|
ผลงานทั้งหมดที่ลงอยู่ในหน้า
Novel เป็นสิทธิส่วนตัวของผู้เขียน หากมีผู้ใดต้องการจะทำการคัดลอกหรือดัดแปลงผลงานบางส่วน
หรือทั้งหมดเพื่อนำไปใช้ในการอื่น นอกจากอ่านเพื่อความบันเทิง กรุณาติดต่อเพื่อขออนุญาตจากผู้เขียนตาม
e-mail ที่ให้ไว้เสียก่อน ขอบคุณสำหรับความร่วมมือค่ะ อีกประการหนึ่งนักเขียนทุกคนต้องการกำลังใจและคอมเมนท์(แม้ว่าบางคนจะไม่พูดออกมา)ไม่ว่าจะเป็นคำติหรือคำชมนะคะ
เพราะฉะนั้นเมื่ออ่านแล้วชอบไม่ชอบยังไงไ ก็เมลไปคอมเมนท์ได้ตามอีเมลที่ให้ไว้ของแต่ละคน
หรือไม่ก็โพสต์คำติชมไว้ในบอร์ดก็ได้ค่ะ
|
|
My Dumb Jock (Part 3) by...นาถยา
การประกวดจบไปแล้ว ดูเหมือนวงของแมนด้าได้ที่2 กำลังขึ้นร้องโชว์อีกครั้ง เสียงเศร้าๆของสาวผิวสีกำลังบีบหัวใจเพื่อนรักอย่างไม่รู้ตัว
Sometimes you picture me-- Chorus:
จริงอย่าว่า เข็มนาฬิกาหรือจะย้อนทวนได้ เจสันรู้สึกว่าที่ปลายตาเปียกชื้น ชายหนุ่มผิวสีแตะเบรคเบาๆ ให้รถค่อยๆจอดอย่างนิ่มนวล "ขอบใจนะที่มาส่ง" เจสันบอกมัคคอมเบาๆ ก่อนขยับตัวจะลงจากรถ "เจ" อีกฝ่ายเรียกไว้ "ชั้นรู้ว่ามันยาก แต่นายต้องเข้มแข็ง" เจสันพยักหน้า พร้อมรับคำงึมงำ "ชั้นอยากรู้จริง ๆ ไอ้หมอนั่นเป็นใคร ทำไมถึงทิ้งนายได้" เจสันตะลึง หมอนั่น หมายความว่ามัคคอมรู้ "นี่นายรู้ว่าชั้นเป็น....." "ปิ๊บๆๆ" หนุ่มผิวสีส่งเสียง "เกย์ดาร์" "ม..หมายความว่านายก็..." "อือฮึ"อีกฝ่ายรับคำก่อนบอกต่อ "เฮ้ชั้นก็เคยอกหักนะ ตอนนั้นโลกทั้งโลกมัน บึ๊ม แต่เดี๋ยวนายก็จะรู้ว่าไอ้หมอนั่นมันไม่มีความหมายอะไรเลย" "ขอบใจ" "เอ่อ..นี่เบอร์ชั้น โทรไปหาชั้นได้ทุกเมื่อนี่นายต้องการ
เฮ้...อย่าเพิ่งนึกว่าชั้นจะจีบนายหรืออะไรทำนองนั้นชั้นแค่อยากจะช่วย"
...................................... ผ่านไปหนึ่งเดือนแล้ว และตอนนี้เจสันยังมีชีวิตอยู่ ใช่ อาจจะเศร้า หดหู่ หรือบางครั้งก็เกลียดผู้คนที่มีความสุขเหลือเกิน แต่ก็นั่นล่ะเขายังมีชีวิตอยู่ ที่ผ่านมาเจสันหลบหน้าบิลลี่มาตลอด ฝากแต่เพียงสมุดโนตย่อนั่นไปให้แล้วบอกแค่ว่าไม่มีเวลา ดูเหมือนบิลลี่เองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเท่าไหร่ "ข่าวด่วน" แมนด้าบอกขณะวางหนังสือลงที่โต๊ะประจำซึ่งตอนนี้เหลือเพียง เจสัน แมนด้าและเกรก เท่านั้น ส่วนลินซีย์กำลังวุ่นวายกับแฟนคนใหม่ขอบคุณพระเจ้าที่ในที่สุดเธอก้เจอคนที่เหมาะสมเสียที "อะไร"เกรกถาม "เกี่ยวกะบิลลี่" "ไม่เห็นอยากรู้" เจสันว่า "เขาเลิกกะทิฟฟานีแล้ว ตอนนี้ควงคนใหม่" เกรกยักไหล่อย่างไม่สนใจจริงๆ ในขณะที่เจสันทำได้เพียงแกล้งไม่ใส่ใจ "อยากรู้ไหมใคร" "แมนด้า.." "ซูซี่ บิซลี่" "ซูซี่ บิชชี่นั่นน่ะเหรอ" เจสันตกใจ "ใช่ทิฟฟานีเสียใจมาก ตอนนี้เธออกจากทีมเชียร์ลีดเดอร์แล้ว" "หมอนั่นรสนิยมห่วย" เจสันว่า "เห็นม้า นี่แสดงว่า เขาตาถั่วจริงๆ สู้ญาติของชั้นไม่ได้" แมนด้ากระเซ้า "black is better" ....................................... ฝนเจ้ากรรมจู่ๆ ก็เทลงมา ทำเอาเด็กหนุ่มต้องรับวิ่งไปหลบที่ตัวอาคาร นี่ก็เย็นมากแล้ว นักเรียนเหลืออยู่เพียงไม่กี่คน เขาทำรายงานที่ห้องสมุดเสียจนเย็น "เจสัน" เสียงหนึ่งดังขึ้น เด็กหนุ่มหันไปมอง "ทิฟฟานี" "ขอหลบฝนด้วยได้ไหม" "แหงน่อ นี่ไม่ใช่บ้านชั้นสักหน่อย" เจสันตอบ ทั้งคู่เงียบกันไปพักหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะเป็นเกย์ แต่เขาก็อดมองหญิงสาวผมทองแสนสวยคนนี้ไม่ได้ "เธอคงได้ข่าวแล้ว" ทิฟฟานีเป็นฝ่ายทำลายความเงียบ "อือฮึ" เจสันรับคำ ได้แค่นั้นจริงๆ เขาไม่รู้ว่าควรจะออกความเห็นอะไรเกี่ยวกะเรื่องนี้" "รู้อะไรไหมมันแปลกมากเลยที่ชั้นไม่เสียใจเรื่องนี้เท่าไหร่ ชั้นคิดอยู่แล้วว่า วันนี้ต้องมาถึง ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเขาเหมือนคิดถึงแต่คนอื่นตาที่ชั้นคิดไม่ถึงก็คือคนอื่นที่ว่านั่นเป็นซูซี่" "หมอนั่นมันงี่เง่า" เจสันว่า รู้สึกฝ่อนคลายขึ้นมากหลังจากทิฟฟานีเอ่ยอะไรยาวๆออกมา "แต่เธอไม่ต้องห่วงหรอก เธอสวย เธอเพอร์เฟค เธอเหมาะสมกับผู้ชายที่ดีกว่าหมอนั่น" หญิงสาวถอนใจเบาๆ "ไม่รู้อะไรที่ทำให้ชั้นอยากจะบอกเธอนะเจ เอ่อ..ชั้นเรียกเธอยังงั้นได้ไหม" เจสันรับคำ "รู้ไหมว่าชั้นต้องไปพบคุณซูลลิแวนอยู่ประจำ" เจสันอ้าปากค้าง คุณซุลลิแวนคือนักจิตวิทยาประจำโรงเรียน "เธอ...เป็นไปไม่ได้ทิฟ คนอย่างเธอมีปัญหาอะไร เธอสวย เธอเก่ง เธอรวย เอ่อ พ่อแม่เธอยังอยู่ด้วยกันใช่ไหม" "ยังอยู่ด้วยกัน" ทิฟานีบอก "แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เจ คือ ชั้น ชั้นไม่รู้จะบอกว่ายังไงดี จู่ๆชั้นก็รู้สึกว่าตัวเองจะหายไปจากโลกนี้ จะไม่มีใครรู้จัก ทิฟฟานี สเลเยอร์" "บ้า..ใครจะไม่รู้จักทิฟฟานี สเลเยอร์ เธอเป็นดาวเด่น เป็นเชียนร์ลีดเดอร์ เธอสวย" "นั่น..." หญิงสาวกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น "นั่นไม่ใช่ตัวชั้นเจ มันเหมือนกะใครก็ไม่รู้ที่แกะออกมาจากบล็อคพิมพ์ เหมือนเพื่อนๆคนอื่นในกลุ่มของชั้น เราพูดเรื่องเดียวกัน แต่งตัวคล้ายกัน ไปเที่ยวด้วยกัน แต่..แต่ชั้นไม่รู้จักพวกเขาเลย" "โอ" เจสันพูดได้แค่นั้นจริงๆ ใครจะไปนึกว่าทิฟฟานีแสนสวยจะมีปัญหาอย่างนี้ "จนกระทั้งชั้นพบพวกเธอ เจ เพื่อนของเธอ เอ่อ..อแมนด้า" "อือฮึ" "ชั้นทึ่งมาก เธอสวย บ้านเธอฐานะพอๆกะบ้านชั้น เธอควรจะเป็นเชียร์ลีดเดอร์ ควรจะแต่งตัวแบบพวกชั้น ควรจะพูดถึงสีทาเล็บหรือทรงผมใหม่ที่จะทำก่อนเปิดเทอม แต่ ..แต่เธอไม่ เธอเป็นตัวของตัวเอง นั่นทำให้ชั้นคิดหนักว่าแล้วชั้นล่ะเป็นใคร ชั้นอยากทำอย่างที่ทำจริงๆเหรอ ชั้นไม่รู้ว่าทำไมคนอื่นเขาถึงทนได้ ทำไมเขาไม่มามัวคิดมากแบบชั้น" ทิฟฟานี ห่อไหล่ "แต่ชั้นรู้" เจสันว่า บางอย่างทำให้เขากล้าขนาดโอบไหล่เธอ "พวกนั้นงี่เง่า แต่เธอมีสมอง" "ขอบใจ"ทิฟฟานียิ้ม "ชั้นขออะไรอย่างได้ไหม เจ" "หือ" "เธอจะว่าอะไรไหมถ้าชั้นอยากจะเป็นเพื่อนกะเธอ แบบว่า ไปนั่งทานกลางวันกะพวกเธอ ไปดูหนังกะพวกเธอ" "ไม่มีปัญหา" เจสันว่า "อีกเดี๋ยวเธอก็จะรีบแจ้นออกจากกลุ่มเอง" ทิฟฟานีหัวเราะอย่างผ่อนคลาย "นี่ ชั้นถามเธอเรื่องนึงได้ไหม" "อือฮึ" เจสันรับ "ทำไมเธอถึงเลิกติวให้บิลลี่ล่ะ ชั้นหมายความว่าเอ่อชั้นพอดูออกว่าเธอ..เธอ..ชอบเขาใช่ไหม" เจสันอึกอัก ขณะกำลังคิดหาข้อแก้ตัว "ใช่" เขาตัดสินใจบอกความจริง "ชั้นชอบเขาทิฟ รักแรกของชั้นตั้งแต่เกรด1" เจสันถอนใจก่อนเล่าต่อ "คืนนั้นที่เราเจอกันที่งานปาร์ตี้ เขาโกหกชั้น เขาบกว่าจะไปค้างที่บ้านตา ทิฟ เขาไม่อยากให้ชั้นไปที่นั่น เขารู้สึกอาย ต้อยต่ำ ถ้าชั้นไปที่นั่น นั่นทำให้ชั้นรู้ว่า ชั้นมัน....มันไม่มีค่าเลย" "โอ....เจ" ทิฟฟานีกุมมือเขาเบาๆ "เขาทำยังงั้นกับเราได้ยังไง เจ เขาทำได้ยังไง" ............................ "เจ อแมนด้า" ทิฟฟานีทักขณะวางถาดอาหารลง "ไฮ้" เจสันกะอแมนด้าทักพร้อมกัน สำหรับแมนด้านั้นเธอรู้เรื่องทิฟฟานีตั้งแต่เมื่อคืนที่เจสันโทรมาบอก เหลือแต่เกรกที่อ้าปากค้าง "ทิฟนี่ เกรก เกรก ทิฟฟานี" "ฮะ...ไฮ้" "สวัสดีจ้ะ เราเคยเรียนภาษาสเปนด้วยกันใช่ไหม" ทิฟฟานีถาม "คง..คงงั้น" เกรกยังไม่หายประหม่า แต่ก็เพียงครู่เดียว วงสนทนาเริ่มออกรสออกชาติ อย่างแต่ก่อน วันนี้ทุกคนได้เห็นทิฟฟานี สเลเยอร์คนดังหัวเราะปากกว้าง ทิฟฟานีกินอาหารแบบไม่กังวลเรื่องน้ำหนัก ทิฟฟานีพูดถึงเรื่องอื่นนอกจาก สิ่งที่เห็นอยู่ในหนังสือแฟชั่น "ทุกคนจะดื่มไร เดี๋ยวชั้นเลี้ยงเอง" ทิฟฟานีบอก หลังจากรับออเดอร์แล้วเธอก็วิ่งตึงๆไปที่เครื่องขายน้ำอัตโนมัติ "พระเจ้า" เกรกว่าเมื่อทิฟฟานีคล้อยหลังไป "ต่อจากบิลลี่ก็เป็นทิฟฟานีงั้นเหรอ นี่ชั้นจะไม่แปลกใจเลยถ้าพรุ่งนี้นายพาบริทนีย์ สเปียร์มากินข้าวกะเรา" หลังจากนั้นทิฟฟานีก็เข้ากลุ่มกะเจสันอย่างเต็มตัว เธอพบว่านับวันเธอก็ยิ่งชอบเพื่อนใหม่มากขึ้น กระเสข่าวเมาท์หาว่าทิฟฟานีทำตัวโลว์คลาสเพราะอกหัก แต่นั่นล่ะ ใครจะสน ในเมื่อเธอพบตัวตนที่แท้จริงที่นี่ ................................ เจสันนั่งคุยกับมัลคอมถึงเรื่องหนังที่เพิ่งดูจบอย่างเมามันในร้านพิซซ่า เปล่านี่ไม่ใช่เดทหรอกนะ ถึงมันจะดูเหมือนดับเบิลเดทก็ตาม แมนด้ากะทิฟฟานีก็มาด้วย สองสาวปลีกตัวออกไปร้านแผ่นเสียงที่อยู่ชั้นสองก่อน ให้เขากับมัลคอมมารอที่ร้าน "ชั้นว่ามันเป็นหนังงงี่เง่าที่สุดเท่าที่ชั้นเคยดู" มัลคัมว่า "บทงี่เง่า ให้ตายเหอะ สตูดิโอให้ผ่านไปได้ยังไง เสียแรงที่ชั้นเป็นแฟนการ์ตูน ไม่น่ามาดูเล้ย" เจสันกำลังพุดถึง the league of extra ordinary gentlemen "นั่นเพราะนายชอบ เชน เวส" "บ้า ชั้นไม่ได้ชอบ" "เหรองั้นใครล่ะ ที่เล่าเรื่องย่อ once and againได้ทุกตอน" ทั้งคู่หัวเราะเสียงดัง กอ่นที่มัลคอมจะสังเกตว่าอีกฝ่ายค่อยๆเงียบ
ก้มหน้าลงที่จาน "หมอนั่นใช่ไหม" "อือฮึ ช่างเหอะพูดเรื่องอื่นดีกว่า" ก่อนที่จะเริมเรื่องอื่นที่ว่า เจสันรู้สึกเหมือนใครมายืนข้างหลัง "เจ" บิลลี่นั่นเอง "ขอคุยด้วยหน่อย" "ชั้นไม่มีอะไรจะคุยกะนาย" เจสันบอก "แต่ชั้นมี" บิลลี่ขึ้นเสียง "เพราะไอ้หมอนี่ใช่ไหมนายถึงเลิกติวให้ชั้น ที่นายบอกว่าไม่มีเวลาเพราะมัวมาขลุกกะไอ้ดำนี่ใช่ไหม" "เฮ้ มันไม่สวยนะเพื่อน" มัลคอมร้องขึ้น "อย่าเสือก" บิลลี่จะโกน "บิลลี่ นายจะบ้าไปแล้วรึไง คนในร้านมองใหญ่แล้ว" "บิลลี่" ซูซานลุกขึ้นจากโต๊ะด้านในออกมาตาม "เกิดอะไรขึ้น" "เธออย่ายุ่ง" บิลลี่ตะคอก "นายมากะชั้น" บิลลี่ดึงแขนเจสันออกนอกร้าน" "ปล่อยชั้นเดี่ยวนี้ บิลลี่ โรว์" "เฮ้ย" มัคคอมมาขวางไว้ "บอกแล้วไงว่าอย่าเสือก" บิลลี่ตะคอกอีกครั้ง มัลคอมซัดหมัดเปรี้ยงเข้าที่หน้า ทำให้ควอเตอร์แบคหนุ่มล้มคว่ำ "เจ เกิดอะไรขี้น" แมนด้ากะทิฟฟานีแหวกผู้คนที่มุงเข้ามา "บิลลี่" ทิฟฟานีขมวดคิ้ว
ควอเตอร์แบคหนุ่มค่อยๆยันกายขึ้นมา หันไปจ้องเจสันครู่หนึ่ง ................................. บิลลี่ โรว์เหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วขึ้นไปอีก เขากำลังเดินทางกลับหลังจากไปส่งครอบครัวที่เฮปวิล บ้านของคุณตา นั่นเป็นสิ่งที่ดี เพราะหลังจากเหตุการณ์เมื่อบ่ายวันนี้ เขาล้าเกินกว่าจะตอบคำถามของทุกคนถึงสาเหตุที่ทำให้เขาหดหู่ "เจ..." เด็กหนุ่มครางในใจ "นายทำกับชั้นยังงี้ได้ยังไง นายทำได้ยังไง" ทุกอย่างดูเหมือนจะสดใสเมื่อหลายเดือนก่อน เหมือนกับว่าเขากำลังจะได้สิ่งที่เสียไปกลับคืนมา แต่แล้ว.....หรือนี่อาจจะเป็นการแก้แค้นของอีกฝ่าย ก็สมควรอยู่หรอกที่เขาเคยทำกับเจสันก็หนักหนาสาหัสใช่เล่น แต่สิ่งที่เจสันไม่รู้คือที่ผ่านมาใช่ว่าเขาจะไม่ปวดร้าว ไม่ทรมาน ที่ต้องเสแสร้งไม่ใส่ใจ ได้แต่มองดูเจสัน เจสันเสียอีกที่ทำใจได้เร็วกว่าเขา เสียงเพลงจากสถานีวิทยุที่แม่เปิดทิ้งไว้ดังขึ้น There was a man, a lonely man, And Solitaire's the only game in
town, A little hope goes up in smoke, And Solitaire's the only game in
town, ยังมีชายหนุ่มคนหนึ่ง ความหวังริบหรี่ ดวงตาของเด็กหนุ่มพร่าเลือน ด้วยหยดน้ำ ........................................... "นี่ตกลงเธอจะไม่มาเหรอ" เจสันถาม "ชั้นก็อยากอ่ะน่ะ แต่คืนนี้ชั้นจะไปค้างบ้านทิฟฟานี" เสียงจากอีกสายบอก "ก็ชวนทิฟ มาด้วยสิ กว่าพ่อแม่ชั้นจะกลับก็4ทุ่ม ยังไม่ถึงเคอร์ฟิวพวกเธอเลย"พ่อกะแม่ของเจสันทำงานที่โรงพยาบาลคืนนี้มีเวรดึกทั้งคู่ "นี่เธอจ๋า....บางทีพวกผู้หญิงก็มีอะไรที่ต้องคุยกันบ้างสิจ๊ะ" "อย่างนี้ทุกที พวกstraightพอได้ทีก็ตีจากเราไปหาผู้หญิงจริงๆ" เจสันแกล้งโกรธ "นี่ชั้นจะทำอะไรล่ะเนี่ย เซ็งตายเลย" "ทำอย่างที่เคยทำสิยะ" แมด้าว่า "เปิดหนังโป๊ดูแล้วก็เล่นกะตัวเองซะ bitch boy" แมนด้าหัวเราะก่อนวางสาย "ยัยประสาท" เจสันด่าโทรศัพท์ เสียงกดกริ่งดังขึ้น พนันได้ว่าเป็นเกมงี่เง่าของแมนด้า เธอโทรจากมือถือ "นี่ยัยประสาท ชั้น.." เจสันว่าขณะเปิดประตู "บิลลี่" เด็กหนุ่มร้อง "เจ....เราต้องคุยกัน" สภาพของบิลลี่ โรว์แย่มาก ผมยุ่ง ตาแดงก่ำ เจสันดันประตูให้ปิด แต่อีกฝ่ายดึงไว้ "เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน" "เจได้โปรด" "บิลลี่" เจสันได้กลิ่นแฮลกอฮอล์ "นายเมา กลับไปซะ" "ชั้นไม่เมา เจ แค่ดื่มนิดหน่อย" "นายกลับไปซะ ที่นี่ไม่มีใครต้องการคุยกะนาย ทำไมนายไม่ลองโทรไปหาซูซี่ หรือเพื่อนนักกีฬา เจ๋งๆ ของนายล่ะ" "เจ ชั้นขอร้อง" บิลลี่ดูพ่ายแพ้ เศร้า "โอเค แค่นาทีเดียวนะ" บิลลี่ โรว์ ก้าวเข้ามาในห้องรับแขก "เจ....ชั้นเสียใจ" "สำหรับอะไร" "ทุกอย่างที่ผ่านมา ชั้นเคยทำไม่ดีกะนาย" "โอเค นายกลับไปได้แล้ว" "เจ นาย..นายทำยังงี้กับชั้นได้ยังไง นี่เป็นการแก้แค้นของนายใช่ไหม นายหลอกให้ชั้นคิดว่าเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม แล้วนายก็..." "นายตะหาก" เจสันตะโกน "นายตะหากทำกะชั้นยังงี้ได้ยังไง นายหลอกใช้ชั้น" "เจ ชั้นไม่เคยหลอกใช้นาย" "เหรองั้นตอบมาสิ คืนที่ชั้นชวนนายไปดูแมนด้าแข่ง ทำไมนายต้องโกหกว่าไปที่บ้านตา ทำไมนายไม่บอกชั้นล่ะว่าจะจีดปาร์ตี้โง่ๆนั่น เพราะนายกลัว นายกลัวว่าชั้นจะไปที่นั่น ไปทำให้นายอาย" บิลลี่ตะลึง เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงที่โซฟา ก้มลงซุกหน้ากับฝ่ามือ "นาย...นายรู้" "ใช่ชั้นรู้ นายไปได้แล้ว" "เจ ฟังชั้นก่อน ชั้นขอโทษ..." "นี่เป็นครั้งที่สองที่นายขอโทษ ชั้นรับ เชิญนายไปได้แล้ว" "เจ...ชั้น..ชอบนาย ไม่ ชั้นรักนาย ชั้นไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ หลังจากที่ชั้นเริ่มรู้ตัว ตอนเกรดสี่นั่น ชั้น..ชั้นกลัว ชั้นกลัวที่ชั้นไม่เหมือนคนอื่น ชั้นกลัวเมื่อรู้ว่าคนที่ชั้นสนใจคือนาย นั่นทำให้ชั้นตัดสินใจทำเรื่องโง่ๆ" เจสัน นิ่งเงียบไปครู่ นี่เป็นเรื่องที่..... "แล้วสำหรับไอ้ปาร์ตี้นั่น เจ ใช่ชั้นไม่อยากให้นายไปที่นั่น แต่นั่นเป็นเพราะชั้นไม่อยากให้ใครๆมองนาย พูดถึงนายไม่ดี มันเจ็บนะเจที่มีคนว่าร้ายนายแต่ชั้นไม่สามารถปกป้องได้" เจสันทุดตัวลงนั่งบ้าง "บิลลี่....ชั้น..."เด็กหนุ่มถอนใจ "ชั้นให้อภัยนายสำหรับทุกเรื่อง "หมายความว่า นายจะให้โอกาสชั้นอีกครั้งใช่ไหม" บิลลี่รวบตัวอีกฝ่ายมากอด "ไม่...ไม่มีโอกาสสำรับเราทั้งคู่อีกแล้ว" หยดน้ำใสๆค่อยๆรินจากตาของคนพูด "ทำไมเจ เพราะ...เพราะชั้นช้าไปใช่ไหม นาย..นายมีคนอื่นแล้ว" "ไม่ บิลลี่ ไม่เกี่ยวกะใคร แต่...แต่นี่มันเห็นได้ชัดว่าเราสองคนไม่มีวันไปไกลกว่านี้ได้ เพื่อนของนายไม่ใช่เพื่อนของชั้น โลกของนายไม่ใช่โลกของชั้น ชั้นเหนื่อย ชั้นเหนื่อยถ้าจะต้องหลบๆซ่อนๆ ต้องทำเป็นไม่รู้จักกันต่อหน้าใครๆ หรือต้องทนดูนายเดทกะผู้หญิงคนนั่นคนนี้ ไม่ว่าจะเพื่ออะไรก็ตาม" "เจ..."บิลลี่คราง "ให้โอกายชั้น ได้โปรด รออีกสักนิด หลังจากไฮสคูลแล้ว เราจะเข้าวิทยาลัย ที่นั่นไม่มีใครใส่ใจเรามากเท่านี้ ขอเวลาชั้นสักนิด ตอนนี้ชั้นยังไม่พร้อมที่จะ..." "ไม่..มันไม่ปลี่ยนหรอก นายเข้าวิทยาลัย นายเล่นฟุตบอล นายเป็นcollage jockไปไหนมาไหนกะกลุ่มนักกีฬา เดทกะผู้หญิงสวยๆ บิลลี่ ชั้นเจ็บกับความฝันมามาก ถึงเวลาที่ชั้นต้องยอมรับความจริง" บิลลี่ยิ้ม "ชั้นจะไม่เล่นฟุตบอลแล้ว เจ" "บิลลี่" เจสันเสียงดัง "นายทำยังงั้นไม่ได้ นายรักมัน ถึงตอนนี้นายจะบอกว่านายเลิกเพื่อชั้น แต่.." "เปล่าเจ ไม่เกี่ยวกะนาย ชั้นไม่เคยคิดจะเล่นฟุตบอลในทีมมหาลัย ไม่คิดจะเล่นอาชีพ" "แต่.." "ชั้นชอบมัน ใช่ แต่มันก้แค่กีฬา ชั้นไม่เคยคิดจะเล่นจริงจังกะมัน เจ..ชั้นเคยมีความฝันหลายอย่าง เคยเห็นตัวเองเป็นนักบินอวกาศ หมอ ทนายความ วิศวกร แต่ชั้นไม่เคยเห็นตัวเองเป็นนักฟุตบอลอาชีพ แต่ทุกๆความฝันของชั้นมีอยู่อย่างนึงเหมือนกัน" บิลลี่ประคองใบหน้าอีกฝ่ายขึ้นให้สบตา "ทุกๆความฝันจะมีนายอยู่ข้างๆ" "บิลลี่" เจสันซุกกับอกแข็งแรงนั่น "เจ...ชั้นทำเรื่องโง่ๆจนต้องเสียนายไปสองครั้งแล้ว แต่คราวนี้ชั้นจะสู้ ชั้นจะไม่ยอมนั่งอยู่เฉยๆมองนายเดินจากไปกะคนอื่น ได้โปรดบอกชั้นว่าชั้นต้องทำยังไง นายถึงจะให้โอกาสชั้น" "ชั้น..."เจสันเงียบไปครู่หนึ่ง"ชั้นอาจจะโง่ที่ยอมเสี่ยงให้นายทำร้ายเป็นครั้งที่สาม แต่...." "ไม่..." บิลลี่ก้มลงจูบเส้นผม "ไม่มีการเสี่ยง ชั้น...ชั้นไม่มีวันทำร้ายนาย" .......................................... กาแลกเซีย ดัส นักแสดงสาวประเภทสองผิวดำ ร่างตุ้ยนุ้ยกำลังเล่นมุขตลกกับบรรดาคนดูที่อยู่ข้างล่าง "พวกคุณๆคงเบี่ยหน้าเดี๊ยนเต็มทน" เธอว่า "และบัดนี้เวลาที่ทุกท่านรอคอยมาถึง พบกับ แมนด้า จี ยินดีต้อนรับกลับบ้าน แมนด้า" เสียงฝูงชนโห่ร้อง เป่าปาก ด้วยความยินดี
แมนด้า จี หรืออแมนดา ไปเปอร์ ออกมาจากด้านหลังเวที พร้อมกับบรรดาแดนเซอร์
ในกลุ่มคนดู แมนด้าขยิบตาให้มัลคอม
ญาติของเธอ เขาอยู่ที่นั่นกะโทนี่ แฟนหนุ่มชาวเอเชีย "แมนด้า" หญิงสาวหันไปตามเสียง "ทิฟ เกรก ตายแล้ว" แมนด้ากรี๊ด ทิฟฟานี ซึ่งตอนนี้กำลังท้องป่องก้าวเข้ามาพร้อมๆกะเกรก
สามีของเธอ "ไหนว่าจะรอที่ร้านไง" "พอดีเกรกเลิกงานเร็ว เลยอยากแวะมาดูเธอ" "ไหนดูสิ ไอ้หนูของป้า" แมนด้าแนบหูกะท้อง "เสียดายจังที่เจ ไม่ว่าง ไม่อย่างนั้นเราก็ครบกลุ่ม" "เซอร์ไพรส์" เสียงตะโกนจากหลังบังตา เจสัน และบิลลี่กระโดดออกมา "ตายแล้ว" แมนด้าร้องเสียงดังก่อนรัวทุบทั้งคู่
พวกเธอนี่จริงๆเลย รวมหัวกันหลอกชั้นใช่ไหม หลายปีมานี่ หลายอย่างเปลี่ยนไป แต่พวกเขาก็ยังติดต่อกันเสมอ บิลลี่โอบรอบเอวเจสัน แล้วบอก "ฝีมือเพื่อนเธอ เคลียร์กันเอง" "แต่ชั้นก็ยังโกรธที่พวกเธอไม่ไปยอมไปดูชั้นหน้าเวที" แน่ละเธอไม่ได้โกรธอย่างปากว่า "เธอจ๋า..."ทิฟฟานี่หัวเราะ"ชั้นท้องโย้เป็นปลาวาฬยังงี้ ขืนไปเบียดกะแฟนๆเธอ พอดีพอร้ายคลอดกลางคอนเสิร์ตแล้วจะยุ่ง" "ส่วนชั้น" เจสันยักไหล่ ดูคอนเสิร์ตเธอมาเป็นร้อยรอบแล้ว นี่ถ้าวันไหนแมนด้า จีป่วย แสดงไม่ได่ล่ะก็ มาติดต่อชั้นได้เลย ชั้นจำได้ทุกสเตป" นักร้องสาวหัวเราะ เสียงแฟนๆข้างหน้าเวทีตะโกน อังกอร์ อังกอร์กระหึ่ม "นี่ชั้นว่าเธอต้องออกไปอีกแล้วล่ะ" เจสันว่า แมนด้า ยกน้ำขึ้นดื่ม แล้ววิ่งออกจากห้องพักก่อนโผล่หน้ากลับเข้ามา "นี่ เดี๋ยวเจอกัน อ้อ ห้ามพวกเธอเมาท์ชั้นด้วยนะยะ" ทั้งสี่คนหัวเราะอย่างมีความสุข .............................. จบค่ะ ขอบคุณที่ติดตาม End
|