|
Bir Cuma günü sınıfta işler yolunda gitmiyor gibiydi. Bütün hafta yeni bir konu üzerinde çalışmıştık. Öğrencilerin kendileri hakkında hayal kırıklığına uğradığını ve birbirlerine sinirlendiklerini hissettim. İşler çığırından çıkmadan önce bu tuhaflığı durdurmam gerekiyordu. Bunun için herkese, sınıftaki arkadaşlarının adını iki kağıda boşluk bırakarak listelemelerini istedim. Sonra birbirleri hakkında düşündükleri en iyi şeyleri bulup bu kağıda yazmalarını söyledim. Bu iş dersin kalan zamanının hepsini aldı ve öğrenciler sınıftan çıkarken hepsi tek tek kağıtlarını bana verdiler. O cumartesi günü her öğrencinin ismini ayrı ayrı kağıtlara yazdım ve onlar hakkında söylenenleri sıraladım. Pazartesi günü herkese listesini dağıttım. Bazıları iki sayfayı doldurmuştu. Bir süre sonra tüm sınıf gülümsüyordu. "Gerçekten mi?" diye fısıldadıklarını duydum. "Bu kadar sevildiğimi bilmiyordum!.." Bundan sonra sınıfta hiç kimse bu kağıtların sözünü etmedi. Dersten sonra veya aileleriyle tartışıp tartışmadıklarını bilmiyorum, ama zaten işin bu kısmı önemli değil. Egzersiz amacına ulaşmıştı. Öğrenciler kendileri ve birbirleriyle mutluydular. Bu sınıf böyle devam etti. Yıllar sonra bir yolculuk dönüşü , annemle babam beni havaalanından aldı. Eve giderken annem yolculuk hakkında olağan sorularını sordu. Bir ara bir sessizlik oldu. Annem babama yan yan baktı ve "Babası?" dedi. Babam boğazını temizledi ve "Eklund'lar geçen gece aradı" dedi. "Gerçekten mi?" dedim. "onlardan haber almayalı yıllar oldu. Mark'ın nasıl olduğunu merak ediyordum." Babam sakin sakin yanıt verdi. "Mark Vietnam'da ölmüş. Cenazesi yarın kalkıyor ve ailesi seninde katılmanı arzu ediyor." Bugün bile babam bunları söylerken yolun hangi noktasında durduğumuzu söyleyebilirim. O güne kadar askeri üniforma içinde bir din adamı görmemiştim. Mark'ın arkadaşlarının hepsi gelmişti. Eski sınıf arkadaşı Chuck'ın kız kardeşi üzüntülü bir ezgi söyledi. Neden cenaze günü yağmur yağmak zorundadır ki? Zaten mezarın başında bulunmak oldukça zor. Her zamanki dualar okundu ve borazan çalındı. Orada dururken, tabutu taşıyan askerlerden biri yanıma gelip, "Siz Mark'ın matematik öğretmeni miydiniz?" diye sordu. Tabuta bakmayı sürdürerek başımla onayladım. "Mark sizden çok bahsetti." dedi. Cenazeden sonra Mark'ın eski sınıf arkadaşlarının çoğu öğle yemeği için Chuck'ın çiftlik evine gitmişti. Mark'ın annesi ve babası da oradaydı. Beni bekledikleri belliydi. "Sana bir şey göstermek istiyoruz."dedi babası ve cebinden bir cüzdan çıkardı. "Öldürüldüğü sırada bunu Mark'ın üstünde bulmuşlar. Tanıyacağınızı düşündük." Cüzdanını açıp içinden defalarca açılıp katlandığı belli olan yıpranmış iki defter sayfası çıkardı. Baktığım anda tanımıştım. Mark'ın arkadaşlarının onun için düşündüklerini yazdığım kağıtlardı bunlar. "Bunu yaptığınız için size çok teşekkür ederiz."dedi Mark'ın annesi. "Gördüğünüz gibi Mark buna çok değer veriyordu." Mark'ın sınıf arkadaşları etrafımızda toplandılar. Chuck mahcup mahcup gülümsedi ve "Listemi hala saklıyorum. Masamın en üst çekmecesinde duruyor."dedi. John'un eşi "John onu benden düğün albümümüze koymamı istedi."dedi, Marilyn kendisininkininde hala durduğunu ifade etti, günlüğünün arkasındaydı. Sonra başka bir öğrenci, Cicki çantasına uzandı, cüzdanını çıkardı ve buruşup yıpranmış listesini sınıfa gösterdi. "Bunu hep yanımda taşıyorum. Sanırım hepimiz listelerimizi saklıyoruz."
İşte o an oturdum ve ağladım... Bunca
yetişkin insanın çocukken ellerine geçmiş bir kağıt parçasını gittikleri her
yere, dünyanın öbür tarafında çeltik tarlalarının ortasındaki bir savaşa
bile taşımasının nedeni ne olabilir? Yanıt, önemsenmektir. Herkes
önemsenmeye ve tanınmaya açtır. İnsanları etkilemek için kalabalığın
arasında yavaşça yürüyün. İnsanların isimlerini hatırlayın ve onlarla
ilgilendiğinizi göstermek için zaman ayırın. Başka insanlara hayatınızdaki
her şeyden, kendi programınızdan bile daha çok önem verin. |