มาระโก บทที่ 8 MARK Charpter 8
- 1 ในครั้งนั้น ประชาชนมากมายชุมนุมกันอีก และไม่มีอาหารรับประทาน พระองค์จึงเรียกบรรดาศิษย์เข้ามา ตรัสกับเขาว่า
- 2 "เราสงสารประชาชนเพราะเขาอยู่กับเรามาสามวันแล้ว และเวลานี้ไม่ได้รับประทานอาหาร
- 3 ถ้าเราปล่อยให้เขากลับบ้านโดยไม่ได้รับประทานอาหาร เขาจะหมดเรี่ยวแรงขณะเดินทาง เพราะมีหลายคนเดินทางมาจากที่ไกล"
- 4 บรรดาศิษย์จึงทูลตอบว่า "ใครจะหาขนมปังในที่เปลี่ยวเช่นนี้มาให้คนเหล่านี้รับประทานอิ่มได้?"
- 5 พระองค์ทรงถามว่า "ท่านมีขนมปังกี่ก้อน?" เขาทูลว่า "เจ็ดก้อน"
- 6 พระองค์จึงทรงสั่งให้ประชาชนนั่งลงที่พื้นดิน ทรงหยิบขนมปังเจ็ดก้อนนั้น กล่าวขอบพระคุณพระเจ้า แล้วทรงบิขนมปัง ประทานให้บรรดาศิษย์ไปแจกจ่าย เขาก็ได้แจกจ่ายขนมปังแก่ประชาชน
- 7 เขายังมีปลาเล็กๆอยู่บ้าง พระองค์ทรงกล่าวถวายพระพรพระเจ้า และทรงสั่งให้แจกจ่ายปลาเช่นเดียวกัน
- 8 ทุกคนรับประทานจนอิ่ม และยังเก็บเศษที่เหลือได้อีกเจ็ดตะกร้า
- 9 ผู้ที่รับประทานมีประมาณสี่พันคน พระองค์ทรงส่งเขากลับไป
- 10 แล้วพระองค์ก็เสด็จลงเรือพร้อมกับบรรดาศิษย์ไปยังบริเวณเมืองดาลมานูธาทันที
ชาวฟาริสีขอเครื่องหมายจากฟ้า
- 11 ชาวฟาริสีเข้ามาโต้เถียงกับพระองค์ ขอให้ทรงแสดงเครื่องหมายจากฟ้าเพื่อทดสอบ
- 12 พระองค์ถอนพระทัยลึกๆตรัสว่า "คนยุคนี้แสวงหาเครื่องหมายอย่างใดอย่างหนึ่งเพื่ออะไร? เราบอกความจริงแก่ท่านว่า คนยุคนี้จะไม่ได้รับเครื่องหมายอย่างใดเลย"
- 13 แล้วพระองค์ทรงละคนเหล่านั้น เสด็จลงเรือข้ามไปอีกฟากหนึ่ง
เชื้อแป้งของชาวฟาริสีและของกษัตริย์เฮโรด
- 14 บรรดาศิษย์ลืมนำขนมปังไปด้วย และในเรือของเขามีขนมปังเหลือเพียงก้อนเดียว
- 15 พระองค์ทรงกำชับเขาว่า "จงระวังให้ดี จงระวังเชื้อแป้งของชาวฟาริสี และเชื้อแป้งของกษัตริย์เฮโรด"
- 16 บรรดาศิษย์จึงพูดกันว่า "นี่เป็นเพราะเราไม่มีขนมปัง"
- 17 พระเยซูเจ้าทรงทราบ จึงตรัสว่า "ทำไมท่านจึงถกเถียงกันเรื่องไม่มีขนมปัง? ท่านยังไม่รู้ไม่เข้าใจอีกหรือ? ท่านยังมีใจแข็งกระด้างกันอยู่อีกหรือ?
- 18 มีตา แต่ไม่เห็น มีหู แต่ไม่ได้ยินหรือ? ท่านจำไม่ได้หรือว่า
- 19 เมื่อเราบิขนมปังห้าก้อนเลี้ยงคนห้าพันคน ท่านเก็บเศษที่เหลือได้เต็มกี่กระบุง?" เขาตอบว่า "สิบสองกระบุง"
- 20 "เมื่อเราบิขนมปังเจ็ดก้อนเลี้ยงคนสี่พันคน ท่านเก็บเศษที่เหลือได้เต็มกี่ตะกร้า?" เขาทูลตอบว่า "เจ็ดตะกร้า"
- 21 แล้วพระองค์ตรัสกับเขาว่า "พวกท่านยังไม่เข้าใจอีกหรือ?"
พระเยซูเจ้าทรงรักษาคนตาบอดที่เมืองเบธไซดา
- 22 พระเยซูเจ้าเสด็จมาพร้อมกับบรรดาศิษย์ถึงเมืองเบธไซดา มีผู้นำคนตาบอดคนหนึ่งมาขอให้พระองค์ทรงสัมผัส
- 23 พระองค์ทรงจูงคนตาบอดพาออกไปนอกหมู่บ้าน ทรงเอาพระเขฬะแตะตาของเขา ทรงปกพระหัตถ์เหนือเขา ทรงถามเขาว่า "ท่านเห็นอะไรไหม?"
- 24 เขาเงยหน้าขึ้น ตอบว่า "ข้าพเจ้าเห็นผู้คนเหมือนกับต้นไม้เดินไปเดินมา"
- 25 พระองค์ทรงวางพระหัตถ์แตะตาของเขาอีก เขาก็เห็นชัด และหายเป็นปกติ มองเห็นทุกอย่างได้ชัดเจน
- 26 พระเยซูเจ้าทรงส่งเขากลับบ้าน ตรัสว่า "อย่าเข้าไปในหมู่บ้าน"
เปโตรประกาศความเชื่อ
- 27 พระเยซูเจ้าเสด็จพร้อมกับบรรดาศิษย์ไปตามหมู่บ้านต่างๆในบริเวณเมืองซีซารียาแห่งฟีลิป ขณะทรงพระดำเนิน พระองค์ตรัสถามบรรดาศิษย์ว่า "คนทั้งหลายว่าเราเป็นใคร?"
- 28 เขาทูลตอบว่า "บ้างว่าเป็นยอห์นผู้ทำพิธีล้าง บ้างว่าเป็นประกาศกเอลียาห์ บ้างก็ว่าเป็นประกาศกองค์หนึ่ง"
- 29 พระองค์ตรัสถามอีกว่า "ท่านล่ะ ว่าเราเป็นใคร?" เปโตรทูลตอบว่า "พระองค์คือพระคริสตเจ้า"
- 30 พระองค์ทรงกำชับบรรดาศิษย์มิให้กล่าวเรื่องเกี่ยวกับพระองค์แก่ผู้ใด
พระเยซูเจ้าทรงทำนายครั้งแรกถึงพระทรมาน
- 31 พระเยซูเจ้าทรงเริ่มสอนบรรดาศิษย์ว่า บุตรแห่งมนุษย์จะต้องรับการทรมานเป็นอันมาก จะถูกบรรดาผู้อาวุโส มหาสมณะ และธรรมาจารย์ปฏิเสธไม่ยอมรับ และจะถูกประหารชีวิต แต่สามวันต่อมา จะกลับคืนชีพ
- 32 พระองค์ทรงประกาศพระวาจานี้อย่างเปิดเผย เปโตรได้นำพระองค์แยกออกไป ทูลทัดทาน
- 33 แต่พระเยซูเจ้าทรงหันไปมองบรรดาศิษย์ ทรงตำหนิเปโตรว่า "เจ้าซาตาน! ไปให้พ้น เจ้าไม่คิดอย่างพระเจ้า แต่คิดอย่างมนุษย์"
เงื่อนไขในการติดตามพระคริสตเจ้า
- 34 พระเยซูเจ้าทรงเรียกประชาชนและบรรดาศิษย์เข้ามา แล้วตรัสว่า "ถ้าผู้ใดอยากติดตามเรา ก็ให้เขาเลิกนึกถึงตนเอง แบกไม้กางเขนของตน และติดตามเรา
- 35 ผู้ใดใคร่รักษาชีวิตของตนให้รอดพ้น จะต้องสูญเสียชีวิตนั้น แต่ถ้าผู้ใดเสียชีวิตของตนเพราะเรา และเพราะข่าวดี ก็จะรักษาชีวิตได้
- 36 มนุษย์จะได้ประโยชน์อะไรในการที่จะได้ทั้งโลกเป็นกำไร แต่ต้องสูญเสียชีวิต?
- 37 มนุษย์จะให้อะไรเพื่อแลกกับชีวิตที่สูญเสียไป?
- 38 ถ้าผู้ใดอับอายเพราะเราและเพราะถ้อยคำของเราในยุคของคนไม่ซื่อสัตย์และชั่วช้านี้ บุตรแห่งมนุษย์ก็จะอับอายเพราะเขา เมื่อพระองค์จะเสด็จมาในพระสิริรุ่งโรจน์ของพระบิดาพร้อมกับบรรดาทูตสวรรค์ผู้ศักดิ์สิทธิ์ด้วยเช่นกัน"
- 2 "เราสงสารประชาชนเพราะเขาอยู่กับเรามาสามวันแล้ว และเวลานี้ไม่ได้รับประทานอาหาร
อัศจรรย์การทวีขนมปังครั้งที่สอง
