Esrarengiz Atlı

Yıllar öncesi Kuzey Virginia'da çok soğuk bir kıs aksamıydı.Yaslı adam nehrin karsı kıyısına geçsek için beklerken sakalı soğuktan buz tutmuştu.O kadar uzun bir sure bekledi ki, artık bedeni adeta hissizleşti kuzey rüzgarının etkisiyle.
Sonra uzaktan gelen hafif bir ses duydu buz tutmuş yolda.Atların ritmik ayak sesleriydi işittiği.İlk atlının geççisini izledi, dikkatlerinin çekmek için hiçbir caba göstermeden.Sonra başka bir atlı geçti, bir tane daha.Sonunda, en son atlı yaslı adamın buzdan bir heykel gibi duran bedeninin yakınında durdurdu atini.Atlı yaklaşırken yaslı adam atlıyla göz göze geldi ve ona "Bayım, bu yaslı adamı nehrin obur yakasına geçirir misiniz?Yürüyerek geçsem olanaksız görünüyor." dedi. Atinin dizginlerini çekip, durduran atlı, "Elbette" dedi. "Atla". Yaslı adamın yari donmuş bedenini hareket ettiremediğini fark eden atlı, atından yere atladı ve yaslı adamın ata binmesine yardımcı oldu, onu nehrin karsı kıyısına geçirmekle kalmayıp, birkaç mil ilerideki evine kadar götürdü. Küçük kulübeye yaklaşırlarken atlı merakini yenemeyip sordu: "Bayım, durdurmak için hiçbir caba göstermeden diğer atlıların geçim gitmelerini izlediniz.Neden böyle soğuk bir kıs gecesinde en son atlıdan yardim istediniz?Ye sizi reddedip orada bıraksaydım?"Yaslı adam eğilip, önünde oturmakta olan atlının gözlerinin içine baktı ve "Uzun suredir bu civarda yasıyorum ve insanları çok iyi tanıdığıma inanıyorum."dedi ve sözlerini sürdürdü: "Diğer atlıların da gözlerinin içine baktım ve benim durumumun onları hiç ilgilendirmediğini anladım.Onlardan yardim istememin hiçbir yararı olmayacaktı.Ama senin gözlerine baktığım zaman, gözlerindeki sevecenliği ve iyilikseverliği anladım." Bu sıcak yorumlar atlıyı çok derinden etkiledi. "Söylediklerinden çok etkilendim." dedi yaslı adama,"Bundan sonra başkalarının gereksinimlerine karsı hep iyilik ve sevecenlikle yaklaşacağıma söz veriyorum."
Sonra Thomas Jefferson* atinin basını çevirdi ve Beyaz Saray'a doğru yol almaya başladı.