- 1 "เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า ผู้ที่ไม่เข้าคอกแกะทางประตู แต่ปีนเข้าทางอื่น ก็เป็นขโมยและโจร
- 2 ผู้ที่เข้าทางประตูก็เป็นผู้เลี้ยงแกะ
- 3 คนเฝ้าประตูย่อมเปิดประตูให้เขาเข้าไป บรรดาแกะก็ฟังเสียงเขา เขาเรียกชื่อแกะของตนทีละตัว และพาออกไปข้างนอก
- 4 เมื่อเขาพาแกะออกไปหมดแล้ว เขาจะเดินนำหน้า และแกะก็ตามไปเพราะจำเสียงของเขาได้
- 5 แกะจะไม่ตามคนแปลกหน้าเลย แต่จะหนีจากเขา เพราะไม่รู้จักเสียงของคนแปลกหน้า"
- 6 พระเยซูเจ้าตรัสอุปมาเรื่องนี้ให้คนเหล่านั้นฟัง แต่เขาไม่เข้าใจว่าสิ่งที่พระองค์ตรัสนั้นหมายความว่าอะไร
- 7 พระเยซูเจ้ายังตรัสกับเขาอีกว่า"เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่าเราเป็นประตูคอกแกะ
- 8 ทุกคนที่มาก่อนหน้าเรา เป็นขโมยและโจร แต่แกะมิได้ฟังเสียงของเขาเหล่านั้น
- 9 เราเป็นประตู ผู้ที่เข้ามาทางเราก็จะรอดพ้น เขาจะเข้าจะออกและจะพบทุ่งหญ้า
- 10 ขโมยย่อมมา เพื่อขโมย ฆ่าและทำลาย เรามา เพื่อให้แกะมีชีวิต และมีชีวิตอย่างสมบูรณ์
- 11 เราเป็นผู้เลี้ยงแกะที่ดี ผู้เลี้ยงแกะย่อมสละชีวิตเพื่อแกะของตน
- 12 ลูกจ้าง ที่ไม่ใช่ผู้เลี้ยง และไม่เป็นเจ้าของแกะ เมื่อเห็นสุนัขป่าเข้ามา ก็ละทิ้งบรรดาแกะและหนีไป สุนัขป่าแย่งชิงแกะ และฝูงแกะก็กระจัดกระจายไป
- 13 ลูกจ้างวิ่งหนีเพราะเขาเป็นเพียงลูกจ้าง ไม่มีความห่วงใยฝูงแกะเลย
- 14 เราเป็นผู้เลี้ยงแกะที่ดี เรารู้จักแกะของเรา และแกะของเราก็รู้จักเรา
- 15 พระบิดาทรงรู้จักเราฉันใด เราก็รู้จักพระบิดาฉันนั้น เรายอมสละชีวิตเพื่อแกะของเรา
- 16 เรายังมีแกะอื่นๆ ซึ่งไม่อยู่ในคอกนี้ เราต้องนำหน้าแกะเหล่านี้ด้วย แกะจะฟังเสียงของเรา จะมีแกะเพียงฝูงเดียวi และผู้เลี้ยงเพียงคนเดียว
- 17 พระบิดาทรงรักเรา เพราะเราสละชีวิตของเรา เพื่อจะเอาชีวิตนั้นคืนมาอีก
- 18 ไม่มีใครเอาชีวิตไปจากเราได้ แต่เราเองสมัครใจสละชีวิตนั้น เรามีอำนาจที่จะสละชีวิตของเรา และมีอำนาจที่จะเอาชีวิตนั้นคืนมาอีก นี่คือพระบัญชาที่เราได้รับจากพระบิดาของเรา"
- 19 ชาวยิวมีความคิดเห็นแตกต่างกันอีกเพราะพระวาจานี้
- 20 หลายคนกล่าวว่า "คนนี้ถูกปิศาจสิง กำลังพูดเพ้อเจ้อ ท่านทั้งหลายฟังเขาทำไม?"
- 21 คนอื่นกล่าวว่า "ถ้อยคำเหล่านี้ไม่ใช่ถ้อยคำของผู้ถูกปิศาจสิง ปิศาจสามารถรักษาตาของคนตาบอดได้หรือ?"
V.วันฉลองการอภิเษกพระวิหาร ชาวยิวตัดสินใจจะประหารพระเยซูเจ้า
พระเยซูเจ้าทรงอ้างว่าทรงเป็นพระบุตรของพระเจ้า
- 22 ขณะนั้นเป็นเทศกาลฉลองการอภิเษกพระวิหารที่กรุงเยรูซาเล็ม และเป็นฤดูหนาว
- 23 พระเยซูเจ้าทรงพระดำเนินอยู่ในพระวิหารที่เฉลียงซาโลมอน
- 24 ชาวยิวมาล้อมพระองค์ไว้ ทูลว่า "ท่านจะปล่อยให้ใจของพวกเราฉงนสนเท่ห์อยู่ถึงเมื่อไร ถ้าท่านเป็นพระคริสต์ ก็จงบอกพวกเราให้ชัดเจนเถิด"
- 25 พระเยซูเจ้าตรัสตอบเขาว่า "เราได้บอกท่านทั้งหลายแล้ว แต่ท่านไม่เชื่อ กิจการที่เรากระทำในนามของพระบิดาของเราก็เป็นพยานให้เรา
- 26 แต่ท่านไม่เชื่อ เพราะท่านไม่ใช่แกะของเรา
- 27 แกะของเราย่อมฟังเสียงของเรา เรารู้จักมัน และมันก็ตามเรา
- 28 เราให้ชีวิตนิรันดรแก่แกะเหล่านั้น และมันจะไม่พินาศเลยตลอดนิรันดร ไม่มีใครจะแย่งชิงแกะเหล่านั้นไปจากมือเราได้
- 29 พระบิดาของเรา ผู้ประทานแกะเหล่านี้ให้เรา ทรงยิ่งใหญ่กว่าทุกคน และไม่มีใครสามารถแย่งชิงไปจากพระพักตร์ของพระบิดาได้
- 30 เรากับพระบิดาเป็นหนึ่งเดียวกัน"
- 31 ชาวยิวหยิบก้อนหินขึ้นจะขว้างพระองค์อีก
- 32 ดังนั้น พระเยซูเจ้าจึงตรัสกับเขาว่า "เราได้แสดงกิจการที่ดีหลายอย่างจากพระบิดา แล้วท่านจะเอาก้อนหินขว้างเราเพราะกิจการใดเล่า?"
- 33 ชาวยิวตอบว่า "พวกเราเอาหินขว้างท่าน ไม่ใช่เพราะกิจการที่ดี แต่เพราะท่านกล่าวผรุสวาทต่อพระเจ้า ท่านเป็นเพียงมนุษย์ แต่ตั้งตนเป็นพระเจ้า"
- 34 พระเยซูเจ้าตรัสว่า"มีเขียนไว้ในธรรมบัญญัติของท่านทั้งหลายว่า "เราได้กล่าวว่า ท่านทั้งหลายเป็นพระเจ้า
- 35 พระคัมภีร์เรียกผู้รับพระวาจาของพระเจ้าว่า"เป็นพระเจ้า" --และพระคัมภีร์จะเป็นโมฆะไม่ได้
- 36 พระบิดาทรงบันดาลให้เราศักดิ์สิทธิ์ และทรงส่งเรามาในโลก แล้วทำไมท่านทั้งหลายจึงกล่าวหาว่าเรากล่าวผรุสวาท เมื่อเรากล่าวว่า "เราเป็นบุตรของพระเจ้า"
- 37 ถ้าเราไม่ทำกิจการของพระบิดาของเรา ท่านก็อย่าเชื่อเราเลย
- 38 แต่ถ้าเราทำ แม้ว่าท่านทั้งหลายไม่เชื่อเรา อย่างน้อยก็จงเชื่อในกิจการที่เราทำนั้นเถิด แล้วท่านจะรู้และเข้าใจว่า พระบิดาทรงสถิตอยู่ในเรา และเราอยู่ในพระบิดา"
- 39 คนทั้งหลายพยายามจะจับกุมพระองค์อีก แต่พระองค์ทรงเลี่ยงพ้นจากเงื้อมมือของพวกเขาไปได้
- 2 ผู้ที่เข้าทางประตูก็เป็นผู้เลี้ยงแกะ
