İlkokulda okuyan oğlum, yakın arkadaşlarından birini evimize getirmişti. Ödevleri bittiğinde, küçük misafirimizi konuşturmak gayesiyle;
- Bisikletin var mı? diye sordum. Tatil yakın biliyorsun.
Sorumla fazla ilgilenmemiş görünerek:
- Annem şimdilik yeterli paramız olmadığını söyledi, dedi. Herhalde daha sonra alabiliriz.
Çocuğun bu sözleri, durumlarının yakında düzeleceğine dair inancını gösteriyordu. Hele hele kullandığı şimdilik ifadesinde, kuvvetli bir teslimiyetin izleri vardı. Daha sonra ona parkta rastladım. Çimenlerin üzerine çömelmiş vaziyette karıncaları seyrediyordu. Beni fark ettiğinde yavaşça yanına sokuldum ve okula babasıyla birlikte gidip gitmediğini sordum.
- Babam kaza geçirdiği için hastanede yatıyor, dedi. Okula şimdilik yalnız gidiyorum.
Tatile bir hafta kala onu tekrar gördüm. Tertemiz giyinmiş, saçlarını da ortadan ayırmıştı. Yanağını okşayarak:
- Bugün çok şıksın, dedim. Yoksa babanı mı görmeye gidiyorsun?
Çocuğun hafif bir tebessümden sonra söylediği sözler, dünyayı yaşanmaya değer hale getiren iman nimetinin bütün güzelliğini sergileyerek kulaklarımda yankılandı:
- Hastaneye gitmiyorum efendim. Babam öldüğü için onu şimdilik göremeyeceğim...