poem
ตอนนี้ขออัปเดทกลอนของตัวเองก่อนนะคะ ถ้ายังไงจะพยายามอัปเดทให้ได้
มากที่สุด ส่วนใหญ่จะเน้นหนักไปทางความรัก การเดินทาง ต้นไม้ แต่ขอให้
รอคอยคำคมของคุณเฉกชนม์ก่อนนะคะ เพิ่งได้อ่านหนังสือของคุณเฉกชนม์จบ
ได้คติดีมาก ไว้จะเอามาลงค่ะ
ทางเดินของรอยตะวัน
ตะวันเริ่มเคลื่อนคล้อย
บินล่องลอยสู่เมฆา
แสงเรืองงามจับตา
สกุณาผินจากจร
ครั้นใกล้แสงลาลับ
จำใจกลับแสนอาวรณ์
เดือนเพ็ญเห็นสะท้อน
เมืองนครอยู่มิไกล
ดวงจิตเต้นรุมเร้า
คิดถึงเขาลำเนาไพร
ผืนดินแสนกว้างใหญ่
หากหัวใจกลับใกล้กัน
เพียงเขตนภะกว้าง
แบ่งเขตร้างห่างชีวัน
พงไพร ณ ไพรสัณฑ์
มิเปลี่ยนผันจากวันวาร
เจื้อยแจ้วแว่ววิหค
แสงทองปกทั่วไพศาล
อำลานิสากาล
สร้างตำนานขับขานเอย
ไกลนั้น
ถนนของ...สองเรา
บางครั้งเธอคิดว่าฉันไม่เคยเปิดใจ
ยามที่เธอพูดไปว่ารักนั้น
ใจของเธอระแวงแม้จะบอกไม่สำคัญ
หากใจฉันนั้นรู้ว่าเธอไม่เข้าใจ
อยากให้เธอหันมาสบตาบ้าง
อย่าแรมร้างอ้างว้างเพราะสงสัย
อยากให้ลองมองดูคนใกล้ใกล้
ที่พักใจไว้กับเธอทุกวันวาร
เธอคงเฝ้ารอคอยคำคำนี้
แม้แรมเดือนแรมปีจะผันผ่าน
ฉันมั่นใจมันไม่หายไปตามกาล
หากยังก้องกังวานในหัวใจ
เธอคงเห็นเหมือนกับที่ฉันเห็น
ทางที่เป็นเส้นขนานมันมิใช่
สุดปลายทางจบถนนเส้นยาวไกล
ทอดวางไว้ให้เราได้พบกัน
และเมื่อถึงวันนั้นที่เฝ้ารอ
เส้นถนนคงไม่งอห่างความฝัน
ความอบอุ่นที่มียึดสัมพันธ์
ให้คงมั่นสุดถนนของสองเรา
ไกลนั้น
เพียงหนึ่งของกาลเวลา
แปลกไหมที่ฉันเคยคิดว่า
หยดหนึ่งของกาลเวลาทำให้เราพบกัน
ทั้งๆที่เธอกับฉัน
ไม่เคยคิดฝันว่าจะพบเจอ
หากเปรียบกับทางที่มืดมิด
ฉันคงไม่ผิดกับทางที่คอยเก้อ
มีแต่ความเงียบเหงาเศร้านะเออ
ได้แต่เหม่อมองไปไร้ตะวัน
จวบวันนี้ที่เธอก้าวมาทักทาย
มันคล้ายความหดหู่เริ่มแปรผัน
รอยยิ้มเธอส่องทางที่เคยเงียบงัน
ทางสายนั้นกลับเป็นทางสายหัวใจ
นาทีนี้ที่เธอกุมใจไว้
มันไม่เคยไกลห่างหายไปไหน
จะคงรักอยู่เพื่อเธอตลอดไป
ฟังซิฟังสัญญาใจที่ให้เธอ
ขุนเขา ที่เขาว่ากว้างกว่ากว้าง
ใจเราสองคงกว้างกว่าเสมอ
จะโผบินผินไปเพื่อพบเจอ
รู้ว่าเธอคงมั่นเช่นวันวาร
ไกลนั้น
คงอยู่เสมอ
หากว่าเธอยังอยู่ตรงนี้
เวลาที่ฉันหลับตา
ก็คงจะเห็นแววความห่วงหา จากเธอ
หากหัวใจยังรู้เสมอ
ว่าเธอไม่เคยไกลกัน
จะร่วมถักทอฝันอยู่เช่นวันวาร
ทุกๆความรู้สึก ก็คงดำเนินต่อไป
แต่ได้ยินเสียงแห่งความเงียบเหงาจากใจ
เมื่อไม่มีเธอเหมือนดั่งเคย
ตะวันยังลับลา
ไม่ว่าจะเป็นวันไหน
ฉันก็รู้เต็มหัวใจ
ว่าวันหนึ่งเราต้องจากกัน
แต่สิ่งที่เหลือไว้บางบทตอน
คงย้ำถึงความผูกพัน
ที่เธอและฉันมีกันตลอดมา
ทุกๆใจของเราก็คงมีกันเรื่อยไป
แต่จากวันนี้ขาดเธอฉันจะเป็นเช่นไร
เมื่อไม่มีรอยยิ้มของเธอ
เวลายังล่วงไป ไม่ว่าจะนาทีไหน
ฉันก็รู้เต็มหัวใจ
ว่าเธอกับฉันต้องจากกัน
แต่สิ่งที่ทิ้งไว้บางช่วงตอนคงย้ำถึงความ
ผูกพัน ที่เธอกับฉันมีกันตลอดไป
ไกลนั้น
จุดหมาย
วันวาร
บนเส้นทางของถนนที่ทบผ่าน
จากวันวารการเดินทางที่เปลี่ยวเหงา
คงมีแต่กำลังใจแต่เพียงเรา
ที่คอยเฝ้าถามหาจุดหมายไกล
วันนี้
ทางสายนั้นที่ทอดยาวหวนถามหา
จำใจลาละทิ้งฝันสดใส
เพียงถนอมของที่รักสุดหัวใจ
แม้จะเจ็บเพียงไหนก็จำทน
ขณะนี้
กับบางสิ่งที่ใจเคยสับสน
จะขอค้นคำตอบของจุดหมาย
ด้วยใจคิดว่าฝันนั้นมลาย
ขอตามหาฝันที่หายดูสักที
นิจนิรันดร์
ขอเพียงเธอก้าวตามเคียงข้างฉัน
ขอเพียงมีวันนั้นของเราสอง
ขอเพียงเรามีรักที่ใฝ่ปอง
คือครรลองจุดฝันที่ถามใจ
ไกลนั้น
เพียงใบไม้ ริมสายธาร
สายน้ำเอย
เจ้าไหลเลยมาจากไหน
ระหกเหินแต่หนใด
จุดหมายอยู่ไกลไหมสายน้ำ
หยุดพักพิงอิงแอบแนบหินผา
นอนนับดาราพราวพร่าง
รอคอยตะวันพรุ่งรุ่งราง
ฉันใบไม้จะร่วมทางไปกับเธอ
บนทางยาวไกลสายนั้น
จะมีเธอมีฉันข้างกันเสมอ
หุบหล้าผาชันไม่หวั่นพบเจอ
ขอเพียงเคียงเธอตลอดไป
แต่หากวันใดสายน้ำเปลี่ยน
คืนผันวันเวียนเปลี่ยนได้
หากสายน้ำจะไม่ซัดพัดพาไป
ก็เพียงส่งฉันไว้ริมสายธาร
รพิพรรณ
จากนิตยสาร อ.ส.ท.
ถึงร้อนจะแผด
ถึงแดดจะกร้าน
ถึงลมจะราน
เจ้ามั่นเจ้าคง
เจ้าเขียวใบเข้ม
เต็มก้านเต็มกิ่ง
ลำเพาลำพริ้ง
เป็นพุ่มเป็นพง
เจ้าเหลืองดอกน้อย
เป็นสร้อยเป็นทรง
ระย้าเป็นรวง
ระเหิดระหง
แม้ร่วงใบเรียว
ยังเกี่ยวยังก้อย
พริบพริบพร้อยๆ
เพียงใจผจง
ประดับประดา
ริมท่าริมถิ่น
เพียงทิพย์ประทิ่น
กระถินณรงค์
เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
รอวันผู้มาเยือน
ใต้ฟ้ากว้างกว่ากว้าง
ก็จะย่างแรมทางไป
ขุนเขาลำเนาไพร
ไกลแสนไกลจะแรมรอน
ข้ามฟ้าข้ามแดนดอย
สูงสุดสอยในดงดอน
ผืนไพรต่างที่นอน
ก็จะจรเร่ร่อนไป
ธรรมชาตืช่าวงามงด
เก็บเป็นความประทับใจ
ต้นน้ำลำธารใส
กรุ่นกลิ่นไม้นานาพรรณ
ฟ้ากว้าใจกว้างกว่า
เพราะว่าฟ้ามิอาจกั้น
ความงามนับร้อยพัน
ยังรอวัน...ผู้มาเยือน
รพิพรรณ
จากนิตยสาร อ.ส.ท.
next
lovebook