"เย็นพระพายชายเฉือยมาเรือยริน       หอมประทินซ่อนขู้ดอกบุหงา
	พอเบี่ยงบ่ายชายแสงสุริยา		         สาริการ้อยก้องสนั่นไพร
	ฝูงนางนวลแนบนวลแล้วชวนพลอด	         ขึ้นจับเจ่าเฝ้ายอดไม้เรียวไผ่  
	ฝูงนกเขาจับเขาไม่เศร้าใจ		         เสียงคูลั่นหวั่นไหวก้องวนา
	เค้าโมงจับโมกชะโงกมอง		         มักกู่ก้องฟังเสียงสำเนียงจ้า
	นกกะลิงจับกิ่งกระดังงา		         เสียงกระทาขันก้องคะนองไพร"
					 (ตอนพลายเพชรยกทัพไปช่วยพลายบัวตีเมืองลำพูน)


 
	         "เจ้าพลายงามตามทางไปกลางทุ่ง           เขม้นมุ่งเขาเขินเดินสะอื้น
	ออกหลังบ้านตาลตะคุ่มเป็นพุ่มฟื้น	         ร่มรื่นเรียงเคียงตะเคียน
	ต้นแคคางกร่างกระทุ่มชอุ่มออก	         	         ทั้งช่อดอกดูไสวเหมือนไม้เขียน"
							 (ตอนกำเนิดพลายงาม)


 
		"นกหกสล้างในกลางเถือน	     บ้างถาเพื่อนเที่ยวคะนองบ้างร้องโต้
	นกแก้วป้อนลูกบนต้นชงโค		     แล้วบินโผพูดจ้ออยู่จอแจ
	ดูแม่นกแล้วคะนึงถึงคุณย่า		     เคยพูดเล่นเจรจาประจ๋อประแจ๋
	ฝูงนก  เอี้ยงเรียงจับต้นแกแล		     เหมือนหม่อมแม่เคียงเราเฝ้าชมเชย"


 
							"กุมารทองนำหน้าพาจร	ข้ามดอนเขาเขินเนินไศล
						พระพายพัดเกสรขจรไกล		หอมตรลบอบไปในพนา
						ดื่นดอกออกช่อบุปผชาติ 		ดาดาษหว่างเวิ้งวังหวัดผา
						จึงชี้ชวนวันทองน้องพี่อา		เจ้าดูพรรณบุปผาน่ายวนใจ
						นางแย้มเยิ้มยิ้มอยู่ริมไพร  	         	เหมือนที่ไร่ฝ่ายพิมพ์เจ้ายิ้มแย้ม
						ซ่อนชู้ ชูช่ออรชน			เหมือนเราซ่อนเป็นคู่ชู้แฉล้ม
						ซ่อนกลิ่นส่งกลิ่นประทิ่มแกม		เหมือนกลิ่นแก้มโฉมยงเมื่อส่งตัว
						เล็บมือนางกางกลีบกระทัดรัด		เหมือนมือเจ้าปรนนิบัติพัดวีผัว
						บานเย็นบานสะพรั่งฝั่งสระบัว		เหมือนเย็นเช้าเย้ายั่วอยู่กับน้อง
						มะลิวัลย์พันระกำขึ้นแกมจาก		ได้สามวัดกรรมพรากไปจากห้อง"
						 					    (ตอนขุนช้างตามนางวันทอง)