่อาศัยพระองค์ ผู้ทรงช่วยมนุษย์ทั้งมวลให้รอด

8 โดยวิธีนี้ พระองค์ทรงแสดงให้พวกศัตรูเห็นชัดว่า เป็นพระองค์ที่ทรงช่วยให้พ้นจากความทุกข์ทั้งปวง

9 เขาตายเพราะถูกตั๊กแตนและแมลงกัด และไม่มียาช่วยชีวิตเขาให้รอดได้ เพราะเขาเหมาะที่จะรับอาชญาด้วยวิธีนี้

10 ส่วนบรรดาบุตรของพระองค์ แม้แต่เขี้ยวงูพิษก็มิได้ทำอันตราย พระองค์ทรงพระเมตตาช่วยเขาให้หาย

11 พอพวกเขาถูกกัด เขาก็หายทันที ทั้งนี้เพื่อเตือนให้ระลึกถึงพระวาจาของพระองค์ ด้วยความเกรงว่า หากเขาลืมพระวาจาเสียสนิท เขาก็จะไม่ตอบสนองพระคุณความดีของพระองค์

12 อันที่จริง มิใช่สมุนไพร หรือยาพอกที่รักษาเขาให้หาย แต่เป็นพระวาจาของพระองค์ ที่สามารถรักษาโรคทุกชนิดให้หายได้ พระเจ้าข้า

13 เหตุว่าพระองค์ทรงอำนาจเหนือชีวิตและความตาย พระองค์ทรงให้มนุษย์ลงไปยังประตูแดนมรณา และให้กลับขึ้นมาอีก

14 มนุษย์ใจร้าย อาจฆ่าคนให้ตายได้ แต่ไม่สามารถนำลมหายใจที่ออกจากร่างไปแล้ว กลับมาได้อีก

15 หรือนำวิญญาณที่ลงไปในแดนมรณา ให้ออกมาได้ ไม่มีผู้ใดหนีพ้นเงื้อมพระหัตถ์พระองค์ไปได้

ตัวอย่างที่สาม : ชาวอิสราเอลได้รับมานา แทนพายุมหาวิบัติ

16 คนอธรรมที่ไม่ยอมรู้จักพระองค์ ถูกพระหัตถ์อันทรงฤทธิ์ของพระองค์ลงโทษ เขาโดนฝนประหลาด ลูกเห็บ และฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย มีไฟเผาผลาญเขา

17 สิ่งที่น่าแปลกประหลาดอย่างยิ่งก็คือ น้ำซึ่งธรรมดับได้ทุกสิ่ง เมื่อไปเผชิญหน้ากับไฟ ไฟกลับลุกแรงขึ้น เหตุว่า สากลพิภพย่อมสู้รบเพื่อช่วยคนดีมีธรรม

18 อีกคราวหนึ่ง ไฟกลับอ่อนแรงลง เพื่อมิให้สัตว์ที่มาทำร้ายคนอธรรมถูกเผาเสียสิ้น เพื่อพวกเขาจะได้เห็นแจ้งว่า ตนถูกพระเป็นเจ้าลงอาชญา

19 อีกครั้งหนึ่ง ใต้น้ำแท้ๆ ไฟกลับลุกร้อนมากขึ้น เพื่อทำลายพืชผลของแผ่นดินอันชั่วช้า

20 ตรงกันข้าม พระองค์ประทานอาหารเทวา แก่ประชาชนของพระองค์ พระองค์ทรงจัดอาหารที่สำเร็จแล้ว ลงมาจากสวรรค์ โดยที่พวกเขาไม่ต้องทำอะไรเลย เป็นอาหารที่เลิศรส และถูกปากทุกคน

21 อาหารที่พระองค์ประทานนี้ แสดงว่าพระองค์ทรงมีความอ่อนหวานต่อบรรดาบุตรของพระองค์เพียงไร อาหารนี้ปรับตัวให้เข้ากับความต้องการของผู้รับประทาน เปลี่ยนรสชาติให้ถูกปากของผู้รับประทาน

22 หิมะและน้ำแข็งทนไฟ ไม่ละลาย เพื่อแสดงให้ชาวอิสราเอลรู้ว่า พืชผลในนาของศัตรูถูกทำลายด้วยไฟ ซึ่งปรากฏกลางลูกเห็บ และลุกเป็นเปลวไฟกลางฝน

23 ตรงกันข้าม ไฟนี้กลับลืมฤทธิ์ตัวเอง เพื่อให้ผู้ชอบธรรมมีอาหารกิน

24 เพราะธรรมชาติที่รับใช้พระองค์ ผู้ทรงเป็นพระผู้สร้าง กลับเพิ่มฤทธิ์ เพื่อลงโทษคนชั่วช้า แต่กลับอ่อนตัวลง เพื่อช่วยเหลือบรรดาผู้ที่วางใจในพระองค์

25 ดังนั้น ธรรมชาติจึงแปลงได้ทุกวิถีทาง เพื่อรับใช้พระองค์ ผู้ทรงเลี้ยงทุกคนด้วยความเผื่อแผ่ ตามแต่ความต้องการและความปรารถนาของเขา

26 ข้าแต่พระเจ้า ดังนี้บรรดาบุตรที่รักของพระองค์จะได้รู้ว่า มิใช่พืชผลต่างๆที่เลี้ยงมนุษย์ แต่เป็นพระวาจาที่คุ้มครองบรรดาผู้ที่ไว้ใจในพระองค์

27 สิ่งที่ไฟมิอาจทำลายได้ ก็ละลายไปเพราะแสงแดดเพียงเล็กน้อย

28 เพื่อมนุษย์จะได้รู้ว่า เขาจะต้องขอบพระคุณพระองค์ ก่อนตะวันขึ้น และหันไปหาพระองค์ เมื่อรุ่งอรุณ

29 เพราะความหวังของคนอกตัญญูจะละลายไปเหมือนน้ำแข็งในฤดูหนาว แล้วไหลไปเหมือนน้ำที่ไร้ประโยชน์ [Go Top]

บทที่ 17
ตัวอย่างที่สี่ : ความมืดทรมานชาวอียิปต์ แต่ชาวอิสราเอลกลับได้รับความสว่าง

1 การวินิจฉัยของพระองค์ใหญ่ยิ่ง และยากนักที่จะบรรยาย ดังนั้น ผู้ที่ขาดการอบรม จึงหลงผิด

2 เมื่อคนอธรรมคิดจะกดขี่ชนชาติศักดิ์สิทธิ์ เขาเองกลับตกเป็นเชลย ความมืดมน ทุกราตรีกาลอันยาวนาน ล้อมไว้เหมือนโซ่ตรวน ถูกกักกันอยู่ใต้หลังคาบ้านตัวเอง เหมือนถูกเนรเทศจากความคุ้มครองดูแลของพระตลอดไป

3 เขานอนใจว่า ไม่มีใครเห็นความผิดอันเร้นลับของเขา ความหลงผิดอันมืดมิดปิดบังไว้เหมือนม่าน เขาก็กระจัดกระจายไปด้วยความหวาดหวั่นสยดสยอง ตกใจกลัวเหมือนเห็นภาพหลอกหลอน

4 แม้ที่หลบซ่อนภายในบ้าน ก็ไม่อาจทำให้พ้นความหวาดกลัวไปได้ เพราะมีเสียงน่ากลัวดังก้องอยู่รอบด้าน ภูตผีที่น่ากลัวปรากฏตัวมาหลอกหลอน

5 ไม่มีไฟแรงพอที่จะให้ความสว่างแก่เขาได้ ดาวดาราสุกใสสกาวไม่สามารถส่องสว่าง ในราตรีกาลอันน่าสยดสยองนั้น

6 แต่มีไฟที่น่ากลัวเป็นระยะๆส่องมาถึงพวกเขา ความกลัวเป็นเหตุให้เขาคิดว่า สิ่งที่เขาเห็นนั้น ยิ่งร้ายกว่าภาพปรากฏที่เขามองไม่เห็นเสียอีก

7 เวทมนต์คาถาของเขาไม่มีฤทธิ์ เล่ห์กลที่เขาเคยเอามาอวด กลับเป็นเหตุให้เขาได้รับความอัปยศอดสู

8 เหตุว่า บรรดาผู้ที่อวดว่า สามารถขจัดความกลัวออกจากจิตใจของคนที่อ่อนแอ ตัวเองต้องล้มเจ็บเพราะกลัว สิ่งที่ไม่น่ากลัวเลย

9 ถึงแม้ว่าสัตว์ร้าย จะไม่ทำให้เขาหวาดกลัว แต่เขากลับหวาดกลัว เพราะแมลงบินผ่าน และเสียงขู่ฟ่อๆ

10 เขาตายด้วยความสั่นกลัว ไม่ยอมมองดูแม้แต่อากาศ ซึ่งเขาจะไปไหนก็ไม่พ้น

11 ความอธรรมย่อมขี้ขลาดตาขาว มันเป็นพยานในการตัดสินลงโทษของมันเอง เมื่อถูกมโนธรรมติเตียน มันก็มองทุกอย่างในแง่ร้ายยิ่งขึ้น

12 ที่จริงความกลัวเป็นผลของการที่เราไม่พยายามเข้าใจถึงสาเหตุ

13 ท่านยิ่งมีความศรัทธาน้อยเท่าไรท่านยิ่งเข้าใจถึง สาเหตุที่ทำให้ท่านได้รับความทรมานน้อยเท่านั้น

14 ระหว่างคืนอันไม่มีฤทธิ์ ซึ่งมาจากห้วงลึกของแดนผู้ตายที่ไม่มีฤทธิ์เช่นกัน ขณะที่นอนหลับเหมือนกันหมด

15 บางคน ถูกภาพปรากฎอันน่าหวาดกลัว ทรมาน บางคนก็อ่อนเปลี้ย เพราะใจหวิวแทบจะขาด เพราะความกลัวที่ไม่นึกไม่ฝันพลุ่งขึ้นมาในทันที

16 ดังนั้น ใครอยู่ที่ไหนก็จมอยู่ที่นั่น เหมือนติดอยู่ในคุกที่ไม่มีกรงเหล็ก

17 ไม่ว่าเขาจะเป็นชาวนา หรือคนเลี้ยงแกะ หรือคนทำงานในถิ่นกันดาร ก็ต้องประสบชะตากรรมที่หนีไม่พ้น

18 เพราะทุกคนมีโซ่แห่งความมืดมนเส้นเดียวกันมัดตนอยู่ ไม่ว่าจะเป็นเสียงลมพัดหวิวๆ หรือเสียงนกร้องไพเราะในสุมทุมพุ่มพฤกษา หรือน้ำซัดซ่าไหลมาเป็นจังหวะ

19 ไม่ว่าจะเป็นหินที่ตกลงมาเสียงดังสนั่น หรือเสียงโลดเต้นของสัตว์ที่มองไม่เห็น ไม่ว่าจะเป็นเสียงคำรามของสัตว์ป่าแสนดุร้าย หรือเสียงก้องมาจากช่องภูเขา ล้วนทำให้เขาหวาดกลัว จนอ่อนเปลี้ยไป

20 ทั่วโลกมีแสงสว่างจ้า มนุษย์ทั่วโลกทำงานไปไม่หยุดหย่อน

21 แต่เหนือชาวอียิปต์เท่านั้น มีความมืดมิดปกคลุมอยู่ เป็นเครื่องหมายถึงความมืด ที่จะมาถึงตัวเขาในภายหน้า แต่ที่ร้ายกว่าความมืดนั้นก็คือ พวกเขาเองเป็นที่หนักใจแก่กันและกัน [Go Top]

บทที่ 18

1 แต่ผู้ศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์ เห็นแต่ความสว่างแจ่มจ้า ชาวอียิปต์ที่ได้ยินเสียงเขา แต่ไม่เห็นตัว ก็ถือว่าเขาโชคดี เพราะไม่ต้องรับทุกข์เช่นเดียวกัน

2 ชาวอียิปต์ขอบใจพวกเขา ที่มิได้แก้แค้นความผิดเก่าก่อน และขอโทษเพราะความมุ่งร้ายที่แล้วมา

3 แต่พระองค์กลับประทานกลุ่มไฟโชติช่วง เพื่อนำเขาไปในทางที่เขาไม่รู้จัก แล้วยังประทานแดดอ่อน เพื่อช่วยในการอพยพอันมีเกียรติ

4 แต่ชาวอียิปต์สมแล้วที่จะขาดความสว่าง และถูกกักขังอยู่ในความมืด เพราะได้กักขังบรรดาบุตรของพระองค์ไว้ อาศัยบุตรของพระองค์เหล่านี้ โลกจะได้รับความสว่างอันไม่ดับสูญแห่งธรรมบัญญัติของพระองค์

ตัวอย่างที่ห้า : ความตายของลูกหัวปีชาวอียิปต์แต่ชาวอิสราเอลปลอดภัย

5 ชาวอียิปต์ตัดสินใจ จะประหารทารกของผู้ศักดิ์สิทธิ์ ในจำนวนทารกที่ถูกทิ้งให้ตาย มีคนเดียวที่รอด พระองค์ทรงลงอาชญาพวกเขา โดยให้ลูกเขานับพันๆต้องเสียชีวิต และทำลายล้างพวกเขาหมดในคลื่นใหญ่

6 บรรพบุรุษของเราทราบล่วงหน้าถึงคืนนั้น เมื่อเขารู้แน่ว่าความเชื่อของเขามีรากฐานอยู่ในพระสัญญาเขาจะได้มีจิตใจกล้าหาญ

7 ประชากรของพระองค์ รอคอยความรอดของผู้ชอบธรรม และความพินาศของพวกศัตรู

8 เพราะเมื่อพระองค์ทรงลงโทษศัตรูของเรา ก็ทรงให้เกียรติแก่พวกเรา ซึ่งพระองค์ทรงเรียกมา

9 บรรดาบุตรใจศรัทธาของผู้ชอบธรรม ถวายสักการบูชาอย่างลับๆ พร้อมใจกันปฏิบัติตามคำสั่งของพระเป็นเจ้า เพื่อผู้ศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์จะได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน หลังจากที่ได้ขับร้องเพลงสดุดีของบรรพบุรุษ

10 แต่เสียงร้องเอะอะอลเวงของพวกศัตรูดังก้องมา และเสียงโอดครวญของผู้ที่ร้องไห้ ดังลั่น คิดถึงพวกลูกที่ตาย

11 ทั้งนายและทาสต้องอาชญาเดียวกัน ทั้งกษัตริย์และสามัญชนต้องทนทุกข์แบบเดียวกัน

12 ทุกบ้านมีคนตายมากมายแบบเดียวกันหมด มีคนเหลืออยู่ไม่พอที่จะฝังคนตาย เพราะว่าในชั่วพริบตาเดียว หนุ่มสาวที่เป็นกำลังของชาติ ถูกทำลายเสียสิ้น

13 ชาวอียิปต์ที่เคยติดเวทมนต์คาถาของเขา จนไม่ยอมเชื่อพระเจ้าเลย ต่อเมื่อบุตรหัวปีต้องตาย จึงยอมรับว่า ประชากรอิสราเอลเป็นบุตรของพระเจ้าจริง

14 เมื่อความสงบเงียบปกคลุมอยู่ทั่วไป ราตรีกาลผ่านไปเร็วไว ได้ครึ่งหนึ่งแล้ว

15 พระวาจาอันทรงฤทธิ์ของพระองค์ ทะยานลงมาจากราชบัลลังก์บนฟากฟ้า ดุจนักรบห้าวหาญทะยานลงสู่กลางดินแดนที่จะต้องพินาศ

16 ถือพระบัญชาอันแน่วแน่ของพระองค์ไว้เหมือนดาบแสนคม ไปที่ใดก็มีคนตายมากที่นั่น เท้าเหยียบพสุธาและศีรษะจดฟ้า

17 บัดดล ภาพนิมิตอันน่าสยดสยองที่เขาเห็นในฝัน ทำให้เขากระวนกระวาย และความหวาดหวั่นที่มิได้คาดหมายไว้ ก็เข้ามาครอบงำเขา

18 ชาวอียิปต์ล้มระเนระนาด หมดสติ แต่ละคนเผยถึงสาเหตุที่จะทำให้เขาตาย

19 เพราะความฝันที่รบกวนเขา เตือนล่วงหน้าแล้วถึงสาเหตุ มิฉะนั้น เขาตายโดยไม่รู้ว่าทำไมเขาจึงต้องทนทรมาน

20 ครั้งหนึ่งแม้คนดีมีธรรม ก็รู้ฤทธิ์ความตายเช่นกัน คนจำนวนมากต้องล้มตายในถิ่นทุรกันดาร แต่พระเจ้ามิได้ทรงพระพิโรธนาน

21 เพราะคนไร้ที่ติคนหนึ่ง รีบมาสนับสนุนเรื่องของเขา เขาใช้ตำแหน่งพิเศษ คำอธิษฐานภาวนา และการเผากำยานชดเชยบาปเป็นเครื่องมือ ท่านระงับพระพิโรธของพระองค์ ดังนี้เหตุร้ายก็หมดไป แสดงให้เห็นว่า ท่านเป็นผู้รับใช้ของพระองค์

22 ท่านปราบโรคระบาดร้ายแรง มิใช่ด้วยกำลังร่างกาย มิใช่ด้วยกำลังอาวุธ แต่ใช้วาจา ระงับพระพิโรธของพระผู้กำลังลงโทษโดยระลึกถึงพันธสัญญาที่พระองค์ได้ทรงปฏิญานไว้กับบรรพบุรุษของเขา

23 เวลานั้น ศพกำลังกองเป็นพะเนินแล้ว แต่ท่านเสนอแทนอิสราเอล และระงับพระพิโรธได้ พระพิโรธจึงไม่กล้ำกรายพวกที่ยังมีชีวิตอยู่

24 เสื้อคลุมยาวของท่าน เป็นเครื่องหมายถึงสากลพิภพ เกียรติศักดิ์ของบรรพบุรุษ จารึกอยู่บนศิลาสี่แถว ความยิ่งใหญ่ของพระองค์อยู่ที่มงกุฎบนศีรษะของท่าน

25 ผู้ประหารถอยไปจากเครื่องหมายเหล่านี้ เพราะความกลัว การแสดงพระพิโรธเพียงเล็กน้อยก็พอแล้ว [Go Top]

บทที่ 19

1 ส่วนคนอธรรม ถูกพระพิโรธกระหนาบอย่างไร้ปรานีจนถึงที่สุด เพราะพระเจ้าทรงทราบล่วงหน้าแล้วว่า พวกเขาจะทำอะไร

2 ทรงทราบว่าเมื่อพวกเขาปล่อยประชากรของพระองค์ไปแล้วและเร่งเร้าให้ออกเดินทาง เขาก็จะเปลี่ยนใจไล่ตาม

3 ในขณะที่เขากำลังไว้ทุกข์และร้องไห้ไว้อาลัยที่หลุมศพผู้ตายนั้น เขาวางแผนการไร้สติอีกแผนหนึ่ง และออกติดตามผู้ที่เขาขอร้องให้ออกไป เสมือนว่าเป็นผู้ที่หลบหนีไป

4 ชะตากรรม ที่เขาสมจะได้รับ กระตุ้นเขาให้ทำสิ่งเลวร้ายจนสุดขีดเช่นนี้ เป็นเหตุให้เขาลืมเสียว่าเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วนั้นเป็นอย่างไร เพื่อความทุกข์ทรมานที่เขาได้รับ เป็นการลงโทษนั้นจะได้เต็มเปี่ยม

5 ดังนี้ ประชากรของพระองค์จะได้เดินทางอย่างน่าอัศจรรย์ ส่วนพวกเขาก็ประสบความตายอย่างผิดธรรมดา

6 ดังนี้ ประชากรของพระองค์จะได้เดินทางอย่างน่าอัศจรรย์ ส่วนพวกเขาก็ประสบความตายอย่างผิดธรรมดา

7 เพื่อคุ้มครองบรรดาบุตรของพระองค์ให้พ้นภัย สิ่งทั้งหลายในธรรมชาติก็เปลี่ยนรูปเสียใหม่ ตามพระบัญชาของพระองค์

8 ชนทั้งชาติเดินข้ามไปได้ โดยมีพระหัตถ์ของพระองค์ปกป้องไว้ หลังจากที่เขาได้เห็นอัศจรรย์อันน่าพิศวงเหล่านั้น

9 เขาร่าเริงเหมือนม้าในทุ่งหญ้า เขากระโดดโลดเต้นเหมือนลูกแกะ ขับร้องสรรเสริญพระองค์ผู้ทรงช่วยเขาให้รอด พระเจ้าข้า

10 พวกเขายังจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ในระหว่างที่ถูกเนรเทศนั้นได้แทนที่แผ่นดินจะให้กำเนิดแก่สัตว์เลี้ยง กลับทำให้มีริ้นเกิดขึ้น แม่น้ำแทนที่จะให้ปลา กลับให้คางคกนับไม่ถ้วน

11 ต่อมา เขาเห็นนกชนิดใหม่ เมื่อหิวโหย เขาก็ร้องขออาหารที่ถูกปาก

12 จึงมีนกกระทาออกมาจากทะเล เพื่อให้เขากินอิ่มหนำ

13 ส่วนคนอธรรมได้รับอาชญา หลังจากมีเสียงฟ้าร้องเป็นการเตือนล่วงหน้า ที่เขาต้องรับทุกข์นั้น ก็เหมาะกับความผิดของเขาแล้ว เพราะเขาเคยแสดงความเกลียดชังร้ายกาจกว่านี้ ต่อคนแปลกหน้า

14 ชาวโสโดม ไม่ยอมต้อนรับคนแปลกหน้าที่มาถึง แต่ชาวอียิปต์จับแขกผู้มีพระคุณไปเป็นทาส

15 มิใช่เพียงเท่านี้ ชาวโสโดมจะถูกลงโทษเพียงไร เมื่อต้อนรับคนแปลกหน้าอย่างไม่เต็มใจ

16 ส่วนชาวอียิปต์ หลังจากต้อนรับประชากรของพระองค์ด้วยการกินเลี้ยง และให้เขามีสิทธิเท่ากับตนเองแล้ว ก็จับเขาไปเป็นทาสทำงานหนัก

17 ชาวอียิปต์ต้องตาบอดไป เหมือนชาวโสโดมที่ประตูบ้านของคนดี เมื่อตกอยู่ในความมืดรอบด้าน ต่างคนต่างคลำหาทางเข้าประตูบ้านตัวเอง

18 วัตถุธาตุต่างๆกลมกลืนกัน เหมือนสายพิณ ที่บรรเลงเพลงอันไพเราะ ทั้งๆที่ยังรักษาเสียงเดิมไว้ เมื่อสังเกตเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก็จะเห็นว่าเป็นเช่นนั้น

19 ดังนั้น สัตว์บก จึงกลายเป็นสัตว์น้ำ และสัตว์น้ำกลับไปอยู่บนบก

20 ไฟในน้ำรักษาความร้อนของมันไว้ น้ำก็ลืมคุณสมบัติของตน ไม่ดับไฟ

21 ส่วนเปลวไฟ กลับไม่ไหม้เนื้อของสัตว์ที่บอบบาง ซึ่งตกลงในไฟ และไฟไม่ละลายอาหารจากฟ้า ซึ่งเหมือนน้ำแข็ง ที่ตามธรรมดาละลายได้ง่าย

22 ข้าแต่พระเจ้า พระองค์ทรงบันดาลให้ประชากรของพระองค์ยิ่งใหญ่ ได้รับเกียรติทุกวิถีทาง พระองค์ไม่เคยทอดทิ้ง แต่ทรงคอยช่วยเหลือทุกแห่งทุกเวลา [Go Top]

[01] [02] [03] [04] [05] [06] [07] [08] [09] [10] [11] [12] [13] [14] [15] [16] [17] [18] [19] [Goto Menu]