รอยรักรอยมลทิน
By Jasmine

"เรามาตกลงกันใหม่ดีมั้ย นายสิงห์" อยู่ดีๆเขาก็เสนอข้อตกลงใหม่ สิงหนาทเกือบตามไม่ทัน

"ครับ?"

"ฉันจะไม่บังคับให้นายฆ่าใครอีก แค่…..ปกป้องฉันก็พอ กันคนๆนั้นให้ห่างจากฉัน แค่นี้ทำได้มั้ย" ชายหนุ่มนั่งนิ่งไม่รู้ว่าอรินคิดอะไรอยู่ แต่รู้สึกได้ว่าเขาสุขุมมากขึ้นไม่มีความเกลียดอีกแล้ว

"ผมไม่ชอบเป็นไม้กั้นหมาให้ใครหรอกนะ แต่ผมรับปาก คุณจะให้ผมปกป้องคุณจากใคร" ใบหน้าขาวเนียนเปลี่ยนสีเล็กน้อยเมื่อนึกถึงตรงนี้ คล้ายจะไม่อยากนึกถึงมัน

"น้องชายฉัน" คำพูดนี้เบาและห้วน สิงหนาทเกือบร้อง 'บิงโก' แล้ว เขาเดาถูก

"เอ่อ…..คุณกลางหรือคุณเล็ก?"

"ทั้งคู่นั้นแหละ ทำยังไงก็ได้อย่าให้เขามายุ่งกับฉันอีก…ชั่วชีวิตเลย"อรินว่า เป็นคำสั่งที่ทำได้ยากยิ่งกว่าฆ่าให้ตายอีก เขาจะทำได้ยังไงในเมื่อสองคนนั้นเป็นพี่น้องกับอริน แล้วจะให้คนนอกอย่างเขาจัดการยังไงละ….สิงหนาทเกาหัวจนผมกระจาย

"คุณ…?"

"ฉันเหนื่อย….อย่าเพิ่งถามอะไรเลย" อรินตัดบท เขาเอนหลังผิงต้นไม้หลับตานิ่ง ไม่เปิดโอกาสให้ได้ถามอีก

ชายหนุ่มมองขนตางอนไล่ไปตามสันจมูกรั้นบอกถึงนิสัยเอาแต่ใจตัว ดูยังไงก็บอบบางยังกะผู้หญิง และทำให้อยากปกป้องโดยสัญชาติญาณ สิงหนาทหันไปมองทางอื่น ไม่ถึงอึดใจก็ต้องหันกลับมาอีก ริมฝีปากสีชมพูยั่วเย้าให้ต้องมอง ให้ตายเถอะ…คนๆนี้ไม่รู้ตัวหรือไงว่าทำให้ผู้ชายหมดความอดทนได้ง่ายขนาดไหน

อรินหลับเคลิ้มไปชั่วขณะ อากาศดีทำให้อยากพักผ่อนเขาไม่เคยมานอนใต้ต้นไม้ที่เย็นสบายแบบนี้ ความสบายทำให้ลืมระวังตัว กว่าจะรู้สึกบางสิ่งบางอย่างก็ขยับเข้าใกล้ ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่ก็ช้าเกินไป ร่างสูงเบียดเข้ามาอย่างรวดเร็ว ครอบครองริมฝีปากที่ชุ่มชื้นเหมือนผลไม้ ชายหนุ่มไม่คิดว่าตัวเองจะเสียศูนย์ถึงขนาดนี้ แต่เขาทนไม่ไหวร่างกายถวิลหาความนิ่มนวลอ่อนละมุน

อรินตะกายหนี ทั้งมือทั้งเท้าพลั่กไสสุดกำลัง ร่างสูงใหญ่นี้ใหญ่โตไม่สะดุ้งสะเทือนสักนิด เขาขยับปากอย่างเกรี้ยวกราด กลับเปิดโอกาสอีกฝ่ายลิ้มรสเขามากขึ้น ปลายลิ้นถูกเกี่ยวเบาๆ อรินถึงกับผวา สัมผัสนั้นให้ความรู้สึกมากมายที่เขาไม่เคยรับรู้ อะไรบางอย่างแล่นพล่านไปตามไขสันหลังเขาจนขนลูกซู่ไปทั้งตัว ท้องน้อยเกิดอาการหวาบหวิวแบบแปลกๆ ใจเต้นไม่เป็นส่ำยิ่งถอนริมฝีปากออกไป อรินหายใจหอบ เขาลืมตาขึ้นเห็นสิงหนาทมองอยู่ดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ชายหนุ่มไม่ทันขยับปากขอโทษเลย มือบางพาดเข้าเต็มหน้าซีกซ้าย เสียงดังถนัดถี่ มันไม่เจ็บเลยเหมือนถูกตบแป๊ะมากกว่า นี่คงสุดแรงของอรินแล้ว

"คุณใหญ่!!" สิงหนาทรั้งร่างบางที่พยายามตะกายหนี สองมือกอดเอวบางไว้ก็หยุดเขาได้แล้ว

"ปล่อยฉัน" อรินดิ้นรนราวกับคนบ้า เมื่อสู้แรงไม้ได้เขาจึงหันมากัดบ่ากว้างเสียจมเขี้ยว

"หยุดนะ" สิงหนาทกดอีกฝ่ายไว้กับพื้นหญ้า ยึดทั้งสองมือไว้ในอุ้งมือแน่น

"คุณใหญ่ นี่คุณกำลังจะทำให้ผมหมดความอดทนนะ" ชายหนุ่มตวาดใส่เสียงดัง

************

ความมืดบนฟากฟ้าจางลงเรื่อยๆ ดวงจันทร์อ่อนแสงและคล้อยลงต่ำปล่อยให้แสงสว่างของดวงอาทิตย์ ค่อยๆคืบคลานช้าๆ เสียงไก่ร้องขันตามสัญชาติญาณแว่วให้ได้ยินแต่ไกล ลมในยามเช้าค่อนข้างนิ่ง เคลื่อนไหวน้อยแต่ก็ทำให้ผ้ามุ้งสีขาวสั่นไหวแผ่วเบา อรินนอนลืมตาโพลงมองโลกภายนอกผ่านเส้นป่านสีขาวที่ปกป้องเขาอยู่ อากาศเย็นที่ผ่านหน้าต่างห้องมาไม่ทำให้เขารู้สึกรู้สมเท่าไร ในเมื่อในใจเขาร้อนกว่า ไม่ว่าจะพยายามไม่คิดถึง ทว่าทุกๆวินาทีที่ผ่านไปเขาก็อดคิดถึงเมื่อวันวานไม่ได้ ใต้ต้นพุดซ้อนที่หอมกรุ่น เขาถูกจับ…ถูกยึดไว้แน่นจนรู้สึกกลัว อรินหลับตา ความหงุดหงิดระบายผ่านลมหายใจที่ทอดถอน เมื่อหลับตาภาพเมื่อวานก็กลับมาทันที….

"คุณใหญ่ ที่ผมพูดนี่ได้ยินหรือเปล่า" มืออีกข้างยึดปลายคางให้หันมามองสบตา

"เอามือออกไปนะ…ฉันบอกให้ปล่อยมือออกไป" เขาโวยวายเต็มที่ ความกลัวกำลังครอบงำจนรู้สึกคลื่นเหียน

"ถ้าคุณยังไม่เลิกโวยวายละก็ ผมจะข่มขืนคุณเสียเดี๋ยวนี้ ได้ยินไม" เขารู้สึกเหมือนหน้ามืดทุกสิ่งทุกอย่างดำมืดไปเสี้ยววินาที ก่อนกลับมาชัดเจนอีกครั้ง ปัดโธ่เอ้ย…หมดสติไปเลยยังจะดีกว่ามารับรู้เรื่องเลวร้าย เขาไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้ไปหรือเปล่า เขากลัวแทบขาดใจ แต่คนที่ทำหน้าเหมือนจะขาดใจกลับสิงหนาทเสียเอง ความรู้สึกผิดเห็นชัดในดวงตาเขา

"คุณใหญ่…" มือที่ยึดไว้แน่นรีบปล่อยทันที

"อย่าร้อง….ผมขอโทษ….ผมขอโทษ" ชายหนุ่มละล่ำละลักทำอะไรไม่ถูก ทั้งที่เขาเป็นคนขู่แท้ๆ เขาเป็นคนเริ่ม เขาเป็นคนกระทำ แต่กลับทำหน้าเจ็บปวดยิ่งกว่า

"คุณใหญ่….อย่าร้องนะ คนดี ผมเสียใจ…" สิงหนาทกระซิบบอกก่อนช้อนเขาอุ้มขึ้นนั่งบนตัก สองมือโอบกอดหลวมๆแล้วโยกตัวเบาๆเป็นท่าเดียวกับที่เขาเคยใช้กล่อมเด็กตัวน้อยๆมาก่อน

"ผมจะไม่แตะต้องคุณ….และจะไม่ให้ใครแตะต้องคุณอีก ผมสัญญา"

น่าแปลกที่เขาเชื่อคำพูดที่ไร้หลักประกันนี้ ความกลัวหายไปแทบจะทันทีเหลือแต่ความไม่เข้าใจ ผู้ชายคนนี้เป็นคนแบบไหนกันแน่ เดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวก็ร้ายจนเดาไม่ถูกเลย สิงนาทอุ้มเขามาส่งถึงเตียงบนเรือนใหญ่ทั้งอย่างนั้น แค่ทำท่าจะไม่สบายเขาก็รอดพ้นสถานะการณ์ที่น่าอึดอัด แต่ที่น่าแค้นใจนักก็คือ คนพรรค์นั้นข่มขู่และใช้กำลังกับเขาอย่างไม่ละอายใจเลย อรินพลิกตัวไปมาหลายตลบ ในหัวก็ยังสลัดเรื่องสิงนาทไม่ได้ นึกถึงจูบของหมอนั้นก็อดโมโหตัวเองไม่ได้ เขาไม่น่าหลงเคลิบเคลิ้มไปด้วยเลย มันเป็นจูบที่แตกต่างออกไปจากที่เขาเคยรับรู้ จูบนั้นไม่รุนแรง ไม่บังคับเอาแต่ได้ หากปลอบประโลมและเรียกร้องแบบเอาแต่ใจเล็กๆ กึ่งยั่วกึ่งเย้าอย่างเด็กขี้เล่น….